Day 13: Wine in the Snow & The Old Bridge Inn
3:20u, veel te vroeg wakker en het toilet bevond zich 150 m verder.
Geen erg, de wandeling er naartoe maakt je direct wakker.
De maan in het westen begon stilaan het onderspit te delven tegen de zon die kwam piepen over de top van de Cairngorm.
De vogels zongen hun eerste lied en de andere bewoners van het bos sliepen nog.
Er was een beekje in de buurt dus zorgden de midges ervoor dat mijn vroege wandeling niet te aangenaam werd...
Het is de voorlaatste dag van de reis en het idee dat we morgen terug keren stemde me niet bepaald vrolijk.
Dan maar de gedachten wat verzetten met het schrijven aan deze blog, buiten op de bank met de opkomende zon leek me wel leuk maar dat lieten de midges niet toe...
Dit was duidelijk hun terrein, terug in de pod dan maar, de beestjes komen er niet in want het dakraam was afgeschermd met een Midge Free Ventilation.
We deden het rustig aan en voor ons ontbijt trokken we naar het Mountain Cafe in Aviemore.
Deze wandelende boom volgde ons en wilde blijkbaar ook mee:
Mountain Cafe is met voorsprong de beste plaats om te ontbijten met hun enorm aanbod gaande van Full Scottish Breakfast tot vegetarisch en vegan.
https://mountaincafe-aviemore.co.uk/wp-content/uploads/2018/06/MC-Breakfast-Menu-Summer-18-web.pdf
Om 9:15 zat het er propvol maar we mochten een zoemer meenemen die ons zou verwittigen wanneer er plaats was.
Het ding had een bereik van een paar honderd meter dus konden we rondlopen in de stad en de dag wat plannen, niet dat we veel gingen doen want op onze laatste dag gingen we het dus rustig aan doen.
Een half uur later zaten we op het terras te genieten van een heerlijk ontbijt.
Na de middag namen we de Cairngorm Mountain Railway naar de top van de Cairngorm.
Dit is de hoogst gelegen spoorlijn van Schotland:
https://www.youtube.com/watch?v=WxLPPg5rKRE
Nu lagen er nog wat lappen sneeuw, sommige een voetbalveld groot.
Helaas mag je vanuit het eindstation niet wandelen.
Het ware tof om al wandelend terug te keren, gedeeltelijk in de sneeuw, maar om de natuur niet teveel te beschadigen wordt dit niet toegestaan.
Terug in het beginstation maakten we een wandeling, daar lag ook een resttapijt sneeuw, tijd voor een wijntje!
De rest van de namiddag brachten we door in ons houten huisje in het bos, het regende een beetje en het bos zag er mysterieus uit.
Gisteravond wilden we dineren in The Old Bridge Inn , een pub en restaurant met een uitstekende reputatie, maar er was geen plaats dus reserveerden we voor vanavond.
We aten er heel lekker, ik koos het vegan menu (helemaal ingeburgerd in Groot-Brittannië).
Super vers en lekker eten op mooi gepresenteerde borden, ik heb het vroeger in dit land wel anders meegemaakt...
De smeuïge vers gemaakte mangosorbet was gewoonweg de beste sorbet die ik ooit at.
Er staat in The Old Bridge Inn een gepassioneerde kok in de keuken, laat daar geen twijfel over bestaan.
Toen ik mijn waardering over het vegan menu uitte aan de serveerster antwoordde ze: We're famous for that!
Achteraf kregen we de rekening gepresenteerd, die was wel heel laag... bleek dat de drank niet aangerekend was, dat hebben we toch gemeld, we hadden er lekker gegeten en de bediening was correct en vriendelijk, we zouden er ons niet goed bij voelen om te weinig te betalen.
Toen we bij thuiskomst nog es de rekening checkten merkten we dat ze ook dat heerlijke dessert vergeten aanrekenen waren, enkel mijn extra bol sorbet had ik betaald...
Bij toekomstige reizen komen we hier zeker terug!
De laatste avond op Schotse bodem zat erop.
Morgennamiddag de onvermijdelijke terugkeer...
Het tikken van de regen op het dakraam was een aangenaam geluid om de slaap aan te vatten.
Jacky De Reviere 2/06/2018
Day 14: The Haunted Glamis Castle & The Road to Dover
Ik was terug vroeg wakker en wou wel wat langer slapen met de lange autotocht voor de boeg maar je tijd verslapen in dit prachtige land is sowieso zonde, ik haal het thuis wel in...
In het vroege licht zag het bos er terug schitterend uit!
Het was 5u en om 8:30u zouden we pas vertrekken, ik had dus nog ruim de tijd om wat aan deze blog te werken.
Ik had op de heenreis op de veerboot een fles Jura whisky gekocht om wat aan te nippen tijdens het schrijven, maar doordat ik telkens 's ochtends schreef is die ongeopend gebleven.
Na het uitchecken, lees: de sleutel in een schuif gooien, gingen we nogmaals ontbijten in het Nieuw-Zeelandse Mountain Cafe.
We waren er iets vroeger en moesten niet wachten, het ontbijt was opnieuw verrukkelijk.
De resterende ponden werden tot de laatste penny opgebruikt bij het tanken en weg waren we.
