DAG 12: de indrukwekkende bomen van benmore botanic garden
Aanvankelijk had ze er geen last van maar de jeuk begon 's nachts, tientallen rode bollen op de benen waren het resultaat.
Vandaag bezochten we de Benmore Botanic Garden, in vogelvlucht niet zo ver maar we moesten het hele Loch Fyne rond rijden en dan ben je toch een eind onderweg.
In dit land bestaan geen rechte wegen, alles kronkelt hier langs bergen en de vele lochs, dit zorgt uiteraard voor prachtige autoritten.
We reden al bijna een half uur toen we aan de overkant van het loch, Inveraray zagen liggen met in de buurt de B & B, in vogelvlucht misschien 2 kilometer.
Het Verenigd Koninkrijk is bekend voor zijn tuinen, we bezoeken er steeds één als we daar op reis zijn, deze keer was het de Benmore Botanic Garden, een prachtige 120 hectare grote tuin op een berghelling, omringd door het dramatische landschap van Argyllshire. De tuin is doordrenkt van geschiedenis en herbergt een wereldberoemde verzameling planten.
We werden verwelkomd door de 150 jaar oude Redwood Avenue, een van de mooiste ingangen van een botanische tuin.
De torenhoge gigantische sequoia's zijn ontzagwekkend, om een idee te krijgen van hun hoogte, dat blauwe stipje rechts beneden de eerste foto is Martine.
Het park staat vol bijzondere bomen.
Zoals deze oude berk en enorme spar.
Na de enorme verwoesting van de atoombom op Hiroshima overleefde slechts één Ginkgo boom de catastrofe.
In 2015 werden uit de zaadjes van de 200 jaar oude boom 13 bomen opgekweekt in de Royal Botanic Garden of Edinburgh als deel van het International Mayors for Peace project.
In 2020 plantte de Ambassadeur van Japan in Schotland op deze plaats één van deze boompjes ter herdenking van de 75e verjaardag van de luchtaanvallen met atoombommen op Japan.
Hieronder, een heel hoge Douglasspar ( Menziesiien) en een met kletsnatte schors bedekte Sequoia Sempervirens.
Dit soort sequoia's (ook wel bekend als mammoetbomen) kwamen, voordat de laatste ijstijd begon, massaal in onze streken voor.
Noord-Europa was ermee bedekt, de bruinkool die hier werd opgegraven zijn in feite fossiele mammoetbomen.
De tuin heeft een groot aanbod van rododendrons, in alle kleuren aanwezig alhoewel velen al waren uitgebloeid.
Deze Larix griffithii pronkt dan weer met opvallende lichtbruine kegels.
Deze conifeer Podocarpus Acutifolius leek wel op de wandel te zijn.
Puck's Hut is een schuilhut dat hier sinds 1968 staat, ervoor deed ze 40 jaar dienst in Puck's Glen. Heden worden er verschillende houtsoorten tentoon gesteld.
Deze Chamaecyparis Lawsoniana of Californische cipres leek wat met zijn takken te staan zwaaien. Ernaast, de Podocarpus Salignus, komt oorspronkelijk uit Chili maar gedijt ook goed in het vochtige Schotland.
Een glazen kas herbergt een collectie varens, vroeger (sinds 1870) een verwarmde kas maar sinds 2009 staat er een nieuwe kas met dubbel glas waardoor er niet meer hoeft verwarmd te worden.
Callistemon is de botanische naam van een geslacht van struiken. De Nederlandse naam lampenpoetser verwijst naar de lange bloeiaren, die doen denken aan de kwastjes waarmee vroeger petroleumlampen werden schoongemaakt.
Koningin Elisabeth II kreeg voor haar zestig jaar troonzitten een boompje van Patrick Stewart (nee, het zal wel niet Captain Picard zijn).
Tien jaar later nog niet zo indrukwekkend, het zal een trage groeier zijn zoals de
Zuid-Amerikaanse Fitzroya Cupressoides op de foto ernaast.
Hieronder een mossige Hemlock spar (Tsuga Dumosa) en ernaast een enorme Sorbus Glabriuscula uit de lijsterbes familie.
Deze tuin moet het vooral van de bomen hebben, velen zijn meer dan 150 jaar oud en konden uitgroeien tot echte reuzen.
De meerstammige cipres Thujopsis Dolabrata.
Sommige bomen hangen vol korstmossen, (zoals deze draderige op onderstaande foto), hier lichen genoemd, in Schotland komen er 1850 soorten voor, waarvan enkele alleen in deze natte bossen.
Korstmossen kunnen een lange levensduur hebben, en sommigen worden beschouwd als een van de oudste levende wezens.
Ze hebben geen wortels die water en voedingsstoffen opnemen zoals planten, maar net als planten produceren ze hun eigen voeding door fotosynthese.
Als ze op planten groeien, leven ze niet als parasieten, maar gebruiken ze het oppervlak van de plant als substraat.
Ze behoren tot de eerste levende wezens die groeien op vers gesteente dat bloot komt te liggen na een gebeurtenis zoals een aardverschuiving.
De lange levensduur en langzame en regelmatige groeisnelheid van sommige soorten kunnen worden gebruikt voor lichenometrie (het dateren van gebeurtenissen).
We liepen naar het uitkijkpunt en hoopten daar een blik over het hele domein te werpen maar dat bleek toch niet zo te zijn... er zat wel een basilisk op het dak!
Het kasteel konden we niet bezoeken, vermoedelijk wordt dit gebruikt voor evenementen.
Het was een prachtige namiddag geweest tussen al die geweldige bomen, en het weer was ideaal, de weergoden zijn ons tot nu toe heel gunstig tijdens deze reis, telkens past het weer zich aan onze uitstap aan.
We zochten een pub of terras in de buurt maar niets was open dus gingen we maar naar een sfeervol kerkhof.
De kerk van het Strachur werd gebouwd midden het dorp op een terp binnen een cirkelvormige omheining.
Ingelegd in de muren van de kerk zijn oude gebeeldhouwde grafstenen, met Keltische knopen, kruisen en figuren die ze sieren.
Dat zorgt ervoor dat de kerk in een pelgrimsroute is opgenomen.
Aan het touw te zien aan de buitenkant worden de klokken nog handmatig geluid.
En dan was het tijd voor de culinaire afsluiter van de dag.
De Whistlefield Inn is een sfeervol en typisch Brits ingericht restaurant.
Wat in dit land opvalt is de vriendelijke houding ten opzichte van honden, die zijn meestal welkom en overal staan er drinkbakjes en hondensnacks aan de deur.
We aten er lekker, een rijkelijk gevulde plantaardige Wellington met peultjes en frieten, veganaise hadden ze niet in huis dus werd de tube boven gehaald, daar was de ober heel benieuwd naar.
ik was ook benieuwd naar het dessert, drie enorme scoops Salty Caramel Vegan IJs & Custard, lekker maar zo veel...(dat soepbord op de foto rechts beneden), toch maar helemaal opgegeten!
Bij het terugrijden lag Inveraray te glimmen in de ondergaande zon.
Wij keken in de B & B naar de film Rob Roy, helemaal van toepassing gezien de locatie waar we ons bevonden.
Morgen bezoeken we Castle Inveraray waar er onder andere spullen van de man zijn tentoongesteld.
DAG 12: INVERARAY CASTLE EN OP WEG NAAR LAKE DISTRICT
Sinds de 17e eeuw is het in bezit van de Hertogen van Argyll.
Het gebouw is in neogotische stijl opgetrokken en heeft vier kegelvormige torens. Het kasteel is deels opengesteld voor publiek.
Dat publiek komt sinds 2012 massaal opdagen sinds het als Duneagle Castle verscheen in de kerstaflevering van de immens populaire Britse televisiedramaserie Downton Abbey (125000 bezoekers in 2019).
Alle kamers ga ik niet beschrijven, het hoogtepunt is ongetwijfeld de wapenkamer die 21 meter hoog is!
Op het plafond prijkt het wapen van de familie Campbell en op de muren zijn uitgebreide wapenpatronen te zien, waaronder 16e- en 17e-eeuwse hellebaarden, medaillons van musketten en borstweringen van Lochaber-bijlen die herinneren aan een gewelddadiger tijdperk.
De slaapkamer was interessant want hier huizen de spoken van het kasteel.
Bewoners en personeel voelen soms een "koude aanwezigheid" in deze kamer.
Het bed op de foto stond ooit ergens anders, in 1644 werd een Ierse harpspeler in dit bed vermoord door de mannen van de hertog van Montrose. Zijn geest reisde mee naar dit kasteel en als er iemand op sterven ligt is er harpmuziek te horen...echt waar.
Er zijn meer spoken in dit kasteel, de Grijze Dame die enkel door de dochters van de hertog wordt gezien, een doedelzakspeler en uiteraard een ondeugend dienstmeisje.
Het kasteel hangt vol met schilderijen van de vroegere bewoners.
Ook is er een hele kamer ingericht met foto's van de vorige en huidige hertog en zijn gezin.
Momenteel wordt het kasteel bewoond door de huidige 13e hertog van Argyll, Torquhil Ian, die erfde de titel bij de dood van zijn vader in 2001.
Hij combineert zijn taken als hertog, clanhoofd en landeigenaar met een adviseursrol bij Pernod Ricard, waar hij Schotse whisky promoot, waaronder Chivas Regal en Glenlivet.
Hij is getrouwd met Eleanor Cadbury, ze hebben drie kinderen en wonen tegenwoordig in het kasteel.
In het salon zijn enkele songs van de film My Fair Lady bedacht en geschreven, onder andere Dance all Night.
Waar nu het salon is bevond zich vroeger de hoofdingang.
Voor de opnames van Downtown Abbey werd die tijdelijk opnieuw zo ingericht.
Wat mij het meest interesseerde in dit kasteel bevond zich in de kelders, daar was een enorme keuken in ondergebracht.
De oorspronkelijke keuken werd voor het laatst gebruikt door de grootmoeder van de huidige hertog, hertogin Louise in de jaren 1950.
De keuken is uniek met zeven open haarden voor verschillende kookmethoden, twee stoven, twee bakovens, een kookplaat, kookfornuis en een braadsleevuur met werkspit.
