Day 9: The Talking Hitchhiker & The Let-chick Tasting
Het was een korte en woelige nacht in de tent, helemaal donker werd het niet in het volle maanlicht en het was na middernacht toen de laatste vogels waren uitgefloten met uitzondering van een duif in de verte en de meeuwen die maar bleven doorgaan.
Ondanks dit vind ik het toch altijd een belevenis om op deze wijze te kamperen, en die ongemakjes nemen we voor lief, we zaten nu eenmaal in de natuur! Het ochtendgloren begon reeds voor 4 uur, een voordeel daarvan is dat het voor de midges een even korte nacht was.
Rond 5 uur kon ik de tent verlaten zonder aangevallen te worden door een zwerm midges.
De zon scheen volop, het was vloed en het water stond tot op een paar meter van de tent.
We zaten niet zo ver van de buurt waar we die kleine otter vonden, nu het water hoog stond spartelden de otters vrolijk in het rond.
Hopelijk deze keer geen achterblijvende dreumes.
Aan onze tent is geen douche, maar ik stond voor een enorme badkuip: The Sound of Mull!
Het werd dus een vroege zwempartij in ijskoud water, de warme gloed die je achteraf voelt is zalig.
Een zwempartijtje in de ochtend als alternatief voor de douche... ik kan het iedereen aanbevelen, alleen tanden poetsen met zout zeewater is wat minder aangenaam.
De selfiestick toonde zich van zijn meest nuttige kant door als zwembroekdroger te functioneren.
Het is een gewoonte geworden om in de vroeger uurtjes aan dit verslag te werken, heel lang zou dit niet duren want de laptop kon niet worden opgeladen.
Het drinkwater en fruit was op, het duurde nog twee uur totdat we konden gaan ontbijten dus stilde ik de honger een beetje ongebruikelijk met een glazen boterham.
Tussen het gras groeien er massaal roze bloemetjes, ja, er zijn minder mooie plaatsen om de dag te beginnen.
De scheepswrakken leken te gloeien in het jonge zonnelicht en maakten het idyllisch plaatje compleet.
Rond 7:30u was alles opgekraamd en maakte we aanstalten om door te rijden naar Tobermory waar we gingen ontbijten en een overnachting zoeken.
We namen een lifter mee.
Dit bleek de nachtwachter op de ferry te zijn, de man woont in Tobermory dus dat kwam goed uit.
Bovendien zat de man vol verhalen, naast ontbijttips wist hij ons te vertellen dat hij geboren is in Kaapstad en Afrikaans spreekt en dus Nederlands begrijpt, we hielden het toch maar op Engels.
Verder kwamen we alles te weten over de buizerd die op de elektriciteitspalen zijn prooien bespiedt en dat er soms schapen op de grasveldjes achterblijven bij vloed.
Hij leek wel een bioloog, alle informatie over de verschillende soorten zeehonden kwamen er haast Wikipediagewijs uitgerold.
De man was 17 jaar gids geweest in de buurt van Victoria Falls in Zimbabwe waar er gebruik werd gemaakt van een Mercedes-Benz hospitaalwagen uit Wereldoorlog II die de RAF in België had buitgemaakt en die in 1948 in London verkocht en omgebouwd werd tot safariwagen.
Ja, stil was het niet op weg naar Tobermory.
Het gesprek kwam op bier uit, hij kende Leffe maar ik moest toch es op zoek gaan naar een Duitse brouwer die in Namibië een brouwerij heeft...
De man hield niet op, zijn hele levensverhaal moest eruit, hij begon over zijn super sportieve Zuid-Afrikaanse ex-vrouw die in 12 uur het Kanaal overzwom.
We passeerden Aros Park, en daar wist hij ons te vertellen dat in een huisje daar Clare Torry woonde!
