DAG 9: Badende feeën, neist point en een heerlijk diner
Het oorspronkelijke idee was om een dag te besteden aan een excursie naar St.Kilda maar die moet je vele maanden vooraf reserveren.
Een bezoek aan de bekende Talisker Distillery hadden we in gedachten maar die was gesloten wegens onderhoud.
De wolken hingen heel laag, de wandeling van An Stòrr met The Old Man of Storr willen we zeker nog eens doen bij helder weer, zonnige vergezichten zoals
we gisteren hadden zouden zich vandaag wel niet herhalen...
we gisteren hadden zouden zich vandaag wel niet herhalen...
Zowat alles maken ze zelf en volledig plantaardig, na zo een ontbijt kunnen we er wel even tegen.
Het kon zelfs niet allemaal op de foto hierboven.
Benieuwd welk gebakje er bij onze terugkomst 's avonds op ons staat te wachten...
Uit ons raam zagen we dat het opklaarde.
We besloten vandaag een rondrit te maken naar enkele interessante plekjes in West-Skye.
De eenbaanswegen in dit deel van het land zijn vaak erbarmelijk, putten van 10 cm zijn eerder regel dan uitzondering, er wordt snel gereden ondanks er zich overal schapen bevinden op en rond de wegen.
Om van B & B Sgarbh Lodge tot in Dunvegan op de tweevaksbaan te komen deden we er telkens een half uur over, maar ondertussen geniet je natuurlijk van het landschap.
Er wordt ook gezegd dat de Fairy Pools selkies aantrekken.
Deze mythologische wezens, overdag vermomd als grote zeehonden, zouden naar het strand aan de voet van Glen Brittle komen waar ze hun huid afwerpen en voor de nacht in menselijke vorm zouden veranderen, om te baden in de poelen onder het licht van een volle maan.
Tja, op een miezerige bewolkte dag als vandaag zouden die zeker wegblijven.
Wel op het appel, een paar honderd toeristen, dit is een gemakkelijke korte wandeling waar iedereen kan van genieten, zo was er een Japans meisje in een flashy zilveren jas en een knalrode muts, Martine noemde haar Lucifer.
We stapten langs de rivier Brittle met haar watervallen en poelen die natuurlijke zwembaden vormen.
En dan gebeurde het, er waren werkelijk feeën aan het baden, de legendes kloppen!
De rest van de wandeling kwamen we naast Lucifer geen bijzondere wezens tegen, we volgden de rivier nog eventjes met haar vele watervalletjes.
We stapten terug naar de parking, de striemende regen hield mannelijke feeën niet tegen om in de poelen te duiken, hiervan maakte ik geen foto's.
Ik vermoedde dat het nepfeeën en gewone stervelingen waren en bovendien wilde ik mijn camera niet gebruiken in de regen...
Onderweg hielden we even halt bij Dun Beag, een broch met uitzicht op Loch Bracadale en de Cuillin Hills.
Brochs zijn ronde stenen woontorens uit de ijzertijd die alleen in Schotland voorkomen.
De overblijfselen van deze broch zijn niet spectaculair, er zijn beter bewaarde exemplaren te vinden, zo bezochten we in 2016 op het eiland Lewis, de Dùn Chàrlabhaigh, één van de best bewaarde brochs.
De broch die we nu bezochten is enkel interessant als je toch in de buurt bent, bovendien hingen er lage wolken en het zicht was beperkt.
Het blijft weliswaar straf dat er meer dan 2000 jaar geleden dergelijke stenen bouwwerken werden opgetrokken die er vandaag nog (deels) staan, wat zou er van onze huidige gebouwen nog te vinden zijn in pakweg 4022?
De rit naar Neist Point eindigde op een hoog gelegen parking, en wie doemde daar als een vurige fakkel uit de mist op? Lucifer!
Je wandelt er naartoe via een (soms steil) betonnen pad.
Naast het pad loopt een kabelbaan om uitrusting en voorraden van de klif naar de vuurtoren en de huisjes van de vuurtorenwachter te brengen.
Neist Point Lighthouse werd in 1909 in gebruik genomen, toen was het een bemande vuurtoren.
Sinds 1990 wordt de vuurtoren op afstand bediend vanuit het hoofdkantoor van de Northern Lighthouse Board in Edinburgh.
Het licht bevindt zich 43 meter boven de zeespiegel en is tot 16 zeemijl (ongeveer 30 km) uit de kust te zien.
Naar het schijnt zijn hier in de zomermaanden regelmatig walvissen te zien, net als reuzenhaaien.
Maar vandaag niet...
De mist was opgetrokken en we hadden een prachtig uitzicht op de hoge kliffen en de vuurtoren zelf.
Voor het avondeten stopten we nog even in de B & B om het lekkere taartje op te peuzelen dat op onze kamer stond te wachten.
In Chidakasha Teahouse aten we het beste diner van deze reis, slechts drie avonden per week open en we hadden geluk dat we er voor ons laatste diner op Skye terecht konden, vooraf reserveren is aangeraden.
.jpg)
Werd sterk aanbevolen in de Happy Cow app en ook Colin en Sue hadden ons dit aangeraden.
Op slechts een paar km van de B & B is dit culinaire pareltje te vinden langs een kapot gereden éénvaksbaantje.
Men kookt er voornamelijk met lokale biologische producten, de meeste kruiden worden 's ochtends in eigen tuin geplukt en dat geldt ook voor de bloemen en groenten.
Het kleine en heel sfeervolle restaurant heeft een open keuken met op de schappen ingelegde groenten in bokalen.
Chidakasha betekent ook verblijfplaats van vrede, dat gevoel overheerste hier.
De gerechten waren bijzonder smaakvol, dit was een super gezonde en lekkere maaltijd dat ook nog eens mooi werd gepresenteerd.
Doe dit ergens in een stad en je betaalt het dubbele want het was hier verre van duur voor wat we kregen.
Bijna zo goed als volledig plantaardig, dat ene gerecht met melk pasten ze aan, alles wordt immers vers gemaakt.
Alcohol is niet verkrijgbaar, ik koos voor het thee arrangement.
Het is eens wat anders, en niet de eerste keer dat we geen alcohol aantroffen op de kaart, iets met vergunningen...
Bij een volgend bezoek aan Skye maken we hiervoor graag een omweg.
Morgen gaat de reis verder richting het Zuiden...
DAG 10: Urguhart Castle en de weg naar Iveraray
Vreemde dromen beleefd over paarse bassethonden...de thee van gisteravond bleek wel heel uniek te zijn.
Na het ontbijt en afscheid te nemen van Colin en Sue was het nog een heel eind door Skye rijden.
De zon was nu volop van de partij, de Red Cuillins kwamen van onder hun wolkendeken gekropen als wijze van groet. Afspraak volgend jaar!
Het bekendste en meest gefotografeerde kasteel van Schotland is ongetwijfeld Eilean Donan Castle.
Ik kan het ook niet laten om hier telkens even te stoppen.
Vandaag zou een regendag worden met maximum 15° C... het werd een zonovergoten dag en met 25° C voelde het als een hittegolf aan.
In Drumnadrochit, de bekende toeristische plaats aan Loch Ness geloven ze uit commerciële overwegingen uiteraard in het bestaan van een zeemonster in hun beroemde loch.
We namen een kijkje bij Nessieland met de bedoeling er iets te drinken, het was warm en een frisse pint zou wel smaken maar hun café was gesloten wegens gebrek aan personeel.
Aan het schilderwerk aan hun hekkens te zien is er ook een gebrek aan degelijke schilders.😁
In 2010 waren we hier ook, de dag na een memorabel huwelijksaanzoek in extreem zware weersomstandigheden op de top van de Ben Nevis, het dak van Groot-Brittannië.
Het ware leuk hier net als 12 jaar geleden opnieuw een glas te drinken maar we weken dus uit naar een terras in de buurt voor een Wilder'Ness bier.
Waarom ze hier zo mysterieus doen over monsters in Loch Ness is mij een raadsel, die beesten lagen hier gewoon wat te zonnen op de parking.
We waren hier ook om Urquhart Castle te bezoeken, een belangrijke plaats in de Schotse geschiedenis.
Dit is een middeleeuws slingerarm-artilleriewapen.
Een katapult dat gebruikmaakt van mechanische energie om projectielen weg te schieten. Het wapen werd voornamelijk gebruikt als belegeringswapen en kon zware rotsblokken wegslingeren.
Hij werd gebruikt om vestingwerken en stadsmuren te slopen.
De trebuchet is een zeer krachtig en accuraat belegeringswerktuig.
Eerdere katapultwapens waren nauwelijks in staat om de massieve muren van verdedigingswerken te beschadigen.
Het kasteel heeft een lange tijdslijn die vermoedelijk terug gaat tot de 6e eeuw.
Rond het jaar 580 maakte St. Columba de lange reis van zijn klooster op het eiland Iona naar het hof van Bridei, de koning van de Picten.
Hij bezocht Emchath, een bijna stervende Pictische edelman in Airdchartdan (Urquhart). Columba doopte hem en zijn hele huishouden.
De residentie van Emchath stond volgens opgravingen wellicht op de plaats van het huidige kasteel.
Urquhart onderging veel militaire actie vanaf de jaren 1200 tot zijn ondergang in 1692.
Eduard I van Engeland verovert het kasteel in 1296.
Het bolwerk werd vervolgens heroverd door de Schotten en opnieuw door de Engelsen.
In de jaren 1300 was Urquhart prominent aanwezig in de onafhankelijkheidsstrijd van de Schotten.
Het kasteel kwam onder de controle van Robert the Bruce toen hij in 1306 koning van Schotland werd.
In 1332, in de donkere dagen na de dood van Robert I, was Urquhart het enige hooglandkasteel dat standhield tegen de Engelsen.
Later vielen de clan van de MacDonalds het kasteel aan, het kasteel ging heen en weer tussen de Kroon en de clan.
Bij hun laatste inval, in 1545, kwamen ze weg met een enorme schat, waaronder 3 geweldige boten en 20 kanonnen.
Jacobus IV had de baronie van Urquhart in 1509 aan de familie Grant gegeven, samen met instructies om het kasteel en landgoed te herstellen.
De Grants bouwden de Grant Tower, een torenhuis van vijf verdiepingen.
In 1688 werd de koning Jacobus VII in ballingschap gedreven, de kroon ging over op zijn protestantse dochter Maria II en haar man Willem van Oranje.
Dit leidde tot de Jacobitische Opstanden met steun uit de Hooglanden.
Zo werd Urquhart meer dan twee jaar lang een garnizoen voor regeringstroepen. Toen de laatste soldaten in 1692 het kasteel uit marcheerden, bliezen ze het op.
Het kasteel viel in verval en in 1715 stortte tijdens een storm een deel van de Grant Tower in.
Vanop de citadel konden we de hele kasteelruïne overzien.
Ze begonnen met de daken, 10 ton gestolen lood werd gevonden in nabijgelegen huisjes en schuren in 1717.
Het metselwerk werd ook geroofd, waardoor er weinig overbleef om wetenschappers te helpen bepalen hoe de gebouwen werden gebruikt.
De houding ten opzichte van het oude bolwerk veranderde in de jaren 1800 en Urquhart werd gezien als een belangrijke ruïne in een majestueuze omgeving.
Tussen 1912 en 1922, nadat het kasteel in staatszorg was overgegaan, werden de ruïnes ontdaan van puin en werden de afbrokkelende muren verstevigd.
Hoewel goed bedoeld, verwijderde dit werk belangrijke aanwijzingen over het verleden van Urquhart en de vorm en het doel van de vele gebouwen.
We leerden ook nog bij dat je beter bier drinkt van bij het ontbijt tot het avondeten, ook geschikt voor kinderen!
We leerden ook nog bij dat je beter bier drinkt van bij het ontbijt tot het avondeten, ook geschikt voor kinderen!
In de eerste jaren van het kasteel was de enige ingang via het water, het bleek hun zwakke plek te zijn.
Vandaag ligt Loch Ness er vredig bij onder een staalblauwe lucht, tenzij er zich in het 226 meter diepe loch toch monsters schuil houden...
Het bezoek eindigde met een film in de bioscoop van het bezoekerscentrum over de opgang en teloorgang van één van Schotlands beroemdste kastelen.
Ook was er een tentoonstelling met deze maquette van hoe het kasteel er in betere tijden moet hebben uitgezien.
Het was nog een heel eind rijden naar de B & B waar we drie overnachtingen hadden geboekt, het eerste deel in het afdalen naar Dover.
In Fort William stopten we om wat te eten bij Café Mango, een Thais-Indisch restaurant.
Op weg naar Inveraray een foto genomen van Glen Etive, een vallei om bij een volgend bezoek te bezoeken.
Wie Skyfall zag weet dat James Bond dit ook weet liggen!
Een op een domein van 10 hectare gelegen voormalige boerderij die wordt omgebouwd tot B & B en cottages.
Gelukkig hadden uitbaters Jenny & Anson ons gemaild met route instructies want GPS systemen slaan hier blijkbaar op hol.
Dit charmante verblijf is open sinds vorig jaar, drie kamers zijn reeds klaar om gasten te ontvangen.
Wanneer er voldoende hulp zal zijn om de accommodatie volledig te runnen wordt dit opgetrokken naar vijf kamers, ook zijn er zeven cottages op het terrein.
Het hoofdgebouw ademt drie eeuwen geschiedenis, zouden hier zoals in de meeste landhuizen en kastelen geesten rondwaren? Ik ben het vergeten vragen, ik heb er in ieder geval goed geslapen.
Honden zijn er zeer welkom, in de gang een fotocollage met de hondengasten van het voorbije jaar.
De vriendelijke uitbater Anson wees ons een mooie ruime kamer toe, genaamd Awe naar het grote loch in de buurt.
We bevinden ons hier in het deel van Schotland genaamd: Argyll and Bute, uiteraard komen er hier midges voor, gelukkig had Anson het raam dicht gedaan want er zaten er al enkele klaar op het venster, verlekkerd op een portie vers bloed.
Onze kamer met het heel grote bed!
De avond werd er ene zoals gewoonlijk; plannen voor morgen maken, foto's van de dag bekijken en wat schrijven aan dit verslag met een Belgisch streekbiertje om af te sluiten met de seizoensfinale van Outlander.
DAG 11: Lekker ontbijt in Killean Farmhouse, een Bezoek aan een holle berg, het te drukke Oban en een Star wars stuwdam
Een prima manier om mensen kennis te laten maken met de vegan lifestyle.
De avond voordien drop je in een brievenbus een bestellijst met welke warme optie je wenst voor ontbijt, Martine koos de pancakes met fruit en ik ging voor het volledige Engelse ontbijt.
Allebei heel geslaagd, vooral de gekruide aardappel stukjes met vegan bacon zijn een lekkernij om iedere ochtend naar uit te kijken!
Hier staat iemand achter het fornuis die weet hoe je een lekker en volwaardig ontbijt maakt!
Anson vertelde me dat ze zijn opgenomen in de Vegan Trail van Wild About Argyll, kende ik niet en kan handig zijn voor toekomstige reizen.
Het ontbijt wordt opgediend in de gezellig ingerichte patio.
De zon was meteen van de partij.
Na een praatje te maken met Jenny gingen we op pad, we hadden iets gelezen over een berg in de buurt waarin een elektriciteitscentrale is verborgen, onze nieuwsgierigheid was gewekt, dit wilden we eens van dichtbij zien.
We reden naar Inveraray, terwijl Martine een paar kleine boodschappen deed, wandelde ik ondertussen door het stadje.
De meeste huizen zijn wit geschilderd, de hoofdstraat oogt gezellig met winkels en eethuizen, hier waren we van plan om 's avonds te eten indien onze eerste optie niet lukte.
Cruachan Power Station heeft een hoog James Bond gehalte, ware het niet dat er een bezoekerscentrum is zou je niet vermoeden dat je in de buurt bent van een waterkrachtcentrale met pompopslag.
De stuwdam bevindt zich hoog in de bergen en niet te zien vanuit het dal.
En de turbinehal bevindt zich zowaar in de buik van de berg Ben Cruachan.
We kwamen hier iets na 12u toe en konden een bezoek boeken om 13u, tijdens het wachten bezochten we de tentoonstelling.
Het bezoek was met gids, met een busje werden we een tunnel ingereden die ons naar het hart van de berg bracht, dit alleen al wat een belevenis.
We kwamen alles te weten over de centrale, de aanleg (tussen 1959 en 1965) gebeurde in zware omstandigheden en er werd weinig rekening gehouden met de werkomstandigheden van de arbeiders.
Die verdienden wel het tiendubbele van het gewoonlijke loon maar hielden er allemaal kwalen aan over, de meeste konden op latere leeftijd niet zonder extra zuurstof en allen werden ze doof...
Deze centrale levert meer dan 7 gigawatt per jaar en vangt elektriciteitspieken op, in een paar seconden kan er extra stroom worden opgewekt, zo is dit nodig tijdens pauzes van veel bekeken TV programma's.
De stroom zou zelfs tot in de Benelux en Frankrijk terecht komen.
Met zicht op de indrukwekkende turbinehal gaf de gids ons veel duiding.
Beseffend dat we ons in een uitgeholde berg bevonden leek dit echt wel een set van een Bond film.
De holte in de berg kon zelfs enkele dinosauriërs onderbrengen!
Na dit bezoek wilde ik de stuwdam te zien, daarvoor was een steile klimpartij nodig en we gingen dat in de vooravond doen als de rug dit toeliet.
We brachten eerst een bezoek aan het havenstadje Oban, de eerste kennismaking was hartelijk, Martine kreeg van iemand een parkeerticket dat nog anderhalf uur geldig was.
De stad zelf is mij veel te druk, we kochten er in een vestiging van Highland Soap een bijzonder lekker ruikende zeep zoals we die aantroffen in B & B Ballsporran.
Ik deed ook wat inkopen in The Oban Distillery en het was geen zeep!
Van het slenteren had ik rugpijn maar door wat te rusten en een pijnstiller had ik toch zin om naar die stuwdam te klauteren.
De terugkeer naar Cruachan was aanvankelijk dramatisch, een ellenlange file waarvan ik snel rechtsomkeer maakte naar Oban.
In zo een omstandigheden komt een wegenkaart van pas...vroeger hadden we niet anders.
We vonden in Kilmelford een heel klein bergweggetje die ons voorbij de file bracht, wat was dit een geweldige rit.
Een éénvaksbaantje van 40 km lang waarvan we tijdens de eerste 18 km slechts één wagen tegen kwamen, geen huizen ook in deze streek. Fantastische ontdekking!
We waren wat later dan gepland aan de start maar nog net op tijd om naar de stuwdam op Ben Cruachan te wandelen, Martine ging maar een eindje mee want haar knie kon dit zeker niet aan, mijn rug eigenlijk ook niet...
We parkeerden ons aan het treinstation van Falls of Cruachan.
Dit is een heel klein station, we liepen onder de spoorweg en van daaruit volgde één lange klim, het was zwaarder en verder dan ik had verwacht.
Na een tijd bereikte ik een trap over een hertenafsluiting.
Nu was het niet zo ver meer, de beschrijving had het over een vlakker parcours op een weide.
Ik had een prachtig uitzicht over het dal achter mij en Loch Awe.
Na een tijdje stappen bereikte ik de stuwdam, een schitterend bouwwerk zo hoog op de berg.
Een heel lekkere curry voor mij, flatbread met hummus en groenten voor Martine dat werd voorafgegaan door een lekkere soep van geroosterde tomaten. Heerlijk na een bergwandeling!
Op de terugweg nog even gestopt bij Kilchurn Castle.
Lag er schitterend bij in een avondlijk decor.
Het was een mooie dag geweest, morgen staat een bezoek aan een enorme botanische tuin op het programma.
Jacky De Reviere
28/06/2022