Het regende lichtjes, heel toepasselijk kwam deze A Perfect Rainy Day uit de speakers:
http://hydrogencafe.blogspot.com/2006/08/perfect-rainy-day-thinking-of-old.html
We hadden 2u morgenochtend de ferry in Dover geboekt dus was er tijd om Glamis Castle te bezoeken in het graafschap Angus.
Een "spookkasteel" dat we in 2016 ook al wilden bezoeken maar er toen geen tijd voor hadden.
Geen ruïne deze keer maar een kasteel in uitstekende staat en bewoond door de graaf en de gravin van Strathmore and Kinghorne.
Nu volgt een uitgebreid verslag van ons bezoek aan Glamis Castle met extra informatie over de geschiedenis van het kasteel en zijn vreemde bewoners.
Oorspronkelijk was dit in de 11e eeuw een bescheiden jachthuis dat werd gebruikt door de Schotse koningen.
Het huidige kasteel dateert uit 1376 en werd door koning Robert II aan zijn schoonzoon Sir John Lyon geschonken.
Het kasteel is sinds die tijd in het bezit van de familie Lyon (later Bowes-Lyon).
Aan het begin van de vijftiende eeuw werd het kasteel herbouwd in een L-vormig torenkasteel.
We konden slechts 10 kamers bezichtigen tijdens de rondleiding maar dit was meer dan voldoende, er was heel veel te zien.
Op de foto hiernaast, de Victoriaanse eetkamer met centraal op de tafel, het Zilveren Schip dat een geschenk was van het personeel voor de 13e graaf zijn gouden bruiloft.
Wie overweegt om in dit luxe optrekje de bruiloft te vieren... het kasteel is af te huren.
Hieronder een foto van het Zilveren Schip.
De titel Lord Glamis werd in 1445 gecreëerd voor Sir Patrick Lyon (1402-1459), kleinzoon van Sir John.
John Lyon, zesde Lord Glamis, trouwde met Janet Douglas, dochter van de meester van Angus, George Douglas, in een tijd dat koning Jacobus V een vete had met de Douglases. In december 1528 werd Janet beschuldigd van verraad, omdat ze aanhangers van de graaf van Angus naar Edinburgh had gebracht.
Daarna werd ze ervan beschuldigd haar echtgenoot te hebben vergiftigd: Lord Glamis was op 17 september 1528 gestorven.
Later werd ze beschuldigd van hekserij en na enkele maanden opgesloten te hebben gezeten in een donkere kerker werd ze op 17 juli 1537 levend verbrand op de brandstapel bij Edinburgh Castle.
Jacobus V nam Glamis in, en woonde er een tijdje.
In 1543 werd Glamis teruggegeven aan John Lyon, zevende Lord Glamis.
Tijdens de Gemenebest van Engeland, Schotland en Ierland, werden er soldaten gelegerd op Glamis.
Op de foto hiernaast, de familiekamer ---> ---> ---> --->
In 1670 keerde Patrick Lyon, derde graaf van Strathmore en Kinghorne, terug naar het kasteel en trof het onbewoonbaar aan.
Nu is het wel goed onderhouden, een mooi buitenverblijfje in het groen, meer moet dat niet zijn.
Ondanks het zondag was en gezien de faam van het kasteel, was het er helemaal niet druk.
Binnen mochten er geen foto's gemaakt worden, we kregen een rondleiding door een gids die ons vermaakte met spannende spookverhalen, ze deed dat zo goed dat je er om den duur nog zou in geloven.
De binnenfoto's van dit kasteel, die deze tekst begeleiden zijn van het internet geplukt...
Er vonden restauraties plaats tot aan 1689, inclusief het maken van een grote baroktuin.
John Lyon, negende graaf van Strathmore en Kinghorne, volgde in 1753, en trouwde in 1767 met Mary Eleanor Bowes, erfgename van een kolenmijnfortuin.
De crypte op de foto hiernaast heeft muren van zomaar eventjes 3.5 meter dik!
En het spookt er!
Beweerd wordt dat de rood-baardige heer van Glamis en Crawford hier in werd opgesloten, nadat hij het had gewaagd op zondag kaart te spelen met de duivel!
Van zijn geest wordt gezegd dat hij door het kasteel dwaalt, en er zijn meldingen geweest van kinderen die wakker werden om de figuur te vinden die over hun bedden leunde.
Eén gast logeerde in de Blauwe Kamer, toen ze werd gewekt door een hand die tegen haar wang werd gestreken, werd ze wakker en zag een spookachtig gezicht van een man met een baard boven haar hangen.
Doodsbang sloot ze haar ogen en toen ze ze weer opende was het spookachtige gezicht verdwenen.
Als je om middernacht je oor te luisteren legt tegen de dikke muren kan je horen dat de kaarten nog iedere avond wordt geschud...
In 1900 werd Lady Elizabeth Bowes-Lyon geboren, de jongste dochter van Claude Bowes-Lyon, 14e graaf van Strathmore en Kinghorn en gravin Cecilia.
Ze bracht het grootste deel van haar kindertijd door op Glamis, dat tijdens de Eerste Wereldoorlog als militair ziekenhuis werd gebruikt.
Ze was bijzonder gedienstig bij het organiseren van het redden van de inhoud van het kasteel tijdens een ernstige brand op 16 september 1916.
Op 26 april 1923 trouwde ze in Westminster Abbey met prins Albert, Hertog van York, tweede zoon van koning George V.
Op de foto, het vergulde hemelbed van de koningin-moeder.
De adel sliep in heel korte bedden, met een hoop kussens om rechtop te kunnen slapen.
Liggend slapen, zo geloofde men, zou ervoor zorgen dat het bloed naar je hoofd liep en je misschien wel nooit meer wakker zou worden.
De mensen waren toen niet abnormaal klein maar ze sliepen zittend uit angst om te sterven.
Alleen wie dood is ligt volledig neer...
Ook werd er daarmee een onderscheid gemaakt met de minder behoede burgers die meestal op de grond sliepen of in een bedstee.
Hun tweede dochter, prinses Margaret, werd in 1930 op Glamis Castle geboren.
Sinds 1987 staat een tekening van het kasteel op de achterkant van een biljet van tien pond, uitgegeven door de Royal Bank of Scotland.
Glamis is momenteel het huis van Michael Bowes-Lyon, achttiende graaf van Strathmore en Kinghorne, een voormalig legerofficier, die in 1987 opvolgde in het graafschap.
Het kasteel is volgestouwd met kunst, veel Vlaamse, Nederlandse en Italiaanse meesters mochten het kasteel "opsmukken".
De rondleiding duurde 45 minuten, maar om alles rustig te kunnen bekijken heb je zeker dubbel zoveel tijd nodig.
En dan zijn er natuurlijk de legendes en spookverhalen.
We hadden een Nederlandstalige tekst meegekregen maar vond het toffer om de spookverhalen van de gids (met vettig Schots accent) zelf te horen.
De familiekapel hiernaast op de foto, is het hoogtepunt van het bezoek aan dit merkwaardig kasteel.
In 1688 was de kapel voltooid, de Nederlander Jacob De Wit stond in voor de fresco's.
De man mocht zijn gedacht doen en schilderde Jezus met een hoed en St.Pieter met bril!
De kapel wordt tot op heden nog steeds gebruikt voor de plechtigheden van de familie.
Tijdens de rondleiding namen we plaats op de zitbanken en kregen we van de gids te horen dat de plaats achteraan rechts in de hoek, ingenomen is door de geest van Janet Douglas, sinds haar dood op de brandstapel spookt ze als The White Lady in de kapel...
Haar verschijning is relatief recent in de kapel door een aantal getuigen gezien.
Ook boven de klokkentoren zou ze af en toe verschijnen.
Een andere legende is het tragisch verhaal van Thomas Glamis, ook wel bekend als The Monster of Glamis Castle.
In de nacht van 21 oktober 1821 kregen Lord Glamis en zijn vrouw een zoon, hun beoogde erfgenaam Thomas.
Hun vreugde was van korte duur toen de baby kort na de geboorte overleed.
Al snel deden geruchten de ronde dat het kindje niet was overleden maar ernstig misvormd en in een geheime kamer in de versterkte muren van het kasteel werd opgesloten om het te verbergen van de buitenwereld en de eer van de familie te redden.
Volgens de legende werden alle erfgenamen van de earldom die volwassen werden naar deze kamer gebracht, waar de verschrikkelijke waarheid werd onthuld, een schepsel van bijna super menselijke kracht, zonder nek en een vatvormige torso met kleine ledematen bedekt met haar.
Niemand van de familie heeft ooit in het openbaar het bestaan van dit schepsel erkend maar in een brief van 1870 schrijft de schoonzuster van de twaalfde Earl een verontrustende bekentenis van de Earl aan zijn vrouw waarin lichtzinnig werd verwezen naar het familiemysterie...
Een alternatieve versie van de legende wil dat er binnen generaties van de familie een vampierkind werd geboren en ingemetseld in die kamer.
Op de foto hiernaast, Duncan's Room ---> ----> ---->
Glamis Castle heeft veel duistere geheimen en meer spookverhalen en legenden dan enig ander kasteel op de Britse eilanden.
Als je het aantal vensters telt aan de binnenkant en dit ook doet aan de buitenkant dan kom je er altijd twee tekort.
Ook gaat er een oud verhaal dat gasten die op Glamis verbleven uit elk raam een handdoek hingen om zo de dichtgemetselde kamers te vinden.
Toen ze buiten gingen kijken waren er verschillende ramen handdoekloos...
Dit voedt reeds 600 jaar de legende dat het kasteel een verborgen kamer heeft waar er aan zwarte magie en occulte rituelen wordt gedaan...
Hieronder, The Ballroom:
Er bevinden zich wel twintig geesten in en rond het kasteel, waaronder The Hanging Butler die zich had verhangen in één van de kamers.
En 's nachts op de grasvelden zie je de tongloze Weeping Woman ronddolen, voortdurend wijzend naar haar bloedende mond...
Ook is er een geest die bekend staat als de Grijze Dame.
Een aantal jaren geleden zag een functionaris van Glamis Castle dat meer dan 100 gasten op het gazon van het kasteel haar voorbij zagen glijden.
Een prominente advocaat uit Edinburgh reed een paar jaar geleden naar Glamis, hij en enkele vrienden waren uitgenodigd om daar te dineren.
Toen ze het kasteelterrein in reden, zagen ze de schimmige gestalte van een vrouw in het grijs gekleed.
Tot hun verbazing gleed ze zo snel weg dat ze gelijke tred hield met de auto en hen begeleidde naar de deuren van het kasteel, voordat ze verdween...
Een ander verhaal is dat van de edelpage die op zijn stenen stoel in King Malcolm's Hall wacht op orders.
Hij stierf op een koude winternacht nadat de familie hem vergat te ontslaan na zijn dagtaken...
Net buiten de zitkamer van de koningin-moeder zit zijn geest nog steeds te wachten op orders en probeert hij bezoekers te laten struikelen door die pootje te lichten.
<--- <--- <--- <--- <---- <---- <----King Malcolm's Hall
In de 17e eeuw werd gezegd dat een zwarte slaaf werd uitgekleed en opgejaagd door de graven en hun jachthonden.
De slaaf werd herhaaldelijk met lansen gespietst en de honden scheurden hem letterlijk uit elkaar terwijl de dames van het kasteel schaterden van het lachen...
De
geest van de vermoorde slaaf kan de vreemde figuur zijn die bekend
staat als Jack the Runner, die is gezien terwijl hij over het kasteel
scharrelt en schreeuwt van de pijn...
Even gruwelijk is volgend verhaal.
In 1486 zochten leden van de Ogilvy-clan bescherming bij Lord Glamis, terwijl hun vijanden, de Lindsays, hen achtervolgden.
Lord Glamis bracht hen naar de geheime kamer (ook wel bekend als de Schedelkamer) om zich daar te verstoppen.
Wat de Ogilvys niet wisten, was het feit dat Lord Glamis in feite goede vrienden was met de Lindsay-clan.
Hij sloot de Ogilvys op in de kamer en liet ze achter zonder eten of drinken.
Jaren later werd de graaf van Strathmore gestoord door geluiden die uit de ommuurde kamer kwamen en brak in om te zien wat de oorzaak was.
Wat hij aantrof deed hem huiveren.
In
de verzegelde kamer bevonden zich de verwrongen skeletresten van de
Ogilvys, sommigen waren blijkbaar overleden door het eten van het vlees
van hun familieleden.
Er zouden ook twee vampieren resideren in de kelders van Glamis Castle...
Dit zijn slechts enkele van de vele legendes die aan dit kasteel verbonden zijn.
In de biljartkamer zou geen geest wonen, die wordt nog steeds gebruikt door de graaf en zijn genodigden.
Bij het betreden ervan valt de gepolijste walnoten piano meteen op..
De muren zijn behangen met tapijten en schilderijen waarvan het grote en kleurrijke Fruitmarkt van de Antwerpse Frans Snyders de meeste aandacht trekt.
Tot slot van de rondleiding maakten we kennis met Fred, een Canadese tamme beer en het favoriete huisdier van de familie.
Fred speelde ooit met een Highlander kalfje maar de moeder dacht er anders over en stak haar horens in het lijf van Fred, dit was meteen het einde van de beer als levend huisdier want hij werd opgezet en op een karretje gezet zodat hij toch nog door het kasteel kon rijden.
Ook het vermelden waard is het feit dat William Shakespeare zich door het kasteel liet inspireren voor zijn toneelstuk Macbeth, de protagonist van het gelijknamige toneelstuk woonde op Glamis Castle.
De echte historische koning Macbeth heeft er echter nooit gewoond.
Het stuk is louter fictief, want de zogenaamd historische gebeurtenissen vinden in realiteit in verschillende tijdvakken plaats.
Voor we de tuinen ingingen brachten we een bezoekje aan de souvenirshop en dit maal lieten we ons toch verleiden om enkele kleinigheden te kopen voor de doggy watchers thuis.
De tuinen staan vol met ceders en pijnbomen met meer dan twee eeuwen op de teller zoals deze indrukwekkende Thuja Plicata, een reuzenlevensboom uit de cipresfamilie uit westelijk Noord-Amerika.
De huidige bewoners zetten hun overleden huisdieren niet meer op maar hebben een begraafplaats voorzien als laatste rustplaats.
Ik kreeg maar niet genoeg van al die machtige bomen.
In de Italiaanse tuin viel een rij beukenbomen op, die waren zo gesnoeid dat ze een natuurlijke pergola vormden.
The Macbeth Sculpture Trail is een wandeling door het bos met zeven houtsnijwerk beelden die verschillende scenes van het toneelstuk uitbeelden.
The Three Witches:
King Duncan, Macbeth en Banquo:
The sleepwalking Lady Macbeth, Macbeth en Macduff:
We sloten af met een wandeling in de ommuurde bloementuin.
Het was ondertussen 14:15u.
We hadden 11 uur om in Dover te raken en een afstand van ongeveer 900 kilometer te overbruggen.
Dat zou wel lukken, deze keer namen we de snelwegen.
Het was zondag, we kunnen iedereen aanraden om dan door Engeland te rijden, geen vrachtverkeer en pendelaars... geen files dus.
Een laatste foto ergens langs de weg van velden vol bloeiende brem.
Rond 21u reden we in Peterborough even van de snelweg om te eten bij een Italiaan.
Die hadden geen zin meer om te koken... dan maar de Mexicaanse buur binnen gestapt en daar hebben we nog lekker gegeten ook.
We hadden anderhalf uur uitgetrokken voor dit etentje maar om 21:45u zaten we al terug in de auto.
Op het gemak dan verder tot Dover gereden, op de ring rond Londen was het op deze zondagnacht heel rustig.
Om 0:40u stonden we aan de terminal voor de overzet naar Duinkerke.
