Day 3: Into The Heart Of Neolithic England
De dag begon dus met een ontbijt dat we zelf klaar maakten in de keuken van de pod.
Edington bevindt zich in de nabijheid van Stonehenge en Avebury, dus zou het zonde zijn om er niet naar toe te gaan.
Zonde van het geld misschien, Stonehenge heeft tegenwoordig een duur prijskaartje (£21 p.p.), maar dit is eenvoudig te omzeilen door een English Heritage Overseas Visitors Pass aan te schaffen, aan te raden voor wie Engeland bezoekt.
Wij schaften ons een 9 days pass voor 2 personen aan en dat kostte ons £ 57, daarmee kunnen we meer dan honderd historische bezienswaardigheden bezoeken.
Er is ook een pad waar je de site van op afstand kan bezoeken maar dan mis je wel heel wat informatie en zie je de stenen van te ver met massa's toeristen ervoor...
Toch maar beter betalen dus, ik kende de reputatie van deze plek als toeristen magneet dus wou er vroeg bij zijn.
9:27u waren we aan de ingang van het bezoekerscentrum, net op tijd om één van de eerste bussen te nemen naar de Stenen.
Bij aankomst viel deze protestcamper meteen op.Er werd geijverd voor een gratis ingang, die is er sinds 2017 maar op de site kom je niet en je staat achter de toeristen... heel vroeg komen is de boodschap als je enkel komt voor een kort bezoek en het niet wenselijk vindt daarvoor te betalen.
Wij waren dus ook vroeg (en op een weekdag).
Om Stonehenge op een rustige manier te bezoeken is dit aan te raden.
We verbleven er ongeveer een uur, er was audiotour begeleiding, om alles te beluisteren ben je al vlug een uur bezig.
Bij aankomst was het helemaal niet druk, bij het afronden van het bezoek liep er toch wel al een 500 man rond, maar dat leek nog niet echt druk.
Dat deze magische plek zo commercieel wordt geëxploiteerd kan je jammer vinden maar zonder
organisatie zou dit hier pure chaos zijn, het wandelgebied rond de Stenen is ruim genoeg om toch wel duizend bezoekers tegelijk te
verdragen. Tot helemaal bij de Stenen komen is niet mogelijk wegens de hoge archeologische waarde van de ondergrond.
Wat Stonehenge onderscheidt van andere steencirkels is het feit dat dit de enige plek is waar er nog "lintels" (horizontale stenen) op de rechtopstaande stenen staan.
Wie interesse heeft in bouwwerken uit de neolithische periode kan dit uiteraard niet links laten liggen, echter, de Callanish Standing Stones (Isle of Lewis) en The Ring of Brodgar in Stenness (Orkney's) maakten op mij toch meer indruk, wellicht door de afwezigheid van de massa toeristen.
De toeristen hinderden mij toch niet om foto's te maken.
Door de omvangrijkheid van de site en de omheining die er staat kon iedereen rustig zijn gang gaan.
Stonehenge maakt deel uit van een enorm landschap dat bezaaid is met grafheuvels met o.a. ook The Cursur, een bijzondere wal structuur.
Op deze foto, één van de vele grafheuvels:
Na het bezoek aan de stenen verbleven we nog een uurtje in het bezoekerscentrum.
Daar kwamen we te weten dat het er ooit zo moet hebben uitgezien:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stonehenge
http://www.astro.rug.nl/~vdkruit/jea3/homepage/stonehenge.pdf
Het was na 12u en reden door naar Avebury.
Het graafschap Wiltshire is er één van mysteries, naast de massa's graancirkels die er met de regelmaat van een klok opduiken zijn er ook 8 tekeningen van witte paarden te zien op de heuvels.
Deze tekeningen zijn ontstaan door in de 18e en 19e eeuw de begroeiing weg te snijden, waardoor de onderliggende krijtlaag bloot kwam te liggen.
In deze periode is de natuur in Engeland op zijn mooist, de meiboom wordt hier niet in een keurslijf gesnoeid maar mag vrij groeien wat een heerlijk geurende bloemenpracht oplevert.
De heuvels vol bloeiend koolzaad zijn ook niet mis...
Bij aankomst in Avebury viel ons de West Kennet Avenue op, een lange rij van paren stenen die ooit de "henge" (een aarden wal) verbonden met een andere steencirkel, een mijl verderop.
Veel van die stenen ontbreken nu, verdwenen door gebruik bij het bouwen van huizen...
We konden met onze English Heritage Pass gratis parkeren en de museums bezoeken.
Eerst een wandeling door het mooie park.
Het museum is het ideale vertrekpunt voor een bezoek aan dit stadje. In tegenstelling tot Stonehenge zijn alle bouwwerken hier gratis te bezoeken en was er heel wat minder volk. Geen bussen vol toeristen... Avebury is high recommended!
We zouden hier 5 uur blijven en brachten niet eens een bezoek aan The Red Lion, de enige pub ter wereld gelegen in een steencirkel, echter, ik had geen zin in fluitjesbier.
De stenen cirkel van Avebury is niet zomaar zichtbaar in één oogopslag en heeft een diameter van ongeveer een kilometer.
In die grote stenen cirkel, liggen twee kleinere cirkels met stenen, die zijn nu verre van compleet, door de jaren heen zijn er hier en daar stenen verdwenen voor hergebruik, heel spijtig als je bedenkt wat een enorme inspanning het moet zijn geweest om deze vele tonnen zwaar wegende stenen, die van honderden kilometers ver kwamen, tot hier te krijgen.
Rondom het hele complex ligt de henge, 5 meter hoog en 10 meter breed met ernaast een diepe gracht.
Ik ving ooit het verhaal op over vrouwen die, om de vruchtbaarheid op te wekken, voor de stenen gingen liggen, zonder ondergoed én met de benen gespreid, echt waar!
Ik zou ze deze kolos aanbevelen: --> --> --> --> --> --> -->
Het moet een enorme zware karwei zijn geweest zo een henge te bouwen met de middelen die ze toen hadden, in het museum leerden we dat een schouderblad van een rund gebruikt werd als schop en het gewei van een hert was een pikhouweel, daarmee werden dus meters hoge en kilometers lange aarden wallen gebouwd en diepe grachten gedolven...begin er maar eens aan!
Avebury moet er in die tijd zo hebben uitgezien:
Maar nu ziet het er zo uit, de schaapjes zorgen voor het onderhoud:
Even sloeg Martine haar fantasie op hol toen ze de kop van een hond herkende in deze steen, en inderdaad, ik zag er na een tijdje de kop in van Falkor, de vliegende hond uit The Neverending Story.
Windmill Hill was moeilijk te vinden, na wat zoeken vonden we een verweerde wegwijzer die de richting aanwees, we volgden de weg die overging in een byway, een grintweg die ergens in een bosweggetje overging... nee dit was zeker niet de weg naar Windmill Hill!
De moderne tijden brachten ons Google Maps, misschien wist die meer, en ja hoor, na wat rondrijden kwamen we terecht op een nog veel slechtere weg maar het was wel de juiste!Tot op het punt waar onze auto zich als een 4 X 4 auto zou moeten gedragen reden we verder, de rest (nog een 500 meter) deden we te voet.
Eenmaal aangekomen was het nog een paar honderd meter naar de top, we waren daar helemaal alleen, zo goed als niemand komt hier naartoe.
Veraf gelegen, moeilijk te vinden en weinig te zien zal wel meespelen.
Van 5700 tot 4500 jaar geleden moet dit wel een plaats geweest zijn waar het bruiste van het leven.
Uit opgravingen door de Schotse archeoloog Alexander Keiller kan er van uitgegaan worden dat hier festivals en markten werden gehouden.
Nu is er enkel dit te zien:
Te beginnen met het indrukwekkende Silbury Hill.
Een kunstmatige heuvel van 40 meter hoog!
4400 jaar geleden gebouwd, naar de reden ervoor is het gissen, men vermoedt dat mensen van hun land aarde en kalksteen naar daar brachten maar waarom ze dit deden...?
Dat het een enorm werk moet geweest zijn staat buiten kijf.
Ik moest terug denken aan mannen, zwoegend met het schouderblad van een rund...
Sinds de 18e eeuw groef men al 3 keer een tunnel in Silbury Hill zonder resultaat.
De heuvel behoudt zijn mysterie...
Het volgende dat we aandeden was de West Kennet Long Barrow grafheuvel.
Ongeveer 5600 jaar geleden zijn hier 36 mensen begraven.
Voor de ingang van de tombe staan massieve stenen opgesteld.
De menselijke overblijfselen zijn er niet meer maar de vijf grafkamers in de tombe zijn hersteld.
Dit is een langwerpige grafheuvel, 100 meter lang en 25 meter breed, vanop de top geniet je van een prachtig zicht op Silbury Hill.
5000 jaar geleden stond hier een houten constructie, waarvoor die diende is niet geweten.
Grote aantallen menselijke
Betonnen paaltjes in de grond duiden aan waar de constructies stonden.
Als je in de buurt bent pik je deze site uiteraard mee, speciaal ernaar toe rijden zou ik nu ook niet doen, er is niets te zien... gelukkig staan er borden die uitleg verschaffen.
daar zijn onze voorouders dus goed in geslaagd.
Nu staan er paaltjes waar ooit de houten palen stonden.
Meer info hier:
http://www.megalitica.be/megasite/stoneh5.htm
In Salisbury aangekomen aten we in The Wig and Quill, een pub waar we op het terras een lekkere mushroom linguine naar binnen werkten.
Naast de imposante kathedraal van Salisbury die dateert uit 1250 konden we niet kijken.
Het was reeds donker en we moesten nog een 40 minuten rijden naar onze pod.
De kathedraal was nu prachtig verlicht.
Engelsen rijden als gekken op hun onverlichte wegen, de toegelaten snelheid ligt hier absurd hoog, 60 mijl per uur, omgerekend 95 km/h is echt snel op smalle kronkelende wegen.
22:50u kwamen we toch veilig aan voor een laatste nacht in de pod.
Day 4: King Arthur And The Last Hippies
Daar moesten we zeker een kijkje nemen, het ging regenen vandaag, voorlopig beperkte zich dat tot wat miezerig gedruppel, toch genoeg om de meeste toeristen weg te houden.
Het was relax vertoeven in de gezellige straten en steegjes van deze bijzondere stad.
High Street is echt een bezoek waard.
Dat deden we in Rainbow End's Café, een vegetarisch/vegan restaurant met een decennia lange geschiedenis.
Een smal gangetje tussen niet alledaagse winkels die luisteren naar namen als The Goddess and Green Man en Art of Africa bracht ons naar het eethuis.
Het zat er goed vol en we aten er lekker.
Op het kleurrijke (in High Street is alles kleurrijk) terras achteraan vonden we een rustig plekje om te eten.
Wie eens wil winkelen in een soort van higher level is op zijn plaats in High Street, vooral de zijstraatjes zijn het ontdekken waard, de foto's spreken voor zich...
Hier stapt Martine Stone Age binnen om er vervolgens te vervagen in een kleurig universum.
Uiteraard waren er ook draken en elfen aanwezig.
Een spirituele plek waar de stilte heerst en je tot rust komt.
http://www.chalicewell.org.uk/
Maar eerst een parkeerplaats vinden, dit diende te gebeuren op de parking rechtover, een ongewone ervaring.
Na wat getwijfel gingen we het atelier binnen en na een poosje konden we bij een bediende aan een tafeltje dit document aanschaffen, heel vreemd om op deze manier een parkeerticket te bekomen.
Naar de tuin dus, die is gelegen aan de voet van de Tor, een heuvel met een kerktoren van een verdwenen kerk uit de 14e eeuw, er zijn ook restanten gevonden van een fort uit de 5e eeuw die aan de legende rond King Arthur is gekoppeld.
De Tor bezochten we niet, het zal voor een andere reis zijn, we komen hier zeker nog terug.
De pergola waar we onder door liepen naar de ingang is alvast een mooi begin.
De tuin zelf is een soort van esoterische hotspot.
Er bevindt zich een eeuwenoude bron die sinds mensenheugenis nooit is droog gevallen, het water zou heilzaam en geneeskrachtig zijn.
De vele bronnen in die buurt kan een verklaring zijn voor de vroege bevolking van deze streek.
De Chalice Well is een bron die op deze plek natuurlijk ontspringt en wordt vereerd als symbool van de nooit eindigende en ongebonden aard van de levenskracht.
Je kon het in een flesje vullen wat we prompt deden. Het water komt omhoog via een stenen schacht die minstens 700 jaar oud en die afgedekt is met een deksel waarop het Vesica Piscis symbool is afgebeeld, één van de oersymbolen.
Voor de geïnteresseerden, meer uitleg hierover:
Vesica Piscis is het symbool van het geslachtsorgaan van de vrouw, Delphi en vis.
De twee cirkels die elkaar voor een stukje overlappen creëren een biologische symboliek.
Dat gemeenschappelijk deel heeft de vorm van een vis.
Uit de combinatie van vrouw en vis ontstaat in de mythologie de meermin.
De Vesica Piscis is eveneens het symbool van de moeder godin die de wereld baart en wordt ook gebruikt in de zwarte magie.
Je kan er natuurlijk ook gewoon een putdeksel inzien waar een fantasietje is in verwerkt...
Naast Heilige Meidoorns staan er ook deze indrukwekkende taxus bomen, allen overladen met symboliek.
We vonden deze tuin zéér de moeite!
Als je nu spiritueel aangelegd bent of niet, The Chalice Well is een fantastische tuin.
Het gebied rondom Glastonbury lag 2000 a 3000 jaar geleden dichter bij zee.
De heuvels, waaronder de Glastonbury Tor waren eigenlijk een eilandje, in de Arthur legende ook bekend als Avalon.
Het eiland waar Koning Arthur rustte na zijn verwonding door Mordred in de Slag bij Camlann, nadat hij er door zijn halfzuster Morgan le Fay of drie andere priesteressen is heengebracht.
Volgens sommige legenden rust hij daar totdat hij weer ontwaakt om Engeland te redden. Wordt dan maar snel wakker, ouwe jongen, het is hoog tijd!
Volgens dezelfde legende is Avalon het eiland waar het beroemde zwaard Excalibur ooit is gesmeed.
In combinatie met de tombe van King Arthur wakkert dit de legende alleen maar aan.
Of die kerel nu bestaan heeft of niet, hij heeft toch maar mooi een Wikipedia pagina.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Koning_Arthur
In het centrum van Glastonbury staat de Glastonbury Abbey, een vervallen abdij met een geschiedenis van bijna 2000 jaar.
De tombe van King Arthur zou er zich bevinden.
Het regenweer zorgde ervoor dat het niet druk was en het was zeker een bezoek waard.
Dan zou Jozef van Arimatea de Heilige Graal naar Glastonbury gebracht hebben.
Het eerste stenen gebouw zou opgericht zijn in 712.
De abdij werd verwoest door de Vikingen in de 9e eeuw.
In de 10e eeuw werd zij herbouwd door de Heilige Dunstan.
In 1191 werd er een boomgraf gevonden, dat de overblijfselen van King Arthur en diens gemalin Guinevere zou bevat hebben.In 1539 werd de abdij op bevel van koning Hendrik VIII verwoest.
Sinds 1908 zijn de ruïnes eigendom van de Anglicaanse Kerk.
Hieronder links, het nog intacte keukengebouw:
Ook hier staat een Heilige Meidoorn met de bijzondere eigenschap dat hij twee keer per jaar bloeide: in de lente en rond Kerstmis.
De Britse vorstin ontving ieder jaar met Kerstmis een bloeiende twijg van deze boom ter versiering van haar kersttafel.
Begin december 2010 werd de boom neergehaald door vandalen...
https://historiek.net/vandalen-vernielen-eeuwenoude-heilige-meidoorn/9813/
De stad ontstond reeds tijden de Romeinse overheersing en doordat de bisschopszetel er was gevestigd verwierf het stadsrechten.
We waren van plan de tuinen van The Bischop's Palace te bezoeken maar het regende ondertussen fel en het was al 17u dus beperkten we ons tot de buitenkant dat zeker de moeite was om er een kijkje te nemen.
We staken ook ons hoofd es binnen in de kathedraal, een enorm Gotisch bouwwerk.
Er was een mis bezig en het koor zong, we waren er vrijwel alleen wat de mystiek ten goede kwam.
Terug buiten, achter de kathedraal bloeit deze prachtige witte boom, geen idee welke boomsoort dit is maar zo ene wil ik er ook wel.
Ook in de buurt, Vicar’s Close, de oudste bewoonde straat van Europa waarbij je het gevoel krijgt dat Harry Potter er ieder moment op zijn bezem kan voorbij zoeven.
Het straatje (foto links) is te vinden aan de rechterkant van de kathedraal.
Tijdens het rijden had Martine een overnachting geregeld in een charmante B & B in de buurt van Bristol, last minute kan je soms voor een klein prijsje op fantastische plekken logeren.
Dat was voor straks, ik besloot om de Cheddar Gorge door te rijden, veel informatie hierover hadden we niet, we wisten wel ongeveer waar we moesten zijn maar bewegwijzering was niet aanwezig, na een tocht door beboste smalle wegen kwamen we aan in de buurt van de Cheddar Gorge, we reden in de richting van de bergen en na even rijden doemde plots de gigantische rotsmassa als uit het niets op.
Het leek wel een filmdecor voor een Lords Of The Rings film.
De spectaculaire kloof is de grootste van het land.
De kliffen eromheen torenen tot wel 140 meter hoogte.
De kloof en het grottenstelsel zijn de afgelopen 1,2 miljoen jaar gevormd door smeltwater van de gletsjers uit verschillende ijstijden.
De rivier Yeo, die de kloof in het landschap kerfde, stroomt hier nog steeds, maar ondergronds zodat de kloof droog staat en de weg er gewoon doorgaat.
Het was het omrijden zeker waard maar nu dus op zoek naar onze overnachtingsplaats.
De Meadow Cottage Guest House is een prachtige locatie, jammer dat het regende want er is ook een mooie tuin bij.
We werden er vriendelijk ontvangen door de gastvrouw, na een praatje te hebben gemaakt maakten we ons klaar voor het avondeten.
Daarvoor reden we naar het nabij gelegen havenstadje Portishead, niet bij Beth Gibbons, die gaf niet thuis, maar bij Aqua Spinnaker, een Italiaans restaurant waar we tot nu toe onze beste maaltijd aten.
Een subliem slaatje met een veelkleurige en bijzonder tomaten bereiding en een zeer lekkere gnocchi, een flesje wijn ontbrak uiteraard ook niet.
Na het eten reden we terug naar de Meadow voor de laatste nacht in Zuid-Engeland, morgen...Up to the North!
Jacky De Reviere, 24/05/2018
