Deze ochtend stonden we iets vroeger op dan gewoonlijk.
Na de koffers te pakken en een laatste keer van het lekkere ontbijt te genieten, namen we afscheid van de sympathieke Gillian van de Borea Barn.
We spoedden ons naar de haven van Penzance waar de Scillonian III ons naar de Scilly Islands zou brengen.
In de vroege ochtend bevonden zich reeds enkele zeilbootjes op zee.
Ik vond Land's End in Cornwall niet "landsenderig" genoeg, dus had ik mijn oog laten vallen op deze minder bekende bestemming.
Naar een eiland ga je over het water, dat is noodzakelijk om dat eilandgevoel ten volle te beleven.
Er zijn drie manieren om de archipel te bereiken: met de Skybus, dat gewoon een vliegtuig is en dus geen optie, met een vrachtschip (vaartijd 6 uur) of met de ferryboot die wij namen.
De auto mocht niet mee, op deze eilandengroep mogen enkel de bewoners met auto's rijden, geheel begrijpelijk gezien de kleine omvang van de eilanden.
Het is wel mogelijk om een soort van elektrisch aangedreven golfkarretje te huren.
Fietsen zijn ook te huur maar wij deden alles met de benenwagen, niets is ver op zo een klein eiland.
De bagage werd, gesorteerd volgens eilandbestemming, in containers gezet en met een heftruck naar het schip gebracht.
Het inchecken verliep iets trager dan voorzien, ik had ze gewaarschuwd om voorzichtig met mijn wijn-en biervoorraad om te springen en dat nam uiteraard wat tijd in beslag.
Een begrijpelijke vertraging waarvoor iedereen begrip kon opbrengen.
Om 9:15u konden we dan eindelijk vertrekken, 15 minuten later dan voorzien.
De overtocht zou 2u en 45 minuten duren, ruim de tijd om op de laptop foto's te catalogeren en aan dit reisverslag te werken, er was uitstekende WIFI op het schip.
Omringd door witte stranden en turkooizen lagunes zijn ze de meest westelijk gelegen eilandengroep van Europa en hebben ze meer weg van een exotische archipel dan van het robuuste Britse grondgebied.
5 ervan zijn bewoond (totaal ongeveer 2200 inwoners).
Op St.Mary's hadden we twee nachten geboekt in de B & B, Crebinick House.
Dat eiland is met 6,29 km² het grootste en daar woont dan ook driekwart van de bevolking.
De 'c' in Scilly wordt niet uitgesproken; de uitspraak is dus hetzelfde als die van het Engelse woord silly (gek).
The Isles of Scilly zijn 335 jaar in staat van oorlog geweest met Nederland.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Driehonderdvijfendertigjarige_Oorlog
Het conflict vloeide voort uit de Nederlandse inmenging in de Engelse Burgeroorlog.
In 1986 werd het vredesverdrag getekend, in die meer dan drie eeuwen durende "oorlog" viel echter geen enkel schot.
Het klimaat is er heel mild, de meestal onterechte negatieve vooroordelen die buitenlanders hebben over Engeland gaan hier al helemaal niet op.
Op deze archipel geen miezerige regen en kou, het vriest er nooit en het wordt er ook nooit echt heel warm, in de zomer tussen de 15°C en 22°C, in de winter tussen de 5°C en 10°C.
Het jaar rond in lente-modus!
Ik zou de winter missen maar voor de meeste mensen klinkt dit als een ideaal klimaat.
Het kan er wel soms stevig waaien maar toen wij er waren was dit zeker niet het geval.
Op dit paradijs met helderblauwe wateren en witte stranden waanden we ons eerder in de Caraïben.
Op de foto het dun bevolkte Bryher.
In Penzance was het bewolkt maar hier scheen de zon.
De eilanden moeten het vooral hebben van het toerisme, maar hun charmes wisten ze te behouden.
Hoe
is het mogelijk dat er Noordelijker gelegen eilanden bestaan op zo een
korte afstand van onze Lage Landen en waar het nooit wintert???
Dit heeft alles te maken met de warme zeestroom, de Noord-Atlantische Drift om precies te zijn, die zorgt ervoor dat de eilandengroep geen sneeuw of vrieskou kent.
Een warme golfstroom was eveneens aanwezig op de Scillonian III in de vorm van kots die blijkbaar de uitgang van een kindermond had gevonden.
Dit heeft alles te maken met de warme zeestroom, de Noord-Atlantische Drift om precies te zijn, die zorgt ervoor dat de eilandengroep geen sneeuw of vrieskou kent.
Een warme golfstroom was eveneens aanwezig op de Scillonian III in de vorm van kots die blijkbaar de uitgang van een kindermond had gevonden.
Een weeë zure geur vulde de lounge van het schip toen één van de aanwezige kinderen de maaginhoud niet meer binnen kon houden.
We waren gewaarschuwd door Gillian dat de overtocht heftig kan zijn, het schip heeft weinig diepgang waardoor het meer heen en weer wiegt.
Eenmaal aangemeerd werd de bagage met onze kostbare inhoud gelost.
Het was even druk in het kleine stadje, een aankomende scheepslading toeristen werd geruild voor een vertrekkende.
We waren gewaarschuwd door Gillian dat de overtocht heftig kan zijn, het schip heeft weinig diepgang waardoor het meer heen en weer wiegt.
Eenmaal aangemeerd werd de bagage met onze kostbare inhoud gelost.
Nadat we onze bagage hadden te pakken gekregen begaven we ons op pad naar Crebinick House, vijf minuten wandelen van de kade.
De B & B wordt uitgebaat door een jong koppel dat hier zowat hun hele leven de vakanties doorbrachten en meer en meer aan de eilanden verslingerd raakten.
Ze gaven hun leven een heel nieuwe wending door een carrière in de advocatuur op te geven en hier een guesthouse te beginnen.
We werden er heel goed ontvangen, dat ze hun best doen voor hun gasten was o.a. te merken aan de naar mijn wensen aangepaste drank in de frigo en de chocolade op de kamer.
Na de kennismaking wandelden we wat rond op het eiland, veel gingen we niet doen vandaag.
Op het pleintje was er een marktje waar lokale producten werden verkocht, we overwogen even om een fles gin te kopen maar we hebben ons toch kunnen inhouden.
Het volgende dat ons pad kruiste was Garrison Walls, een strategisch gelegen fort waarop kanonnen staan.
Het garnizoen op St Mary's heeft een fascinerende militaire geschiedenis die begon in de 16e-eeuw en duurde tot het eind van de Tweede Wereldoorlog.
We namen er even een kijkje, er was tevens een doorgang onder de muur om de vijand te verschalken.
Wat me direct opviel op dit eiland was de overvloed aan vetplanten die overal groeien.
Niet enkel in aantallen maar ook hun omvang.
In bermen, op muren, in tuinen...ze zijn overal te vinden.
We eindigden onze wandeling op het strand, het was genieten met een flesje wijn uit onze rugzak.
Deze weekdieren waren voor de eeuwigheid gefossiliseerd; met duizenden hadden ze hun laatste rustplaats gevonden op de talrijke rotsen van het strand.
We raapten nog wat steentjes om later een halsketting mee te maken, en zie daar... een meeuw!
Tijdens de terugweg naar de B & B troffen we bij heel wat huizen op de stoep, kleine kraampjes aan waar er van alles werd aangeprezen.
Deze "honesty stalls" zijn uniek in hun soort, compacte onbemande winkeltjes gevuld door de eilandbewoners met zelf gekweekte voedingswaren of handgemaakte accessoires.
Voorbijgangers nemen wat ze nodig hebben en stoppen het gepaste geld in een pot.
We zagen dit fantastische concept reeds eerder op Lewis in de Buiten-Hebriden.
Op deze eilanden is criminaliteit een vreemd begrip, iets van het vaste land.
De eigenaar van de B & B vertelde ons tevens dat zijn voordeur gewoon open blijft...
Voor het avondeten kwamen we terecht in de pub, Bishop and Wolf.
Ze gaven hun leven een heel nieuwe wending door een carrière in de advocatuur op te geven en hier een guesthouse te beginnen.
We werden er heel goed ontvangen, dat ze hun best doen voor hun gasten was o.a. te merken aan de naar mijn wensen aangepaste drank in de frigo en de chocolade op de kamer.
Op het pleintje was er een marktje waar lokale producten werden verkocht, we overwogen even om een fles gin te kopen maar we hebben ons toch kunnen inhouden.
Het volgende dat ons pad kruiste was Garrison Walls, een strategisch gelegen fort waarop kanonnen staan.
Het garnizoen op St Mary's heeft een fascinerende militaire geschiedenis die begon in de 16e-eeuw en duurde tot het eind van de Tweede Wereldoorlog.
We namen er even een kijkje, er was tevens een doorgang onder de muur om de vijand te verschalken.
Wat me direct opviel op dit eiland was de overvloed aan vetplanten die overal groeien.
Niet enkel in aantallen maar ook hun omvang.
In bermen, op muren, in tuinen...ze zijn overal te vinden.
We eindigden onze wandeling op het strand, het was genieten met een flesje wijn uit onze rugzak.
Deze weekdieren waren voor de eeuwigheid gefossiliseerd; met duizenden hadden ze hun laatste rustplaats gevonden op de talrijke rotsen van het strand.
We raapten nog wat steentjes om later een halsketting mee te maken, en zie daar... een meeuw!
Deze "honesty stalls" zijn uniek in hun soort, compacte onbemande winkeltjes gevuld door de eilandbewoners met zelf gekweekte voedingswaren of handgemaakte accessoires.Voorbijgangers nemen wat ze nodig hebben en stoppen het gepaste geld in een pot.
We zagen dit fantastische concept reeds eerder op Lewis in de Buiten-Hebriden.
Op deze eilanden is criminaliteit een vreemd begrip, iets van het vaste land.
De eigenaar van de B & B vertelde ons tevens dat zijn voordeur gewoon open blijft...
Voor het avondeten kwamen we terecht in de pub, Bishop and Wolf.
We aten er een lekkere pizza, mijn vraag om er vegan kaas op te doen kwam niet eens vreemd over...Of course we have vegan cheese!
Er trad een folkbandje op die ons langer in de pub deed verblijven dan voorzien, we kwamen voor een snelle hap maar bleven minstens drie uur.
Het was een mooie dag geweest, de Scilly's gaan we morgen verder verkennen, een leuke gedachte om de slaap aan te vatten.
Day 6: The Beautiful Gardens of Tresco & A late Night Boat to St. Agnes.
23/08/2019
Het ontbijt was terug dik in orde, op zijn Engels, niet zo een uitgebreide schaal fruitsla maar deze keer was er ook toast avocado.
De gastheer verkocht tickets voor de bootjes naar de andere eilanden aan dezelfde prijs (£ 10 p.p.) als in de haven.
Dat kwam ons goed uit want we gingen naar het eiland Tresco, het meest interessante van de archipel.
Wat duiding over dit eiland:
De zogenaamde Keizer van Scilly, Augustus John Smith (1804-1872) krijgt in 1834 de Scilly-eilanden langdurig in erfpacht van het hertogdom van Cornwall.
De Lord Proprietor of the Isles of Scilly zoals hij zichzelf noemt, gaat voortvarend te werk om de schrijnende armoede op de eilanden aan te pakken.
Met de bouw van Tresco Abbey (zijn woonhuis), Abbey Gardens, diverse kerken, scholen, kades en wegen stimuleert hij de economie.
Hij introduceert het idee van ruilverkaveling om rendabele boerderijen te creëren en laat sommige eilandjes, waarop geen fatsoenlijk bestaan mogelijk is, evacueren.
Smith voert op de eilanden de leerplicht in, decennia eerder dan in Engeland.
De eilanders spreken nog steeds met veel respect over de voormalige Emperor of Scilly die de eilanden een stuk welvarender maakte.
Het was opnieuw een zonnige dag, ideaal om dit eiland en zijn bijzondere tuin te bezoeken.
We stapten eerst naar de kasteelruïnes die zich aan de Noordkust van Tresco bevonden.
Een smal maar goed begaanbaar pad leidde ons naar het Noorden van het eiland.
Het eerste wat we zagen was een paal met telefoonkabels aan met een bordje “Telephone Cable”, een mens maakt nogal wat mee op zo een eiland!
Door het volgende bord op ons pad leerden we dat dit eiland een belangrijke rol speelde in de bevrijding van Europa tijdens Wereldoorlog Twee.
Een geheime zeevloot was hier gevestigd, vermomd als Franse vissersboten speelden ze een belangrijke rol bij de voorbereiding van D-Day.
Dit spionagenetwerk zorgde voor heel wat informatie en legde de basis voor de landing in Normandië in 1944.
In vroegere tijden werd de verdediging van het eiland opgenomen door de kastelen King Charles' Castle en Cromwell's Castle.
King Charles's Castle is een geruïneerd artilleriefort met uitzicht op de haven van New Grimsby.
Gebouwd tussen 1548 en 1551 om de eilanden tegen Franse aanvallen te beschermen en te voorkomen dat vijandelijke schepen de haven binnen vaarden.
https://www.english-heritage.org.uk/visit/places/king-charless-castle/history/
Veel restte er niet van het kasteel, het uitzicht was wel mooi:
Na de verwoesting van Cromwell's Castle nam King Charles's Castle de verdediging over:
https://www.english-heritage.org.uk/visit/places/cromwells-castle/history/
Er trad een folkbandje op die ons langer in de pub deed verblijven dan voorzien, we kwamen voor een snelle hap maar bleven minstens drie uur.
Het was een mooie dag geweest, de Scilly's gaan we morgen verder verkennen, een leuke gedachte om de slaap aan te vatten.
Day 6: The Beautiful Gardens of Tresco & A late Night Boat to St. Agnes.
23/08/2019Het ontbijt was terug dik in orde, op zijn Engels, niet zo een uitgebreide schaal fruitsla maar deze keer was er ook toast avocado.
De gastheer verkocht tickets voor de bootjes naar de andere eilanden aan dezelfde prijs (£ 10 p.p.) als in de haven.
Dat kwam ons goed uit want we gingen naar het eiland Tresco, het meest interessante van de archipel.
Wat duiding over dit eiland:
De zogenaamde Keizer van Scilly, Augustus John Smith (1804-1872) krijgt in 1834 de Scilly-eilanden langdurig in erfpacht van het hertogdom van Cornwall.
De Lord Proprietor of the Isles of Scilly zoals hij zichzelf noemt, gaat voortvarend te werk om de schrijnende armoede op de eilanden aan te pakken.
Met de bouw van Tresco Abbey (zijn woonhuis), Abbey Gardens, diverse kerken, scholen, kades en wegen stimuleert hij de economie.
Hij introduceert het idee van ruilverkaveling om rendabele boerderijen te creëren en laat sommige eilandjes, waarop geen fatsoenlijk bestaan mogelijk is, evacueren.
Smith voert op de eilanden de leerplicht in, decennia eerder dan in Engeland.
De eilanders spreken nog steeds met veel respect over de voormalige Emperor of Scilly die de eilanden een stuk welvarender maakte.
Het was opnieuw een zonnige dag, ideaal om dit eiland en zijn bijzondere tuin te bezoeken.
De overtocht duurde amper 20 minuten, na het aanmeren viel me het aquarium heldere water van de baai op.
Een smal maar goed begaanbaar pad leidde ons naar het Noorden van het eiland.
Het eerste wat we zagen was een paal met telefoonkabels aan met een bordje “Telephone Cable”, een mens maakt nogal wat mee op zo een eiland!
Door het volgende bord op ons pad leerden we dat dit eiland een belangrijke rol speelde in de bevrijding van Europa tijdens Wereldoorlog Twee.
Een geheime zeevloot was hier gevestigd, vermomd als Franse vissersboten speelden ze een belangrijke rol bij de voorbereiding van D-Day.
Dit spionagenetwerk zorgde voor heel wat informatie en legde de basis voor de landing in Normandië in 1944.
King Charles's Castle is een geruïneerd artilleriefort met uitzicht op de haven van New Grimsby.
Gebouwd tussen 1548 en 1551 om de eilanden tegen Franse aanvallen te beschermen en te voorkomen dat vijandelijke schepen de haven binnen vaarden.
https://www.english-heritage.org.uk/visit/places/king-charless-castle/history/
Veel restte er niet van het kasteel, het uitzicht was wel mooi:
Na de verwoesting van Cromwell's Castle nam King Charles's Castle de verdediging over:
https://www.english-heritage.org.uk/visit/places/cromwells-castle/history/
De heuvels aan de westelijke kant van het eiland kleurden helemaal roze door de bloeiende heide.
Op het vandaag de dag onbewoonde eiland St. Helen's staat de Noordelijke vuurtoren van The Scilly Islands.
In de elfde eeuw leefde er een kleine rooms-katholieke gemeenschap, de restanten van een kapel en een pesthuis, waar lijders aan besmettelijke ziekten werden verpleegd zijn er te vinden.
Ook treft men op St. Helen's verschillende cairns uit de bronstijd aan.
Dit eiland bezochten we niet, om alles te bezoeken zou je toch wel een week op de Scilly's moeten verblijven.
We hadden het plan om helemaal rond Tresco te stappen, het Noordelijke deel was erg desolaat en andere wandelaars waren een zeldzaamheid.
Na een tijdje veranderde de heide stilaan in laag struikgewas en hier en daar groeide al een boom om even later in een beboste streek te veranderen.
We stapten het bos door om terug aan de kust uit te komen, het contrast van landschap kon niet groter zijn, eensklaps stonden we precies aan de Franse Rivièra!
Op amper drie kilometer evolueert het landschap hier van een desolaat, woest en eerder Schots uitziend landschap naar een tropisch plaatje dat je meer met de Middellandse Zee associeert.
Op het terras van het Beach Café aan de Old Grimsby baai konden we terecht voor een lichte, gezonde en vooral lekkere lunch met vers gebakken brood en een glas wijn, genieten in stijl met zicht op een azuurblauwe zee.
Even verder kruiste The Old Blockhouse ons pad, eveneens een deel van de verdedigingslinie van het eiland:
https://www.english-heritage.org.uk/visit/places/old-blockhouse/history/
We moesten nu echt wel opschieten, het was bijna 14u en we hadden de tuin nog niet bereikt.
Het uitzicht vanop The Old Blockhouse was magnifiek!
Via een tussenweggetje vonden we uiteindelijk deze brede oprijlaan, vanaf nu waanden we ons helemaal in de tropen.
The Jetsons waren ondertussen ook gearriveerd en hadden hun retro-futuristische vliegtuigje geparkeerd op de heli-haven!
Deze brug leidde ons het bijzondere park in:
We waren nog steeds in Engeland maar onderstaande foto's zouden eerder vermoeden dat we in Afrika of Zuid-Amerika waren beland.
Een 6 meter hoge haag vormde de doorgang naar de tuin van Neptunus waar ook het beeld van Gaia stond.
De Tresco Abbey Garden, een tuin met zo’n 20.000 exotische planten uit 80 landen, variërend van Brazilië tot Nieuw-Zeeland en Birma tot Zuid-Afrika is een must-see! De tuin is in 1834 aangelegd door Augustus Smith die de tuin heeft laten afbakenen met hekwerk, dat de Atlantische wind tegenhoudt.
Het gevolg is een overdaad aan exotische planten die door de zon en het milde klimaat alle ruimte kregen om te bloeien.
Smith verzocht zeevaarders om zoveel mogelijk bloemen en planten uit alle werelddelen te verzamelen en af te leveren op zijn eiland.
De schatten die je in de abdijtuin kunt vinden, zijn niet beperkt tot planten, bomen en bloemen.
Het hart van het park is de St.Nicholas priorij uit de 12e eeuw:
Deze bloemen vonden we overal terug:
De
tuin is ook de thuisbasis van een verzameling boegbeelden van
scheepswrakken die vergingen voor de kusten van de eilanden, en die worden
tentoongesteld in het Valhalla Museum.
Deze bloemen vonden we overal terug:
De Zuid-Afrikaanse bloem Haemanthus Coccineus Amaryllis:
Ik zou hier nog veel foto's kunnen plaatsen...nog enkele als uitsmijter:
Op het einde van het bezoek was er uiteraard de onvermijdelijke shop waar er onder andere zaad van sommige planten kon gekocht worden.
Het bezoek aan Tresco zat erop, we hadden nog een half uur om naar de kade te wandelen.
Het bootje voor de terugtocht lag te wachten aan de aanlegsteiger.
De begeleidende bootman was een zeeman op rust met gouden oorringen en één oog, ik verzin dit niet!
Had hij een ooglapje, het cliché van de zeerover was compleet.
Het eiland-hoppen zat er nog niet op want om 18u namen we terug een bootje, ditmaal de Guiding Star die ons naar het eiland St.Agnes zou brengen, helemaal in het Zuiden van de archipel.
De zeerover was allicht een paar vrouwen aan het molesteren in de pubs aan de haven en was voor deze avondvaart vervangen door een lief hondje.
Om 20:45u moesten we terug aan de kade staan, voor het helemaal donker zou zijn op zee, voor de terugvaart naar St.Mary's.We hadden dus een dikke 2 uur om te eten in Turk's Head, de meest Zuidelijk gelegen pub van het Verenigd Koninkrijk.
Op St.Agnes en Gugh zijn geen ratten en dat willen ze ook zo houden.
Er was nog tijd om een wandeling op het eiland te maken, dat deden we niet, we stapten naar het getijdeneiland Gugh, dat bij eb te voet bereikbaar is.Je kan er ruïnes uit de Bronstijd bekijken, die vonden we niet, we hadden geen plannetje en ook geen internetverbinding; dat we Gugh bezochten was niet voorzien.
We liepen er ook helemaal alleen, dan maar een foto van deze Standing Stone, voordat hij helemaal scheef valt.
Ondanks we niets interessants tegen kwamen was het toch een mooie wandeling.
Eén van de twee huizen op Gugh:
De navelstreng waarmee Gugh aan St.Agnes hangt:
Niets dan rust op het dun bevolkte St.Agnes:
De ruïnes stuurden hun kat maar de zon deed wat ze moet doen op zo een avond: zo romantisch mogelijk ondergaan!
Wij waren tijdig terug aan het bootje voor de terugtocht, de zee was wat ruwer geworden en er was heel wat deining. Iets na 21u stonden we terug in St.Mary's.
Het was een lange dag geweest, veel gewandeld, teveel voor de rug die te kennen gaf dat het tijd was voor rust en en lekker biertje.
Ik koos voor een kerstbiertje van St. Bernardus, ook op een zomeravond op een subtropisch eiland gaat dat er altijd in!
Voor het slapen gaan nog een beetje aan dit verslag werken en morgen staat de terugkeer gepland naar het Britse vasteland.
Day 7: Leaving The Isles of Scilly
24/08/2019
10:45u, na het uitchecken hadden we nog 3.5 uur de tijd voordat we aan de ferry moesten zijn om terug naar Penzance te varen.
De bagage mocht zolang blijven staan in de lounge van de B & B.
 |
| Hugh Town, St.Mary's |
Een tochtje langs de kust naar Old Town, naast de hoofdstad Hugh Town, de andere woonkern van het eiland.
Op weg kwamen we regelmatig golfwagentjes tegen die worden gebruikt om het eiland te verkennen, de karretjes zullen zichzelf al goed terugverdiend hebben aan £55 per dag! Ondanks die prijs blijken ze populair.
Zouden Kate & William er ook eentje hebben gehuurd tijdens hun huwelijksreis?
De eilanden zijn een favoriete bestemming van de prins, in zijn jeugdjaren bracht hij er met zijn familie heel wat vakanties door.
Ook bekende Britten zoals Helen Mirren, Kate Winslet en Jude Law komen hier regelmatig genieten van de natuur zonder al teveel pottenkijkers.
Gisteren op het bootje naar St.Agnes meende ik één van de acteurs uit de serie Shetland te herkennen.
Mij herkende niemand, en dat is maar goed ook want ik was per ongeluk in een bramenstruik getrapt bij het beklimmen van deze stenen en liep met een bloedend onderbeen rond.
Volgens ons kaartje zou hier ergens een 3500 jaar ouden begraafplaats zijn maar we vonden ze niet, geen pad, geen wegwijzers...
Wel mooie rotsformaties, het resultaat van miljoenen jaren erosie of toch het werk van mensenhanden?
In de buurt van Tolman Point, hele velden met bloeiende vetplanten.
Tussen de hoofdweg naar Old Town en de Zuidkust bevindt zich de luchthaven waar de Skybus continue heen en weer vliegt naar het Britse vasteland.
Om 13:20u haalden we onze bagage op en op weg naar de haven sprongen we binnen bij The Mermaid Inn voor een portie Vish & Chips en een pint. Het smaakte ons, doorgaans eten we weinig of niets over de middag maar we wisten dat we deze avond laat zouden eten dus kon een extra maaltijd er wel bij. Ik tekende ook deze petitie, met de hulp van een lokale pub bezoeker die met veel graagte zijn postcode invulde. Ik heb hier tussen deze foto's wat plaats over maar wat valt er meer te zeggen, dat de serveerster zich verontschuldigde dat het geen verse erwtjes waren maar uit diepvries.
Dat de frieten echt wel lekker waren en de "fish" waren eigenlijk gefrituurde palmharten, een heel lekkere ontdekking.
De jongeman die me zijn postcode gaf, had duidelijk een oogje op de serveerster, blablabla en de gaatjes tussen deze pint en erwtjes zijn gevuld!
Op naar de haven, de Scillonian III had een verse lading eilandbezoekers gelost en wij stonden klaar voor de terugvaart, het was reeds 14:20u, helemaal niet druk en 5 minuten later waren we al aan boord.
The Isles of Scilly zijn ons heel goed bevallen, de overtocht is prijzig, zowel per ferry als per vliegtuig, maar ze zijn een bezoek zeker waard.
Als je geluk hebt zit je gerief in de eerste en kan je vlug vertrekken, onze bagage zat in de laatste...
18:45u waren we aan de auto, later dan verwacht, gelukkig had ik een overnachting geboekt in het nabije Helston.
Op weg naar daar passeerden we St Michael's Mount, de Engelse tegenhanger van de Franse Mont Saint-Michel.
Waren we vroeger van de boot gekomen konden we er eens naartoe wandelen, het was toch eb, maar ik beperkte me tot enkele foto vanop het vasteland, een meeuw wou persé op de foto...
Iets voor 20u kwamen we aan op een heel bijzondere camping.
Het was even niet duidelijk waar we precies moesten zijn, het adres staat niet online en kregen we maar na de betaling, gelukkig had ik mijn mails bijgehouden.
De camping is gelegen op een domein waar er ook wel andere activiteiten werden georganiseerd, er was een samenzijn in de grote schuur waar mensen aan het zingen waren, de camping lag iets verder.
De klok werd 50 jaar terug gedraaid, we waren beland in Wee World, een bijzondere camping, er overviel me een flowerpower gevoel in de oude boomgaard met tentjes, tipis, pod's en kampvuurtjes, ook rook ik hier en daar een "kruidensigaretje".
Wij kregen een heel charmante pod toegewezen, een soort sprookjesachtig houten huisje.
Elektriciteit was er niet, de hele site werd verlicht met kerstlichtjes, tot in onze pod toe.
Dekens waren niet voorzien, gelukkig hadden we onze slaapzakken maar de heel behulpzame Vivian wou ons wel dekens bezorgen indien nodig.
Later op de avond zouden we ons vervoegen aan het grote kampvuur maar eerst reden we naar het stadje Porthleven, volgens de Happy Cow app was het deze avond bij het Aziatisch restaurant Moonflower te doen.
Uitstekende keuze, zo zou blijken, het voorgerechtje was gewoontjes, de Plantbased Pancake Rolls bleken doorsnee mini-loempia's te zijn met een typisch kunstig uitgesneden worteltje erbij maar het hoofdgerecht was verrukkelijk!
 |
| Singapore Chow Mein - Udon |
 | |||
| Fried Long Beans & Yellow Spicy Bean Sauce |
Bij het afrekenen kregen we elk een gelukskoekje.
Het was ondertussen helemaal donker geworden en in het stadje heerst een permanente kerstsfeer.
Terug naar Wee World.
Het was donker op de camping, we moesten ons nog wat installeren en de kerstlichtjes gaven maar beperkt licht.
Tot iets na middernacht was het heel gezellig aan het kampvuur, ieder bracht zijn drank mee, in ons geval een doos rode wijn.
Het vuur knetterde, goede muziek en de drank vloeide rijkelijk, er werd verbroederd en verhalen uitgewisseld.
Samen met de van Schotland afkomstige Vivian en enkele gasten verbeterden we de wereld, het was één en al love peace and happiness.
Met zielgenoten rond een zalig kampvuur onder de sterren, hier wil ik op één van de volgende reizen terugkomen.
Het was ondertussen helemaal donker geworden en in het stadje heerst een permanente kerstsfeer.
Terug naar Wee World.
Het was donker op de camping, we moesten ons nog wat installeren en de kerstlichtjes gaven maar beperkt licht.
Tot iets na middernacht was het heel gezellig aan het kampvuur, ieder bracht zijn drank mee, in ons geval een doos rode wijn.
Het vuur knetterde, goede muziek en de drank vloeide rijkelijk, er werd verbroederd en verhalen uitgewisseld.
Samen met de van Schotland afkomstige Vivian en enkele gasten verbeterden we de wereld, het was één en al love peace and happiness.
Met zielgenoten rond een zalig kampvuur onder de sterren, hier wil ik op één van de volgende reizen terugkomen.
Het zal wel niet de laatste keer zijn dat we naar Cornwall komen, we hebben er toch wel een beetje ons hart verloren al is het natuurlijk Schotland niet.
Morgen de laatste dag in dit deel van Engeland en dan rijden we door naar Glastonbury.
Jacky De Reviere
4/09/2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten