Day 5: Stanton Moor and The Nine Ladies
Na het ontbijt verlieten we The Meadow.
Het was nog steeds aan het regenen, vonden we niet erg, de eerste uren zouden we toch in de auto doorbrengen want we reden een heel eind door.
Ditmaal geen binnenwegen, het mocht vooruit gaan dus namen we de M5.
De druiligheid van de regen werd nog versterkt door Low Light Mixes zoals Still falls The Rain, There Will Come Soft Rains, Dubby & Rainy enz. die uit onze autoradio druppelden.
Dergelijke sfeervolle muziek voegt zeker een extra dimensie toe aan de lange autoritten.
https://www.mixcloud.com/lowlight/still-falls-the-rain/
We wisten nog niet echt waar we naartoe reden, ergens in de buurt van het Peak District National Park in het graafschap Derbyshire belanden zou fijn zijn.
En dat deden we! Het was namiddag en gestopt met regenen, een ander landschap hier, de schaapjes lagen vredig te soezen in het gras.
In de namiddag waren we op zoek naar Hob Hurst's House, een prehistorische grafheuvel die genaamd is naar een lokale Goblin (een figuur uit de middeleeuwse folklore).
Die zou te vinden zijn in Beeley Moor gelegen in het district Derbyshire Dales.
Het pad waarvan we aannamen dat het naar HHH liep, was gesloten voor onderhoudswerken, andere routes bleken onvindbaar, Google Maps was eveneens het Noorden kwijt en bewegwijzering ontbrak helemaal.
Het was nu ook niet echt iets wat we perse wilden zien, het staat wel in de lijst van de English Heritage maar dat is geen garantie op een professionele omkadering, zeker niet als het gratis te bezoeken sites betreft.
Maar vinden we dit erg? Zeker niet, het is leuk als er echt gezocht moet worden, de voldoening is des te groter als er uiteindelijk gevonden wordt waarna je op zoek was.
In dezelfde regio, tussen Matlock en Bakewell zouden zich The Nine Ladies bevinden.
Ook hier geen bewegwijzering dus vroegen we het schoorvoetend aan de tuinier van de lokale kapel.
Schoorvoetend vanwege dit bord, huiver huiver! --> --> --> --> -->
De man wees ons echter vriendelijk de weg.
Het zou zich ergens bovenaan het dorp bevinden.
We reden naar boven en na een eindje parkeerden we ons.
Met de aanwijzingen van de kapeltuinier in het achterhoofd gingen we op stap .
We kwamen aan bij de ingang naar Stanton Moor, een hoger gelegen heidegebied, zouden The Nine Ladies zich hier schuilhouden?
Na enkele honderden meters kregen we de geruststellende bevestiging dat de ladies wel degelijk in dit gebied wonen.
Rechts beneden op de kaart konden we de exacte locatie bepalen.
Het zou nog een heel eind wandelen worden, helemaal niet erg, de mist werd steeds dikker en hulde zich als een mysterieus deken over de moor.
The Cork Stone fungeert reeds duizenden jaren als landmark van de moor.
Ver kon je niet zien in dit raadselachtig landschap, ook niet vanop de top van The Cork.
De tocht ging verder, her en der stonden er informatieborden, dit gebied leek me een kweekvijver voor sagen en legenden.
Onze queeste ging verder, het was verder dan gedacht, we kwamen een hondje tegen dat begeleid werd door een vrouw die ons vertelde dat het jammer was van de mist want dat je vanaf hier anders zo ver kon kijken.
Ik antwoordde haar dat het weer niet beter kon zijn dan vandaag.
Het ideale weer voor onze zoektocht in dit schimmig heidegebied.
De rododendrons staan ook hier volop in bloei, in onderstaand geval, een heuvel vol.
Na een goed uur stappen tekenden zich in de mist de contouren af van een donkere toren.
Werden we van daaruit in de gaten gehouden? Welk duister creatuur hield er zich schuil? De Goblin van Hob Hurst's House? Ongetwijfeld werden van hieruit The Nine Ladies geobserveerd, we voelden dat we ons einddoel bereikten.
In werkelijkheid is dit de Reform or Earl Grey Tower die gebouwd werd ter ere van Charles 2e Earl Grey, die als toenmalig premier van de Whig Party in 1832 de Reform Bill introduceerde die zegt dat ieder mens het
recht heeft om te stemmen.
Minder ter ere van de man is het grappig mannetje die op de toren is geschilderd.
Allemaal quatsch natuurlijk, bovenstaande tekst is niet meer dan een afleidingsmanoeuvre om de echte waarheid te verhullen en die is dat er in de toren wel degelijk een wezen huist waarvoor er maar beter geen torens worden opgericht!
We lieten de Barad-dûr links liggen en stapten verder, de omgeving werd nu iets bossiger en een eindje verder, op een open plek stonden ze, The Nine Ladies!
The Nine Ladies zijn negen versteende dames die het waagden om te dansen op de sabbat, verleidt door de fiddle speler, die eveneens versteend is tot de King Stone.
Er doet ook een verhaal de ronde dat de stenen dateren uit de bronstijd en 4000 jaar oud zijn.
Het is maar wat je wil geloven...
Wat zeker waar is dat deze plaats in de tijd van de oude Keltische beschaving, werd gebruikt door de druïden om er rituelen uit te voeren.
Tot op de dag van vandaag gebeuren er rituelen zoals handfasting (een oud-Keltische huwelijksceremonie waarbij de handen van de geliefden letterlijk aan elkaar worden gebonden).
De dorpsbewoners komen hier ook langs om gewoon tot rust te komen.
Na de nodige foto's te hebben genomen, gingen we terug naar de parking, het was nog een eind wandelen tot daar en het uurwerk duidde 18u aan.
Een nieuwe queeste begon, ditmaal ene om een overnachting te vinden.
Dit ging heel vlot, via last bookings op Booking.com kan je serieuze kortingen bekomen.
Zo kwamen we terecht in de Millstone Country Inn, een charmant en retro hotel (lees: ietwat gedateerd) in Hathersage, een dorpje in de Hope Valley.
Ik kwam nogal snel in gesprek met de uitbater in over bier.
Hij had heel wat tapkranen en ik vroeg of er ook lekker bier tussen zat en zei dat ik uit België kwam.. toen bekende hij dat er enkel "English water" uit zijn tapkranen stroomde.
Hij zette prompt 5 glaasjes klaar, vulde ze met zijn bieren, 4 van de 5 vond ik niet echt lekker, maar zijn strafste bier, The Absolution van zomaar eventjes 5.7°Alc. viel wel in de smaak!
Die mocht onderstaande starter begeleiden.
Het eten in de Millstone Country Inn was lekker, het personeel heel vriendelijk.
21:30u gingen we naar onze kamer, het restaurant liep stilaan vol want de lokale bevolking hield er hun bingoavond, daar gingen we ons niet mee moeien...
Boven op de gang hing een bordje dat iedere maandag om 11u het brandalarm wordt getest.
Natuurlijk moest ik denken aan de fire drill scene uit de Fawlty Towers aflevering The Germans.
Morgen doorrijden naar Lake District maar eerst was het tijd voor een nachtrust vol dromen over dansende (naakte) vrouwen en een vioolspeler.
Day 6: Peveril Castle & Arthur's Round Table
De serveerster van het hotel lustte wel een Belgisch biertje.
Tussen pot en pint vertrouwde ze me gisteravond toe dat haar favoriet Delirium Tremens is, die had ik niet bij maar ik kon ze wel gelukkig maken door haar net voor ons vertrek een Gentse Strop te schenken.
Bij het uitchecken blaakte het hotel nu in de zon.
De komende week zou zonnig en zomers worden maar gelukkig niet te warm, we zaten immers in Schotland, ver genoeg van het door hittegolven geteisterde Europese vasteland.
Op weg naar The Lakes bezochten we Peveril Castle.
Een ruïne en beschermd monument in Castleton (de stad is vernoemd naar het kasteel), gebouwd door William Peveril ten tijde van de Normandische periode in de late 11de eeuw.
Het kasteel kwam reeds in de 16de eeuw in verval, al werd het nadien nog wel als lokale rechtbank gebruikt.
Niettegenstaande zijn functie als verdedigingsbolwerk werd Peveril Castle nooit belegerd. Het kasteel werd tevens bekend door de roman Peveril of the Peak van Walter Scott, die zich evenwel niet om het kasteel afspeelt.
Aldus Wikipedia... wat niet op Wikipedia staat is dat de Engelse landschapsschilder William Turner of Oxford (1789-1862) de ruïne op een aquarel vereeuwigde.
Turner of Oxford had een veel bekendere naamgenoot, dus voegde hij "of Oxford" toe aan zijn naam.
Die bekende Turner was de uit dezelfde periode stammende Engelse landschapsschilder Joseph Mallord William Turner.
Mike Leigh maakte er enkele jaren geleden de film Mr.Turner over met een schitterende Timothy Spall in de hoofdrol.
Wij konden het kasteel bezoeken met onze English Heritage Overseas Visitors Pass.
Zonder die pas bedraagt de toegang £5.90 p.p.
Vanuit de bovenverdieping van de ticketshop begint een trap gevolgd door een zeer steil geasfalteerd voetpad naar de top van de heuvel waarop het kasteel staat.
Bizar detail, er is een lift naar de bovenverdieping voor wie slecht te been is, de pittige klim naar het kasteel dien je echter op eigen kracht te doen...
Eénmaal boven hadden we een goed zicht over Castleton.
Deze foto nam ik vanuit de donjon --> --> --> --> -->
Die zag er vanbinnen zo uit:
De donjon van binnen en buiten:
Meer info over The Keep (donjon) viel er te lezen op dit bord --> -->
Donjons zijn in kasteelruïnes doorgaans het best bewaarde deel.
Niet verwonderlijk, de donjon was sterk verdedigd met soms anderhalve meter dikke muren.
Het was de woonplaats van de kasteelheer.
Donjon betekent dan ook Huis van de Heer.
Aanvankelijk waren de meeste donjons zelfstandige bouwwerken, in de meeste gevallen vormde zich er later een kasteel rond.
Bij vijandige aanvallen was de donjon een toevluchtsoord voor de bewoners van het kasteel.
Ik nam nog een foto voordat we afdaalden en we onze reis naar The Lakes verder zetten.
We wisten dat het niet gemakkelijk ging zijn in Lake District om overnachting te vinden.
In 2014 deden we de regio reeds aan en toen moesten we ook even zoeken.
Nu beschikken we wel over handige apps maar die gaven ons enkel informatie dat alles volgeboekt was.
De streek is zowat de Ardennen van Engeland of zo je wil, het Schotland van Engeland.
De Engelsen brengen er graag hun vakantie door en laat die nu net een verlengd weekend hebben...
Maandag 28 mei is een Bank Holiday, dan hebben de Engelsen een vrije dag en die week zijn ook de scholen dicht vanwege de Half May Summer Break.
Niet de moment om Lake District te bezoeken zou je denken.
Wij gingen toch!
We hadden onze tent mee in nood en het was stralend weer.
We besloten een rondrit te doen door de heuvels en misschien vonden we wel een overnachting bij een bejaard koppel of zo...
Echter, er gingen heel wat bordjes met "no vacancy".
Een paar keer belden we aan maar vingen telkens bot.
Geen probleem, dan zou het kamperen worden.
In een landschap als dit zouden we wel een plaatsje vinden.
Maar eerst op weg naar King Arthur zijn ronde tafel.
Die zou te vinden zijn in Eamont Bridge ten Zuiden van Penrith.
Het eerste wat we vonden was Mayburgh Henge.
Dit was een ontmoetingsplaats van een prehistorische gemeenschap 4000 a 5000 jaar geleden.
Het betreft een henge van 6.5 meter hoog en een diameter van 90 meter met één monoliet van 2,8 meter hoog in het midden.
De meeste stenen zijn in de 18e eeuw weggehaald, de overblijvende monoliet was blijkbaar te zwaar...
De koeien maakten ons duidelijk dat het tijd was om op te krassen!
Een paar honderd meter verder troffen we dan King Arthur's Round Table aan, hier zou hij dus met zijn ridders hebben gezeten.
Een deel van de omliggende henge is echter verdwenen door de aanpalende weg naar Ullswater en het Crown Hotel zodat er niet zoveel is te zien maar de "tafel" zelf is intact gebleven.
Sommigen bronnen durven beweren dat deze henge niets met King Arthur te maken heeft en dat het bouwwerk dateert van 2500 jaar voor Arthur, dit zijn wellicht dezelfde lui die zelfs twijfelen aan het bestaan van King Arthur.
Ook hier hielden koeien de wacht.
Lang duurde het niet of we werden van het terrein verjaagd.
Het was avond en tijd om iets te eten, we namen een kijkje op de menukaart van het Crown Hotel, we waren er nu toch...
Die kaart zag er best ok uit maar het hotel leek meer op een aftands louche bordeel.
Toch even checken, wie weet hadden ze wel een kamer vrij.
En die hadden ze!
De uitbater kende het verschil niet tussen onze identiteitskaart en een visa kaart maar het inchecken verliep toch vlot.
We parkeerden ons aan de achterzijde van het hotel, die er nog meer als een groezelige gribus uitzag...
Maar eerst eten dus, het hotel heeft een restaurant waar je kan kiezen tussen gewone Engelse keuken of de Thaise.
De kokkin was Thais en dat hebben we geweten.
Er was keuze tussen Engelse en Thaise keuken.
We gingen voor de Thaise menu en die was verrukkelijk lekker.
Achteraf checkten we het restaurant op Trip Advisor en bij één van de commentaren konden we ons helemaal vinden: Ignore the decor, enjoy the food!
En dan was het tijd om de bagage naar boven te brengen en de rest van de avond op de kamer door te brengen, ik had ondertussen een flesje cava laten koelen in koud water.
Onze kamer had een retro interieur met hemelbed!
We hadden de indruk dat het even geleden was dat deze kamer werd gebruikt.
De vervallen koekjes die er lagen waren de bevestiging dat dit inderdaad zo was.
De afbladerende raamfolie in de badkamer zou hun zeker een punt kosten op Booking.com, gelukkig voor de uitbater zijn wij geen recensenten.
Voor de rest was het er proper maar een opknapbeurt dringt zich dringend op.
Maar wat er wel was, een schommelstoel en goede wifi!
Morgen gingen we het rustig aan doen, het was immers zondag en we zouden wat de toerist uithangen.
Jacky De Reviere, 26/05/2018
Na het ontbijt verlieten we The Meadow.
Het was nog steeds aan het regenen, vonden we niet erg, de eerste uren zouden we toch in de auto doorbrengen want we reden een heel eind door.
Ditmaal geen binnenwegen, het mocht vooruit gaan dus namen we de M5.
De druiligheid van de regen werd nog versterkt door Low Light Mixes zoals Still falls The Rain, There Will Come Soft Rains, Dubby & Rainy enz. die uit onze autoradio druppelden.
Dergelijke sfeervolle muziek voegt zeker een extra dimensie toe aan de lange autoritten.
https://www.mixcloud.com/lowlight/still-falls-the-rain/
En dat deden we! Het was namiddag en gestopt met regenen, een ander landschap hier, de schaapjes lagen vredig te soezen in het gras.
Die zou te vinden zijn in Beeley Moor gelegen in het district Derbyshire Dales.
Het pad waarvan we aannamen dat het naar HHH liep, was gesloten voor onderhoudswerken, andere routes bleken onvindbaar, Google Maps was eveneens het Noorden kwijt en bewegwijzering ontbrak helemaal.
Het was nu ook niet echt iets wat we perse wilden zien, het staat wel in de lijst van de English Heritage maar dat is geen garantie op een professionele omkadering, zeker niet als het gratis te bezoeken sites betreft.
Maar vinden we dit erg? Zeker niet, het is leuk als er echt gezocht moet worden, de voldoening is des te groter als er uiteindelijk gevonden wordt waarna je op zoek was.
In dezelfde regio, tussen Matlock en Bakewell zouden zich The Nine Ladies bevinden.Ook hier geen bewegwijzering dus vroegen we het schoorvoetend aan de tuinier van de lokale kapel.
Schoorvoetend vanwege dit bord, huiver huiver! --> --> --> --> -->
De man wees ons echter vriendelijk de weg.
Het zou zich ergens bovenaan het dorp bevinden.
Met de aanwijzingen van de kapeltuinier in het achterhoofd gingen we op stap .
We kwamen aan bij de ingang naar Stanton Moor, een hoger gelegen heidegebied, zouden The Nine Ladies zich hier schuilhouden?
Rechts beneden op de kaart konden we de exacte locatie bepalen.
Het zou nog een heel eind wandelen worden, helemaal niet erg, de mist werd steeds dikker en hulde zich als een mysterieus deken over de moor.
The Cork Stone fungeert reeds duizenden jaren als landmark van de moor.
Ver kon je niet zien in dit raadselachtig landschap, ook niet vanop de top van The Cork.
De tocht ging verder, her en der stonden er informatieborden, dit gebied leek me een kweekvijver voor sagen en legenden.
Onze queeste ging verder, het was verder dan gedacht, we kwamen een hondje tegen dat begeleid werd door een vrouw die ons vertelde dat het jammer was van de mist want dat je vanaf hier anders zo ver kon kijken.
Ik antwoordde haar dat het weer niet beter kon zijn dan vandaag.
Het ideale weer voor onze zoektocht in dit schimmig heidegebied.
De rododendrons staan ook hier volop in bloei, in onderstaand geval, een heuvel vol.
Na een goed uur stappen tekenden zich in de mist de contouren af van een donkere toren.
Werden we van daaruit in de gaten gehouden? Welk duister creatuur hield er zich schuil? De Goblin van Hob Hurst's House? Ongetwijfeld werden van hieruit The Nine Ladies geobserveerd, we voelden dat we ons einddoel bereikten.
Minder ter ere van de man is het grappig mannetje die op de toren is geschilderd.
Allemaal quatsch natuurlijk, bovenstaande tekst is niet meer dan een afleidingsmanoeuvre om de echte waarheid te verhullen en die is dat er in de toren wel degelijk een wezen huist waarvoor er maar beter geen torens worden opgericht!
We lieten de Barad-dûr links liggen en stapten verder, de omgeving werd nu iets bossiger en een eindje verder, op een open plek stonden ze, The Nine Ladies!
The Nine Ladies zijn negen versteende dames die het waagden om te dansen op de sabbat, verleidt door de fiddle speler, die eveneens versteend is tot de King Stone.
Er doet ook een verhaal de ronde dat de stenen dateren uit de bronstijd en 4000 jaar oud zijn.
Het is maar wat je wil geloven...
Wat zeker waar is dat deze plaats in de tijd van de oude Keltische beschaving, werd gebruikt door de druïden om er rituelen uit te voeren.
Tot op de dag van vandaag gebeuren er rituelen zoals handfasting (een oud-Keltische huwelijksceremonie waarbij de handen van de geliefden letterlijk aan elkaar worden gebonden).
De dorpsbewoners komen hier ook langs om gewoon tot rust te komen.
Een nieuwe queeste begon, ditmaal ene om een overnachting te vinden.
Dit ging heel vlot, via last bookings op Booking.com kan je serieuze kortingen bekomen.