Jacky De Reviere 3/06/2018
Day 15: Coming Home
4 juni 2018, 0u50u.
We zijn terug in Dover na twee fantastische weken.
Zonder enige vorm van controle rijden we de ferry binnen.
In het doorrijden werden we in Duinkerke toch meer gecontroleerd en namen ze een kijkje in de wagen.
Eénmaal de auto opgeborgen in het ruim zochten we de loungebar van het schip op, waar ik na 5 minuten al in slaap viel, het was een lange dag geweest...
Om 2u was de afvaart voorzien.
Om 5u vaarden we de haven van Duinkerke binnen.
Het uurtje tijdswinst van de doorreis moesten we terug inleveren.
Ook nu reden we zonder enige controle door.
Het weer was hier vochtig en mistig, zeker dat we ons aan de juiste kant van het Kanaal bevonden?
Het was terug opletten om terug rechts te rijden, de eerste weken is het echt wel uitkijken.
6:45u waren we thuis, net op tijd voor het ontbijt en even te slapen.
Ik had 2.5 uur geslapen op de veerboot en was nog niet moe.
Ik liet de reis nog even bezinken en mijn gedachten gleden af naar al die prachtige plaatsen die we bezochten.
Ik had nog een week schrijfwerk voor de boeg en er zijn nog massa's foto's te selecteren voor de foto albums.
Een fotoalbum maken zal ook wel een paar avonden in beslag nemen.
We zitten dus nog wel even in A Scottish Mood.
En ondertussen worden plannen voor volgende Noordelijke reizen gesmeed.
Die zullen ook hier te lezen zijn.
Mar sin leat & Slàinte mhath!
Jacky De Reviere 4/06/2018
Geen erg, de wandeling er naartoe maakt je direct wakker.
De maan in het westen begon stilaan het onderspit te delven tegen de zon die kwam piepen over de top van de Cairngorm.
De vogels zongen hun eerste lied en de andere bewoners van het bos sliepen nog.
Er was een beekje in de buurt dus zorgden de midges ervoor dat mijn vroege wandeling niet te aangenaam werd...
Dan maar de gedachten wat verzetten met het schrijven aan deze blog, buiten op de bank met de opkomende zon leek me wel leuk maar dat lieten de midges niet toe...
Dit was duidelijk hun terrein, terug in de pod dan maar, de beestjes komen er niet in want het dakraam was afgeschermd met een Midge Free Ventilation.
Deze wandelende boom volgde ons en wilde blijkbaar ook mee:
Mountain Cafe is met voorsprong de beste plaats om te ontbijten met hun enorm aanbod gaande van Full Scottish Breakfast tot vegetarisch en vegan.
https://mountaincafe-aviemore.co.uk/wp-content/uploads/2018/06/MC-Breakfast-Menu-Summer-18-web.pdf
Om 9:15 zat het er propvol maar we mochten een zoemer meenemen die ons zou verwittigen wanneer er plaats was.
Een half uur later zaten we op het terras te genieten van een heerlijk ontbijt.
Na de middag namen we de Cairngorm Mountain Railway naar de top van de Cairngorm.
https://www.youtube.com/watch?v=WxLPPg5rKRE
Nu lagen er nog wat lappen sneeuw, sommige een voetbalveld groot.
Helaas mag je vanuit het eindstation niet wandelen.
Het ware tof om al wandelend terug te keren, gedeeltelijk in de sneeuw, maar om de natuur niet teveel te beschadigen wordt dit niet toegestaan.
Terug in het beginstation maakten we een wandeling, daar lag ook een resttapijt sneeuw, tijd voor een wijntje!
De rest van de namiddag brachten we door in ons houten huisje in het bos, het regende een beetje en het bos zag er mysterieus uit.
Gisteravond wilden we dineren in The Old Bridge Inn , een pub en restaurant met een uitstekende reputatie, maar er was geen plaats dus reserveerden we voor vanavond.
We aten er heel lekker, ik koos het vegan menu (helemaal ingeburgerd in Groot-Brittannië).
Super vers en lekker eten op mooi gepresenteerde borden, ik heb het vroeger in dit land wel anders meegemaakt...
De smeuïge vers gemaakte mangosorbet was gewoonweg de beste sorbet die ik ooit at.
Er staat in The Old Bridge Inn een gepassioneerde kok in de keuken, laat daar geen twijfel over bestaan.
Toen ik mijn waardering over het vegan menu uitte aan de serveerster antwoordde ze: We're famous for that!
Achteraf kregen we de rekening gepresenteerd, die was wel heel laag... bleek dat de drank niet aangerekend was, dat hebben we toch gemeld, we hadden er lekker gegeten en de bediening was correct en vriendelijk, we zouden er ons niet goed bij voelen om te weinig te betalen.
Toen we bij thuiskomst nog es de rekening checkten merkten we dat ze ook dat heerlijke dessert vergeten aanrekenen waren, enkel mijn extra bol sorbet had ik betaald...
Bij toekomstige reizen komen we hier zeker terug!
De laatste avond op Schotse bodem zat erop.
Morgennamiddag de onvermijdelijke terugkeer...
Het tikken van de regen op het dakraam was een aangenaam geluid om de slaap aan te vatten.
Jacky De Reviere 2/06/2018
Day 14: The Haunted Glamis Castle & The Road to Dover
In het vroege licht zag het bos er terug schitterend uit!
Het was 5u en om 8:30u zouden we pas vertrekken, ik had dus nog ruim de tijd om wat aan deze blog te werken.
Ik had op de heenreis op de veerboot een fles Jura whisky gekocht om wat aan te nippen tijdens het schrijven, maar doordat ik telkens 's ochtends schreef is die ongeopend gebleven.
We waren er iets vroeger en moesten niet wachten, het ontbijt was opnieuw verrukkelijk.
De resterende ponden werden tot de laatste penny opgebruikt bij het tanken en weg waren we.
Het regende lichtjes, heel toepasselijk kwam deze A Perfect Rainy Day uit de speakers:
http://hydrogencafe.blogspot.com/2006/08/perfect-rainy-day-thinking-of-old.html
We hadden 2u morgenochtend de ferry in Dover geboekt dus was er tijd om Glamis Castle te bezoeken in het graafschap Angus.
Een "spookkasteel" dat we in 2016 ook al wilden bezoeken maar er toen geen tijd voor hadden.
Geen ruïne deze keer maar een kasteel in uitstekende staat en bewoond door de graaf en de gravin van Strathmore and Kinghorne.
Nu volgt een uitgebreid verslag van ons bezoek aan Glamis Castle met extra informatie over de geschiedenis van het kasteel en zijn vreemde bewoners.
Het huidige kasteel dateert uit 1376 en werd door koning Robert II aan zijn schoonzoon Sir John Lyon geschonken.
Het kasteel is sinds die tijd in het bezit van de familie Lyon (later Bowes-Lyon).
Aan het begin van de vijftiende eeuw werd het kasteel herbouwd in een L-vormig torenkasteel.
We konden slechts 10 kamers bezichtigen tijdens de rondleiding maar dit was meer dan voldoende, er was heel veel te zien.
Op de foto hiernaast, de Victoriaanse eetkamer met centraal op de tafel, het Zilveren Schip dat een geschenk was van het personeel voor de 13e graaf zijn gouden bruiloft.
Wie overweegt om in dit luxe optrekje de bruiloft te vieren... het kasteel is af te huren.
Hieronder een foto van het Zilveren Schip.
John Lyon, zesde Lord Glamis, trouwde met Janet Douglas, dochter van de meester van Angus, George Douglas, in een tijd dat koning Jacobus V een vete had met de Douglases. In december 1528 werd Janet beschuldigd van verraad, omdat ze aanhangers van de graaf van Angus naar Edinburgh had gebracht.
Daarna werd ze ervan beschuldigd haar echtgenoot te hebben vergiftigd: Lord Glamis was op 17 september 1528 gestorven.
Later werd ze beschuldigd van hekserij en na enkele maanden opgesloten te hebben gezeten in een donkere kerker werd ze op 17 juli 1537 levend verbrand op de brandstapel bij Edinburgh Castle.
In 1543 werd Glamis teruggegeven aan John Lyon, zevende Lord Glamis.
Tijdens de Gemenebest van Engeland, Schotland en Ierland, werden er soldaten gelegerd op Glamis.
Op de foto hiernaast, de familiekamer ---> ---> ---> --->
In 1670 keerde Patrick Lyon, derde graaf van Strathmore en Kinghorne, terug naar het kasteel en trof het onbewoonbaar aan.
Nu is het wel goed onderhouden, een mooi buitenverblijfje in het groen, meer moet dat niet zijn.
Ondanks het zondag was en gezien de faam van het kasteel, was het er helemaal niet druk.
De binnenfoto's van dit kasteel, die deze tekst begeleiden zijn van het internet geplukt...
Er vonden restauraties plaats tot aan 1689, inclusief het maken van een grote baroktuin.
John Lyon, negende graaf van Strathmore en Kinghorne, volgde in 1753, en trouwde in 1767 met Mary Eleanor Bowes, erfgename van een kolenmijnfortuin.
De crypte op de foto hiernaast heeft muren van zomaar eventjes 3.5 meter dik!
En het spookt er!
Beweerd wordt dat de rood-baardige heer van Glamis en Crawford hier in werd opgesloten, nadat hij het had gewaagd op zondag kaart te spelen met de duivel!
Van zijn geest wordt gezegd dat hij door het kasteel dwaalt, en er zijn meldingen geweest van kinderen die wakker werden om de figuur te vinden die over hun bedden leunde.
Eén gast logeerde in de Blauwe Kamer, toen ze werd gewekt door een hand die tegen haar wang werd gestreken, werd ze wakker en zag een spookachtig gezicht van een man met een baard boven haar hangen.
Doodsbang sloot ze haar ogen en toen ze ze weer opende was het spookachtige gezicht verdwenen.
Als je om middernacht je oor te luisteren legt tegen de dikke muren kan je horen dat de kaarten nog iedere avond wordt geschud...
Ze bracht het grootste deel van haar kindertijd door op Glamis, dat tijdens de Eerste Wereldoorlog als militair ziekenhuis werd gebruikt.
Ze was bijzonder gedienstig bij het organiseren van het redden van de inhoud van het kasteel tijdens een ernstige brand op 16 september 1916.
Op 26 april 1923 trouwde ze in Westminster Abbey met prins Albert, Hertog van York, tweede zoon van koning George V.
Op de foto, het vergulde hemelbed van de koningin-moeder.
De adel sliep in heel korte bedden, met een hoop kussens om rechtop te kunnen slapen.
Liggend slapen, zo geloofde men, zou ervoor zorgen dat het bloed naar je hoofd liep en je misschien wel nooit meer wakker zou worden.
De mensen waren toen niet abnormaal klein maar ze sliepen zittend uit angst om te sterven.
Alleen wie dood is ligt volledig neer...
Ook werd er daarmee een onderscheid gemaakt met de minder behoede burgers die meestal op de grond sliepen of in een bedstee.
Sinds 1987 staat een tekening van het kasteel op de achterkant van een biljet van tien pond, uitgegeven door de Royal Bank of Scotland.
Glamis is momenteel het huis van Michael Bowes-Lyon, achttiende graaf van Strathmore en Kinghorne, een voormalig legerofficier, die in 1987 opvolgde in het graafschap.
Het kasteel is volgestouwd met kunst, veel Vlaamse, Nederlandse en Italiaanse meesters mochten het kasteel "opsmukken".
De rondleiding duurde 45 minuten, maar om alles rustig te kunnen bekijken heb je zeker dubbel zoveel tijd nodig.
En dan zijn er natuurlijk de legendes en spookverhalen.
We hadden een Nederlandstalige tekst meegekregen maar vond het toffer om de spookverhalen van de gids (met vettig Schots accent) zelf te horen.
De familiekapel hiernaast op de foto, is het hoogtepunt van het bezoek aan dit merkwaardig kasteel.
De man mocht zijn gedacht doen en schilderde Jezus met een hoed en St.Pieter met bril!
De kapel wordt tot op heden nog steeds gebruikt voor de plechtigheden van de familie.
Tijdens de rondleiding namen we plaats op de zitbanken en kregen we van de gids te horen dat de plaats achteraan rechts in de hoek, ingenomen is door de geest van Janet Douglas, sinds haar dood op de brandstapel spookt ze als The White Lady in de kapel...
Haar verschijning is relatief recent in de kapel door een aantal getuigen gezien.
Ook boven de klokkentoren zou ze af en toe verschijnen.
In de nacht van 21 oktober 1821 kregen Lord Glamis en zijn vrouw een zoon, hun beoogde erfgenaam Thomas.
Hun vreugde was van korte duur toen de baby kort na de geboorte overleed.
Al snel deden geruchten de ronde dat het kindje niet was overleden maar ernstig misvormd en in een geheime kamer in de versterkte muren van het kasteel werd opgesloten om het te verbergen van de buitenwereld en de eer van de familie te redden.
Volgens de legende werden alle erfgenamen van de earldom die volwassen werden naar deze kamer gebracht, waar de verschrikkelijke waarheid werd onthuld, een schepsel van bijna super menselijke kracht, zonder nek en een vatvormige torso met kleine ledematen bedekt met haar.
Een alternatieve versie van de legende wil dat er binnen generaties van de familie een vampierkind werd geboren en ingemetseld in die kamer.
Glamis Castle heeft veel duistere geheimen en meer spookverhalen en legenden dan enig ander kasteel op de Britse eilanden.
Als je het aantal vensters telt aan de binnenkant en dit ook doet aan de buitenkant dan kom je er altijd twee tekort.
Ook gaat er een oud verhaal dat gasten die op Glamis verbleven uit elk raam een handdoek hingen om zo de dichtgemetselde kamers te vinden.
Toen ze buiten gingen kijken waren er verschillende ramen handdoekloos...
Dit voedt reeds 600 jaar de legende dat het kasteel een verborgen kamer heeft waar er aan zwarte magie en occulte rituelen wordt gedaan...
Hieronder, The Ballroom:
En 's nachts op de grasvelden zie je de tongloze Weeping Woman ronddolen, voortdurend wijzend naar haar bloedende mond...
Ook is er een geest die bekend staat als de Grijze Dame.
Een aantal jaren geleden zag een functionaris van Glamis Castle dat meer dan 100 gasten op het gazon van het kasteel haar voorbij zagen glijden.
Een prominente advocaat uit Edinburgh reed een paar jaar geleden naar Glamis, hij en enkele vrienden waren uitgenodigd om daar te dineren.
Toen ze het kasteelterrein in reden, zagen ze de schimmige gestalte van een vrouw in het grijs gekleed.
Tot hun verbazing gleed ze zo snel weg dat ze gelijke tred hield met de auto en hen begeleidde naar de deuren van het kasteel, voordat ze verdween...
Hij stierf op een koude winternacht nadat de familie hem vergat te ontslaan na zijn dagtaken...
Net buiten de zitkamer van de koningin-moeder zit zijn geest nog steeds te wachten op orders en probeert hij bezoekers te laten struikelen door die pootje te lichten.
<--- <--- <--- <--- <---- <---- <----King Malcolm's Hall
In de 17e eeuw werd gezegd dat een zwarte slaaf werd uitgekleed en opgejaagd door de graven en hun jachthonden.
De slaaf werd herhaaldelijk met lansen gespietst en de honden scheurden hem letterlijk uit elkaar terwijl de dames van het kasteel schaterden van het lachen...
Even gruwelijk is volgend verhaal.
In 1486 zochten leden van de Ogilvy-clan bescherming bij Lord Glamis, terwijl hun vijanden, de Lindsays, hen achtervolgden.
Lord Glamis bracht hen naar de geheime kamer (ook wel bekend als de Schedelkamer) om zich daar te verstoppen.
Wat de Ogilvys niet wisten, was het feit dat Lord Glamis in feite goede vrienden was met de Lindsay-clan.
Hij sloot de Ogilvys op in de kamer en liet ze achter zonder eten of drinken.
Jaren later werd de graaf van Strathmore gestoord door geluiden die uit de ommuurde kamer kwamen en brak in om te zien wat de oorzaak was.
Wat hij aantrof deed hem huiveren.
Er zouden ook twee vampieren resideren in de kelders van Glamis Castle...
Dit zijn slechts enkele van de vele legendes die aan dit kasteel verbonden zijn.
In de biljartkamer zou geen geest wonen, die wordt nog steeds gebruikt door de graaf en zijn genodigden.
Bij het betreden ervan valt de gepolijste walnoten piano meteen op..
Tot slot van de rondleiding maakten we kennis met Fred, een Canadese tamme beer en het favoriete huisdier van de familie.
Fred speelde ooit met een Highlander kalfje maar de moeder dacht er anders over en stak haar horens in het lijf van Fred, dit was meteen het einde van de beer als levend huisdier want hij werd opgezet en op een karretje gezet zodat hij toch nog door het kasteel kon rijden.
Ook het vermelden waard is het feit dat William Shakespeare zich door het kasteel liet inspireren voor zijn toneelstuk Macbeth, de protagonist van het gelijknamige toneelstuk woonde op Glamis Castle.
De echte historische koning Macbeth heeft er echter nooit gewoond.
Het stuk is louter fictief, want de zogenaamd historische gebeurtenissen vinden in realiteit in verschillende tijdvakken plaats.
Voor we de tuinen ingingen brachten we een bezoekje aan de souvenirshop en dit maal lieten we ons toch verleiden om enkele kleinigheden te kopen voor de doggy watchers thuis.
De tuinen staan vol met ceders en pijnbomen met meer dan twee eeuwen op de teller zoals deze indrukwekkende Thuja Plicata, een reuzenlevensboom uit de cipresfamilie uit westelijk Noord-Amerika.
De huidige bewoners zetten hun overleden huisdieren niet meer op maar hebben een begraafplaats voorzien als laatste rustplaats.
Ik kreeg maar niet genoeg van al die machtige bomen.
In de Italiaanse tuin viel een rij beukenbomen op, die waren zo gesnoeid dat ze een natuurlijke pergola vormden.
The Macbeth Sculpture Trail is een wandeling door het bos met zeven houtsnijwerk beelden die verschillende scenes van het toneelstuk uitbeelden.
The Three Witches:
King Duncan, Macbeth en Banquo:
The sleepwalking Lady Macbeth, Macbeth en Macduff:
Het was ondertussen 14:15u.
We hadden 11 uur om in Dover te raken en een afstand van ongeveer 900 kilometer te overbruggen.
Dat zou wel lukken, deze keer namen we de snelwegen.
Het was zondag, we kunnen iedereen aanraden om dan door Engeland te rijden, geen vrachtverkeer en pendelaars... geen files dus.
Een laatste foto ergens langs de weg van velden vol bloeiende brem.
Rond 21u reden we in Peterborough even van de snelweg om te eten bij een Italiaan.
Die hadden geen zin meer om te koken... dan maar de Mexicaanse buur binnen gestapt en daar hebben we nog lekker gegeten ook.
We hadden anderhalf uur uitgetrokken voor dit etentje maar om 21:45u zaten we al terug in de auto.
Op het gemak dan verder tot Dover gereden, op de ring rond Londen was het op deze zondagnacht heel rustig.
Om 0:40u stonden we aan de terminal voor de overzet naar Duinkerke.
Jacky De Reviere 3/06/2018
Day 15: Coming Home
4 juni 2018, 0u50u.
We zijn terug in Dover na twee fantastische weken.
Zonder enige vorm van controle rijden we de ferry binnen.
In het doorrijden werden we in Duinkerke toch meer gecontroleerd en namen ze een kijkje in de wagen.
Eénmaal de auto opgeborgen in het ruim zochten we de loungebar van het schip op, waar ik na 5 minuten al in slaap viel, het was een lange dag geweest...
Om 2u was de afvaart voorzien.
Om 5u vaarden we de haven van Duinkerke binnen.
Het uurtje tijdswinst van de doorreis moesten we terug inleveren.
Ook nu reden we zonder enige controle door.
Het weer was hier vochtig en mistig, zeker dat we ons aan de juiste kant van het Kanaal bevonden?
Het was terug opletten om terug rechts te rijden, de eerste weken is het echt wel uitkijken.
6:45u waren we thuis, net op tijd voor het ontbijt en even te slapen.
Ik had 2.5 uur geslapen op de veerboot en was nog niet moe.
Ik liet de reis nog even bezinken en mijn gedachten gleden af naar al die prachtige plaatsen die we bezochten.
Ik had nog een week schrijfwerk voor de boeg en er zijn nog massa's foto's te selecteren voor de foto albums.
Een fotoalbum maken zal ook wel een paar avonden in beslag nemen.
We zitten dus nog wel even in A Scottish Mood.
En ondertussen worden plannen voor volgende Noordelijke reizen gesmeed.
Die zullen ook hier te lezen zijn.
Mar sin leat & Slàinte mhath!
Jacky De Reviere 4/06/2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten