Haspengouw - Ardennen - Eifel, Moezel & Rijn - Limburg: September 2020

Deel 3: Monschau - Moezel

In het noorden van de Eifel, op amper vier kilometer van de Belgische grens, ligt het pittoreske plaatsje Monschau, het ligt in de smalle en diepe vallei van de Roer.
In dit stadje werden we wakker, zoals eerder aangegeven in een hotel dat wordt uitgebaat door een ouder nors koppel.
Monschau staat vol met prachtige Duitse vakwerkhuizen en heeft riviertjes en gezellige pleinen.
Het dorp is omgeven door heuvels en groen van het nationale park Eifel.
Monschau werd voor het eerst vermeld in 1198 als Mons Ioci.
De burcht ontstond vermoedelijk in de 13e eeuw en werd opgericht door de Hertog van Limburg als Castrum in Munioie.
In 1352 kreeg de plaats stadsrechten en in 1433 ging Montjoie over naar het Hertogdom Gulik.
In de 17e eeuw verduitste het na de Dertigjarige Oorlog (één van de vroegere wereldoorlogen).
Tijdens de Franse overheersing in het begin van de 19e eeuw was Montjoie een kantonhoofdplaats in het Roerdepartement.
Pas in 1918 veranderde het stadje onder keizerlijk bevel zijn naam officieel van Montjoie naar de Duitse uitspraak hiervan: Monschau.
Nog voor het ontbijt gingen we op pad, het was heel rustig, te vroeg voor de toeristen die verbleven in dit koekendoosstadje, en zeker voor de eendagstoeristen uit Nederland.

We wandelden door het slapende dorp naar het gemeentehuis waar de auto moest worden opgeladen, na even een app van de leverancier te installeren begon de oplaadsessie, 5 uur laadtijd gaf het dashboard aan.
Ideaal om te ontbijten en het stadje te verkennen.
Het was een prachtige morgen, de zon wierp haar stralen over de bergkam en hulde het dorp in schitterend ochtendlicht.

Om 9u schoven we aan in het hotel voor het ontbijt, we speelden nog even met het idee om te vragen of we de bagage konden achterlaten in de lobby van het hotel voor een paar uur, (de auto stond een kilometer verder en de bagagekoffer rijdt iets moeilijker over de kasseistenen van Monschau) maar ik viel nog liever dood dan een gunst te vragen aan de hotelbaas.

Rond 10:30u zat alles in de auto, we hadden ruim drie uur om de stad te verkennen, het was niet zo druk, het was maandag, in het weekend op een zomerdag mijdt je deze plaats beter. 

Aan de rand van de stad bevindt zich een grote hal waarin er allerlei handwerk tentoongesteld en verkocht wordt.
Het leek er wel het jaar door Kerstmis...
In die hal is tevens de Glashütte Monschau ondergebracht.
Een glasblazersatelier met een bijhorende winkel vol prachtige koopwaar van kleurig geblazen glas.
Er werd ter plaatse gedemonstreerd hoe dat in zijn werk gaat en in normale tijden kan de bezoeker zijn eigen glas blazen, helaas niet mogelijk in corona tijden.

Om 13:45u waren we klaar met opladen en met Monschau, we hadden het gezien, een mooie plaats om verder het Eifelgebied te verkennen.
Wij reden een andere kant op, naar Cochem.

De enige keer dat mijn ouders op reis zijn geweest was het naar dit bekende Moezelstadje.
En dit voor de volle twee dagen!
Het was eind de jaren '70 en de buren en hun kinderen gingen mee.
Ik herinner me er niet veel van buiten het feit dat we een massa Moezelwijn de grens over smokkelden.
Ik had daar als elf- of twaalf jarige tiener een belangrijk aandeel in.
We reden met een Volvo stationcar, daar konden gemakkelijk 8 personen in.

In de laadruimte waren "bankjes" gemaakt, handig gemaakt met een deken erover heen zodat de kinderen comfortabel konden zitten... autogordels hoor ik sommige hier denken? Die moesten in onze wereld blijkbaar nog uitgevonden worden...
Die "bankjes" waar ik en de buurjongens opzaten waren echter een tijdelijke constructie, het was een aaneenschakeling van dozen wijn waar wij opzaten.

Aan de grens werden we gecontroleerd, we hadden niets aan te geven...🙂
De taak van mij en de buurjongens bestond erin zo onschuldig mogelijk naar de douaniers te kijken, wat we blijkbaar goed deden, de douaniers vonden het beeld van kinderen op een bankje blijkbaar vertederend en hadden geen flauw vermoeden van de illegale handel waarin we betrokken waren, de list was gelukt!

Na meer dan 40 jaar wou ik wel eens teruggaan naar Cochem, niet om wijn de grens over te smokkelen, daar is geen lol meer aan te beleven en in onze Smart zou de hoeveelheid smokkelwaar ook al niet indrukwekkend zijn.😄
Ik wou het gewoon nog eens zien nu we toch in de buurt zijn.
De rit van Monschau naar Cochem verliep vlot., rond 16u hadden we het stadje in het vizier.

We checkten in bij pension Romantika, de vriendelijke uitbater maakte de naam van de zaak waar door de handdoeken in hartvorm op het bed te leggen, hij had
voor ons ook bekeken waar de laadpalen stonden want aan het pand kon dit niet.
Ik had bij de voorbereiding van deze reis bij Cochem een uitroepteken geplaatst wat het opladen betreft...helaas niet onterecht.
In de praktijk was er maar één openbare laadpaal aan het station, waarvan er een aansluiting buiten werking en de andere bezet was.

Pension Romantika

We waren niet alleen om op te laden, vier auto's voor één aansluiting, we besloten niet te wachten en wat in de stad te wandelen en iets te eten.
Deze stad beviel me minder, het was een maandag buiten het seizoen en toch was het me veel te druk.
En eigenlijk...zoveel is hier niet te zien of ik zag het niet met al dat volk of ik wou het niet zien, het was me te toeristisch...op zo een momenten wou ik dat we ergens op een van God verlaten eiland zaten ergens in Shetland of zo...
Dan maar iets eten, 4 restaurants die in aanmerking kwamen, het werd een eenvoudige vegan burger met een fles lekkere Moezelwijn, de gelijknamige rivier lag voor ons met haar boten waarop Tanz und Muzik wellicht onvermijdelijk zijn, ik wou hier zo snel mogelijk weg...

De laadpaal was vrij, de auto kon zijn batterij opladen en de avond werd afgesloten op de kamer met een flesje wijn.
Om 5:30 ging ik op wandel door het ochtendlijke Cochem.
Nu kon ik het stadje wel waarderen, de steegjes en pleinen lagen er vredig bij.
Ik kuierde rond in het slapende stadje en voelde me de ochtendkoning van Cochem! Voor een half uurtje dan toch want al snel had ik het gezelschap van vuilnisophalers en straatvegers die de straten schoon maakten voor een verse lading toeristen.

Vanaf 6:15 ging het snel, alsof iemand een startschot had gegeven kwam de stad snel tot leven, ik trok me terug in het pension, we zouden vroeg aanzetten, vergeten vermelden dat ik vegan ben bleef het ontbijt beperkt tot een boterham met confituur...
De Moezel zelf lag nog vredig te slapen, straks zou ze weer drommen toeristen moeten verdragen, maar ons niet, we hadden het plan opgevat haar stroomopwaarts te volgen op zoek naar rustiger oorden, veel rustiger oorden maar daarover morgen meer.

Ik had de oude Moezelkaart mee van meer dan 40 jaar geleden, die kaarten worden nu nog verkocht en ze beelden de Moezel af met de vele kastelen die in de buurt staan, één ervan trok mijn aandacht, een echt middeleeuws ridderkasteel!

In een nauw zijdal van de Moezel, tussen Koblenz en Cochem, staat op een steile rots Burg Eltz, een kasteel met een geschiedenis van meer dan 850 jaar.
De bouwkundige geschiedenis loopt over een periode van 500 jaar en begint in de 12e eeuw, met het romantische kasteelhuis Platt - Eltz.
Ook de massieve vestiging aan de westzijde stamt uit de vroege tijd van het kasteel (13e en 14e eeuw).
Het complete kasteelcomplex werd in de stijl van de late renaissance en in vroege barok gebouwde Kempenicher Häuser in de 17e eeuw afgerond.

 

We hebben al heel wat ruïnes van dergelijke kastelen gezien maar een kasteel uit die tijd dat nog intact is en gedurende al die eeuwen nooit in verval raakte is uniek.
Door een succesvolle politiek en slimme diplomatiek van de Heren van Eltz bleef het kasteel tijdens de grote oorlogen van de 17e eeuw beschermd tegen vernietiging en hoort het zodoende tot de weinige, nooit vernietigde kastelen in Europa.
Sinds meer dan 34 generaties is Burg Eltz in het bezit van het gelijknamige geslacht.
Het huidige familiehoofd van het huis is Dr. Karl Graf von und zu Eltz Kempenich.
De keldergewelven van het kasteel bieden plaats voor één van de meest belangrijke privé schatkamers.
Een beroemde verzameling van gouden en zilveren smeedwerken evenals sieraden, porselein, wapens en wapenrustingen.

Met zijn unieke architectuur en de pittoreske ligging is Burg Eltz het summum van een ridderkasteel.
We hadden na dit bezoek een veel duidelijker beeld van hoe zo een middeleeuws kasteel eruit zag.
Wie het wil bezoeken, op tijd komen is de boodschap!
Wij hebben een uur moeten aanschuiven, deels door de strenge corona maatregelen.
Er mogen geen foto's genomen worden in het kasteel, via deze link kan je toch eens binnen kijken.
https://burg-eltz.de/nl/burcht-eltz-attracties/burchtrondleiding.html

Na dit bezoek reden we door naar het plaatsje Mörsdorf, daar ligt, op beter gezegd, hangt de spectaculaire hangbrug Geierlay.
De Geierlay is een voetgangersbrug van 360 meter lang boven de heuvels van de Hunsrück.
Je wandelt er 100 meter boven de grond.
De brug werd meteen na de opening in 2015 heel populair bij dagjestoeristen

Na de wandeling reden we door naar Zeltingen-Rachtig.
Een mooie tocht over berg en dal, we stonden even in de file wegens een ongeval maar had toch tijd om een foto te nemen van Burg Baldeinseck, de Moezelbocht in Traben-Trarbach en de wijngaarden.

Rond 19u kwamen we aan in Zeltingen-Rachtig.
Aan de met wijngaarden bezaaide oevers staat het eerste vegan hotel van Duitsland, Hotel Nicolay 1881.
Tja, als zoiets op onze reisroute ligt is een bezoek evident.
Een hotel dat reeds vijf generaties in handen is van de familie Nicolay, de huidige chef werd in 2012 veganist en vanaf 2016 werd het hotel 100% vegan.
Dit bleek een gouden zet te zijn, alhoewel het een groot hotel is zat het vol.
Het is dan ook uniek in zijn soort, een aanrader en niet alleen voor veganisten, het personeel is er tevens heel vriendelijk en behulpzaam.
https://www.hotel-nicolay.de/hotel/

Een hotel met wellness, binnen zwembad, fitness, yoga en meditatieruimte en de gezellige hotelbar: Postkutsche.
Je kan er ook vooral heel lekker eten in één van hun twee restaurants.
De Weinstube serveert uitsluitend veganistische gastronomische gerechten, de eerste in zijn soort in Duitsland.
Restaurant Sonnenuhr serveert smakelijke, regionale 100% plantaardige gerechten.
Bijpassende vegan wijnen zijn afkomstig uit de wijnkelder van hotel Nicolay 1881.

Wij waren er op dinsdag en dat is hun rustdag, enkel open voor hotelgasten en het restaurant biedt dan een bescheiden driegangenmenu aan, dat heel lekker was.
Vooral het shiitake gerecht was buitengewoon, zeer lekkere shiitakes in een dun krokant jasje en heel zacht binnenin, een smaakbommetje!

Na het diner parkeerden we de auto in de hotelgarage, we mochten er gratis opladen.
Erna maakten we gebruik van het zwembad en de Finse sauna.
De rest van de avond brachten we door op het balkon van onze kamer met zicht op de Moezel, WIFI is er amper, op vraag van sommige hotelgasten die liever geen straling willen.
Geen probleem, het werd een rustige avond met het vijfde seizoen van Outlander.
12 afleveringen verdeelt over 12 overnachtingen, we sluiten er iedere vakantiedag mee af.
Dit was zonder twijfel de beste overnachting en we hadden spijt dat het maar voor één nacht was...dit doen we zeker eens uitgebreider over, meerdere dagen, meerdere gangen aan tafel en minder corona regels...
Een groot veganistisch ontbijtbuffet is inbegrepen bij de kamerprijs, ik ga niet alles opsommen maar het was zéér uitgebreid.
Ik at tot ik niet meer kon, ben vijf keer gaan aanschuiven...als compensatie voor de boterham met confituur die ik de dag ervoor at als ontbijt.

Na het uitchecken wandelden we nog even door het stadje, we merkten dat de bewoners van de begraafplaats zicht hebben op de eeuwige wijnvelden en de pastoor ook wel zijn parkeerplekje weet uit te kiezen.
Langs die kilometers lange wijngaarden reden we door naar de Rijnstreek.

Jacky De Reviere
22/09/2020