Zo kwamen we terecht in de Millstone Country Inn, een charmant en retro hotel (lees: ietwat gedateerd) in Hathersage, een dorpje in de Hope Valley.
Ik kwam nogal snel in gesprek met de uitbater in over bier.
Hij had heel wat tapkranen en ik vroeg of er ook lekker bier tussen zat en zei dat ik uit België kwam.. toen bekende hij dat er enkel "English water" uit zijn tapkranen stroomde.
Hij zette prompt 5 glaasjes klaar, vulde ze met zijn bieren, 4 van de 5 vond ik niet echt lekker, maar zijn strafste bier, The Absolution van zomaar eventjes 5.7°Alc. viel wel in de smaak!
Die mocht onderstaande starter begeleiden.
21:30u gingen we naar onze kamer, het restaurant liep stilaan vol want de lokale bevolking hield er hun bingoavond, daar gingen we ons niet mee moeien...
Boven op de gang hing een bordje dat iedere maandag om 11u het brandalarm wordt getest.
Natuurlijk moest ik denken aan de fire drill scene uit de Fawlty Towers aflevering The Germans.
Morgen doorrijden naar Lake District maar eerst was het tijd voor een nachtrust vol dromen over dansende (naakte) vrouwen en een vioolspeler.
Day 6: Peveril Castle & Arthur's Round Table
Tussen pot en pint vertrouwde ze me gisteravond toe dat haar favoriet Delirium Tremens is, die had ik niet bij maar ik kon ze wel gelukkig maken door haar net voor ons vertrek een Gentse Strop te schenken.
Bij het uitchecken blaakte het hotel nu in de zon.
De komende week zou zonnig en zomers worden maar gelukkig niet te warm, we zaten immers in Schotland, ver genoeg van het door hittegolven geteisterde Europese vasteland.
Op weg naar The Lakes bezochten we Peveril Castle.
Een ruïne en beschermd monument in Castleton (de stad is vernoemd naar het kasteel), gebouwd door William Peveril ten tijde van de Normandische periode in de late 11de eeuw.
Niettegenstaande zijn functie als verdedigingsbolwerk werd Peveril Castle nooit belegerd. Het kasteel werd tevens bekend door de roman Peveril of the Peak van Walter Scott, die zich evenwel niet om het kasteel afspeelt.
Aldus Wikipedia... wat niet op Wikipedia staat is dat de Engelse landschapsschilder William Turner of Oxford (1789-1862) de ruïne op een aquarel vereeuwigde.
Turner of Oxford had een veel bekendere naamgenoot, dus voegde hij "of Oxford" toe aan zijn naam.
Die bekende Turner was de uit dezelfde periode stammende Engelse landschapsschilder Joseph Mallord William Turner.
Mike Leigh maakte er enkele jaren geleden de film Mr.Turner over met een schitterende Timothy Spall in de hoofdrol.
 |
| Peveril's Castle in the Peak District, Derbyshire, Evening by William Turner |
Zonder die pas bedraagt de toegang £5.90 p.p.
Vanuit de bovenverdieping van de ticketshop begint een trap gevolgd door een zeer steil geasfalteerd voetpad naar de top van de heuvel waarop het kasteel staat.
Bizar detail, er is een lift naar de bovenverdieping voor wie slecht te been is, de pittige klim naar het kasteel dien je echter op eigen kracht te doen...
Eénmaal boven hadden we een goed zicht over Castleton.
Deze foto nam ik vanuit de donjon --> --> --> --> -->
Die zag er vanbinnen zo uit:
De donjon van binnen en buiten:
Donjons zijn in kasteelruïnes doorgaans het best bewaarde deel.
Niet verwonderlijk, de donjon was sterk verdedigd met soms anderhalve meter dikke muren.
Het was de woonplaats van de kasteelheer.
Donjon betekent dan ook Huis van de Heer.
Aanvankelijk waren de meeste donjons zelfstandige bouwwerken, in de meeste gevallen vormde zich er later een kasteel rond.
Bij vijandige aanvallen was de donjon een toevluchtsoord voor de bewoners van het kasteel.
Ik nam nog een foto voordat we afdaalden en we onze reis naar The Lakes verder zetten.
We wisten dat het niet gemakkelijk ging zijn in Lake District om overnachting te vinden.
In 2014 deden we de regio reeds aan en toen moesten we ook even zoeken.
Nu beschikken we wel over handige apps maar die gaven ons enkel informatie dat alles volgeboekt was.
De streek is zowat de Ardennen van Engeland of zo je wil, het Schotland van Engeland.
De Engelsen brengen er graag hun vakantie door en laat die nu net een verlengd weekend hebben...
Maandag 28 mei is een Bank Holiday, dan hebben de Engelsen een vrije dag en die week zijn ook de scholen dicht vanwege de Half May Summer Break.
Niet de moment om Lake District te bezoeken zou je denken.
Wij gingen toch!
We hadden onze tent mee in nood en het was stralend weer.
We besloten een rondrit te doen door de heuvels en misschien vonden we wel een overnachting bij een bejaard koppel of zo...
Echter, er gingen heel wat bordjes met "no vacancy".
Een paar keer belden we aan maar vingen telkens bot.
Geen probleem, dan zou het kamperen worden.
In een landschap als dit zouden we wel een plaatsje vinden.
Die zou te vinden zijn in Eamont Bridge ten Zuiden van Penrith.
Het eerste wat we vonden was Mayburgh Henge.
Dit was een ontmoetingsplaats van een prehistorische gemeenschap 4000 a 5000 jaar geleden.
Het betreft een henge van 6.5 meter hoog en een diameter van 90 meter met één monoliet van 2,8 meter hoog in het midden.
De meeste stenen zijn in de 18e eeuw weggehaald, de overblijvende monoliet was blijkbaar te zwaar...
De koeien maakten ons duidelijk dat het tijd was om op te krassen!
Een deel van de omliggende henge is echter verdwenen door de aanpalende weg naar Ullswater en het Crown Hotel zodat er niet zoveel is te zien maar de "tafel" zelf is intact gebleven.
Sommigen bronnen durven beweren dat deze henge niets met King Arthur te maken heeft en dat het bouwwerk dateert van 2500 jaar voor Arthur, dit zijn wellicht dezelfde lui die zelfs twijfelen aan het bestaan van King Arthur.
Ook hier hielden koeien de wacht.
Lang duurde het niet of we werden van het terrein verjaagd.
Die kaart zag er best ok uit maar het hotel leek meer op een aftands louche bordeel.
Toch even checken, wie weet hadden ze wel een kamer vrij.
En die hadden ze!
De uitbater kende het verschil niet tussen onze identiteitskaart en een visa kaart maar het inchecken verliep toch vlot.
We parkeerden ons aan de achterzijde van het hotel, die er nog meer als een groezelige gribus uitzag...
Maar eerst eten dus, het hotel heeft een restaurant waar je kan kiezen tussen gewone Engelse keuken of de Thaise.
De kokkin was Thais en dat hebben we geweten.
Er was keuze tussen Engelse en Thaise keuken.
We gingen voor de Thaise menu en die was verrukkelijk lekker.
Achteraf checkten we het restaurant op Trip Advisor en bij één van de commentaren konden we ons helemaal vinden: Ignore the decor, enjoy the food!
Onze kamer had een retro interieur met hemelbed!
We hadden de indruk dat het even geleden was dat deze kamer werd gebruikt.
De vervallen koekjes die er lagen waren de bevestiging dat dit inderdaad zo was.
De afbladerende raamfolie in de badkamer zou hun zeker een punt kosten op Booking.com, gelukkig voor de uitbater zijn wij geen recensenten.
Voor de rest was het er proper maar een opknapbeurt dringt zich dringend op.
Maar wat er wel was, een schommelstoel en goede wifi!
Morgen gingen we het rustig aan doen, het was immers zondag en we zouden wat de toerist uithangen.
Jacky De Reviere, 26/05/2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten