vrijdag 22 september 2023

Schotland 2023: Dag 14-16

DAG 14: een kasteel van 2000 jaar en de bekendste boom van engeland

Ons verblijf op Mull zat erop, na het schrijven van een verslag voor deze blog en het inpakken bij de lodge reden we naar Craignure waar we om 11:05 de veerboot namen naar Oban.
 

Twintig minuten voor de afvaart stonden we in de lijn om het schip in te rijden. 
Er waren hooguit twintig auto's waarvan er ene me opviel door het aanhoudende gestommel, het kwam uit de aanhangwagen naast ons, een schapentransport op weg naar...wellicht een slachthuis, de dieren werden er niet vrolijk van en ik al helemaal niet.
Het ontbijt hadden we voorzien tijdens de overvaart, bij het plaatsen van onze bestelling was de man aan de kassa duidelijk opgetogen over onze veganistische keuze, bovendien maakte hij een positieve opmerking over mijn vegan t-shirt, zijn ingesteldheid maakte toch wat goed.
Waar ik ook steeds heel opgetogen van ben is het hondvriendelijke karakter van Groot-Brittannië, echt overal staan er drinkbakjes!


Het was alweer zonnig en warm weer, er stond een iets langere rit gepland want vandaag zakten we een heel stuk af naar het zuiden.
Twee uur hielden we halt bij Dumbarton, de stad dateert uit de 5e eeuw maar daar is weinig van te merken.
Voor muziekliefhebbers is het misschien interessant te weten dat Talkings Heads frontman David Byrne hier is geboren.
Wij kwamen voor Dumbarton Rock, de natuurlijke ligging van deze rots kent zijn gelijke niet, hij is aan drie kanten omringd door water en kijkt ver uit over de Clyde en het omringende landschap.
Op deze rots staat een burcht met een oorsprong die 2000 jaar terug gaat in de tijd, oorspronkelijk was het een Romeins Fort dat in de 5e eeuw werd uitgebreid door de stam van Damnonii.
Het was de hoofdstad van Strathclyde totdat dit in de 11e eeuw werd opgeslokt door het machtiger koninkrijk Schotland.
De burcht werd een koninklijke residentie, vanaf hier vertrok in 1548 Maria Stuart, (dochter van koning Jacobus V) en vooral bekend als Mary, Queen of Scots naar Frankrijk om op zesjarige leeftijd de zoon van Hendrik II te huwen.
Toen zij zes dagen oud was werd zij al koningin, als gevolg van de dood van haar vader na de Slag bij Solway Moss
Toen twintig jaar later haar troepen werden verslagen in de Slag van Langside probeerde ze terug naar Dumbarton te komen.
Maria Stuart is misschien de bekendste Schotse monarch, deels wegens haar tragische levensgeschiedenis en haar einde op het hakblok.
In 1587 werd haar naam genoemd in de Samenzwering van Babington, ze had schriftelijk ingestemd met een
moordcomplot tegen koningin Elizabeth I
 
Bedoeling was om na de moord Maria op de troon te zetten, zodat het katholieke geloof in Engeland  hersteld kon worden. 
Het plan lekte uit en dit gaf Elizabeth een reden om Maria van Schotland te executeren. Na een proces werd zij ter dood veroordeeld en onthoofd. 
Maria Stuart was 44 jaar toen ze werd geëxecuteerd.
Even terug naar de vroegere geschiedenis want er is een link met King Arthur.
Rond 450 moet er hier een nederzetting zijn geweest, die de naam Alt Clut had. 
Volgens Boek negen van Geoffrey van Monmouth' Geschiedenis van de Koningen van Brittannië zou koning Arthur zijn zieke neef Hoel, koning van Armorica in Al Clud achter hebben gelaten, toen hij oprukte tegen de Saksen, die hun vredesovereenkomst hadden geschonden. 
Na de Slag bij Mons Badonicus keerde Arthur naar Al Clud terug om zijn neef te ontzetten, die er inmiddels door de Picten en Schotten werd belegerd. 
De Picten en Schotten trokken toen naar Loch Lomond en gaven zich ten slotte aan Arthur over.
In 756 belegerden de Picten en Northumbriërs het fort en in 780 werd Alt Clut in brand gestoken.
In 870 werd het fort na een belegering van vier maanden door de Vikingen, aangevoerd door Olaf de Witte van Dublin en Ivar de Beenderloze, ingenomen en geplunderd. 
Het kasteel dan: op twee middeleeuwse bouwwerken na stammen alle overblijvende versterkingen en gebouwen uit de achttiende eeuw. 
Dumbarton is een verbastering van het Schots-Gaelisch 'Dun Breatann', Fort van de Britons
De ruïnes staan verspreid over de rots, een aaneengesloten pad is er niet, we dienden drie paden te volgen om overal te kunnen komen, in totaal wel 500 treden, gelukkig niet allemaal na elkaar.   


Dumbarton Castle is gelegen aan de Firth of Clyde, waar de rivieren de Leven en de Clyde samenkomen.
Helemaal bovenaan heb je een fantastisch zicht over de Clyde.
 
 
Vanuit iedere kant konden aanvallers worden bestookt, kanonnen staan gericht naar de vier windstreken, tussen al die rotsen en stenen groeien toch nog enkele bomen.

 
De gebouwen zijn nog in prima staat, ook een opslagplaats met kruitvaten helemaal op de top van de rots, strategisch geen slechte keuze want dicht bij de kanonnen.
 
 
Aan de voet van de rots ligt Governor's House waar het bezoek aan de rots begint, er is een klein museum in gevestigd met de geschiedenis die ik hierboven beschreef.
Dit bezoek duurde toch langer dan verwacht, het was de bedoeling om door het  Galloway Forest Park te rijden maar we namen toch maar de snelste weg, The South volgend.
We volgen liever borden met The North want dan zijn we duidelijk aan het begin van de reis.
Rond 18u arriveerden we in Northumbria in Noord-Engeland, ooit een koninkrijk dat in 954 een graafschap werd als deel van Engeland .
Lekker eten vonden we in de pub Milecastle Inn in de buurt van het stadje Haltwhistle.
Potato skins met garlic & chilli dip als voorgerecht en een vegan stoofpotje en burger als hoofdgerecht, eenvoudig en lekker.


Een pub waar we niet toevallig waren want in die buurt, vlak naast de Muur van Hadrianus (Hadrian's Wall), staat één van de bekendste bomen van Engeland, The Sycamore Gap!
De boom is een esdoorn (Acer pseudoplatanus) en is een paar honderd jaar oud.
Hij stond ooit naast anderen, maar die zijn in de loop van de tijd om onbekende redenen verwijderd.
 
 
De boom won het in 2016 van 200 andere bomen in de England's Tree of the Year Competition en een jaar later werd hij 5e in de European Tree of the Year Awards.
Staande in een dramatische kloof in het landschap is hij één van de meest gefotografeerde bomen in Engeland.
Ik deed ook mijn bijdrage.
 
 
De boom was te zien in een sleutelscène uit de film Robin Hood: Prince of Thieves uit 1991 en is later bekend geworden als de Robin Hood Tree.  
Kevin Costner en Morgan Freeman vochten tegen de ridders naast Sycamore Gap.
Ook te zien in de videoclip voor Bryan Adams' Everything I Do I Do It for You die op de soundtrack van de film stond.
De video was vaak te zien in Top of the Pops, die 16 weken na elkaar op de eerste plaats stond, waardoor de bekendheid van de boom maar bleef stijgen.
En hij was te zien in de bekende tv-misdaadserie Vera
 
 
Het was ongeveer 20u en de zon zou weldra ondergaan, de rode gloed zorgde voor een geweldige setting om de boom te fotograferen.
 
 
Helemaal in mijn nopjes om de boom in de meest gunstige omstandigheden aan te treffen reden we verder naar onze overnachtingsplaats in Haltwhistle.
Dit is het geografische centrum van Groot-Brittannië en de dichtstbijzijnde stad bij het prachtige centrale deel van Hadrian's Wall en het Northumberland National Park.
We checkten in bij Belford House Self Check-in Rooms.
Gelegen in een mooi historisch gebouw, een prachtige zeer nette kamer met een uitstekend bed, een moderne en zeer propere badkamer en een groot bureau voor wie bijvoorbeeld wil schrijven aan een blog of zo.  
Vreemd dat we hier niet meer betaalden dan in de gribus van Fort William...ligging is alles zeker...
Het was helaas maar voor één nacht want morgen stond de terugkeer voor de deur.
Na wat schrijven en de foto's te selecteren voor de socials keken we naar de laatste aflevering van Outlander.
 
Aanvulling 28/09/2023:
Vandaag kwam het verschrikkelijke nieuws dat iemand The Sycamore Tree heeft omgezaagd...
Amper te vatten deze zinloze daad.😭

DAG 15-16: De bekende muur, een concert en de terugvaart

Om 10.30u moesten we uitchecken, een half uurtje te vroeg voor mij want wou nog een deel van dit verslag posten en de komende twee dagen ging dit zeker niet lukken.
Ik werkte het verslag af in de auto voor de deur van de b & b, iedereen die reisverslagen maakt zal de ervaring hebben dat foto's in zo een situatie traag uploaden...
Een paar huizen verder aten we bij Jethros ons laatste ontbijt van de reis, een warm vegan ontbijt dat zowat de helft koste dan wat we in gelijkaardige plaatsten betaalden eerder deze reis, de tomaten waren wel uit blik en de worstjes een goedkopere variant.
 
Vandaag zouden we vooral veel rijden maar er was nog tijd voor een bezoekje aan Hadrian's Wall, we zijn al vaak in de buurt geweest maar hebben die nog niet van dichtbij gezien.
We parkeerden ons in Greenhead waar ook het Roman Army Museum is gevestigd, voor een bezoek daaraan ontbrak de tijd dus beperkten we ons tot een bezoek aan de muur.
We volgden een pad dat liep naar de top van een heuvel.
 
 
De Muur van Hadrianus werd gebouwd onder Hadrianus, keizer van Rome van 117 tot 138 na Chr.
De keizer wilde overal in het rijk persoonlijk zijn militaire apparaat inspecteren en de provincies zelf leren kennen. 
Daarom reisde hij sinds 121 het gehele Romeinse Rijk door. 
 

Na een bezoek aan Britannia liet hij daar van 122 tot 128 de 117 km lange muur bouwen, die als onderdeel van de versterkte grenslinie van het rijk tot het eind van de 4e eeuw dienst deed. 
Hij gaf de voortdurende verovering en expansie op ten gunste van het omsluiten van het Romeinse Rijk binnen duidelijk gemarkeerde grenzen.
 
 
Het besef begon door te dringen dat de reis naar zijn einde liep...er was echter nog één stopplaats voordat we in Dover de overtocht maakten naar het Europese vasteland.
In Guildford (iets onder Londen) bezochten we The Boileroom Music and Cultural Arts Space waar later die avond Ozric Tentacles ging optreden.
Dat ze net optraden op het moment dat we in de buurt zijn kon ik niet laten liggen.
We zouden daar wel iets kunnen eten maar dit viel toch tegen, enkel een bakje frieten zonder saus tenzij je ketchup als een frietsaus aanziet...gelukkig hadden we nog een tube vegan mayo bij, niet erg om eens een avond gewoon maar frieten te eten maar wel vreemd gezien er zowat overal plantaardige gerechten op de kaart staan in Groot-Brittannië.
Dat we dit meemaken in een locatie als dit maakte het nog vreemder.
Wel lekker bier, de IPA Backstage en de Black Vinyl gingen er vlot in.
En het concert was geweldig!
De bierbekers namen we mee naar huis als souvenir.

 
Dan moesten we enkel nog op tijd in Dover geraken, we hadden de overtocht geboekt van 2u, je dient wel minstens 45 minuten ervoor aanwezig te zijn voor de incheck en grenscontrole.
We gingen volgens de GPS rond 1u aankomen, die viel uit na een beschadiging van de kabel.
De smartphone dan maar en daar is iets fout gelopen, er waren wegenwerken en bij een rotonde stuurde die ons een andere richting uit, na een tijdje begon het ons te dagen dat er iets niet klopte, ik herkende geen enkele plaats waar we passeerden en we reden blijkbaar terug naar Guilford...
Tja, die boot konden we niet meer halen, we waren wel zéér goed op tijd voor de boot van 4.30u.😁
Het was heel rustig, de douane had niet veel te doen en voor het eerst werden we gecontroleerd, ik had wat liggen slapen tijdens het wachten in de auto en begreep eerst niet wat ze verlangden. 
Ik moest de motorkap vooraan openen...dit lukte niet en ze deden ook geen moeite, ik opende de koffer achteraan maar ze hadden duidelijk geen zin om die te doorzoeken.
De overtocht verliep rustig, weinig volk op deze vaart, ideaal om te slapen op de zetels, met het uur dat er extra bijkwam door het tijdsverschil was het 7.30u toen we aankwamen in Calais ipv Duinkerke...we moesten ook nog tanken.
Maar de tradionele afsluiter van de reis kwam niet in het gedrang, met name koffiekoeken van Bakkerij Frimout.
Rond 10u waren we thuis, blij de dieren terug te zien, zowat het enige nadeel aan reizen is je dieren te missen.
Na de koffiekoeken bracht ik de huis- en dierenoppas weg, er volgde nog een dag van de auto uitladen, kledij wassen, alles terug op zijn plaats leggen enz.
Het was een geweldige reis geweest en mentaal zal ik zeker nog even op reis zijn.
Er volgt zeker nog een week van verslagen schrijven voor deze blog die dan ook nog wordt verwerkt in boekvorm. 
En dan nog het grote fysieke fotoalbum aanmaken waar ook een paar leuke dagen aan worden besteed.
De volgende reis naar Schotland is reeds in april-mei van volgend jaar voorzien, er is een speciale bezienswaardigheid bij waarvoor sowieso op tijd moet worden geboekt. 
Deze keer worden de overnachtingen zeker op tijd gepland, ik zit dus zeker nog even in reismodus...
Dit verhaal gaat dus binnen 7 a 8 maanden verder, Slàinte!


Jacky De Reviere 22/09/2023




 

donderdag 21 september 2023

Schotland 2023: Dag 13

DAG 13: Het bijna buitenaardse Staffa

Vandaag stond een excursie naar het bijzondere Staffa en de Treshnish Isles gepland.
 

Na de auto achter te laten op de parking in Tobermory schoven we aan bij het ontbijtbuffet in Western Isles Hotel.
 
 
We deden er ongeveer anderhalf uur over om Staffa te bereiken, tussendoor pikten we nog mensen op in Kilchoan op het Schotse vasteland.
 

Het goede weer zorgde ervoor dat iedereen op het dek plaats nam, de boot zette er flink vaart achter, met als gevolg af en toe een spat zeewater in het gezicht van wie te dicht bij de rand zat.
 
 
Het bleef de hele dag droog, maar niet overal.
De indrukwekkende wolkenpartijen, met een regendouche eronder, zorgden voor extra spektakel!

 
Net voor het aanmeren zagen we deze rots vol vogels, ben echter geen kenner om de soort te herkennen.


Bij aankomst op Staffa zagen we meteen wat een bijzonder eiland dit is!

 
Staffa
is een uniek stukje Schotland, de naam komt echter uit het Noors en betekent staf, kolom of pilaar.
Geen pirateneiland maar wel een pilareneiland dus, sinds de 19e eeuw is het onbewoond, er is een waterbron wat bewoning destijds wel mogelijk maakte.
Staffa werkte inspirerend op Jules Verne, zijn boek De Wonderstraal beschrijft een reis naar Iona en Staffa. Centraal in het boek staat de zoektocht naar een groene flits, die soms te zien is bij een zonsondergang. 
Het surrealistische decor van de grotten op het eiland Staffa draagt bij aan het mysterieuze aspect van het boek. 
Een trap bracht ons naar de grasvelden bovenaan het eiland.
 

In het voorjaar kan je hier papegaaiduikers spotten, nu waren er enkel meeuwen.
Een ander bootje kwam de vorige toeristen ophalen terwijl de boot waarmee wij kwamen een rondvaart deed rond het eiland met een paar mensen die niet aan wal gingen. 
 
 
Een groot deel van het eiland bestaat uit zeshoekige basaltpilaren die als een gordel het eiland bij elkaar lijken te houden. 
Het lijkt een constructie door mensen gemaakt maar Moeder Natuur deed dit allemaal zelf.
 

De zee heeft gaten geslagen in de wanden van het afgelegen eiland met de 70 meter diepe Fingal’s Cave als grootste wond.
In 1772 kreeg de grot die naam door Sir Joseph Banks toen hij Staffa aandeed tijdens zijn expeditie naar IJsland
Hij noemde de grot naar het hoofdpersonage uit een aantal epische gedichten van de Schotse dichter James Macpherson.
Daarvoor was de grot al bekend als Uamh-Binn, wat in het Schots-Gaelisch melodieëngrot betekent.


Na een bezoek aan Staffa in 1829 componeerde Felix Mendelssohn een concert ouverture die onder verschillende titels verscheen: Fingals Höhle of Die einsame Insel.  
Nadat hij het eiland had bezocht noteerde hij meteen het openingsthema voor de compositie, het werk geïnspireerd op dit bezoek bleef bekend onder de naam Die Hebriden.
Op Mull vindt jaarlijks het Mendelssohn on Mull plaats, dit is een kamermuziekfestival met workshops en gratis openbare concerten op meerdere locaties op Mull en Iona.
Het festival is geïnspireerd door de liefde die componist Mendelssohn had voor de eilanden Mull, Iona en Staffa.
Het festival brengt jonge muzikanten samen, die aan het begin van hun carrière staan, met ervaren kamermuziekspelers.
Dit jaar vond het festival plaats tijdens de week voordat wij er waren.
Na 75 minuten werden we terug op het bootje verwacht, dit bezoek was een fantastische ervaring, de verwachtingen waren hoog maar werden helemaal ingelost!
Dit eiland leek wel buitenaards, misschien is Staffa wel een kolossaal ruimteschip dat hier duizenden jaren geleden is neergestort!


We vaarden traag langs de Treshnish eilanden, die worden beheerd door de Hebridean Trust
 

Op de eilanden verblijven van mei tot juli heel wat vogels zoals papegaaiduikers (puffins), zeekoeten, alken, drieteenmeeuwen en stormvogels
Vroeger werd hier ook aan land gegaan maar om de vogels niet te storen is dit niet meer toegestaan, ze maken hun holen in de grond en mensen blijven er dus best zoveel mogelijk weg.
 

Prachtige eilanden, zowat iedereen op de boot maakte foto's, sommigen met lenzen van een halve meter lang.
We zagen zeehonden en een zeearend boven de eilanden zweven.
 
 
Rond 14:15u waren we terug aan wal in Tobermory, we deden nog enkele kleine boodschappen voordat we naar de lodge reden.
 

Terug bij Arle Lodge genoten we aan The Sound of Mull van een fris flesje cava. Het was ondertussen helemaal opgeklaard, in de buurt vertoefden zwarte schapen. 
Dit ziet er idyllisch uit maar weet wel dat ze, net als de Highlander koeien van gisteren, bestemd zijn voor menselijke consumptie...
 
 
In de vooravond reden we terug naar Tobermory (niet zo ver van de lodge), de zon scheen nu volop, de komende dagen zou het weer warmer worden.
 

Onderweg zagen we een kudde herten langs de weg.
Overdag zal je die niet zo snel zien, het was rond 18u en nog redelijk vroeg om die nu te spotten, ik bleef op afstand en maakte een paar foto's.
Het was onze laatste avond op Mull en we gingen Indiaas eten bij Spice of Mull.
Wat het precies was weten we niet meer, een soep, pakora's en twee gerechten die heel goed op elkaar leken, het was lekker maar de Indiër in Gent kan dit beter.
 
 
De avond verliep verder rustig, rond 21u terug in de lodge, wat schrijven, lezen en nog wat naar Outlander kijken.
Morgen terug naar het vasteland om wat af te zakken naar het zuiden.

Jacky De Reviere
21/09/2023