Dat is de vrouw die voor de scream zorgde op The Great Gig in the Sky, één van de tracks op Pink Floyd's Dark Side Of The Moon.
https://www.youtube.com/watch?v=UqCEPytSFqU
https://www.youtube.com/watch?v=jL5SEBdG5RQ
We zetten de spraakwaterval af bij zijn huis iets voor Tobermory.
Ik neem weinig of geen notities maar nu riep ik, Martine: Pen en papier! Vlug één en ander neerkrabbelen want die man had mijn hoofd vol informatie gepropt en het zou zeker een week duren voordat ik dit verslag ging schrijven.
We reden de heuvel op in Tobermory en zagen bij de Ivybank B & B dat er een kamer vrij was, die kans lieten we niet gaan.
We hadden er een prachtig uitzicht op de haven.
Ontbijten deden we in Tobermory Bakery & Tea Room.
Daarna wandelden we even rond in het stadje.
We zouden de Tobermory Distillery bezoeken maar die was nog niet open.
Ieder dorp of stad heeft zijn eigen verhaal, het is hier niet anders.
In 1588 zonk hier in de buurt een schip van de Spaanse Armada, vermoedelijk opgeblazen door iemand van de MacLeans clan.
Men dacht lang dat het om het met schatten beladen galjoen Almirante di Florencia ging maar waarschijnlijk was het een eenvoudig troepentransport schip.
Toch spoorden er in de loop van de eeuwen vele duikers de zeebodem af op zoek naar verloren schatten, zelfs in de jaren vijftig van de vorige eeuw en in 1982 deed de Hertog van Argyll duikers van de Royal Navy de zeebodem afspeuren... zonder resultaat.
Tobermory is de belangrijkste stad van Mull, bekend voor zijn veelkleurige skyline.
Helemaal bovenaan is een deel van de gele gevel van B & B Ivybank te zien.
De tweede dag in Schotland, tijd om een whisky te proeven, daarvoor gingen we naar Tobermory Distillery, de zevende oudste van Schotland.
De distillerie bestaat al sinds 1798 en kent een bewogen geschiedenis en was geregeld voor lange periodes gesloten.
http://tobermorydistillery.com/the-distillery/our-history
Maar nu gaat alles goed en om 11u konden we mee voor een rondleiding.
De amusante gids vermaakte ons met allerlei weetjes, zo kwamen we te weten dat zonder regen er geen whisky wordt gemaakt.
Ze gebruiken voor de productie uitsluitend regenwater, in 2012 werd er wegens een uitzonderlijke droge periode die vijf weken duurde, geen whisky gemaakt.
Na de rondleiding was er uiteraard een proeverij.
De gerookte Ledaig wat Safe Haven wil zeggen en je uitspreekt als Let-chick, vond ik de beste, het zou zonde zijn om geen fles te kopen en ik zondigde dus niet.
De namiddag besloten we rustig door te brengen en reden naar het strand van Calgary.
Onderweg mooie plaatjes te zien zoals deze:
We passeerden Dervaig met zijn potloodpunt vormige kerktoren.
Calgary heeft een mooi strand, er zat wat volk maar echt druk was het niet, een paar Engelsen met kinderen want die hadden vakantie.
Dit informatiebord leerde ons dat de machair (kalkhoudend zanderig terrein) bedreigd is door erosie die nog wordt versterkt door het plattrappen door mensen, grazende schapen en wroetende konijnen.
Er waren dus her en der afsluitingen geplaatst om het gebied te beschermen.
Wij kwamen voor het strand en dat was perfect bereikbaar, de auto werd achter gelaten op een geïmproviseerde parking waar je kon parkeren ten voordele van de heropbouw van Nepal na de aardbeving.
We bleven er toch een tweetal uur in gezelschap van een een boek en een wijntje.
De man van de parking was ook een ijsjesman of was het omgekeerd?
Bij Robin's Boat aten we ijsjes met smaken als Salted Caramel, Pink Grapefruit Sorbet en Whisky Marmalade, heel lekker!
Even verder stond er een groep fotografen met lenzen als ware het granaatwerpers.
Ik liet me niet van de wijs brengen en schoot nog een plaatje van de Ben More, het dak van Mull, die lag te blaken in de zon.
Terug in de bed & breakfast deden we een terrasje in het voortuintje met een fantastisch zicht op de baai.
Nog even langs geweest in de Mishnish pub voor een snelle hap maar laat maakten we het niet, de nacht ervoor was kort geweest, ik werkte nog even aan dit verslag maar de slaap kwam snel...
Jacky De Reviere, 29/05/2018
Ondanks dit vind ik het toch altijd een belevenis om op deze wijze te kamperen, en die ongemakjes nemen we voor lief, we zaten nu eenmaal in de natuur! Het ochtendgloren begon reeds voor 4 uur, een voordeel daarvan is dat het voor de midges een even korte nacht was.
De zon scheen volop, het was vloed en het water stond tot op een paar meter van de tent.
We zaten niet zo ver van de buurt waar we die kleine otter vonden, nu het water hoog stond spartelden de otters vrolijk in het rond.
Hopelijk deze keer geen achterblijvende dreumes.
Aan onze tent is geen douche, maar ik stond voor een enorme badkuip: The Sound of Mull!
Een zwempartijtje in de ochtend als alternatief voor de douche... ik kan het iedereen aanbevelen, alleen tanden poetsen met zout zeewater is wat minder aangenaam.
De selfiestick toonde zich van zijn meest nuttige kant door als zwembroekdroger te functioneren. Het is een gewoonte geworden om in de vroeger uurtjes aan dit verslag te werken, heel lang zou dit niet duren want de laptop kon niet worden opgeladen.
Het drinkwater en fruit was op, het duurde nog twee uur totdat we konden gaan ontbijten dus stilde ik de honger een beetje ongebruikelijk met een glazen boterham.
Tussen het gras groeien er massaal roze bloemetjes, ja, er zijn minder mooie plaatsen om de dag te beginnen.
De scheepswrakken leken te gloeien in het jonge zonnelicht en maakten het idyllisch plaatje compleet.
Rond 7:30u was alles opgekraamd en maakte we aanstalten om door te rijden naar Tobermory waar we gingen ontbijten en een overnachting zoeken.
We namen een lifter mee.
Dit bleek de nachtwachter op de ferry te zijn, de man woont in Tobermory dus dat kwam goed uit.
Bovendien zat de man vol verhalen, naast ontbijttips wist hij ons te vertellen dat hij geboren is in Kaapstad en Afrikaans spreekt en dus Nederlands begrijpt, we hielden het toch maar op Engels.
Verder kwamen we alles te weten over de buizerd die op de elektriciteitspalen zijn prooien bespiedt en dat er soms schapen op de grasveldjes achterblijven bij vloed.
Hij leek wel een bioloog, alle informatie over de verschillende soorten zeehonden kwamen er haast Wikipediagewijs uitgerold.
De man was 17 jaar gids geweest in de buurt van Victoria Falls in Zimbabwe waar er gebruik werd gemaakt van een Mercedes-Benz hospitaalwagen uit Wereldoorlog II die de RAF in België had buitgemaakt en die in 1948 in London verkocht en omgebouwd werd tot safariwagen.
Ja, stil was het niet op weg naar Tobermory.
Het gesprek kwam op bier uit, hij kende Leffe maar ik moest toch es op zoek gaan naar een Duitse brouwer die in Namibië een brouwerij heeft...
De man hield niet op, zijn hele levensverhaal moest eruit, hij begon over zijn super sportieve Zuid-Afrikaanse ex-vrouw die in 12 uur het Kanaal overzwom.
We passeerden Aros Park, en daar wist hij ons te vertellen dat in een huisje daar Clare Torry woonde!
Dat is de vrouw die voor de scream zorgde op The Great Gig in the Sky, één van de tracks op Pink Floyd's Dark Side Of The Moon.
https://www.youtube.com/watch?v=UqCEPytSFqU
https://www.youtube.com/watch?v=jL5SEBdG5RQ
We zetten de spraakwaterval af bij zijn huis iets voor Tobermory.
We reden de heuvel op in Tobermory en zagen bij de Ivybank B & B dat er een kamer vrij was, die kans lieten we niet gaan.
We hadden er een prachtig uitzicht op de haven.
Ontbijten deden we in Tobermory Bakery & Tea Room.
We zouden de Tobermory Distillery bezoeken maar die was nog niet open.
Ieder dorp of stad heeft zijn eigen verhaal, het is hier niet anders.
In 1588 zonk hier in de buurt een schip van de Spaanse Armada, vermoedelijk opgeblazen door iemand van de MacLeans clan.
Men dacht lang dat het om het met schatten beladen galjoen Almirante di Florencia ging maar waarschijnlijk was het een eenvoudig troepentransport schip.
Toch spoorden er in de loop van de eeuwen vele duikers de zeebodem af op zoek naar verloren schatten, zelfs in de jaren vijftig van de vorige eeuw en in 1982 deed de Hertog van Argyll duikers van de Royal Navy de zeebodem afspeuren... zonder resultaat.
Tobermory is de belangrijkste stad van Mull, bekend voor zijn veelkleurige skyline.
Helemaal bovenaan is een deel van de gele gevel van B & B Ivybank te zien.
De tweede dag in Schotland, tijd om een whisky te proeven, daarvoor gingen we naar Tobermory Distillery, de zevende oudste van Schotland.
De distillerie bestaat al sinds 1798 en kent een bewogen geschiedenis en was geregeld voor lange periodes gesloten.
http://tobermorydistillery.com/the-distillery/our-history
Maar nu gaat alles goed en om 11u konden we mee voor een rondleiding.
De amusante gids vermaakte ons met allerlei weetjes, zo kwamen we te weten dat zonder regen er geen whisky wordt gemaakt.
Ze gebruiken voor de productie uitsluitend regenwater, in 2012 werd er wegens een uitzonderlijke droge periode die vijf weken duurde, geen whisky gemaakt.
Na de rondleiding was er uiteraard een proeverij.
De gerookte Ledaig wat Safe Haven wil zeggen en je uitspreekt als Let-chick, vond ik de beste, het zou zonde zijn om geen fles te kopen en ik zondigde dus niet.
De namiddag besloten we rustig door te brengen en reden naar het strand van Calgary.
Onderweg mooie plaatjes te zien zoals deze:
We passeerden Dervaig met zijn potloodpunt vormige kerktoren.
Dit informatiebord leerde ons dat de machair (kalkhoudend zanderig terrein) bedreigd is door erosie die nog wordt versterkt door het plattrappen door mensen, grazende schapen en wroetende konijnen.
Er waren dus her en der afsluitingen geplaatst om het gebied te beschermen.
Wij kwamen voor het strand en dat was perfect bereikbaar, de auto werd achter gelaten op een geïmproviseerde parking waar je kon parkeren ten voordele van de heropbouw van Nepal na de aardbeving.
We bleven er toch een tweetal uur in gezelschap van een een boek en een wijntje.
De man van de parking was ook een ijsjesman of was het omgekeerd?
Bij Robin's Boat aten we ijsjes met smaken als Salted Caramel, Pink Grapefruit Sorbet en Whisky Marmalade, heel lekker!
Even verder stond er een groep fotografen met lenzen als ware het granaatwerpers.
Ik liet me niet van de wijs brengen en schoot nog een plaatje van de Ben More, het dak van Mull, die lag te blaken in de zon.
Terug in de bed & breakfast deden we een terrasje in het voortuintje met een fantastisch zicht op de baai.
Nog even langs geweest in de Mishnish pub voor een snelle hap maar laat maakten we het niet, de nacht ervoor was kort geweest, ik werkte nog even aan dit verslag maar de slaap kwam snel...
Jacky De Reviere, 29/05/2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten