Dag 1 & 2: IJmuiden - Newcastle en de weg naar B & B Ballsporran
Rond 15:30 lieten we ons gewillig inslikken door de King Seaways, zijn enorme opengesperde muil werkte gulzig campers, vrachtwagens, motorfietsen en wagens met aanhangwagens naar binnen, inclusief passagiers.
De afvaart was voorzien om 17:30, nu het Verenigd Koninkrijk geen deel meer uitmaakt van de EU zijn er strenge douane controles en dienden we vroeger in te checken.
Het incheck- en douanepersoneel was heel vriendelijk, de controle bleef beperkt tot een hartelijk gesprekje over de bescheiden hoeveelheid wijn en bier in onze koffer waarin ze zelfs niet keken.
Het volstaat dat je lijkt op de kerel waarvan de foto op je paspoort staat, een internationaal paspoort is voortaan nodig om naar het VK te reizen, dat is dan ook de enige wijziging voor ons ten opzichte van vroeger.
Na de wagen achter te laten in één van de magen van het enorme beest dat de King Seaways is, en ons wat op te frissen in de kajuit, gingen we naar het 12e verdiep, daar is de Sky Bar.
Voordat we naar het restaurant gingen bezochten we op dek 7 de shop, we kochten er koplampstickers, die heb je nodig in het VK, in Europa zijn koplampen zo ontworpen dat ze de borden langs de weg verlichten.
Wanneer je naar links rijdende landen reist met een Europese auto worden de tegenliggers verblind, door de koplampstickers op de koplampen te plakken voorkom je dit.
Na het diner (voldoende aanbod voor wie volledig plantaardig eet) begaven we ons naar de kajuit, het is een traditie geworden om op reis 's avonds naar een aflevering van het nieuwe seizoen Outlander te kijken.
Wat beschikbaar is van het momenteel lopende seizoen 6 had ik mee op de laptop. Internetgebruik is zéér af te raden tijdens de overtocht door de roaming tijdens het varen in internationale wateren, gelukkig is wat dat betreft alles bij het oude gebleven in het VK.
De slaap overviel me snel, het was een rustige overtocht en het op de achtergrond vredig zoemende geluid van het schip werkte slaap bevorderend.
Om 5u wakker maar David Lynch' Catching The Big Fish bracht me terug in dromenland.
Het ontbijt voldeed niet, geen alternatief voor zuivel en vlees aanbieden op een ferry varende naar het VK getuigt van enige wereldvreemdheid wetende dat steeds meer Britten dierlijke producten van hun menu schrappen.
Ik maakte me er niet druk over maar heb wel aangegeven via het enquête formulier in de kajuit en online dat dit anno 2022 echt niet meer kan, je zal maar lactose intolerant zijn...
Het werd dus de ietwat vreemde combinatie van toast met confituur, bonen in tomatensaus, champignons, aardappelpartjes en een stuk fruit.
Door de langere douane formaliteiten duurde het van boord rijden 3 keer langer dan vroeger, na bijna twee uur reden we eindelijk van de boot, zelf werden we niet extra gecontroleerd, het uur dat je wint door het tijdsverschil was al meteen weg.
Terwijl ik dit schrijf werd bekend gemaakt dat vanaf volgend jaar een nieuwe ferry verbinding wordt gemaakt tussen Rosyth in Schotland en Zeebrugge!👏
Eerst wilden we de Sycamore Gap Tree of Robin Hood Tree zien, een plataan in de buurt van de Muur van Hadrianus.
Eén van de meest gefotografeerde bomen van Engeland maar wij zijn hem niet tegen gekomen, wel The Gun Pub waar we even pauzeerden voor een frisse halve liter Carlsberg.
Lang in de auto zitten is vanwege rugslijtage niet mogelijk en dan is zo een pub in dit prachtige Vera-land een welgekomen stopplaats.
We reden door bekende landschappen uit de serie Vera, haar bekende 4x4 auto zijn we niet tegen gekomen.
Nog even de benen gestrekt aan de grens met Schotland en dan ging het in één ruk naar onze eindbestemming.
Vanaf Jedburgh reden we op vertrouwde wegen, de bekende abdij ruïne bezochten we reeds eerder dus hielden we er deze keer geen halt.
Eindelijk dus geslaagd om hier te overnachten, dit is een heel populaire B & B voor wandelaars en fietsers, sinds vorig jaar uitgebaat door het sympathieke koppel Susan en Gary.
In onze kamer zaten muizen, gelukkig houten muisjes verwerkt in het prachtige interieur.
Bij het uitstappen aan Muir of Dinnet vielen de laatste druppels van de dag, de zon priemde door de wolken en op een paar minuten tijd steeg de temperatuur met 8 graden, in de Highlands kan het weer in een oogwenk omslaan.
Aan de oevers van het loch staat het Kinord Cross, een uitstekend bewaard christelijk monument uit de Pictische periode dat dateert uit de 9e eeuw.
Omstreeks 18u kwamen we aan bij B & B Ballsporran, iets voor Dalwhinnie.
Tijdens het rijden op de A9 door The Cairngorms kan je er niet naast kijken, we hadden tijdens vroegere reizen in '16 en '18 hier reeds aangebeld maar er was telkens niemand thuis.
Deze keer werden de overnachtingen vooraf geboekt.
We kregen een kamer toegewezen met een schitterend uitzicht op de ruwe heuvels.
Je zou hier gewoon al een kamer huren om uren door het raam te staren, net ernaast ligt een spoorweg maar daar hadden we niet het minste last van.
We vonden er drie, het deed ons denken aan de muisjes die vroeger in de krant zaten verstopt in de Thomas Pips cartoons tijdens de Tour de France.
Na kennis te hebben gemaakt besloten we hier te dineren.
Een goede beslissing, Susan blijkt een keukenprinses te zijn.
Alles is er 100% plantaardig, we genoten van een bijzonder lekkere en stevige linzen-aardappelsoep (zo eentje waar je lepel in recht blijft staan, ideaal na een bergwandeling!) en een heerlijke Chana Masala.
We plannen niets vooraf, zo blijft het voor ons ook wat spannend, inspiratie halen we vooral uit de Rough Guide.
Terwijl ik de foto's van de dag sorteerde bekeek Martine wat we de dag erna zouden doen, ik wist nu al, afgaande op het diner dat het ontbijt ging lekker zijn.
Voor het slapen nog wat Outlanderen met een flesje wijn, met af en toe een half oog op het raam gericht voor dat verbluffende en uitdagende landschap.
Dag 3: The Cairngorms
Voor we ontbeten was er wat tijd om aan dit verslag te beginnen, het ontbijt zelf was uitgebreid en heel lekker, we weten nu al dat dit niet zo snel zal te evenaren zijn op de komende locaties.
Susan vertelde ons dat de meeste gasten niet vegan zijn en telkens verwonderd zijn hoe lekker de plantaardige keuken is, dat hoorden we uiteraard graag.
Ik postte iets op Facebook i.v.m. B & B Ballsporran en een onwaarschijnlijk toeval deed zich voor, Nicole, een vriendin van ons is blijkbaar bevriend met Susan en Gary! Hoe klein kan de wereld zijn?
In ieder geval, wij zijn hier geweest en Nicole nog niet.😜
Na het ontbijt wandelden we in de heuvels gelegen achter de B & B, je dient er de spoorweg over te steken en vandaar wandel je de heide in.
De wolken hingen laag en het was regenachtig maar dat deerde ons niet, dit zorgde voor extra sfeer.
Een mooie wandeling langs natte heide en felgroene mos begroeiïngen.
De rest van de dag maakten we een rondrit door The Cairngorms, zo bezochten we in Carrbridge de Old Packhorse Bridge.
De brug uit 1717 over de rivier Dulnain is de oudste stenen brug van de Highlands.
Ze werd gebouwd omdat de rivier soms niet kon worden overgestoken waardoor de kerk van Duthil onbereikbaar werd en er daardoor vaak begrafenissen werden uitgesteld.
Voor ons was dit ook een uitgesteld bezoek, rechtover de brug staat een hotel, in 2016 streken we hier neer op een uitgeregende avond, het werd onze ergste hotelervaring ooit, onze belevenis lees je op het eind van dit verslag, we kunnen er nu wel om lachen.😂
Wel vreemd dat we bij het uitchecken de brug niet eens opmerkten...
Tijdens deze rondrit hadden we de weergoden aan onze kant, het regende enkel tijdens het rijden en meestal kortstondig.
Ergens langs de weg bij Glen Avon, Tomintoul werd ons gevraagd om foto's te uploaden op de site van het Cairngorms National Park wat ik dan ook deed.
Op die manier kan het veranderende landschap worden geregistreerd.
We reden verder door de prachtige Cairngorms, het regende lichtjes, met een temperatuur van 14° C werd het niet te warm.
Muir of Dinnet combineert bos, heide, een loch en een indrukwekkend voorbeeld van een sculpturaal werk van de natuur: Burn O'Vat.
De "vat" is een kuil die ontstond toen 16000 jaar geleden de ijskap begon te smelten, 12000 jaar geleden sleet het smeltwater een ingang door de rotswand.
Vanaf de parking is het een kleine wandeling naar dit natuur fenomeen, we waren er niet alleen, een stel Canadezen met Schotse roots wist ons te vertellen dat het de moeite was.
Het bos voelde vochtig aan en druppelde nog wat na.
Na over glibberige keien te kruipen in een smalle kloof traden we binnen in de 13 meter diepe stenen kuil.
We zouden rond 19u ergens iets eten en hadden nog tijd voor een wandeling rond
Loch Kinord, het was nu echt wel te warm en de jassen gingen uit.
Een beetje jammer dat het zonnig was, het bos met zijn vele kromme en afgeknakte bomen (de zware storm in het voorjaar verrichte veel schade) had iets mysterieus en dat zou bij mistig en druilerig weer nog meer tot uiting komen.
Tussen 1820 en 1959 stond het in het nabijgelegen Aboyne Castle tot enkele landbouwers het terug brachten naar de oorspronkelijke plek.
In Pitlochry zouden we dineren, de rit er naartoe was bochtig en er wordt doorgaans veel te snel gereden, hier rijdt men 60 mph (96 kph) op daarvoor te smalle wegen. Sommige motorijders en bestuurders van sportwagens dachten allicht dat ze op een racecircuit reden.
Dat is jammer want ze missen de pracht van het landschap, kan me niet voorstellen dat zo een schoonheid ooit went, dat bevestigen ook de bewoners hier, die beseffen echt wel in wat een prachtig land ze wonen.
Aangekomen in het stadje werkten we ons lijstje af met in aanmerking komende restaurants.
We hadden geen geluk, we wisten dat het restaurant van Saorsa 1875 (in 2018
het eerste Vegan Hotel van het VK) gesloten was op donderdagavond, dus zou het Fern Cottage worden waar een uitgebreide vegan menu op de kaart staat en waarvan we al veel goeds hadden gehoord, dat zat helaas helemaal vol.
het eerste Vegan Hotel van het VK) gesloten was op donderdagavond, dus zou het Fern Cottage worden waar een uitgebreide vegan menu op de kaart staat en waarvan we al veel goeds hadden gehoord, dat zat helaas helemaal vol.
Dan maar naar Victoria's voor een lekkere soep en als hoofdgerecht Chick Pea & Green Lentil Dahl, die was heel lekker, als bijgerechtje pittige gefermenteerde limoen.
Bij het terug rijden naar de B & B zagen we een hele kudde herten, levend en wel maar veel van hun soortgenoten worden aangereden op de A9 die bijna een snelweg is.
De snelheid zou vanaf valavond naar omlaag moeten, het is verbijsterend hoeveel roadkill er ligt langs de kant van de weg, op de anderhalve dag dat we hier zijn hebben we minstens 50 dode dieren zien liggen waarvan zeker 20 hertenkalfjes.😓
Toen we hier vroeger reden was de A9 een tweevaksbaan en is het me nooit opgevallen dat er zoveel wild werd aangereden, sinds die op veel plaatsen viervaks is geworden is het een waar slagveld, ook al staan er hier en daar hekkens.
Een snelweg midden door een gebied met een groot wildbestand is een dodelijke combinatie.
Het schemerde reeds bij aankomt in de B & B, morgen zouden we doorrijden naar het Noorden.
De avond was een kopie van de vorige, plannen voor morgen, foto's selecteren en schrijven aan de blog.
Jacky De Reviere
18/06/2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten