Schotland 2022: Dag 4 & 5

Dag 4: Highland Folk Museum - Ruthven Barracks en de prachtige rit naar het Noorden

Vandaag reden we verder naar het Noorden.

Op weg daar naartoe hielden we even halt bij in Newtonmore voor een bezoek aan het Highland Folk Museum.

Het mooiste deel is een dennenbos waarin een dorp is nagebouwd uit de 17e eeuw.

Dit was echter niet te bezoeken nadat deze winter een storm 200 bomen deed omwaaien en het dorp deels is vernield.

Het bezoek bleef dus beperkt tot een weergave van oude ambachten en ateliers.

Dit is zowat het Schotse Bokrijk.

Onderstaande foto's stellen de workshop voor van een timmerman in de jaren 1930.

In het oude schoolgebouw leerden we dat lijfstraffen tot een paar decennia heel gewoon waren in het Verenigd Koninkrijk.

Links bovenaan: poserende barbarie eenden.

Hier komt al lang geen benzine meer uit...

Liefhebbers van vintage spullen komen hier zeker aan hun trekken.

We reden verder naar Ruthven Barracks, een gewezen legerkazerne uit 1689. 

Barracks is een vroeg-achttiende-eeuwse kazerne voor infanterie, gebouwd na de opstand van de Jacobieten in 1715 om de Highlands onder controle te houden van de regering. In het gebouw hiernaast op de foto sliepen 120 roodjassen, met twee in één bed.
Het kazernecomplex ligt in Ruthven, bij Kingussie en werd verwoest tijdens de Jacobitische opstand van 1745-1746. Voordat de kazerne in de 17e eeuw werd gebouwd, stond er een kasteel op de plek.
In 1229 bouwde Walter Comyn, Lord Badenoch, een houten kasteel op de heuvel dat in 1371 in handen kwam van Alexander Stewart 'The Wolf of Badenoch'    

  

Dit was een ogenschijnlijk meedogenloze man, uit wraak omdat hij geëxcommuniceerd was, brandde hij de kathedraal van Elgin tot de grond toe af en verwoestte hij ook de stad met zijn kleine leger. Hij was waarschijnlijk een figuur van grote angst in de gemeenschap tijdens zijn leven, wat vaak een katalysator kan zijn voor de geboorte van grimmige folklore.
Traditiegetrouw beoefende hij in de donkere uren hekserij met zijn volgelingen, maar kreeg zijn verdiende loon toen hij de duivel probeerde te verslaan met een spelletje poker.

Een deel van de gebouwen staat in de steigers, we waren dus snel rond met het bezoek, bij het schrijven van dit verslag lees ik dat hier opnames werden gemaakt voor Outlander.

Vanop deze heuvel kan je in alle richtingen ver kijken, zal zeker mee gespeeld hebben om op deze plek een kazerne te bouwen.

We reden verder naar het Noorden, op één of andere manier sluipt er altijd een kerkhof in onze reis, ditmaal een begraafplaats in Alvie gelegen aan het gelijknamige loch.

Vanaf daar ging het recht naar de volgende overnachtingsplaats in Kinlochbervie.

Door het woeste desolate landschap waar we al zo vaak reden, alhoewel desolaat...toen ik deze streek in 2000 voor het eerst bezocht kon je een uur rijden zonder een tegenligger tegen te komen, tegenwoordig bezoeken meer en meer toeristen het uiterste Noorden en is er meer verkeer.

Enkele plaatjes onderweg:

Centraal in het midden Ben Stack, toen wist ik nog niet dat ik die twee dagen later ging beklimmen.

We zijn ditmaal met een huurauto op reis, die mag ook eens op de foto.

Er stond een zeer sterke wind, niet te zien op de foto's maar over deze vlakte gierde een wind aan minstens 80 km/h.

Rond 17:30u bereikten we het heel afgelegen havenstadje Kinlochbervie, we hadden drie overnachtingen geboekt in The Old School Restaurant & Rooms.

Doordat we niet wisten wat onze plannen waren voor de komende dagen reserveerden we iedere avond een tafel in hun restaurant, kwestie van 's avonds niet onnodig rond te rijden. 

Vooraf reserveren was geen overbodige luxe gezien het iedere avond vol zat.

Het restaurant is gelegen in een oud schoolgebouw wat nog steeds te merken is aan het interieur.

Aan de sierhaard hingen trouwens nog de lederen riemen om op onwillige kinderhanden te meppen, ik maakte me de bedenking dat ik hier maar beter keurig mijn bord leeg eet!

We planden morgen een wandeling naar een heel bijzonder strand.

Het miezerde een beetje bij een temperatuur van 11° C, het schijnt dat het in het thuisland meer dan 30 ° C is... ik ervaarde een binnenpretje bij het idee dat het hier drie keer frisser is.

Achter onze kamer hoorden we een watervalletje kletteren, ondertussen regende het, de wind geselde het kuststadje en wij kraakten een flesje wijn, ik ging schrijven terwijl Martine bekeek wat we morgen gingen doen, het werd een gezellige herfstavond midden de zomer.

Dag 5: De spookverhalen van Sandwood Bay

De dag wordt hier steeds begonnen met een stevig Brits ontbijt, daarmee komen we de hele dag door, soms hebben we 's avonds nog geen honger.

Vandaag stond een wandeling op het programma, we reden naar Sandwood Bay, één van de mooiste stranden van Groot-Brittannië.

De wandelroute begint vanaf Blairmore, waar een parkeerplaats en toiletten zijn.

De wind was nog niet gaan liggen, het zou de hele dag stevig waaien, de zon was van de partij en door een gesprekje met een vrouw uit Glasgow kwam ik te weten dat de Schotten dit een breezer noemen.

Die breezer blies ons stevig vooruit, dit beloofde voor de terugweg...

De tocht ging door ruwe heide en veenmoerassen met links en rechts een paar mooie lochs, de zon accentueerde de rode zandstenen oevers van Loch Aisir.

Sinds 1993 is het land hier (4.600 hectare) eigendom van de John Muir Trust, een liefdadigheidsinstelling die wilde plaatsen beheert en beschermt.

Ze willen de schoonheid en biodiversiteit behouden en tegelijkertijd een levensvatbare crofting gemeenschap in stand houden, dit is een vorm van grondbezit en kleinschalige voedselproductie.

Er wonen momenteel ongeveer 100 mensen in dit gebied, waaronder acht werkende crofters.

Voordat we de zee bereikten liepen we langs Sandwood Loch, met rechts de ruïnes van een huis. 

Lokale folklore zegt dat de geest van een schipbreukeling op stormachtige nachten op het raam van het huis klopte. 

Over deze plaats doen veel verhalen de ronde.

Zo beweerden twee gasten die in de buurt van het huisje van Sandwood Loch verbleven, dat ze wakker werden van het geluid van stampende wilde paardengeesten die de grond rond het huisje deden trillen.

In de jaren 1960 keken twee toeristen uit over de zee bij Cape Wrath toen ze een vreemde, lange bebaarde man bij het huisje zagen staan.

Nadat ze hadden besloten om dit te onderzoeken en naar het huisje liepen, was de griezelige figuur verdwenen. 

Locals vertelden hen later dat ze waarschijnlijk de ghostie hadden gezien.

Wellicht zagen ze de plaatselijke kluizenaar James MacRory-Smith, bekend als Sandy, die 32 jaar in de buurt van het strand woonde en niet happig was op gezelschap tenzij er de belofte was van een dranktraktatie.

Na het passeren van de ruïne buigt het pad iets naar links om door de duinen naar het strand te gaan.

Het pad wordt nu smaller en na een stijging komen de kliffen aan de kustlijn ten noorden van Cape Wrath in zicht.

 We hebben geluk met deze felle wind, achter de duinen zien we de zee wild tekeer gaan.

Het strand is een brede strook zand met aan de rechterkant de kustlijn van Cape Wrath, die bezochten we reeds in 2000 en 2010, een geweldige plaats die enkel te bereiken is door een overzet en een wilde rit naar de vuurtoren in een busje.

Omdat de baai wordt blootgesteld aan de Atlantische branding, was de baai het toneel van vele scheepswrakken, waaronder vele Viking schepen, alle overblijfselen zijn echter begraven onder het zand. 

De Vikingen zeilden langs Cape Wrath om hier te landen en hun longships over het strand en Sandwood Loch te slepen, meer dan eens liep dit faliekant af.

Er bestaat een legende dat hier een Spaans galjoen onder het zand ligt inclusief een schat!

De bouw van de vuurtoren van Cape Wrath in 1828 zorgde voor een broodnodig waarschuwingssysteem en sindsdien is er geen schip meer vergaan bij Sandwood.

Over dit strand doen veel verhalen de ronde.

Zo zag crofter Sandy Gunn in januari 1900 een prachtige zeemeermin van twee meter lang zonnen op een richel.

Begin 1940, twee crofters zijn drijfhout aan het verzamelen toen plots een verschijning van een bebaarde zeeman hen toe brult: "Alles op dit strand is van mij, ga weg!"

Zou hij deze koeien ook claimen?

Links is de enorme zandsteenstapel Am Buachaille te zien, dit is Gaelic voor The Herdsman, de stapel is 65 meter hoog en in 1968 voor het eerst beklommen door Tom Patey en Ian Clough.

Het strand is een goede plek om dolfijnen en andere zeezoogdieren te spotten. 

Vandaag was de zee echter te wild om die te zien.

Sandwood Bay is al heel lang bekend bij de mens, ondanks de bijzonder ongastvrije aard van het gebied. 

De eerste kaarten werden gemaakt in de 17e eeuw en beschrijven het land als een "extreme wildernis" waar wolven rondzwierven.

Er zijn aanwijzingen voor een Pictische nederzetting, er wordt aangenomen dat de kust hier een van de vroegst bewoonde gebieden is van wat bekend werd als Schotland.

Veel van de huurders van Sandwood werden in 1847 uitgezet als onderdeel van de verwoestende Highland Clearances, en de stenen van de verlaten dorpen werden gebruikt voor bouwprojecten elders. 

De Clearances was de ontruiming van de Hooglanden, een periode in de Schotse Hooglanden waarin een aanzienlijke gedwongen emigratie uit het gebied plaatsvond, tussen 1750 en 1860.

Het resultaat van deze ongelukkige periode is dat als je het nu bezoekt, je meer dan een mijl strand min of meer voor jezelf hebt.

Geen wonder dat spookverhalen en legendes zich, als een zeeslak hechten aan Sandwood Bay.

De terugtocht verliep zoals verwacht met tegenwind, 80 km/h recht in het gezicht.

Soms scheen de zon, soms een buitje maar steeds die felle wind.

Dit hoort er gewoon bij als je één van de ruigste kusten van Schotland bezoekt.

Dit was sowieso een mooie wandeling, ongeacht welk weer het is.

Vijf minuten nadat we dit loch passeerden kregen we een regenbui over ons, het weer slaat hier om de paar minuten om.

Onder een dreigende wolkenhemel kwam Blairmore in zicht. Op de parking staat een donatiebox waar er een bijdrage kan worden geleverd om deze prachtige wildernis te blijven beschermen.

Terug naar onze uitvalsbasis voor een lekker avondmaal, een lekkere zoete aardappelsoep met chili en coconut en een auberginestoofpotje met frieten, ik hoefde zelfs mijn tube veganaise niet boven te halen want dat hadden ze in huis.

Later op de avond besloten we morgen de Ben Stack te beklimmen, denkend dat die doenbaar is met mijn rug en Martine haar knieblessure...

Jacky De Reviere

22/06/2022