Dag 6: Sabotage op de Ben Stack!
Met rugslijtage is dit niet evident maar met extra pijnstillers, goede wandelstokken en op een traag tempo wilde ik het wel nog eens proberen.
Met 721 meter is deze berg niet zo hoog, je start bijna altijd op zeeniveau en goede wandelpaden zijn er meestal niet of enkel in de beginfase.
De wolken hingen laag en de kans was klein dat dit gedurende de dag zou veranderen, op zo een dagen ben je meestal alleen op de berg, iedereen wil van het uitzicht genieten maar ik waagde het er toch op. De foto hiernaast is dan ook niet van deze dag.
Ben Stack ligt aan de A838 tussen Lairg en Laxford Bridge, de parkeerplaats hadden we snel gevonden alhoewel we twijfelden.
Er was geen aanwijzingsbord, we vroegen informatie aan een koppel Duitsers en die vertelden ons dat de start verderop ligt, we reden dus nog een eind verder maar nergens vonden we een startpunt zoals beschreven op de website.
Door de laag hangende wolken was de berg ook niet te zien, het leek er wel op dat het kon opklaren.
Een eind voorbij dit bord maakten we rechtsomkeer, het werd duidelijk dat de Duitsers ons op een verkeerd been hadden gezet, een wellicht onbedoelde sabotagedaad, ze wisten het blijkbaar ook niet...
Terug naar de oorspronkelijke vermoedelijke plaats, ditmaal kon iemand ons wel de juiste plaats aanwijzen.
Met een uur vertraging aan de klom begonnen, Martine ging maar een stukje meestappen om ergens te wachten met een boek tot ik terug kwam van de top.
Aan de overkant zagen we de kwartsieten berg Arkle.
Het terrein was heel drassig, we besloten over de ruggengraat te stappen, daar was het iets droger.
Martine hield halt na het eerste deel van de klim en ik stapte verder, de top van het eerste voorgebergte stak al in de wolken, dat beloofde voor de rest van de klim...
Het grootste deel van de klim was drassig, veel gras, heide en hier en daar een schitterende mosbegroeiing, enkel de slotklim was vooral rotsig.
Het was geen al te zware klim, de wandelstokken zijn een fenomenaal hulpmiddel omdat de last vooral naar de armen wordt verschoven.
De stilte hier was zalig, op enkele zingende vogeltjes na hoorde je helemaal niets.
Het topgebied is verwarrend bij slecht zicht, omdat het is opgesplitst in twee parallelle richels met een v-vormige depressie ertussen.
Ik had gelukkig de route opgeslagen op de smartphone en wist dat ik de rechter richel moest nemen, op het einde staat een zendmast die de top markeert.
Hier zijn er uitstekende uitzichten in alle richtingen.
Ik zou de kustlijn van Sutherland kunnen zien en landinwaarts de bergkammen van Foinaven en Arkle in het noorden en Quinag in het zuiden maar vandaag gaf de zon verstek.
Dit smaakt naar meer, er staan nog heel wat Munro's (bergen boven 3000 voet) op mijn lijstje.
Ik draalde niet te lang op de top, het was anderhalf uur geleden dat ik Martine achterliet en wou haar niet langer laten wachten dan nodig, communicatie is heel moeilijk doordat er meestal geen verbinding is.
In 2016 hadden we ook al eens een gelijkaardige klim gedaan toen Martine niet mee ging naar de top van Ben Hope, een tocht die bijna slecht afliep:
Deze keer waren er geen problemen, de afdaling ging vlot, het was niet altijd duidelijk waar het "pad" zich bevond maar na een tijdje kwam ik uit het wolkendek en had goede uitzichten over Loch More en Loch Stack.
En toen was er even paniek, zowel bij mij als bij Martine.
Ik zag in de verte een Mountain Rescue team aan het werk in de buurt waar Martine zich bevond.
Niemand anders dan wij waren deze dag de berg opgegaan en ik zag dat ze iemand weg droegen op een draagberrie.
Mijn berichten en oproepen kwamen niet aan, Martine trof ik niet aan bij de rotsen waar ik haar achterliet, misschien vergiste ik me van plaats...
Ik snelde me naar het hulpteam, die kwamen spontaan naar me toe om te zeggen dat ze een oefening deden...ok, niemand gewond dus, ik ging ervan uit dat Martine naar de auto was gegaan dus daalde ik verder af.
Op de parking aangekomen bleek ze toch niet terug gekeerd te zijn.
Wat was er gebeurd? Ook zij had het reddingsteam opgemerkt, ze had een man horen schreeuwen, in de waan dat ik dat was, was ze de berg even op gegaan omdat ze dacht dat ik in nood was...
We waren beiden dus onnodig bezorgd, met een goede telefoonverbinding zou dit uiteraard niet zijn voorgevallen.
Ik moest dus terug de berg op, na een tijd troffen we dan toch mekaar, we hadden elkaar wellicht gemist toen ik afdaalde en zij wat opklom om mij te zoeken.
Samen daalden we nu definitief het zeer drassige terrein af.
Dit was dus toch alweer een avontuur, ook al was dit helemaal geen zware tocht, het reddingsteam bracht ons allebei helemaal in de war.
Op weg naar huis liepen troffen we deze prachtige herten aan, rustig grazend langs de oever van een loch, ik stond er amper 20 meter van maar ze stoorden zich helemaal niet aan mijn aanwezigheid.
De zon was ondertussen terug en wierp om beurten haar stralen op de heuvels in de buurt van Kinlochbervie.
Voor we ons terugtrokken voor een laatste nacht in het Noorden genoten we van een lekkere maaltijd in het hotel, tomatensoep en een lekkere groentencurry, voor een dessert was geen plaats.
Morgen was de bestemming het prachtige Skye.
Dag 7: Over the bridge to Skye
We vertrokken meteen na het ontbijt voor een rit naar langs de Schotse westkust, het bleef bewolkt maar werd merkbaar warmer naarmate we meer naar het Zuiden reden.
Af en toe werd even halt gehouden om de benen te strekken en een paar prentkaartjes te schieten.
De Beinn Aird da Loch is geologisch interessant, de van links boven naar rechts beneden aflopende lijnen markeren een scheidingslijn tussen twee totaal verschillende rots soorten.
De Suilven is een prachtige berg met één van de mooiste toppen in Schotland.
Dit is een anderhalve km lange kloof, waar de rivier Abhainn Droma doorheen stroomt.
De kloof ontleent zijn naam aan het Gaelic voor lelijke holte.
Vanop de hangbrug kijk je op een diepte van 65 meter, niet voor mensen met hoogtevrees.
De 46 meter hoge watervallen van Measach storten zich er naar beneden.
Corrieshalloch is een van de meest spectaculaire kloven in zijn soort in Groot-Brittannië en levert treffend bewijs van hoe gletsjersmeltwater diepe kloven kan creëren.
De komende drie overnachtingen waren gepland in B & B Sgarbh Lodge in Glendale.
Je spreekt dit uit als Skarrav Lodge, het Gaelische woord voor aalscholver.
Gelegen op een prachtige locatie op het meest afgelegen schiereiland in het noordwesten van Skye.
We hadden een prachtig zicht op Loch Pooltiel.
De kamer was prachtig, als verwelkoming stond er zelfgebakken taart klaar, dit zou de komende dagen niet anders zijn.
We voelden nu reeds aan dat Colin en Sue hun uiterste best zouden doen om ons in de watten te leggen.
Een levenswijsheid was te lezen boven de deur.
Daar waren enkele restaurants, één was dicht, een ander volzet, het werd The Misty waar we een heel lekkere zelfgemaakte linzenburger met frieten aten.
Dit stadje is vooral bekend voor zijn kasteel met prachtige tuinen, die bezochten we reeds 6 jaar geleden. (dag vier in het reisverslag van 2016)
Skye loopt vol schapen, vooral in het voorjaar met de lammetjes lijkt dit heel idyllisch, de beestjes zijn echter allen bestemd voor menselijke consumptie...
Morgen staat één van de mooiste wandelingen die je kunt beleven in Schotland op het programma!
Maar eerst wat schrijven aan dit verslag, foto's klaar zetten en wat Outlanderen met een glas wijn.
Jacky De Reviere
24/06/2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten