Dag 1: De weg naar IJmuiden
En zo
stonden we klaar voor een zoveelste Schotlandtrip, nog een laatste
keer de checklijst overlopen.... warme kleren, koude kleren,
chocolade, drank, homemade muziekmixkes, kampeermateriaal,
tandenborstel, en niet te vergeten een kompas! De onmisbare
stroomomvormer, stevige bergschoenen, wat lectuur, wegenkaarten en
reisgidsen, ik vermoedde dat we er klaar voor waren... oh nee!
Champagne, bijna vergeten! Die moest uiteraard ook mee, "Onze Jongens" zouden immers Europees Kampioen worden tijdens deze reis!
Na de
auto vol te tanken, wat extra lucht in de banden te blazen en... hier
en daar het koetswerk voorzien van verse duct tape, konden we
vertrekken.
De routeplanner wist ons te vertellen dat het 2u33
minuten rijden was naar IJmuiden, daar gingen we beslist langer over
doen want ik had me voorgenomen er een chille reis van te maken!
We
hadden 4 uur om de afstand Gent – IJmuiden te overbruggen, dat kon
geen probleem zijn ware het niet dat ter hoogte van Rotterdam de
autosnelweg overging in een autoweg die op zijn beurt overging in een
doodlopende tweevaksbaan genaamd Antarticaweg...midden in een van God
verlaten havengebied staande wist ik het nu wel zeker, dit is niet de
weg naar IJmuiden!
De
reis was meteen al iets minder “chill”, we hadden nog slechts 75
minuten om onze bestemming te bereiken! De
rest van de rit verliep gelukkig probleemloos en om 16:30u stonden we in het
aanschijn van de machtige Princess Seaways die ons naar Newcastle zou
varen.
Ze zagen mijn oude Volvo blijkbaar aan voor een truck want ik werd uit de rij aanschuivende wagens geplukt en aangemaand om aan te sluiten bij de vrachtwagens.
Na onze kajuit te hebben gecheckt gingen we op verkenning in het schip, enkele minuten later had ik op dek 11 het kloppende hart van deze oceaanstormer ontdekt, met name de Skybar! Deze bar was enkel te bereiken via het buitendek en enkele trappen waarvan je bijna afwaaide want eens op zee werd het weer steeds guurder.
De bar
zelf was beschut tegen de meeste wind, ik bestelde me een Frozen
Mango Reggae en voor Martine een minuscuul wijntje in een plastic
bekertje, de prijs daarvan was niet geafficheerd, de reden daarvoor
werd snel duidelijk toen ons de rekening werd gepresenteerd, 5,80€
voor een plastic wijntje... dit was pure afzetterij! Bier kon je er ook niet kopen tenzij je Heineken als bier beschouwt...
Na wat Euro's te hebben gewisseld in het wisselkantoor begaven we ons naar restaurant 7 Seas op dek 6.
Daar genoten we van een lekkere maaltijd met een flesje wijn voor toch een normale prijs.
Intussen werd de zee steeds ruwer, hoge golven, een ferm uit de kluiten gewassen zuidwestenwind beukte op het schip in, regen kletterde tegen de ramen, dit beloofde een woelige overtocht te worden.
We
trokken nog even de bar in voor een drankje en dan was het tijd om
onder de veren te kruipen, Martine voelde zich al lichtjes zeeziek...
Ik kon
de slaap nog niet vatten en luisterde naar enkele episodes van
Limetown, een soort van luisterspel die qua thema en sfeer aanleunt
bij The X-Files, Les Revenants, The Leftovers en bij momenten zelfs
Twin Peaks:
Een
ideale begeleider dus voor een woelige nachtelijke overtocht als
deze.
Het
schokken van de boot ontlokte Martine de uitspraak of we misschien
tegen een ijsschots waren gevaren, dan zouden we wel heel ver van
onze reisroute zijn afgeweken.
Ik
mijmerde weg naar beelden van ijsbrekers in de Noordelijke IJszee en
met die gedachten verzonk ik stilaan in een diepe slaap.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Eilean_Donan_Castle
Iets na 18u bereikten we Kyle of Lochalsh alwaar we via de indrukwekkende Skye Bridge het eiland opreden.
De zoektocht naar een overnachtingsplaats kon beginnen.
Op weg daar naar toe zagen we een prachtige regenboog, ondanks de regen was het een mooie avond.
Na enkele pogingen kwamen we terecht in B & B Fernlea, niet zo ver van Broadford.
Een gepensioneerde dame heette ons vriendelijk welkom, het eerste wat zij me vroeg, (ik was nog niet half binnen) was om eens om aan haar lelies te ruiken, met mijn neus vol stuifmeel maakten we kennis met de schitterende accommodatie van het etablissement.
We kregen een zeer mooie nette kamer met een prachtig zicht op zee.
Toen ik opmerkte dat het wel een heel stevig bed was die in onze kamer stond, keek de gastvrouw me vol bijgedachten aan, ik doelde nochtans gewoon op de degelijke constructie van het bed.
Ik had me voorgenomen om niet over de Brexit te beginnen, maar het dametje begon er zelf over, dus ging het gesprek algauw over politiek, ze was overduidelijk een remainer.
Ze raadde ons restaurant Claymore aan, we aten er heel lekker.
Martine at uit de zee, ik uit de tuin.
Een mondbeugel draag je dezer dagen met trots!
Eén van de diensters serveerde onze gerechten met een grote glimlach, haar beugel leek een uit de kluiten gewassen roze juwelenkist, ik vond het best wel schitterend.
Het restaurant was ons bekend van een vorige reis, wat we toen aten herinner ik me niet meer, de dienster met het blauwe haar des te meer.
Er was goed internet in Fernlea dus schreef ik na het avondeten nog wat aan dit verslag.
De zon gaat deze tijd van het jaar niet helemaal onder in deze noordelijke regionen, door ons kamerraam maakte ik deze laatavondfoto, een mooie laatste blik voor het slapen gaan:
De lodge stond op een helling aan Loch Slapin, het uitzicht was adembenemend!
We zetten onze tocht verder en bij het uitrijden van Torrin bezetten enkele schapen de (met Europees geld gefinancierde) brug.
We dwongen de woldragers tot een brugexit!
In Elgol kan je met een bootje op zeehonden excursie of naar Loch Coruisk, dat waterketel betekent, een smal woest loch dat ontstaan is in de laatste IJstijd en dat in de schaduw ligt van de imposante en hoogste Black Cuillin, Sgurr Alasdair.
Wij zouden echter dat tripje wel te voet doen, zo zijn we!
Het uitgespaarde geld spendeerden we in coffeeshop Cuillin View.
Een aangename plek met zicht op de baai van Loch Scavaig.
We bestelden warme chocolademelk en een huisgebakken scone.
Dit was een aangename plaats waar muziek van Erik Satie uit de speakers weerklonk en de muren vol hingen met lokale kunst, zeer lokaal zelfs, zo wist de sympathieke uitbater me te vertellen, de schilderijen waren namelijk creaties van zijn buurvrouw. Het viel me ook op dat de vensters waren dicht gekleefd met duct tape.
Nu waren we helemaal klaar voor een wandeling naar Camasunary, de zandbaai in de buurt van Loch Coruisk.
Het weer was goed, geen regen, niet te warm, ideaal voor een eerste lichte bergwandeling.
We reden een eindje terug tot in Kilmarie waar het vertrekpunt was voor het wandelpad naar Camasunary.
We trokken onze bergschoenen aan en gingen op pad.
De Sgurr Alasdair rees op in het landschap:
Na anderhalf uur stappen bereikten we de zandbaai van Camasunary:
The Black Cuillins met een blik op Loch Coruisk:
Tijdens de terugtocht nam ik enkele foto's van de flora. De heide begon hier en daar reeds in bloei te staan.
Ik trof een grote paddenstoel aan, het leek op een portobello, er stond geen doodskop op, was dus allicht niet giftig maar ik vertrouwde het zaakje toch niet.
Bloeiende grassen kleurden de weides wit:
In het terugrijden naar The Skye Mountain Lodge merkte ik deze heuvel op in de vorm van een reuzenschoen:
Een schitterende blik op twee Red Cuillins en één Black Cuillin:
De Rode Cuillins danken hun rode kleur aan het graniet in hun samenstelling, de zwarte aan de vulkanische stollingsgesteentes basalt en gabbro.
Daar aan de overkant, staat onze lodge voor de komende twee dagen:
Een backpacker, stappend in een fantastisch decor:
Tijd om wat aan te sterken dus reden we naar het seafood restaurant Creelers in Broadford.
Martine at er zalm met waterkerssaus, ik ging voor zeeduivel in Pernodsaus, wat een uitstekende keuze was.
Het etiket op de wijnfles die we bestelden, leerde me dat het best ok is om een halve fles wijn per dag naar binnen te kieperen.
Wie ben ik om de UK Chief Medical Officers tegen te spreken?
Dus volgden we met plezier dit doktersadvies op.
Het Londens stel naast ons logeerde toevallig in dezelfde B & B.
We raakten aan de praat en alhoewel ik er zelf niet over begon, ging het toch alweer over die dekselse Brexit.
Ik had echter niet veel tijd want om 20:00u speelden De Rode Duivels, die zouden immers Wales naar huis spelen, dus snel naar onze lodge!
Bij de terugtocht van het restaurant merkten we op dat dit kerkhof permanent bezoek heeft:
Aangekomen bij de lodge stelde de gastheer voor om samen naar de match te kijken, dat konden we niet weigeren.
Voor de rest geen woord mee over voetbal, dit is hier geen voetbalblog!
Ik schreef voor de nacht viel nog even aan dit verslag, wat niet evident is met de trage WI-FI verbinding in The Cuillins, bij mistig weer valt het internet helemaal uit, gsm ontvangst was er al helemaal niet.
Dag 4: Dunvegan Castle & Sligachan
Terwijl wij ons uitgebreid ontbijt nuttigden, werden aan de tafel naast ons door een koppel New Yorkers en het stel uit Londen de wereldproblemen en vooral de Brexit besproken, ik liet het maar voor wat het was en werkte een portie scrambled eggs, warm tomatos en mushrooms naar binnen.
De gastheer vermelde terloops even aan het gezelschap: Don't mention Wales.
Mede door het prachtige bergzicht waarover ik uitkeek, was het laatste waar ik mee bezig was toch wel de uitschakeling van die Rode Duivels...
Deze dag begonnen we met enkele kleine boodschappen in de lokale supermarkt en naar Portree te rijden om in het toeristenkantoor onze overtocht naar de Buiten-Hebriden te boeken.
We hadden de intentie om zondagmiddag af te varen vanuit Uig naar Tarbert (Harris).
Maar die boot was reeds volgeboekt dus boekten we de boot van 18:30u naar Lochmaddy (North-Uist).
We reden alweer door een landschap als ware het een postkaart:
Onze overtocht naar die Schotse uithoek was geregeld dus zetten we de trip verder naar een deel van Skye dat we nog nooit bezocht hadden, met name het schiereiland Duirinish alwaar we Dunvegan Castle bezochten.
http://www.dunvegancastle.com/content/default.asp
We aten vooraf nog even een snelle snack in de cafetaria.
Ik vroeg me potato & mozarella & pesto, de combinatie leek me al vreemd, maar de Britse keuken overtrof zichzelf nu wel in weirdness.
Ik kreeg een patat waar ze na een implosie de krater vulden met mozarella... vraag me niet wat ik met de pot groene pesto aan moest vangen.
Mits wat creativiteit en wat kruiden geronseld te hebben heb ik het toch maar opgegeten en het was nog best lekker ook.
Martine had op veilig gespeeld en de dagsoep besteld.
Dan op naar het Dunvegan Castle, we namen ruim de tijd om de schitterende tuin te bezoeken.
Dit is werkelijk een pareltje met respect voor de natuur aangelegd.
Enkele impressies:
Toen we hiervoor stonden vreesden we in het web van Shelob gestrikt te worden:
De ommuurde tuin:
Er waren ook lieflijk fluitende vogeltjes...
De watertuin maakte het helemaal af:
Het kasteel is nog steeds eigendom van de clan MacLeod en kon slechts deels bezocht worden, foto's maken mocht al helemaal niet.
Er hingen vooral veel kamershoge familieportretten en... het Zwaard van Dunvegan.
De buitenkant mocht wel op de foto:
De MacLeod's Tables zijn twee tafelbergen ten zuidwesten van Dunvegan Castle:
Op onze terugweg waren de Cuillins terug prominent aanwezig in het landschap:
Meer info over de Cuillins:
http://skyeguides.co.uk/information/the-black-cuillin/
Sligachan is de toegangspoort naar The Black Cuillins, van hieruit vertrekken de meeste wandel- en klimroutes.
Dit bord vertelde ons dat deze bergen, geheel in Game of Thrones stijl, gesmeed zijn met vuur en gevormd door ijs, met een beetje fantasie zag ik Daenerys Stormborn al komen aanvliegen op één van haar draken.
Ik nam nog een paar foto's op deze magische plaats:
Op de terugweg zagen we dat nog niet alle schaapjes op het droge stonden:
We dineerden in het Hebridean Hotel.
Martine at een gelakte zalm, ik een vegetarische haggis met mashing swede (koolraap), het zag er niet uit maar smaakte heerlijk!
Plaats voor een dessert was er niet na zo een stevige maaltijd, er stond nochtans lekkere citroentaart op de kaart.
Het was nog maar 20:30u maar besloten de rest van de avond door te brengen op de kamer.
Gezellig met een boek en glaasje wijn, de wind kwam opzetten en geselde de Cuillins.
Het was een onstuimige nacht en hoorde af en toe dat de storm de deuren in hun hengsels deed rammelen!
Dag 2: Van Newcastle naar Skye
Bij
het ochtendgloren voer de Princess Seaways terug in rustiger wateren.
De
kustlijn van Engeland was nabij en de belichting van de zon op de zee
gaf het wateroppervlak een zilveren schijn.
Mooi
om te zien, net als ons uitgebreid ontbijtbuffet!
We aten zoveel we konden want er stond ons een 600 km lange autorit te wachten naar het eiland Skye.
Ik kon het niet laten enkele extra stukken fruit mee te ritselen voor onderweg ter compensatie van de te dure wijn van gisteren.
We hadden nog ruimschoots de tijd om wat inkopen te doen in de tax-free shop.
Eenmaal van de boot om 10:15u locale tijd, (het uitschepen ging trager dan verwacht, we stonden helemaal achteraan in het ruim), reden we langs de Northumberland Castle Route naar het noorden.
Verder ging het langs de rustige Oostkust, via de bypass onder Edinburgh en over de imposante Forth Bridge richting Perth en het gezellige Pitlochry waar we even halt hielden om de benen te strekken en iets kleins te eten.
De dag die zo zonnig begon ging al snel over in een buiige regenachtige dag, maar als het één dag moest regenen, was het niet erg dat het deze was.
Niettemin konden we toch genieten van het schitterende Cairgorm National Park waar we door reden:
In de buurt van Spean Bridge stopten we even aan Loch Lagan:
Eilean Donan Castle, het meest gefotografeerde monument van Schotland, heeft er nog een foto bij.
Ik was niet van plan om er alweer een foto van te maken, maar toen ik de mistige setting zag waarin het zich bevond, kon ik het niet laten:
We aten zoveel we konden want er stond ons een 600 km lange autorit te wachten naar het eiland Skye.
Ik kon het niet laten enkele extra stukken fruit mee te ritselen voor onderweg ter compensatie van de te dure wijn van gisteren.
We hadden nog ruimschoots de tijd om wat inkopen te doen in de tax-free shop.
Eenmaal van de boot om 10:15u locale tijd, (het uitschepen ging trager dan verwacht, we stonden helemaal achteraan in het ruim), reden we langs de Northumberland Castle Route naar het noorden.
Verder ging het langs de rustige Oostkust, via de bypass onder Edinburgh en over de imposante Forth Bridge richting Perth en het gezellige Pitlochry waar we even halt hielden om de benen te strekken en iets kleins te eten.
De dag die zo zonnig begon ging al snel over in een buiige regenachtige dag, maar als het één dag moest regenen, was het niet erg dat het deze was.
Niettemin konden we toch genieten van het schitterende Cairgorm National Park waar we door reden:
In de buurt van Spean Bridge stopten we even aan Loch Lagan:
Eilean Donan Castle, het meest gefotografeerde monument van Schotland, heeft er nog een foto bij.
Ik was niet van plan om er alweer een foto van te maken, maar toen ik de mistige setting zag waarin het zich bevond, kon ik het niet laten:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Eilean_Donan_Castle
Iets na 18u bereikten we Kyle of Lochalsh alwaar we via de indrukwekkende Skye Bridge het eiland opreden.
Op weg daar naar toe zagen we een prachtige regenboog, ondanks de regen was het een mooie avond.
Na enkele pogingen kwamen we terecht in B & B Fernlea, niet zo ver van Broadford.
Een gepensioneerde dame heette ons vriendelijk welkom, het eerste wat zij me vroeg, (ik was nog niet half binnen) was om eens om aan haar lelies te ruiken, met mijn neus vol stuifmeel maakten we kennis met de schitterende accommodatie van het etablissement.
We kregen een zeer mooie nette kamer met een prachtig zicht op zee.
Toen ik opmerkte dat het wel een heel stevig bed was die in onze kamer stond, keek de gastvrouw me vol bijgedachten aan, ik doelde nochtans gewoon op de degelijke constructie van het bed.
Ze raadde ons restaurant Claymore aan, we aten er heel lekker.
Martine at uit de zee, ik uit de tuin.
Een mondbeugel draag je dezer dagen met trots!
Eén van de diensters serveerde onze gerechten met een grote glimlach, haar beugel leek een uit de kluiten gewassen roze juwelenkist, ik vond het best wel schitterend.
Het restaurant was ons bekend van een vorige reis, wat we toen aten herinner ik me niet meer, de dienster met het blauwe haar des te meer.
Er was goed internet in Fernlea dus schreef ik na het avondeten nog wat aan dit verslag.
De zon gaat deze tijd van het jaar niet helemaal onder in deze noordelijke regionen, door ons kamerraam maakte ik deze laatavondfoto, een mooie laatste blik voor het slapen gaan:
Dag 3: Ontmoeting met The Cuillins
Deze
dag begon met plensbuien, maar de in de zon blakende berptoppen
van Skye beloofden toch beterschap.
Zoals gewoonlijk startte de dag met een ontbijt, we deelden de tafel met een stel toffe jonge Duitsers en een Australisch ouder koppel waarvan we te weten kwamen dat de skipistes in hun thuisland down under op dit moment open zijn!
Best wel aangename mensen, wel vreemd dat er bij de Duitse vrouw op haar leeftijd al haar uit haar neus groeide, ik vermoedde dat er een Wildling aan onze tafel zat!
Zoals gewoonlijk startte de dag met een ontbijt, we deelden de tafel met een stel toffe jonge Duitsers en een Australisch ouder koppel waarvan we te weten kwamen dat de skipistes in hun thuisland down under op dit moment open zijn!
Best wel aangename mensen, wel vreemd dat er bij de Duitse vrouw op haar leeftijd al haar uit haar neus groeide, ik vermoedde dat er een Wildling aan onze tafel zat!
Na het
ontbijt was het inderdaad opgehouden met regenen, de zon brak af en
toe het wolkendek open.
Bij het inpakken in Fernlea zagen we plots deze horizontale regenboog:
Bij het inpakken in Fernlea zagen we plots deze horizontale regenboog:
Het leek ons een ideale dag voor een wandeling door de Cuillins, het indrukwekkende gebergte dat het landschap van Skye domineert.
We reden 23 km langs een single way track door het schiereiland Strathaird naar het dorpje Elgol.
De met water bezwangerde wolken hielden samen met de zon een spel vol schitterende contrasten, soms was de hemel dreigend zwart om even later helemaal open te trekken.
Een feest voor de (amateur)fotograaf.
Onderweg zagen we ook deze "rijstvelden":
Enkele mijlen verder reden we door het dorpje Torrin, gelegen aan de voet van de Red Cuillins.
We merkten er dit bord op en aangezien we nog geen overnachting voorzien hadden leek het ons wel de moeite om het steile kiezelweggetje op te rijden naar B & B Loids-Beinne an Eilein of in het Engels The Skye Mountain Lodge.
We hadden geluk, deze toplocatie is normaal volgeboekt, maar door een annulatie was er een kamer vrij. We boekten meteen voor twee nachten!
De gastvrouw nam ruim de tijd om een praatje te maken, het duurde geen vijf minuten of de Brexit kwam terug ter sprake...
We reden 23 km langs een single way track door het schiereiland Strathaird naar het dorpje Elgol.
De met water bezwangerde wolken hielden samen met de zon een spel vol schitterende contrasten, soms was de hemel dreigend zwart om even later helemaal open te trekken.
Een feest voor de (amateur)fotograaf.
Onderweg zagen we ook deze "rijstvelden":
Enkele mijlen verder reden we door het dorpje Torrin, gelegen aan de voet van de Red Cuillins.
We merkten er dit bord op en aangezien we nog geen overnachting voorzien hadden leek het ons wel de moeite om het steile kiezelweggetje op te rijden naar B & B Loids-Beinne an Eilein of in het Engels The Skye Mountain Lodge.
We hadden geluk, deze toplocatie is normaal volgeboekt, maar door een annulatie was er een kamer vrij. We boekten meteen voor twee nachten!
De gastvrouw nam ruim de tijd om een praatje te maken, het duurde geen vijf minuten of de Brexit kwam terug ter sprake...
De lodge stond op een helling aan Loch Slapin, het uitzicht was adembenemend!
We zetten onze tocht verder en bij het uitrijden van Torrin bezetten enkele schapen de (met Europees geld gefinancierde) brug.
We dwongen de woldragers tot een brugexit!
Wij zouden echter dat tripje wel te voet doen, zo zijn we!
Het uitgespaarde geld spendeerden we in coffeeshop Cuillin View.
Een aangename plek met zicht op de baai van Loch Scavaig.
We bestelden warme chocolademelk en een huisgebakken scone.
Dit was een aangename plaats waar muziek van Erik Satie uit de speakers weerklonk en de muren vol hingen met lokale kunst, zeer lokaal zelfs, zo wist de sympathieke uitbater me te vertellen, de schilderijen waren namelijk creaties van zijn buurvrouw. Het viel me ook op dat de vensters waren dicht gekleefd met duct tape.
Nu waren we helemaal klaar voor een wandeling naar Camasunary, de zandbaai in de buurt van Loch Coruisk.
Het weer was goed, geen regen, niet te warm, ideaal voor een eerste lichte bergwandeling.
We reden een eindje terug tot in Kilmarie waar het vertrekpunt was voor het wandelpad naar Camasunary.
We trokken onze bergschoenen aan en gingen op pad.
De Sgurr Alasdair rees op in het landschap:
Na anderhalf uur stappen bereikten we de zandbaai van Camasunary:
The Black Cuillins met een blik op Loch Coruisk:
Tijdens de terugtocht nam ik enkele foto's van de flora. De heide begon hier en daar reeds in bloei te staan.
Ik trof een grote paddenstoel aan, het leek op een portobello, er stond geen doodskop op, was dus allicht niet giftig maar ik vertrouwde het zaakje toch niet.
Bloeiende grassen kleurden de weides wit:
In het terugrijden naar The Skye Mountain Lodge merkte ik deze heuvel op in de vorm van een reuzenschoen:
Een schitterende blik op twee Red Cuillins en één Black Cuillin:
De Rode Cuillins danken hun rode kleur aan het graniet in hun samenstelling, de zwarte aan de vulkanische stollingsgesteentes basalt en gabbro.
Daar aan de overkant, staat onze lodge voor de komende twee dagen:
Een backpacker, stappend in een fantastisch decor:
Martine at er zalm met waterkerssaus, ik ging voor zeeduivel in Pernodsaus, wat een uitstekende keuze was.
Het etiket op de wijnfles die we bestelden, leerde me dat het best ok is om een halve fles wijn per dag naar binnen te kieperen.
Wie ben ik om de UK Chief Medical Officers tegen te spreken?
Dus volgden we met plezier dit doktersadvies op.
Het Londens stel naast ons logeerde toevallig in dezelfde B & B.
We raakten aan de praat en alhoewel ik er zelf niet over begon, ging het toch alweer over die dekselse Brexit.
Ik had echter niet veel tijd want om 20:00u speelden De Rode Duivels, die zouden immers Wales naar huis spelen, dus snel naar onze lodge!
Bij de terugtocht van het restaurant merkten we op dat dit kerkhof permanent bezoek heeft:
Aangekomen bij de lodge stelde de gastheer voor om samen naar de match te kijken, dat konden we niet weigeren.
Voor de rest geen woord mee over voetbal, dit is hier geen voetbalblog!
Ik schreef voor de nacht viel nog even aan dit verslag, wat niet evident is met de trage WI-FI verbinding in The Cuillins, bij mistig weer valt het internet helemaal uit, gsm ontvangst was er al helemaal niet.
Dag 4: Dunvegan Castle & Sligachan
Terwijl wij ons uitgebreid ontbijt nuttigden, werden aan de tafel naast ons door een koppel New Yorkers en het stel uit Londen de wereldproblemen en vooral de Brexit besproken, ik liet het maar voor wat het was en werkte een portie scrambled eggs, warm tomatos en mushrooms naar binnen.
De gastheer vermelde terloops even aan het gezelschap: Don't mention Wales.
Mede door het prachtige bergzicht waarover ik uitkeek, was het laatste waar ik mee bezig was toch wel de uitschakeling van die Rode Duivels...
Deze dag begonnen we met enkele kleine boodschappen in de lokale supermarkt en naar Portree te rijden om in het toeristenkantoor onze overtocht naar de Buiten-Hebriden te boeken.
We hadden de intentie om zondagmiddag af te varen vanuit Uig naar Tarbert (Harris).
Maar die boot was reeds volgeboekt dus boekten we de boot van 18:30u naar Lochmaddy (North-Uist).
We reden alweer door een landschap als ware het een postkaart:
http://www.dunvegancastle.com/content/default.asp
We aten vooraf nog even een snelle snack in de cafetaria.
Ik vroeg me potato & mozarella & pesto, de combinatie leek me al vreemd, maar de Britse keuken overtrof zichzelf nu wel in weirdness.
Ik kreeg een patat waar ze na een implosie de krater vulden met mozarella... vraag me niet wat ik met de pot groene pesto aan moest vangen.
Mits wat creativiteit en wat kruiden geronseld te hebben heb ik het toch maar opgegeten en het was nog best lekker ook.
Martine had op veilig gespeeld en de dagsoep besteld.
Dan op naar het Dunvegan Castle, we namen ruim de tijd om de schitterende tuin te bezoeken.
Dit is werkelijk een pareltje met respect voor de natuur aangelegd.
Enkele impressies:
Toen we hiervoor stonden vreesden we in het web van Shelob gestrikt te worden:
De ommuurde tuin:
Er waren ook lieflijk fluitende vogeltjes...
De watertuin maakte het helemaal af:
Het kasteel is nog steeds eigendom van de clan MacLeod en kon slechts deels bezocht worden, foto's maken mocht al helemaal niet.
Er hingen vooral veel kamershoge familieportretten en... het Zwaard van Dunvegan.
De buitenkant mocht wel op de foto:
De MacLeod's Tables zijn twee tafelbergen ten zuidwesten van Dunvegan Castle:
Op onze terugweg waren de Cuillins terug prominent aanwezig in het landschap:
Meer info over de Cuillins:
http://skyeguides.co.uk/information/the-black-cuillin/
Sligachan is de toegangspoort naar The Black Cuillins, van hieruit vertrekken de meeste wandel- en klimroutes.
Dit bord vertelde ons dat deze bergen, geheel in Game of Thrones stijl, gesmeed zijn met vuur en gevormd door ijs, met een beetje fantasie zag ik Daenerys Stormborn al komen aanvliegen op één van haar draken.
Ik nam nog een paar foto's op deze magische plaats:
Op de terugweg zagen we dat nog niet alle schaapjes op het droge stonden:
We dineerden in het Hebridean Hotel.
Martine at een gelakte zalm, ik een vegetarische haggis met mashing swede (koolraap), het zag er niet uit maar smaakte heerlijk!
Plaats voor een dessert was er niet na zo een stevige maaltijd, er stond nochtans lekkere citroentaart op de kaart.
Het was nog maar 20:30u maar besloten de rest van de avond door te brengen op de kamer.
Gezellig met een boek en glaasje wijn, de wind kwam opzetten en geselde de Cuillins.
Het was een onstuimige nacht en hoorde af en toe dat de storm de deuren in hun hengsels deed rammelen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten