Day 8: The Watermill at Little Salkeld & Saving the Otter!
Vandaag reden we door naar Schotland.
Eerst brachten we een bezoek aan het molenaarskoppel in Eden Valley.
Die had ons gisteren goed geholpen in de zoektocht naar Lacy's Cave.
De vrouw baat samen met haar man, die molenaar is, The Watermill uit, een nog werkende watermolen waar er graan tot bloem wordt gemalen.
Er is tevens een tea room aan verbonden en i.p.v. in het hotel te ontbijten gingen we daar langs.
Ontbijten is niet echt het juiste woord want het was bijna 11u.
http://www.organicmill.co.uk/
Het was alweer een stralende ochtend en genoten in de zon van allerlei lekkernijen bij dit sympathieke molenaarskoppel.
We namen nog wat zelfgemaakt gebak mee uit de toog om tijdens de autorit binnen te smikkelen.
De molen zelf is zelf-begeleidend te bezoeken voor een klein prijsje.
Hoewel deze molen een verborgen pareltje is in Lake District kwam er toch heel wat volk over de vloer in het half uurtje dat wij er waren.
Er is eveneens een winkel waar je naast verschillende bloemsoorten ook allerlei lokale biologische producten kan kopen.
Even loos gaan wil hier gewoon zeggen dat je naar het toilet moet.
En dan op weg naar Oban waar we de ferry naar het eiland Mull gingen nemen.
We deden dit gewoon met de auto, dit keurig in pak gestoken heertje deed het per fiets.
Zoals altijd in dit schitterende land, mooie landschappen langs de weg.
We arriveerden goed op tijd in Oban, te vroeg voor de ferry en maakte van de gelegenheid gebruik om de auto, die vol insecten ging, een wasbeurt te geven.
Het was warm en dorstig weer, hadden niets fris staan in de auto en dronk dan maar het levenswater op uit The Chalice Well.
Bij het wachten op de kade viel me dit colosseum-achtig bouwwerk op, vreemd want zover ik weet zijn de Romeinen er nooit in geslaagd om Schotland te veroveren.
Met Romeinen heeft dit gebouw niets te maken, het betreft hier de McCaig's Tower.
Het was de bankier John Stuart McCaig dit het gebouw financierde maar was er niet klaar mee bij zijn dood in 1902.
In de open ramen moesten beelden komen en binnenin een museum en kunstgalerij. Alhoewel velen denken dat het gebouw een folly is (een bouwwerk dat met opzet nutteloos of bizar is).
De Dunmore Pineapple is een ander Schots bouwwerk dat je gerust ook als folly kan bestempelen.
Van al dat wachten op de kade kregen we dorst en zodra we op de boot zaten dronken we een biertje in de bar, een Caledonian Best en een Tennent's, 't was maar dat we dorst hadden en geen zin hadden in water, niet dat het veel verschil maakte...
De overtocht duurde 45 minuten, we hadden de bedoeling om ons avondmaal op de boot te nuttigen maar we bleven te lang in de bar hangen...
Op Mull zouden we wel iets te eten vinden, net als een overnachting want we hadden (zoals gewoonlijk) niets geboekt. De intentie was er om in Ardbeg House te overnachten, helaas kreeg Martine aan de telefoon te horen dat ze volzet waren, volgens Booking.com was er wel plaats...
Charles Dickens mocht er een eeuw geleden of zo, wel overnachten.
Mull is het natste eiland van de Hebriden en dat wil wat zeggen in Schotland!
Vandaag was daar niets van te merken, een staalblauwe lucht en het was warm, het zou de komende dagen zo blijven wat uitzonderlijk is voor dit eiland.
Dit leek in niets op het sombere natte eiland zoals er doorgaans over Mull wordt gesproken.
Na aan te meren in Craignure gingen we op zoek naar een B & B, wat wellicht niet zou lukken want op dit eiland boek je best vooraf, wij hadden een tent, het zou niet erg zijn als er nergens plaats was.
Ondertussen ging de muil van de veerboot terug open en slokte gulzig een verse hap auto's binnen.
Tijdens de avondlijke rondrit passeerden we de ruïne van Aros Castle.
Het kasteel is gebouwd door de MacDougalls van Lorne.
Vanaf de veertiende eeuw was het een belangrijk kasteel van de MacDonalds, de Heren van de Eilanden, totdat het in de zeventiende eeuw in handen kwam van de Campbells, die het kasteel lieten vervallen.
Aros Castle was één van de kastelen die de Sound of Mull (zee-engte tussen Mull en het Schotse vasteland) onder controle moesten houden.
De ruïne wordt niet onderhouden, is helemaal overwoekerd en mag blijkbaar verder verkommeren, betreden doe je op eigen risico.
Heden ten dage neemt een zwarte kip de verdediging op zich.
Ondertussen hadden we nog geen overnachting gevonden, aan de Sound of Mull zwaaide een man (ik noem hem de otterspotter) naar ons en deed teken om te stoppen.
Er zat een baby otter te huilen niet zo ver van de straatkant en te ver van zee waar zijn ouders zaten.
Er worden af en toe otters doodgereden, we wilden niet dat het dit kleine kereltje zou overkomen en namen het op en bracht samen met de otterspotter het baasje naar zee waar hij terug met zijn ouders werd herenigd.
In Craignure was er geen eten meer te vinden.
Wel twee fotogenieke scheepswrakken.
De zon ging onder en we reden naar Tobermory, de hoofdstad van het eiland.
We aten er in Crystal Palace, een Chinees restaurant zonder Chinezen.
Na het eten reden we terug naar de kust waar we een plekje zochten aan het water om de tent op te zetten.
De weg ernaartoe was donker, de passing place signalisatieborden lichtten op als bakens in de nacht.
Het was een zwoele atypisch Schotse avond, in ieder geval, perfect kampeerweer.
Ik had tijdens het rondrijden een tof plekje gezien dicht bij die aangespoelde scheepswrakken.
Bij het beetje licht dat de volle maan ons schonk werd de tent snel opgezet.
In de tent kruipen moest snel gaan, want de grootste vijand der volkeren belaagde ons, de midges!
Aan het water kamperen in Schotland is er natuurlijk om vragen.
Ondanks dat we snel de tent ingevlogen waren zaten er toch een vijftigtal binnen.
Ik bedacht een trucje om ze te vangen, met mijn gsm maakte ik een lichtbundel waarin ik ze kon samenbrengen en uitschakelen.
Op de buitenkant van de tent krioelde het van de midges, wij zaten gelukkig veilig binnen.
Voor het ochtendgloren was de tent verlaten absoluut geen optie!
Jacky De Reviere, 28/05/2018
Vandaag reden we door naar Schotland.
Eerst brachten we een bezoek aan het molenaarskoppel in Eden Valley.
Die had ons gisteren goed geholpen in de zoektocht naar Lacy's Cave.
De vrouw baat samen met haar man, die molenaar is, The Watermill uit, een nog werkende watermolen waar er graan tot bloem wordt gemalen.
Er is tevens een tea room aan verbonden en i.p.v. in het hotel te ontbijten gingen we daar langs.
Ontbijten is niet echt het juiste woord want het was bijna 11u.
http://www.organicmill.co.uk/
We namen nog wat zelfgemaakt gebak mee uit de toog om tijdens de autorit binnen te smikkelen.
De molen zelf is zelf-begeleidend te bezoeken voor een klein prijsje.
Hoewel deze molen een verborgen pareltje is in Lake District kwam er toch heel wat volk over de vloer in het half uurtje dat wij er waren.
Er is eveneens een winkel waar je naast verschillende bloemsoorten ook allerlei lokale biologische producten kan kopen.
Even loos gaan wil hier gewoon zeggen dat je naar het toilet moet.
En dan op weg naar Oban waar we de ferry naar het eiland Mull gingen nemen.
We deden dit gewoon met de auto, dit keurig in pak gestoken heertje deed het per fiets.
Zoals altijd in dit schitterende land, mooie landschappen langs de weg.
We arriveerden goed op tijd in Oban, te vroeg voor de ferry en maakte van de gelegenheid gebruik om de auto, die vol insecten ging, een wasbeurt te geven.
Het was warm en dorstig weer, hadden niets fris staan in de auto en dronk dan maar het levenswater op uit The Chalice Well.
Bij het wachten op de kade viel me dit colosseum-achtig bouwwerk op, vreemd want zover ik weet zijn de Romeinen er nooit in geslaagd om Schotland te veroveren.
Met Romeinen heeft dit gebouw niets te maken, het betreft hier de McCaig's Tower.
Het was de bankier John Stuart McCaig dit het gebouw financierde maar was er niet klaar mee bij zijn dood in 1902.
De Dunmore Pineapple is een ander Schots bouwwerk dat je gerust ook als folly kan bestempelen.
Van al dat wachten op de kade kregen we dorst en zodra we op de boot zaten dronken we een biertje in de bar, een Caledonian Best en een Tennent's, 't was maar dat we dorst hadden en geen zin hadden in water, niet dat het veel verschil maakte...De overtocht duurde 45 minuten, we hadden de bedoeling om ons avondmaal op de boot te nuttigen maar we bleven te lang in de bar hangen...
Op Mull zouden we wel iets te eten vinden, net als een overnachting want we hadden (zoals gewoonlijk) niets geboekt. De intentie was er om in Ardbeg House te overnachten, helaas kreeg Martine aan de telefoon te horen dat ze volzet waren, volgens Booking.com was er wel plaats...
Charles Dickens mocht er een eeuw geleden of zo, wel overnachten.
Mull is het natste eiland van de Hebriden en dat wil wat zeggen in Schotland!
Vandaag was daar niets van te merken, een staalblauwe lucht en het was warm, het zou de komende dagen zo blijven wat uitzonderlijk is voor dit eiland.
Dit leek in niets op het sombere natte eiland zoals er doorgaans over Mull wordt gesproken.
Na aan te meren in Craignure gingen we op zoek naar een B & B, wat wellicht niet zou lukken want op dit eiland boek je best vooraf, wij hadden een tent, het zou niet erg zijn als er nergens plaats was.
Ondertussen ging de muil van de veerboot terug open en slokte gulzig een verse hap auto's binnen.
Het kasteel is gebouwd door de MacDougalls van Lorne.
Vanaf de veertiende eeuw was het een belangrijk kasteel van de MacDonalds, de Heren van de Eilanden, totdat het in de zeventiende eeuw in handen kwam van de Campbells, die het kasteel lieten vervallen.
Aros Castle was één van de kastelen die de Sound of Mull (zee-engte tussen Mull en het Schotse vasteland) onder controle moesten houden.
De ruïne wordt niet onderhouden, is helemaal overwoekerd en mag blijkbaar verder verkommeren, betreden doe je op eigen risico.
Heden ten dage neemt een zwarte kip de verdediging op zich.
Ondertussen hadden we nog geen overnachting gevonden, aan de Sound of Mull zwaaide een man (ik noem hem de otterspotter) naar ons en deed teken om te stoppen.
Er zat een baby otter te huilen niet zo ver van de straatkant en te ver van zee waar zijn ouders zaten.
Er worden af en toe otters doodgereden, we wilden niet dat het dit kleine kereltje zou overkomen en namen het op en bracht samen met de otterspotter het baasje naar zee waar hij terug met zijn ouders werd herenigd.
In Craignure was er geen eten meer te vinden.
Wel twee fotogenieke scheepswrakken.
De zon ging onder en we reden naar Tobermory, de hoofdstad van het eiland.
We aten er in Crystal Palace, een Chinees restaurant zonder Chinezen.
De weg ernaartoe was donker, de passing place signalisatieborden lichtten op als bakens in de nacht.
Het was een zwoele atypisch Schotse avond, in ieder geval, perfect kampeerweer.
Ik had tijdens het rondrijden een tof plekje gezien dicht bij die aangespoelde scheepswrakken.
In de tent kruipen moest snel gaan, want de grootste vijand der volkeren belaagde ons, de midges!
Aan het water kamperen in Schotland is er natuurlijk om vragen.
Ondanks dat we snel de tent ingevlogen waren zaten er toch een vijftigtal binnen.
Ik bedacht een trucje om ze te vangen, met mijn gsm maakte ik een lichtbundel waarin ik ze kon samenbrengen en uitschakelen.
Op de buitenkant van de tent krioelde het van de midges, wij zaten gelukkig veilig binnen.
Voor het ochtendgloren was de tent verlaten absoluut geen optie!
Jacky De Reviere, 28/05/2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten