Cornwall - Wales: Day 1 - 4

Day 1 & 2: The Lighthouse of Plymouth, Saltash Bridge & Polperro.

18 augustus omstreeks 19u, Martine pakt de koffers en ik verzamel enkele wegenkaarten en reisgidsen en zorg voor een uitgebreide lunchbox en fruit, daar komen we wel de eerste dag mee door.
Nog een koffer met muziek samenstellen, zowel cd's als digitaal en we zijn klaar voor alweer een tripje naar het Noorden, ver zal het dit jaar niet zijn, Wales is dit jaar de eindbestemming.
Na afscheid te nemen van de dieren, verlaten we om 23:20u onze thuisbasis, nog even de benzinetank volgieten en we zijn helemaal klaar om ons anderhalf uur af te vragen wat we zo allemaal niet zijn vergeten.

Calais, 19 augustus 0:45u, samen met een kist vol biertjes en wijn rijden we heel vlotjes langs de douane, de achterruimte van onze Kangoo heeft plaats om pakweg een gezin Afghanen in onder te brengen maar niemand stelt zich vragen en even later rijden we de dikke buik binnen van The Pride of Kent, een mastodont van de P & O rederij die ons naar Dover zal brengen.

1:45u, met een kwartier vertraging brengen de grommende motoren het schip in beweging en even later varen we de haven uit, het Nauw van Calais in.
De overtocht verliep naar ik aanvankelijk dacht rustig, ik gebruik die tijd om even te slapen in de lounge want er staat een lange rit voor de boeg en onze auto heeft niet eens een boeg, als dit maar goed komt! 
Het restaurant transformeert op zo een nachtelijke overtocht nogal snel naar een geïmproviseerde slaapzaal. 
Het is iedere keer een punt om zo snel mogelijk de zetels in te nemen want slaapplaatsen zijn beperkt.
Veel van het Zuiden terugkerende Britten hebben er een lange rit opzitten en moeten na Dover allicht nog uren rijden, wat slaap is dan welgekomen, hun kinderen lijken onvermoeid en amuseren zich in de gameroom.
Na iets meer dan twee uur varen kusten onze autobanden Britse grond, het was echter nog maar 3u want naar Groot-Brittannië reizen is altijd een beetje tijdreizen, we kregen een uurtje leven cadeau, die we uiteraard bij het terugkomen op 3 september opnieuw zullen moeten inleveren.
Voor we ons op de Engelse wegen begaven toch nog even die thermos met verse kervelsoep leegdrinken, heerlijk om midden in de nacht een tas lekkere warme soep te drinken in de auto maar helaas, ze was zo goed als koud...
Zo vroeg in de ochtend reizen heeft het grote voordeel dat de kans op files klein is, we reden dus heel vlot, ondanks de werken aan de snelweg beneden Londen. 
Absoluut deze regio overdag vermijden!
Vorig jaar reden we langs de Engelse Zuidkust maar nu mocht het wat opschieten, we wilden immers deze avond Cornwall bereiken en ik wou ergens langs de weg nog een powernapje doen.
Rond 7u waren we voorbij Bristol, de grote steden waren we voor de spits gepasseerd, tijd om een pauze van twee uur te nemen, zetels achterover, onder een deken, tikkende regen op de autoruit, de buienradar voorspelde 1% kans op regen en ik was maar blij dat die voor ons was bestemd, ideale omstandigheden en alle elementen aanwezig voor een welverdiende korte slaap. 

Drake Island

De reis is deze keer een beetje voorbereid, er is een archipel gepland en daar reserveer je best vooraf, de eerste 6 overnachtingen liggen vast, voor de rest plannen we hoogstens een dag vooraf en meestal de dag zelf, een reis dat tot in de puntjes is uitgekiend laat weinig ruimte voor verrassing en avontuur.
Iets na de middag hielden we even halt in de havenstad Plymouth in het graafschap Devon.
De stad draagt een ferme geschiedenis met zich mee, het is van hieruit dat in de 16e eeuw Sir Francis Drake vertrok voor zijn reis rond de wereld.
De man is vooral bekend voor zijn gevechten tegen de Spanjaarden in alle Britse koloniën en de nederlaag van de onoverwinnelijk geachte Spaanse Armada.

Hij kreeg van het Koninklijke Hof de taak om een reis om de wereld te ondernemen wat hij klaarspeelde in drie jaar, later werd hij burgemeester van de stad.
Ook voor het bekende schip The Mayflower was Plymouth het vertrekpunt. 
Het schip dat in 1620 naar De Nieuwe 
Wereld voer met sektarische protestantse kolonisten, deels uit Leiden, vandaar dat de stad ook met een Nederlandse naam bekend was als Pleimuiden.

The Royal Navy heeft hier één van zijn belangrijkste basissen, de grootste zelfs van West-Europa en dat was tijdens Wereldoorlog Twee de Duitse Luftwaffe niet ontgaan.
Zowel de stad als de marinebasis hadden het zwaar te verduren onder de bombardementen.    We parkeerden ons aan The Hoe, niets te maken met een fonetische verwarring omtrent deze band:
https://www.youtube.com/watch?v=gY5rztWa1TM  
Nee, het betreft een park met een vuurtoren die we konden bezoeken, bij het uitstappen werden we onmiddellijk aangesproken door een inwoner, de man had twee jaar in Duitsland gewoond en had fijne culinaire herinneringen aan de Belgische frieten die hij at op de terugweg en de waard die een steak bakte voor zijn hond...een tof gesprek en een leuke verwelkoming in Engeland.
Voor de vuurtoren staat een immens oorlogsmonument met tienduizenden namen van gesneuvelde soldaten erin gegraveerd.
De moeite waard voor een bezoek, een indrukwekkende herinnering aan hen die voor de wereldvrede hebben gevochten.

Smeatons's Tower is een vuurtoren met een opmerkelijke geschiedenis, dit is een vuurtoren die op meer dan één plaats heeft gestaan, een reizende vuurtoren zowaar.

De toren werd gebouwd 14 mijl van de kust op de Eddystone richel en was daar in dienst van 1759 tot 1877, toen werd door erosie de ondergrond van de richel te broos en de toren werd verplaatst naar The Hoe, iets verder van de kust waar hij voor 2/3 steen voor steen werd afgebroken en terug opgebouwd en vanaf 1884 terug dienst deed.
Nu doet hij dienst als monument en trouwkoppels komen er hun foto's maken.
We deden de 93 treden tot aan de top waar de lantaarnkamer was en waar we ook naar buiten konden voor een ver uitzicht, o.a. op Drake Island, de foto staat eerder in dit verslag.

We wandelden nog even door Barbican, de oude, gezellige havenbuurt van Plymouth, ook daar viel het op hoe aardig de mensen waren, de uitbaters van een kunstgalerij bleven even vriendelijk toen we niets kochten. 
Niet dat er niets moois stond in de galerij. 
Britten eten veelal op straat, je komt ze tegen met een bakje eten, zowel casual als in maatpak.

We besloten een kleinigheid te eten, niet van de honger maar de geuren die uit de restaurants en pubs kwamen aangewaaid wakkerden de trek aan.

Het bord van het restaurant Crown & Anchor trok mijn aandacht en even later zat ik met een lekker slaatje met vegan halloumi in een krokant jasje voor mijn neus.  De komende dagen zouden de berichten die ik de laatste tijd opving over de "veganisering" van de Britse keuken alleen maar meer bevestiging krijgen, tot in de verste uithoeken bijna overal meerdere opties standaard op de kaart, een verademing in vergelijking met de veelal conservatieve Belgische keuken.

Het was ongeveer 15u en we reden een heel eind verder tot in Saltash aan de grens met Cornwall.
Dit is uiteraard geen echte grens, je rijdt over de Tamar Bridge de gelijknamige rivier over die de graafschappen Cornwall en Devon verbindt.
Een belangrijke brug, geopend in 1961 en in die tijd was het de langste hangbrug van het Verenigd Koninkrijk. 
We parkeerden ons om even de benen te strekken en een wandeling te maken langs de kade. 
Op die brug nam ik enkele foto's. 
Net als op de eerste dag van onze vorige reis treffen we ook hier een bord van de Samaritanen aan, blijkbaar een hotspot voor wie er in stijl een einde wil aan maken.

Naast Tamar Bridge ligt de Royal Albert Bridge, een spoorbrug geopend in 1859 en gebouwd door ingenieur Isambard Kingdom Brunel. 
Deze brug was één van de grootste technische wonderen van die tijd.
Brunel hoort bij de meest gewaardeerde Britten van de geschiedenis, bij de verkiezing van Grootste Brit ooit eindigde hij in 2002 op de tweede plaats na Churchill maar vóór Shakespeare en Newton. 
Een indrukwekkend bouwwerk en knap staaltje 19e-eeuwse architectuur.

We hadden even tijd voor een verpozing aan de kade.
Ik rustte even op een bankje waar een oud vrouwtje wat eenzaam zat te wezen. 
Zij heette Ann Glanville en vertelde me haar levensverhaal, zo kwam ik te weten dat ze veertien kinderen op de wereld zette en getrouwd was met de roeier John Glanville.
Toen die ziek werd nam zij het roeispaan over en stelde een vrouwenroeiteam samen.
Ze namen deel aan lokale regatta's en stonden bekend om hun witte petten en jurken.
Hun succes leidde tot wedstrijden in het hele land.

Eén evenement in Fleetwood werd in de gaten gehouden door Koningin Victoria, die Ann feliciteerde toen ze wonnen door een volledig mannelijke crew te verslaan. 
De beroemdste wedstrijd zou in 1833 zijn geweest toen ze Le Havre bezochten en de beste tien Franse mannelijke bemanningen met 100 meter versloegen; dit bracht de pers ertoe haar tot de wereldkampioen van de vrouwelijke roeiers te kronen.
Ze vertelde me ook dat ze tot in haar zestiger jaren bleef roeien en in 1880 op 84-tachtige leeftijd stierf. 
Er leeft een familie zwanen aan de oevers van de Tamar, ze zijn niet zo tuk op camera's!
https://www.newsflare.com/video/24033/weather-nature/swans-attack-young-swans-that-dont-like-cameras-in-cornwall?jwsource=cl

We hadden tijd voor een bezoek aan Polperro, een idyllisch vissersstadje aan de Zuidkust met oude en intacte vissershuisjes.
Deze kleine en wonderlijke plaats met een onbeschrijflijke charme ligt diep verscholen in een rotsachtige kreek in de holte van een nauwe vallei.
De serie Poldark waarvan het vijfde seizoen momenteel ten einde loopt op BBC zal meermaals ter sprake komen in dit verslag. 
In heel wat plaatsen die we de komende twee dagen zullen bezoeken waren er opnames, zo ook in dit stadje.
Bij het binnenkomen van het stadje parkeerden we ons op de parking aan de ingang van het dorp, met de auto naar de haven rijden is onbegonnen werk want de straatjes zijn heel smal en parkeerplaatsen zijn er amper.

We wandelden naar de haven, een mooie tocht langs een beekje waarvan de oevers één groot bloemenperk zijn.
Polperro is echt een aanrader om te bezoeken, een echte "must-see", we waren er niet alleen... het stadje en bij uitbreiding geheel Cornwall is heel populair maar het was nog best te doen, druk maar geen massatoerisme.
Het stadje en bijhorende haven zijn gesitueerd in een baai, vanwege de beschutte ligging was het ook bekend als een smokkelaarsnest.

Polperro is berucht om de smokkel, de grillige kuststreek van Cornwall is al van oudsher een natuurlijke bergplaats voor verboden of zwaar belaste goederen die
dan van daaruit verder landinwaarts werden gebracht.
Dit stadje heeft een lange traditie achter de rug, eerst met alcohol, later met andere drugs, heden is de hele illegale handel opgedoekt. 
In Poldark werd hier in deze grot smokkelwaar verstopt maar ik trof er enkel prachtige door de tijd gecreëerde kleurige rotsen aan.

Voor de terugkeer namen we een shuttlebusje, het was een lange dag geweest en de rug begon pijn te doen, het was tijd dat we naar onze B & B reden.
Wie weet komen we er in het terugkeren terug, we willen hier wel wat langer blijven en het zou een prima overnachting zijn voor de laatste dag.We zien wel hoe lang we in Wales verblijven, niets is daar gepland, alles is dus mogelijk.

Nog een blik in de grot:

Om af te sluiten nog een paar foto's van het haventje:

En uiteraard de prachtige baai:

Bij dit schrijven (een week later) besef ik dat de reis alweer veel te kort zal zijn en ik kijk al uit naar de reis van volgend jaar dat ons een heel stuk verder naar het Noorden zal brengen...

19:20u kwamen we aan in de Borea Barn B & B in Nancledra bij Penzance.
Gelukkig hadden we een routebeschrijving gekregen want het was niet eenvoudig te vinden, zelfs met gps.

We zouden er drie dagen blijven, een schitterende afgelegen plek waar we een hele bovenverdieping tot onze beschikking hadden, inclusief een schitterende lounge met open haard, die we uiteraard bij dit weer niet aanstaken maar het deed me al even wegmijmeren hoe gezellig het hier wel niet moet zijn binnen een paar maanden als het kouder wordt.



We wilden niet te ver meer rijden om iets te eten en gingen in de buurt naar een pub waar we van een maaltijd van wel heel middelmatige kwaliteit "genoten", dit zou dan wellicht de zwakste maaltijd van de reis worden, het kon alleen maar beter worden!
We waren moe, het mindere eten kon ons niet veel deren en die dubbele portie ajuinringen als starter waren wel lekker, het was er wel gezellig zitten in de kleine knusse hoekjes van het etablissement.
Het was 36 uur geleden dat ik nog een bed van dichtbij had gezien en de slaap kwam vlug en welgekomen.

Day 3: In the footsteps of Ross and Demelza.

20/08/2019
Het was een rustige nacht geweest, de eerste zonnestralen schenen op de gordijnen en beloofden een warme dag, we hadden uitzicht op groen zo ver het oog reiken kon.

Goed uitgeslapen stonden we om 8u in de lounge aan een ontbijttafel vol lekkers.
Borea Barn B & B is uitsluitend vegetarisch of vegan en het ontbijt was echt top: Vegan Englisch Breakfast voor mij, Martine hetzelfde met een ei erbij.
Een grote kom verse fruitsla, perfect geroosterd brood, meerdere plantaardige drinks en yoghurts, confituren, granola, muesli...een heel uitgebreid en lekker ontbijt waar niets op aan te merken is.
Dat dit wellicht de beste slaapplaats zal zijn van de reis staat nu al vast.

Na een losse planning op te maken voor de komende dagen en een praatje met de gastvrouw gingen we op pad.
Vandaag zouden we prachtige kustplaatsen bezoeken die ook in de Poldark serie te zien zijn, in het spoor dus van de hoofdpersonages Ross & Demelza.
Het avontuurlijke en romantische kostuumdrama Poldark speelt zich af in het begin van de 19e eeuw toen de tin- en kopermijnen op volle toeren draaiden.
Het landschap van Cornwall is een personage op zich, ook nu nog zijn er heel wat restanten van die industrie te vinden. 

Half vergaan en tot ruïnes gereduceerd tref je her en der in het landschap mijngebouwen aan, sommigen zijn een toeristische trekpleister geworden, ander staan gewoon verder te verkommeren in de velden.

Zo één troffen we aan niet ver van waar onze B & B was, het totaal gebrek aan informatie triggerde mijn aandacht en we besloten de wagen aan de kant te zetten langs de weg tussen St. Ives en Penzance om een kijkje te nemen. 
Door middel van enig opzoekwerk achteraf kwamen we te weten dat het de restanten waren van de Giew Mine.
Het overgebleven motorhuis staat boven de 225 meter diepe Frank's schacht op de westelijke flank van Trink Hill en dateert uit 1874.
Een heel fotogenieke plaats!

We reden naar de kust voor een wandeling langs Chapel Port en St. Agnes.
Bij het benaderen zagen we reeds overblijfselen van oude mijngebouwen, leek me wel een mooi plaatje om een foto te nemen, het dak van de auto was een prima uitkijkpunt.
De kleine parking bij St.Agnes stond vol maar voor een klein prijsje konden we parkeren op een weide dat dienst deed als parking, brengt ongetwijfeld veel meer op dan grazende koeien.
Ook hier viel de bijzondere vriendelijkheid van de sympathieke uitbaatster van de parking op.

Wel opletten dat je je voet niet omslaat in de konijnenholen!
We maakten een prachtige wandeling langs de adembenemend mooie kust.

Het dramatische kliflandschap en de iconische motorhuizen van dit deel van de Noordkust van Cornwall hebben als achtergrond gediend voor menige ruiterscène door de gehele Poldark serie. 

Deze tijd van het jaar staat de heide mooi in bloei, de heuvels kleuren roze en paars, een streling voor het oog en de tong van de bijen die er zich tegoed aan doen.

Miljoenen mossels resideren op de vele rotsblokken op het strand.

De rotsblokken op het strand waren gesluierd met kleurige zeewieren, naast mosselen waren er ook heel wat andere weekdieren die hun thuis vonden op de rotsen.

We dachten langs de klif te wandelen naar St.Agnes maar het was vloed dus keerden we terug en wandelden via de zandbaai van Porthowan terug de kliffen op om zo terug te keren naar St.Agnes.

Op het strand van Porthowan was het druk, de baai ligt verscholen en doordat de wind erover waait is het een uitstekende bestemming voor een dagje aan zee, het was er naar mijn normen behoorlijk warm.

Tijdens de terugkeer naar Chapel Porth hadden we de motorhuizen van Wheal Coates in het vizier.

De wandeling had de honger aangewakkerd, aan het strandhuis kon er wel een snack genuttigd worden.
Een croque champignons met cashewkaas liet ik niet aan mij voorbij gaan, het bleek zowaar een half stokbrood te zijn, overladen met heerlijke champignons, lekker, romig, smeuïg en helemaal plantaardig.
Alle snacks lijken hier wel gemaakt voor reuzenmagen, ik begrijp meer en meer waarom zoveel Britten overgewicht hebben...

Surfen is blijkbaar een favoriete bezigheid van de Britten, ook hier waren ze heel actief.

Chapel Porth was in de Middeleeuwen een religieuze site en later één van de vele koper- en tinmijn-sites, tegenwoordig is het een populaire bad- en surfplaats.

We wandelden verder naar de overblijfselen van Wheal Coates, deze tinmijn opende in 1802 en werkte tot 1889.

Het beeld van het Towanroath Shaft-motorhuis, beroemd van ansichtkaarten, kalenders en televisie, vertegenwoordigt voor velen de serene schoonheid van de Noordkust van Cornwall.
In werkelijkheid heeft dit industriële landschap een harde geschiedenis.
Het leven van een Cornische mijnwerker was zwaar, werken diep onder de grond in krappe en verstikkende omstandigheden maakte van mijnwerkers oude versleten mannen tegen de tijd dat ze 40 waren. 
De lucht in de mijn was dik en gevuld met poederrook, stof en dampen waardoor de  mijnwerkers vaak zwart slijm ophoesten, velen leden aan bronchitis, silicose, tuberculose en reuma.
Ongevallen veroorzaakt door explosies, vallende rotsen, verdrinking en verstrengeling in machines waren een reëel gevaar en hebben vele levens gekost.

Vrouwen en kinderen werkten bovengronds om het koper- en tinerts in kleinere fragmenten te breken.  
Tegen het begin van de negentiende eeuw werkten er meer dan 7000 kinderen, toen ze twaalf waren voegden ze zich bij hun vaders onder de grond...
De Cornische mijnbouw verschafte werk aan 30.000 mensen.

Halfweg de 19e-eeuw ging de industrie achteruit en in 1875 verlieten meer dan 10.000 mijnwerkers de streek om in het buitenland werk te vinden.

De vaardigheden en ervaring van de mijnbouw in Cornwall zijn over de hele wereld verspreid.
Het mijnlandschap van Cornwall en West-Devon, gevormd tijdens een periode van intense industriële activiteit, getuigt van een van de grootste perioden van economische, technologische en sociale ontwikkeling die Groot-Brittannië ooit heeft gekend.
Van 1700 tot 1914 speelde de metaalmijnindustrie een cruciale rol bij het transformeren van onze manier van leven.
Het leverde essentiële grondstoffen voor de industriële revolutie in Groot-Brittannië en pionierde met technologische ontwikkelingen die vorm hebben gegeven aan de samenleving waarin we vandaag leven. 

De vooruitgang van Richard Trevithick op het gebied van stoommachine-technologie - oorspronkelijk gemotiveerd door de noodzaak om water uit mijnen te pompen - heeft uiteindelijk de ontwikkeling van stoomtreinen mogelijk gemaakt en de wereld voor altijd veranderd door de massale beweging van mensen en goederen.

Op 13 juli 2006 werden geselecteerde mijnlandschappen in Cornwall en West-Devon ingeschreven als UNESCO-werelderfgoed, waardoor het mijnbouwerfgoed van Cornwall op gelijke voet kwam te staan ​​met internationale schatten als Machu Picchu, de Taj Mahal en de Chinese Muur.

Het was een uitermate boeiende en prachtige wandeling, deze plaats is heel fotogeniek, ik liet me helemaal gaan.

Sommige takken van de heide, die voortdurend de zoute zeewind over zich heen krijgen zijn helemaal blauwgrijs verkleurd.

Nog even een blik werpen op dit prachtige landschap en wat rusten op een bankje en we konden weer verder.

Voor we verder reden naar Park Head, een paar mijl noordwaarts, een foto nemen van de overbekende telefooncel, ze zijn niet meer in gebruik, sommigen doen nu dienst als een beschermhuisje voor defibrillatietoestellen; alleen in Glastonbury troffen we een werkend toestel aan, wellicht om verbinding te maken naar één of andere astrale wereld.
Park Head was niet eenvoudig te vinden, we moesten langs Newquay en zowat alles dat op twee benen liep, liep vooral in de weg en dan nog met een surfplank in de hand.
Na wat gezoek en met wat internethulp vonden we toch een wegwijzer naar de wandelroute, een gemakkelijke, vlakke wandeling met uitzicht op magnifieke torenhoge kliffen.
Samen met de schapen waren we getuige van een verbluffend en onvergetelijk uitzicht op Noord-Cornwall. 

De erosie slaat hier enorme bressen in de kust, uitkijken dus!

Park Head, voor Poldark fans een heel vertrouwde locatie:

Voor het donker werd stopten we nog even aan Holywell Bay.
Ver moesten we er niet voor wandelen, de auto konden we parkeren op amper 500 meter van het strand.
Ondanks de schemering zaten er nog heel wat mensen op het strand, het was dan ook een warme zomeravond.
Holywell Bay en de iconische Gull Rock fungeren als achtergrond voor veel van de strandtaferelen in de Poldark serie.
De driehoekige rotsentweeling had veel bijval bij de aanwezige fotografen.
Ik maakte er enkele van de mooiste foto's van de reis.

Lang konden we er niet blijven, het werd donker en we moesten nog een restaurant vinden.
De Happy Cow app bood hulp en in het nabijgelegen Newquay kwamen we terecht in Kahuna, een Aziatisch restaurant waar we genoten van een bijzonder lekkere maaltijd.
We kozen het gerecht Pad Thai, in de wok gebakken rijstnoedels met wortelen, sojascheuten, lente-ui, pinda's, limoen, chili en koriander, aangevuld met gemarineerde  tofu, tempeh & jackfruit. 
De alweer heel vriendelijke ober suggereerde ons spontaan hun veganistische huiswijn...
Ik trok geen foto maar direct ten aanval! 
Het was een prima culinaire afsluiter van een mooie dag.
Newquay lieten we verder maar links liggen, de stad is de grootste badplaats van Cornwall en een paradijs voor surfers maar voor de rest, te mijden! 
Bovendien was het al laat en nog 45 minuten rijden naar de Borea Barn.

Day 4: Minack Theatre.

21/08/2019

De dag begon met een ritje naar Penzance waar we morgen de ferry gingen nemen en de auto een paar dagen gingen achter laten.
Er was wat onduidelijkheid over waar we de auto veilig konden parkeren dus gingen we het ter plaatse checken, zo wisten we meteen ook waar we precies moesten zijn.
Erna reden we door naar het Minack Theatre, een openluchttheater op de rotsen van Porthcurno.
De auto werd tegen betaling (parkeren is zelden gratis, meestal betaal je gemiddeld £5 voor een paar uur, £8 per dag) achtergelaten op de parking.
Van daaruit stapten we naar het strand van Porthcurno.

Vanop het strand is het een steile uit de rotsen gehouwen trap naar het theater maar het is de klim meer dan waard!
Minack Theatre is een plaats die je niet mag over slaan als je in de buurt bent.
De theaterspeelster Rowena Cade kocht er in de jaren '20 een landtong gelegen onder haar tuin en begon er in 1931 op de klippen met de bouw van een granieten amfitheater. 
Samen met de bewaker, Billy Rawlings (en later Tom Angove), bouwde ze eigenhandig haar unieke openluchttheater met bovenin prachtige botanische planten en een magnifiek uitzicht op het podium, rotsen en de zee.
Aanvankelijk werd er gewoon een podium gebouwd, in 1932 was reeds de première, vanop de rotswand zagen de bezoekers een opvoering van The Tempest, dat in 2007 nog eens werd overgedaan voor het 75-jarig bestaan van het theater.
De volgende jaren legden ze met truweel en cement de treden aan, ze deden er ongeveer een halve eeuw over om haar levenswerk af te maken, aanvankelijk uitsluitend met graniet, later met beton want graniet was te duur geworden. 

In 1976 gaf Cade het theater aan een goed doel, ze stierf op 89-jarige leeftijd in 1983, terecht heel trots op haar levenswerk. 
Na Cade's dood bleef de familie betrokken bij het theater, de algemeen directeur in 2015 was getrouwd met de nicht van Rowena. 

Het theater is te zien geweest in een aantal BBC-programma's over het zuidwesten van Groot-Brittannië.
Er worden nog steeds voorstellingen opgevoerd door lokale en internationale gezelschappen.
Wil je alleen het theater bezoeken, dan kan dit ook, doe je dit vanop het strand, dan is het wel een hele klimpartij om boven te raken maar het is het zeker waard. 
Om een voorstelling bij te wonen reserveer je beter vooraf.
Er is tevens een tentoonstelling waar je meer te weten komt over de geschiedenis van het theater maar het zit blijkbaar verscholen in een hoekje van de souvenirshop want het is ons niet opgevallen.

We waanden ons in Griekenland: azuurblauwe zee, zon en theater uit de oude tijd.
Minack is wellicht het mooist gelegen openluchttheater ter wereld!

Wie met de auto langs de hoofdweg komt bereikt het theater aan de hoofdingang:

We zetten onze tocht verder en reden naar het einde van de wereld, echt waar, naar Land's End!
Op de weg ernaartoe stopten we even voor een paar foto's aan Porthgwarra Cove.

We weigerden om via de gewone weg naar Lands' End te gaan want de hele site is zwaar commercieel geëxploiteerd.
Het is een te betreuren trend dat er rond geologische  bezienswaardigheden attractieparken worden gebouwd van nul en generlei waarde, het was hier niet anders...
Om je op de parking te parkeren dienden we een combi ticket met het attractiepark te kopen, tja, dan hoeft het voor ons niet.
We wisten dit gelukkig vooraf en reden er in een zo groot mogelijke boog omheen.
Die boog was inderdaad redelijk groot, we parkeerden ons in de badplaats Sennen Cove, een paar mijl ten Noorden van Land's End.
De auto mocht rusten met een prachtig zicht op zee!

Van daaruit was het een mooie wandeling naar Land's End.

Er stond een Voodtruck langs de weg waar twee meisjes hun lekkere en volledig plantaardige streetfood gerechten aan de man brachten; geproefd en goedgekeurd! 
Een uurtje wandelden we naar het Einde van de Wereld, in de First and Last shop van Engeland kon je terecht voor een drankje of snelle hap maar dit lieten we maar zo.
We stapten naar het echte einde waar de bekende wegwijzer staat, en waar je een gepersonaliseerde foto kan laten maken met het aantal mijlen naar je stad of om het even welk bericht je maar wil, dit deden wij dus niet.
De iconische wegwijzer is heel bekend, heel wat BB's, waaronder James May van het idiote Top Gear lieten er zich fotograferen.
Er kwamen ook heel wat fietsers aan op deze plek, DE echte helden van de Britse wegen! 
Sommige kwamen van John o' Groats in het noorden van Schotland. 
Het "fietstochtje" John o' Groats - Land's End gaat over een afstand van meer dan 1400 km!

De omgeving rond Land' End is niet zo spectaculair, we zagen al mooiere plaatsen langs de kust van Cornwall,  maar het is wel het meest westelijke punt van Engeland.

Dit is Land's End, verderop in zee staat nog een vuurtoren en 28 mijl verder ligt de Scilly archipel.

Op de terugweg naar Sennen nam ik nog een foto van deze militaire uitkijktoren.

Voor het avondeten had ik geboekt in The Bean Inn, het is te zeggen, dat dacht ik...door de niet altijd goede internetverbinding was mijn mail blijkbaar niet verzonden, ik vond het al vreemd dat ze niet antwoorden...dan maar gebeld en gelukkig, er was nog net plaats voor twee.

We hadden nog tijd voor wat Cornish Mining World Heritage en brachten een bezoek aan Botallack in St. Just.
Botallack is de thuisbasis van misschien wel het meest iconische motorhuis in Cornwall, The Crowns. 
Hoog op de bodem van ruige kliffen, nauwelijks boven zee, staan ​​een paar granieten motorhuizen. 

De reden voor deze precaire positie is dat de mijnschacht van daaruit gaat naar meer dan een mijl onder de vaak onstuimige Atlantische Oceaan.
In de Poldark serie heet deze mijn Wheal Leisure en net als in de serie gebeurde er in het echt ook een mijnramp. 
In de winter van 1893 brak een groep mijnwerkers diep onder de zeebodem per ongeluk door in de verlaten mijn van Wheal Drea. 
De oude mijn overstroomde en het water stroomde in Wheal Owles waar 20 mijnwerkers verdronken.
20:15u namen we plaats in The Bean Inn voor een lekker plantaardig diner met een lokale wijn, Polgoon Bacchus is een droge fruitige wijn uit Cornwall.
Mijn verwachtingen over deze avond waren waren hoog maar werden helemaal ingelost.

Hot Pink Botanical Gine & Tonic

Homemade bread

Roasted Tomato Filo Tart

Stuffed Potato Cakes with Pea Curry and Spicy Tarka Dahl

Dark Chocolate and Clementine Mud Pie with Vegan Ice Cream

2.5u later, helemaal voldaan en terug op weg naar Borea Barn langs de uiterst smalle Cornische donkere wegen, enkel de volle maan zorgde voor wat licht, de Heksensabbat uit Nacht en Ontij van Boudewijn De Groot op de radio dikte het creepy sfeertje nog wat extra aan.
Terug in de B & B voor de laatste nacht daar, een kortere dan gewoonlijk want ten laatste om 8u moesten we morgen kunnen vertrekken om de ferry te nemen naar een subtropische archipel, daarover meer in het volgend verslag.

Jacky De Reviere
31/08/2019