Day 7: Long Meg and Her Daughters & The Hidden Lacy's Caves
Zondag 27 mei 2018, de eigenaar van het hotel stelde voor om 's middags aan te schuiven bij de Carvery (een soort van vleesfestijn), echter, daarvoor bedankten we vriendelijk en reden over de kronkelend stijgende weg naar The Church of Martindale, niet om de zondagse mis bij te wonen maar om de auto te parkeren voor een wandeling aan het Ullswater meer, het tweede grootste in Lake District.
We gingen het rustig houden maar uiteindelijk zou er die dag toch een 15 kilometer met de benenwagen worden afgelegd...
Te beginnen met een deel van The Ullswater Way af te leggen, een 20 mijl lange wandelroute langs de oevers van het meer omgeven door groene weides.
.
Ik nam de tijd om even de vleugels uit te slaan.
Na een tijdje kwamen we aan bij de Howtown Tea Room, een kleinschalig eethuisje in een dorp van 7 huizen en een hotel, we aten er als tussendoortje soep met brood, gevolgd door een dessertje.
We besloten om de steamer te nemen, een boot die rondvaart op het meer en die ons naar Glennridding bracht in het zuiden van het meer.
Daar aangekomen was het tijd voor een verfrissing want het was een warme en zonnige dag.
De Brack 'n' Brew Aira Force Indian Pale Ale van bijna 6°Alc smaakte!
We moesten in Glennridding toch even verpozen want namen er een kleinere boot naar Aira Force, alwaar we een wandeling maakten van anderhalf uur in een bebost gebied gelegen op een heuvel met een waterval en heel wat grote oude bomen.
Beneden aan de voet van de heuvel trokken deze enorme Sitka spar en apenboom de aandacht van menig fotograaf.
Ook heel wat eiken, waaronder deze torenhoge klepper, oude boomstammen decoreren met penny's blijkt normaal te zijn in dit bos, er waren er meerdere zoals onderstaande:
Het meer was in zicht, na even wachten op de pier kwam de boot, die ons terug naar Howtown bracht, ons ophalen.
Tijdens de wandeling naar de kerk in Martindale zagen we deze spelonk tussen twee lindes --> --> --> --> -->De aanzet om de dag toch nog wat avontuurlijk af te sluiten! Want zeg nu zelf, zelfs al was het zondag, het mag iets meer zijn dan een toeristisch boottochtje en een wandelingetje naar een waterval.
Het was reeds 18u en we reden naar Long Meg and Her Daughters.
Dat is een grote steencirkel in Little Salkeld, zo groot dat ze het nodig vonden om de straat er gewoon door te trekken...
Tussen 5300 jaar en 3000 jaar geleden waren er in de buurt van Penrith heel wat van dergelijke steencirkels.
Long Meg and Her Daughters is de best bewaarde en heeft een diameter van een voetbalstadium.
Long Meg zelf is is 3.8 meter hoog en staat 25 meter buiten de cirkel.
Dit was destijds wellicht een bijzondere plek voor de volkeren die er leefden.
De monoliet, bestaande uit rode zandsteen werd vermoedelijk gevonden bij de nabijgelegen Eden rivier.
Het is gissen waarvoor dit monument diende, het kon een begraafplaats zijn maar ook een plaats om handel te drijven, Long Meg is zo gesitueerd ten opzichte van de andere stenen dat het een soort van zonnekalender kan zijn geweest.
Of zijn het dan toch gewoon heksen die door de Schotse tovenaar Michael Scot in steen zijn veranderd...
Wanneer je de stenen correct geteld hebt en je oor legt te luisteren op Long Meg, kan je haar horen fluisteren en warempel, ik hoorde echt iets! Het knorren van mijn maag!
19u was het inmiddels, tijd om ergens de voeten onder tafel te steken.
Maar nu we toch in de buurt waren, in hetzelfde dorp, een paar mijl verder bevindt zich Lacy's Cave, daar gingen we vlug een kijkje nemen.
Daarvoor diende er een pad worden gevolgd om vervolgens de rivier Eden over te steken en zo de grot te bereiken... dat draaide wel eventjes anders uit.
Geen informatie te vinden, geen richtingaanwijzers, Google Maps zat ook helemaal fout door ons een oude route voor te schotelen die over privé eigendom liep en waar er een bord stond dat er geen toegang was naar de grotten.
De hangbrug over de Eden was blijkbaar ingestort, het oude pad ernaartoe, dat we normaal gezien moesten volgen was daardoor afgesloten.
Er stond wel dat we in Langwathby de rivier moesten oversteken... en dan blijkbaar maar onze plan moesten trekken want éénmaal daar aangekomen was er niets te vinden dat ons naar de grotten kon leiden.
Het was 19:45u, hadden alle mogelijke routes verkend, niemand in de buurt om de weg te vragen, het leek erop dat we zonder resultaat zouden afdruipen.
Informatie op internet was heel schaars en de 4G viel regelmatig uit.
Met veel moeite konden we via Trip Advisor te weten komen dat velen de grot niet gevonden hadden, maar in één van de commentaren konden we lezen dat er iemand ze een maand geleden wel gevonden had, en dat er ook een watermolen in het parcours lag. Aha, dat was een aanknopingspunt!
We moesten die watermolen vinden en hadden geluk, de watermolen bleek een nog werkende bloemmolen te zijn, en die hebben een website, zo stonden we rond 20:15u aan het roze molengebouw, gelegen aan de rivier Eden.
De oplossing kwam aangereden in een oude Mercedes-Benz.
Net op het moment dat we van
Van de molenaarsvrouw kregen we de gouden tip!
Niet zover van Long Meg and Her Daughters is er een camping, daar moesten we naartoe rijden en voor we daar aankomen, net voor de brug over de Eden ons parkeren.
We verloren geen tijd, hadden nog een dik uur, aan eten dachten we al lang niet meer, die grot, die moesten we zien te vinden!
Er stond tevens een bord dat ons waarschuwde dat het pad ingestort was, nu we eindelijk zover waren geraakt zou dit ons niet tegenhouden, we trokken de bergschoenen aan en volgden de weg langs de rivier, we hadden geen idee hoever het stappen was, we konden enkel hopen dat we voor het donker terug waren.
Het pad bleek inderdaad in slechte toestand, door erosie hier en daar verdwenen en sommige houten overbruggingen waren kapot.
Maar al bij al viel het nog goed mee, na al het gezoek was deze wandeling een mooie beloning, we liepen door bossen vol witte bloemen.
Maar na een zoektocht die meer dan 2 uur duurde stonden we om 21:10u eindelijk aan Lacy's Cave.
Het was het zoeken en stappen waard, 5 uit rode zandsteen uitgesleten kamers, door wie is niet bekend.
Er is niets geweten over deze grotten, er is zelfs geen legende aan verbonden en dat is al een legende op zich.
De grotten danken hun naam aan de excentrieke kolonel Lacy die ooit nog geprobeerd heeft om Long Meg op te blazen en die in de grotten gasten ontving en wijnavonden organiseerde, er zouden vroeger ook bloementuinen aangelegd zijn...
Na vlug enkele foto's te nemen gingen we terug naar de auto.
21:45u waren we aan de wagen, net voor het donker geslaagd in ons opzet.
Nu moesten we nog steeds eten, van de wandeling hadden we immers stevige trek gekregen.
In Penrith was het Indisch restaurant nog open, dat was zeker een optie, maar toen we in het hotel aankwamen stelde de gastvrouw voor om, hoewel de keuken gesloten was, toch nog snel iets klaar te maken, een groene curry met uienringen en champignons, we waren er heel tevreden mee, we wisten van de vorige avond dat ze kan koken!
23u waren we op de kamer, het zou onze laatste nacht worden in Engeland, morgen rijden we verder, op naar Schotland!
Jacky De Reviere, 27/05/2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten