Engeland - Schotland 2018: Day 1 & 2

Day 1: Beachy Head & The Dark Tower of Corfe Castle

Wanneer de wekker om 3 uur 's nachts zijn ding doet is dit een goed teken, dit kan alleen maar betekenen: We gaan op reis!
Ik moest spontaan aan The KLF hun 3 A.M. Eternal denken maar hield het toch maar even rustig zo vroeg in de ochtend.
https://www.youtube.com/watch?v=M5z4kR7bZPI 
3:45 u, we verlieten in alle stilte onze thuisbasis en weg waren wij!
Na een paar kilometer konden we de "We zijn toch de ... niet vergeten en hebben we de... mee?"vragen achterwegen laten.
Warempel, we hadden alles mee en reden vlotjes door de rustige nacht naar Duinkerke.
Daar wachtte ons de ferry die ons om 6u over het Kanaal zou brengen naar Dover.
The White Cliffs of Dover zijn het eerste wat je aanschouwt aan de einder maar die hebben we niet bezocht want we komen er ongetwijfeld nog indrukwekkender tegen.
Naar Groot-Brittannië reizen is altijd een beetje tijdreizen, 2 uur varen en toch al om 7 u aanmeren.
Best handig, zo hadden we nog een hele dag.
Het idee is uiteraard om naar Schotland te gaan maar dat hoeft niet snel snel te gaan, wij reizen eerder op een tempo van: we zien wel waar we uitkomen...
Ik reed zelfs helemaal de andere kant op, in plaats van naar het Noorden, reden we westwaarts langs de Engelse Zuidkust.

Zoals gewoonlijk is de reis totaal onvoorbereid, we weten wel waar we ergens willen uitkomen maar wanneer we daar geraken...God Only Knows, allez vooruit, nog eentje van The Beach Boys en van die schuit af, rijden maar!
https://www.youtube.com/watch?v=zNOHyGP7thk
Ik had me voorgenomen zo weinig mogelijk snelwegen te nemen, we zijn tenslotte met vakantie en reizen is voor ons niet holderdebolder een afstand overbruggen maar met alle zintuigen de omgeving waarnemen, kijken, ruiken, proeven, luisteren, kortom genieten!
Ik wou het echte Engelse platteland beleven en dus reden we door dorpjes en stadjes langs de kust.
Het was Pinkstermaandag maar geen vrije dag voor de Britten, jongens en meisjes stonden netjes in schooluniform te wachten in de bushokjes.

We reden door Hastings maar helaas, The Captain was niet thuis... 
Wel op het appèl, dames met roze haar en bijhorende roze moccasins!
Ik spotte ook een blauwe versie op de promenade van Hastings.
Engelse kuststeden hebben steevast een pier, hier is het niet anders. 
Maar de stad is toch vooral bekend van deSlag bij Hastings in 1066, hier was het dat Willem De Veroveraar voet aan wal zette voor een robbertje armworstelen met de Engelse koning Harold II, hij won en Engeland was veroverd, zo ging het er aan toe, die dagen in de goede oude Middeleeuwen.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_de_Veroveraar
De ruïnes van zijn burcht uit 1070 staan er nog steeds en zijn te bezichtigen, we hebben het toch maar zo gelaten.

Het weer was mistig en frisjes, dat zou spoedig veranderen want er was ons warm en zonnig weer beloofd!
Voor een zwemmer op jaren was een temperatuur van om en bij 10 °C geen probleem voor een vroeg zwempartijtje in de koude zee.

Hastings deed me wat aan Oostende met palmbomen denken. 
Langs de Zuidkust staat het trouwens vol met palmbomen, zo ook in Eastbourne waar we even de benen strekten. 
Even verder reden we het South Downs National Park in, daar maakten we een wandeling op, onder en langs de enorme witte kliffen van Beachy Head, met zijn 162 meter, de hoogste krijtrots van Groot-Brittannië.

Beneden de prachtige vuurtoren, meer info vindt je hier:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Beachy_Head_Lighthouse 

Beachy Head is trouwens de meest geliefde plaats in Engeland om zelfmoord te plegen, het telefoonnummer van de Samaritanen staat er meermaals geafficheerd.
Een kraai die ons volgde maakte het allemaal nog wat meer luguber. 
Van heinde en ver komt men (maar gaat niet meer terug) om zich van de rotsen te gooien, alleen deGolden Gate Bridge in San Francisco was nog populairder, (nu staan er daar blijkbaar hekkens en camera's).
De val duurt slechts 7 seconden, vrouwen gaan op de rand zitten en laten zich vallen, mannen nemen een aanloop en storten zich schreeuwend in de afgrond...
Gemiddeld proberen twee mensen per week op deze plaats een einde aan hun leven te maken. 

Ondanks de vele patrouilles slagen toch jaarlijks een dertigtal personen in hun opzet en beëindigen hun leven beneden op de keien aan de voet van Beachy Head...
Ik vond de parelwitte keien op het strand er anders wel kraaknet uitzien! Het zal allemaal nog wel meevallen zeker.

In ieder geval is Beachy Head een imposante plaats, de overweldigende indruk dat de ongeveer 100 miljoen jaar oude rotsen maken op nietige mensen zoals wij is moeilijk te omschrijven, misschien lukt het met een paar foto's.
 









Het Britse metal bandje Seven Sisters zouden hier ook aanwezig zijn.

 








Een eindje verderop troffen we die inderdaad aan maar het waren gewoon zeven tegen elkaar aanstaande krijtrotsen.

Het was al na de middag en dus reden we wat steviger door, via Brighton, Portsmouth en Southhampton reden we naar Corfe Castle in het graafschap Dorset.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Corfe_Castle
Het blauwe pijltje op de kaart situeert de locatie van Corfe Castle, tevens een indicatie van het vandaag afgelegde traject.

  

Het was wat zoeken, langs weggetjes waar je maar beter beschikt over een wagen met uitstekende remmen, maar na een tijdje waren we op de juiste weg. Het dorpje was, zo merkten we achteraf gemakkelijker te bereiken via een andere weg maar wij namen de minder voor de hand liggende White Hills Way, er stond een bordje dat die open was... geen idee wat daarmee bedoeld werd, maar het trok mijn aandacht dus namen we die route.
Die leidde ons door een militair domein en dachten eerst dat het daarmee te maken had maar na enkele mijlen werd het duidelijk, er stroomt namelijk een riviertje dwars over de White Hills Way, vandaag stond er slechts 10 cm water dus konden we er gewoon door rijden.

Uiteindelijk doemden de resten op van Corfe Castle, een opmerkelijke ruïne gelegen op een heuvel waar ooit twee rivieren langs stroomden.

Corfe Castle heeft een bewogen geschiedenis die ver terug gaat in de tijd:
In 978 werd King Eadweard naar het schijnt om het leven gebracht door zijn schoonmoeder die hem een dolk in de rug stook terwijl de stakkerd aan het genieten was van een goed glas wijn.
Meer was er niet nodig om hem later te vereren als Heilige en martelaar.
In de jaren 1640 was Engeland in de greep van een burgeroorlog en Corfe Castlebevond zich in de frontlinie van het conflict tussen het Parlement en koning Karel I.
Het kasteel was onlangs overgenomen door fervente royalisten, de familie Bankes.  
Toen de oorlog uitbrak in 1642, maakte de formidabele Lady Mary Bankes het tot haar thuis terwijl haar man, Sir John Bankes, de koning diende.
Bijna heel Dorset kwam onder de controle van het Parlement, maar Corfe bleef stand houden.

In 1643 zaten Lady Mary en een garnizoen van slechts 80 soldaten een belegering van zes weken uit. Toen Sir John in december 1644 stierf, was Corfe Castle de laatst overgebleven Royalistische vesting tussen Londen en Exeter. 
De druk nam toe in 1645 en tegen oktober werd het kasteel opnieuw belegerd, dit keer door een grotere en vastberaden vijandelijke troepenmacht. 

De dappere Dame Mary hield stand en haarreputatie groeide, voortaan werd er over haar gesproken als 'Brave Dame Mary'.
In februari 1646 werd een gedurfde poging gedaan om haar te redden. 
Een jonge royalistische officier glipte door de vijandelijke linies en bood haar de kans om te ontsnappen.   
Typisch, ze weigerde om haar thuis te verlaten maar haar dagen van verzet waren geteld.

Later die maand bezegelde een officier van haar garnizoen het lot van het kasteel met een daad van verraad toen hij vijandige troepen toeliet, vermomd als versterkingen om binnen te komen. 
Lady Mary werd gedwongen om zich na 48 dagen onder belegering over te geven, maar mocht de zegels en sleutels van het kasteel behouden ter erkenning van haar moed. 
Het kasteel werd met buskruit gereduceerd tot de ruïne zoals die vandaag te zien is en het landgoed van de Bankes werd in beslag genomen.  

Lady Mary lachte echter het laatst, ze leefde lang genoeg om haar landgoed terug te krijgen tijdens het herstel van de monarchie in 1660.

Het kasteel is te bezoeken.
Via een wandelpad kwamen we door middel van informatiebordjes al heel wat te weten.
Wistjedatjes zoals het feit dat  middeleeuws toiletpersoneel Gong Farmers werden genoemd.

Ik was alleen naar het kasteel gegaan, het was dicht bij sluitingstijd en toegang (£10 p.p.) betalen voor 25 minuutjes was veel geld, we hadden nog geen English Heritage Overseas Visitors Pass aangeschaft.
Eenmaal boven oogt vooral The Keep (donjon), een middeleeuwse wolkenkrabber, indrukwekkend, ik kreeg er spontaan een Lord Of The Rings gevoel bij en was op mijn hoede, zag ik daar het kwade oog van Sauronop de top?

Het was een zonnige dag geweest, de wolken kwamen echter snel opzetten, The Keep zag er nu pas echt dreigend uit.

Martine zocht ondertussen in het dorp een plaats om de nacht door te brengen, ver wilden we immers niet rijden want het was een lange dag geweest.
Zo kwamen we terecht in het typisch Engelse Bankes Arms Hotel, gelegen onder het kasteel en naast het stoomtreinstation.
Geheel toepasselijk kregen we de Mary Bankes kamer toegewezen. 
We besloten er eveneens te dineren en genoten er van een lekkere maaltijd, de dag werd afgesloten met een flesje cava op de kamer en er volgde een diepe nachtrust.

Day 2: Van Jurassic Coast naar Slades Farm Glamping
5:15u, de zon werpt haar eerste licht over de heuvelkam naast het hotel, de vogels zingen hun ochtendlijke serenades... er zijn slechtere manieren om wakker te worden.
  

Ik voel me goed uitgeslapen en besluit meteen aan deze blog te beginnen, het restje cava van gisteravond wordt op bed genuttigd, decadenter hoeft het niet te worden. 
Na het ontbijt reden we naar de Jurrasic Coast.
We reden door West-Lulworth, een charmant dorpje vol kabouterhuisjes met strooien daken.
Daar bevindt zich aan de kust de beroemdeDurdle Door, een weg geërodeerde rots die een natuurlijke brug vormt.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jurassic_Coast

Dit is een must-see van de Zuidkust!

Gelukkig is het geen hoogseizoen want dan schijnt het hier heel druk te zijn.
Nu viel het goed mee, was die school Duitse jongeren er niet, het zou er zelfs heel rustig zijn.

Een infobord verschafte informatie over het ontstaan van de brug maar volgens mij is dit pure fantasie, Martine had haar eigen versie die mij veel geloofwaardiger leek, ze vertelde mij dat de brug en achterliggende rotsformatie een drinkende dinosaurus is die versteend is en zowaar, bij nader inzicht is dit werkelijk een versteende dinosaurus, laat daar geen twijfel over bestaan!

Stenen dino of niet, sommige waaghalzen klommen erop en doken de zee in.

De trap naar het zandstrand van Man O' War Beach was gesloten wegens herstellingswerken, dan maar een foto genomen van bovenaan.

Vandaar was het anderhalve mijl stappen naar een ander hoogtepunt van de Jurrasic Coast, de Lulworth Cove, een prachtige natuurlijke baai bij West-Lulworth.
http://www.bbc.co.uk/england/sevenwonders/south/lulworth_cove/ 
Heel mooi maar wij waren tevreden met enkele foto's genomen bij de koetjes op een heuveltop.

 Lulworth Cove:

We trokken verder Noordwaarts en kwamen terecht in Edington, een prachtig Engels landdorp in het graafschap Wiltshire, een fantastisch gebied om te wandelen en fietsen.
De dorpen in Engeland schitteren door hun bloemenpracht, de tuinen zijn er niet gemillimeterd aangelegd en komen heel natuurlijk over.
We waanden ons in een decor van Midsomer Murders. 

In het jaar 878 werd hier tijdens de Slag bij Edington, het Grote heidense leger van Guthrum verslagen door de strijdkrachten van het Angelsaksische koninkrijk van Wessex onder Alfred de Grote.
Dat is lang geleden, minder lang geleden werd hier een interessante guesthouse gevestigd waar er ook een glamping accommodatie is. 
Glamping staat voor ‘glamourous camping’ en dat komt neer op kamperen in een luxe accommodatie waarbij je van alle gemakken voorzien bent. 
Denk hierbij aan lekkere bedden, een eigen badkamer met apart toilet, douche, keukenfaciliteiten, fornuis, toaster enz.
Bij Slades Farm kan je overnachten in pods, dat zijn houten bevallige kleine huisjes die opgesteld staan in de tuin en die slechts voor twee personen zijn gebouwd. 

Tilly, de hond des huizes, voelde zich bij ons direct thuis.

Eveneens in Edington bevindt zich The Tree Daggers, een pub maar tevens ook micro-brouwerij, spa, b&b, boerderijwinkel en restaurant.
Voor dat laatste kwamen we, de waard stelde me zijn bier voor, ik koos voor zijn strafste bier, Daggers Edge Premium Bitter, 4.7 % zou ik nu niet echt straf durven noemen... qua smaak leek het op een schrale Leffe maar iets meer hoppig, al bij al best doenbaar.
Nog even wat verder schrijven voor het slapen gaan, morgen gaan we de streek verder verkennen.

Jacky De Reviere, 22/05/2018