Er is een indrukwekkende verzameling koperen gebruiksvoorwerpen te zien uit de Victoriaanse, Edwardiaanse en vooroorlogse tijden, zoals hiernaast een fantastische collectie puddingvormen en op de foto's hieronder de vele potten en pannen.
Deze keuken was wellicht in die dagen echt wel het beste van zijn tijd.
Het kasteel verlieten we via de giftshop...waar anders.😙
Ik liet me toch verleiden om een boek te kopen met filmlocaties in Schotland, handige info voor latere reizen.
Het regende vandaag maar dit hield ons niet tegen om ook eens de tuinen te bezoeken.
Opgedeeld in een strak deel rond het kasteel en een meer wilder deel.
Ook hier veel lichen in de bomen.
Coniferen in bijzondere vormen, met zijtakken te laten staan ontstaan er soms merkwaardige creaturen.
Regen en wind, Martine had moeite om de paraplu onder controle te houden.
Het contrast met gisteren toen we de tuinen bezochten van Ben More was groot, we hadden alweer geluk want vandaag zaten we toch een paar uur in de auto tijdens het doorrijden naar het Zuiden.
Een prachtige streek en een leuke stop op door-of heenreis naar Schotland, voor wie liever niet te veel rijdt op één dag.
De regio is heel druk bezocht in het hoogseizoen en dus af te raden voor wie kan reizen buiten die periode.
Voor de Engelsen zijn dit onze Ardennen met schitterende meren (die er door een invasieve waterplantensoort momenteel niet zo goed aan toe zijn).
De hoofdwegen kunnen de toevloed aan toeristen best aan maar op een zeker moment kom je onvermijdelijk op smalle wegen en die zijn niet gemaakt om zoveel bezoekers te ontvangen.
Ze hebben borduren en zijn omzoomd met hoge heggen of natuurstenen muurtjes, vaak moet je uitwijken of achteruitrijden op zoek naar een plaatsje om elkaar te kruisen zonder blikschade...ik zou hier niet willen rijden tijdens het hoogseizoen.
Niet iedereen is blij met de aandacht die deze streek krijgt, het drijft de vastgoedprijzen de hoogte in, lokale minder kapitaalkrachtige bewoners worden zo hun eigen regio uit geduwd, een fenomeen waar ook de bevolking van toeristische steden bij ons vaak mee kampen.
Werknemers in de toeristische sector komen dan ook vooral van buiten Lake Disctrict.
Anderzijds zorgt dat toerisme voor een grote inkomstenbron.
Wij deden alvast onze bijdrage door een biertje te drinken op weg naar onze slaapplaats.
Het regende nog steeds, de mooie streek lag er heel nat bij, wij daarentegen waren redelijk uitgedroogd van de lange rit.
We bestelden twee lekkere bieren van de Windermere Brewing Company.
Al hun bieren hebben een aan honden gerelateerde naam.
We bestelden een donkere Dog'th Vader voor Martine en een amberkleurige Shih Tzu Faced van de tap voor mij, dit is er ene van zeven graden alcohol wat hier al veel is, ze kondigen dit bier trouwens aan met de slogan: Strong as a Lion!
Nog even duidelijk stellen, het betreft een bier van 7° Alc.😀
Dit is een streek die veel minder ruw is dan de Schotse Hooglanden.
Het doet allemaal nogal idyllisch aan en achter iedere boom verwacht je dat er een pijp rokende Hobbit zit.
Die kwam ik niet tegen maar regen of niet, het is zondag en dan wordt er cricket gespeeld!
Rond 18u kwamen we aan in The Yewdale Inn, een hotel in Coniston.
Een stadje aan de voet van de Old Man of Coniston, de hoogste berg van de omgeving.
Ook hier worden honden niet vergeten!
Dit hotel was duurder dan onze vorige overnachtingen maar de accommodatie viel toch wat tegen voor die prijs.
De kamer was maar half zo groot, maakt ons eigenlijk niet zoveel uit maar dan verwacht je ook een lagere prijs...we zaten natuurlijk in een druk bezochte regio.
Onze kamer had uitzicht op de bergen en de lucht begon nu helemaal uit te klaren, morgen werd regen voorspelt maar dat zien we dan wel, zoals eerder gezegd hou je maar beter geen rekening met de voorspellingen.
Het restaurant van het hotel heeft enkele vegan opties op de kaart en als gast krijg je 15 % korting, dat compenseerde deels de meerprijs.
We zouden hier de twee avonden eten, ze hebben een ruime pizzakaart maar dat was voor morgen.
Na het opfrissen gingen we naar het restaurant, enkel op zondag staat er Vegan Roast op de kaart, een burger met geroosterde groenten en aardappelen met heel veel lekkere saus.
Wel een beetje jammer dat er geen service is, drank en eten moet je bestellen aan de toog...
Na het avondeten schreef ik nog even door aan dit verslag, het internet was hier uitstekend.
Morgen gaan we op zoek naar een steencirkel en zetten we enkele stappen in de wereld van Beatrix Potter.
Jacky De Reviere
2/07/2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten