Cornwall - Wales: Day 8

Day 8: Lizard Point, Bodmin Jail, The Search to Nampara & Arriving
Camelot Retreat

25/08/2019
Vroeg wakker maar toch goed geslapen in het sprookjestuinhuis.
Ik wandelde door de ontwakende boomgaard met de kris kras opgestelde tentjes.

Een eekhoorn deed zich tegoed aan noten en vruchten in de bomen.

Elektriciteit op de camping was er enkel in het douchegedeelte dat was ondergebracht in een paddock, een gebouw dat in vroegere tijden diende als paardenstal.
Voor wie interesse heeft om op deze camping te overnachten, via Airbnb kan je boeken onder de naam Quirky Camping Pod.
Gedoucht, gepakt en gezakt verlieten we rond 9:30u de camping.
We reden naar de kust en zouden wel een ontbijtgelegenheid tegen komen.
Dit duurde niet lang, aan het eerstvolgende kruispunt troffen we The May Tree aan.
We konden er ontbijten volgens de all you can eat formule, dat kwam goed uit want we hadden honger.
Het eerste wat ik zag was een aankondiging voor Kerstmis, kerstsfeer alom in deze streek!
Het was zondag, de zaak zat goed vol, net zoals ons buikje na een uur te verblijven in deze vreetzaak, op de foto, een deel van het ontbijt...

Vivian had ons gisteren aan het kampvuur aangeraden naar Kynance Cove te rijden op het Lizard schiereiland aan de Zuidkust.
Dat waren we sowieso van plan, het schijnt één van de mooiste baaien van Groot-Brittannië te zijn en tevens een Poldark filmlocatie.
Na een klein half uurtje rijden kwamen we aan op de parking, het was er al behoorlijk druk.
Van daaruit vertrekken heel wat wandelingen, vanwege de onwaarschijnlijke pracht van de streek is de plaats heel populair.

Best te bezoeken op een weekdag, wij waren er echter op een zonnige en warme zondag, het werd die dag toch wel 25°C en heel wat dagjestoeristen kozen deze plek uit.
Wij waren heel tevreden met dit weer!
Ons Belgenland werd die dagen voor de derde keer deze zomer geteisterd door een hittegolf en ik was maar wat blij die hellebrand niet opnieuw te moeten meemaken.
De site en de parking zijn in handen van National Trust en betalend, bovendien was de parkeerwachter een echt rund!

Van Kynance vertrekt een fantastische kustwandeling naar Lizard Point, het meest zuidelijke punt van het Britse vasteland.
Deze avond wilden we in Glastonbury uitkomen en tijd om die wandeling te maken ontbrak.
Lizard Point is geen plaats waar het wemelt van de hagedissen.
De plaats is genoemd naar an Lysardh wat in het Cornisch hooggerechtshof betekent.
De geologie van Lizard is interessant, in de 19e eeuw werd er serpentijn gevonden, het zogenaamde lizardiet dat verwerkt werd tot beeldjes, vaasjes, tegels, schoorsteenmantels en andere kunstvoorwerpen.


Lizard Point is tevens een beruchte schipbreuk plaats waar velen het zeemansgraf vonden, éénmaal voorbij de vuurtoren begint hier voor de zeeschepen de tocht over de oceaan.

De zee voor The Lizard is één van de drukst bevaren scheepsroutes ter wereld.

Op deze plaats werd in de 16e eeuw voor het eerst de Spaanse Armada gespot tijdens één van hun vruchteloze pogingen om Engeland binnen te vallen.
In 1707 werd voor de kust The Battle of The Lizard uitgevochten. 

Heden is het een rustige en vredige plaats, wij reden er gewoon per auto naartoe.
De vuurtoren bezochten we niet, heel hoog is die niet en er is een heel complex aangebouwd dat nu een bezoekerscentrum is. 
In 1619 reeds werd er bij Lizard Point een eerste vuurtoren gebouwd om schepen te waarschuwen voor de gevaarlijke kust.

Reeds eerder aangegeven, het was druk vandaag, zoals te zien op deze foto van het boothuis.

Maar de zee bleef er kalmpjes bij, zowel zeehonden als mensen beleefden er een fijne tijd, die laatst genoemde diersoort lag te zonnebaden op de rotsen.

Soms kwam er eens ene piepen, de foto is minder duidelijk want de beestjes zaten toch wel enkele honderden meters in zee.

Het zeeklimaat van Cornwall met zijn milde winters is, ten opzichte van de rest van Engeland, en zeker vergeleken met de breedtegraad (50-51N) zeer zacht. 

Verschillende subtropische planten groeien er in open lucht en volle grond, zoals een aantal palmsoorten. 
De vetplanten waren ook hier in overvloed aanwezig.


Wij vleiden ons even neer om wat naar de zeehonden te kijken en wat zeelucht op te snuiven.
Passende muziek op de autoradio:

Lang konden we er niet blijven liggen, het was al een eind na de middag en het werd tijd om de auto op te zoeken.
Van hieruit kan je enkel maar Noordwaarts rijden en dat deden we, Noord-Wales was nog steeds het einddoel (voor zover dat we een doel hebben want de komende avond was onze laatste geplande overnachting).
Passende muziek op de autoradio:
https://www.youtube.com/watch?v=DRiNpVslI_c
Iets verderop nabij Helston, lagen de Poldark Mines, niets te maken met de gelijknamige tv reeks maar naar verluid een interessante ondergrondse tinmijn die te bezoeken is.
Helaas op zondag niet open...we moesten er gelukkig niet voor omrijden, niet getreurd, we komen zeker nog terug naar dit prachtige graafschap in Engeland.

De mensen van Cornwall hebben een eilandkarakter, ze leefden lange tijd afgesneden van de economische en sociale circuits van de rest van het Verenigd Koninkrijk en woonden geïsoleerd in deze granieten uithoek.

Pas halfweg de 19e eeuw werd dit gebied ontsloten met de komst van de spoorweg.

Dit lange isolement zorgde ervoor dat tradities en de overlevering van de Keltische mythen werden bewaard.
Tot dan was het vooral een volk van avonturiers en ontdekkers, velen kozen het ruime sop.
Wie overbleef werd visser, werkte in de koper- en tinmijnen of wolindustrie.
Of legde zich toe op smokkelen en maakte gebruik van de kust met haar vele diepe natuurlijke inhammen om zich te verbergen en handel te drijven in verboden, belastbare of vervalste goederen en levensmiddelen.
Een riskante bezigheid die sommigen bekochten met een verblijf in de gevangenis of erger, naar zo een gevangenis waren we op weg, Bodmin Jail!
Dat kwam me goed uit, ik had even genoeg van het mooie weer met bijhorende staalblauwe hemel en verlangde naar de koelte van een eeuwenoude donkere en vochtige kerker.

Bodmin Jail is een historische voormalige gevangenis gelegen in Bodmin, aan de rand van Bodmin Moor. 
http://www.bodminjail.org/about-the-jail/a-brief-history/ 

Gebouwd in 1779 en gesloten in 1927.
Ik kende het gebouw vanbinnen, niet dat ik er ooit in beland bent maar heel wat Poldark-scenes spelen er zich af.
Hedendaags worden er geen mensen meer vastgehouden, het is een museum geworden en er zijn verbouwingen aan de gang om een groot deel om te bouwen tot hotel...hier heeft men geld geroken.
Zal wel fijn zijn om er te overnachten maar ik was getriggerd door foto's zoals deze hiernaast en had me verwacht aan een massief, in verval geraakt donker en dreigend gebouw.
Niets daarvan, het museum was ok maar toen ik door een raam naar de vleugel keek waar de verbouwingen aan de gang zijn, vond ik het toch een gemiste kans.

Het museum was verdeeld over vijf verdiepingen, waarvan twee ondergronds.
We maakten er kennis met de vreselijke omstandigheden waarin mensen er werden vastgehouden, gefolterd en geëxecuteerd.
Ze moesten er ook nutteloze taken uitvoeren. 
Zo was er de crank, een apparaat met een hendel dat geen ander doel had dan een gevangene uit te putten en te straffen. 

De gevangenen moesten tot 14.000 keer per dag aan de hendel draaien.  
Het was de taak van de bewakers om de slinger in te stellen - het kon gemakkelijker of moeilijker worden gemaakt, afhankelijk van hoeveel de autoriteiten de gevangene wilden straffen.
Ik stelde de hendel extra stroef in om deze veroordeelde vrouw een beetje te treiteren!

Dit was duidelijk iemand die er op haar plaats zat maar veel anderen zaten er onschuldig of voor de meest onbenullige zaken, er verbleven ook kinderen die samen met hun veroordeelde moeders werden opgesloten.
Ook kinderen die bijvoorbeeld op zondag een spelletje speelden dat enkel op weekdagen mocht --> ---> --> Naar de gevangenis!
Fris zal het er niet geroken hebben, om de drie maanden mochten de gevangenen een bad nemen en zelfs dat vond de directie niet nodig.

Er was ook een zogenaamde paranormale kamer in het museum, ik nam daar geen foto's maar filmde er want ik hoorde van ver de muziek van Tangerine Dream's Rubycon die er continue werd gespeeld, de video kan ik hier, wegens een te groot bestand, niet delen...

Deze stoute meneer zat vermoedelijk terecht in Bodmin Moor, lang moest hij er echter niet verblijven want hij werd opgehangen omdat hij zijn vrouw haar schedel verbrijzelde met een strijkijzer.
We mogen uiteraard niet te snel oordelen; had zij de strijk wel op tijd gedaan? Waren zijn hemden kreukvrij? Ik vermelde het reeds, het waren harde tijden en voor het kleinste akkefietje kreeg je een strop rond je nek.

Dan hadden we toch meer sympathie voor Sarah Polgrean.
Die mengde arsenicum onder de boter die ze op het brood van haar man smeerde, die zou naar het schijnt een drankprobleem en losse handjes hebben gehad.
Daarvoor werd ze in de gevangenis van Bodmin opgehangen.
Sarah had geen mooi leven gehad, haar moeder stond haar af toen ze 4 maanden oud was en haar vader was heel jong gestorven.  
Er werd gezegd dat ze van een zeeman genaamd Yorkshire Jack hield en er wordt aangenomen dat ze haar man vergiftigde om bij Jack te zijn.

Jack zou haar beloofd hebben binnen de drie jaar te trouwen, dood of levend!
Ze zong een lied op weg naar haar galg, daarin vroeg ze aan Jack het ja woord, hij antwoordde: ik wil, ik zal.
Ten tijde van hun overeengekomen huwelijk ging Jack terug varen op zee en tijdens een vreselijke storm sloeg hij overboord en stierf.
Op stormachtige nachten horen zeevaarders nog geregeld doodsklokken en een stem die zegt: Ik wil, ik zal.
Sarah Polgrean werd begraven op het kerkhof van Ludgvan waar ze af en toe verschijnt in haar witte mantel met galgentouw, op zoek naar haar geliefde Jack.

Het hoogtepunt van het bezoek vonden we het verhaal over Selina Wadge.
http://www.bodminjail.org/about-the-jail/selina-wadge-child-murder-in-cornwall/ 
Die vrouw vermoorde haar kind in een waterput en werd opgehangen.
Haar verhaal werd op heel mooie audiovisuele manier gebracht.

 

En dan is er nog het verhaal van Anne Jefferies, nadat ze zes maanden vermist was geweest vertelde ze de dokter en nieuwsgierige dorpelingen dat ze bij de feeën had geleefd. En weet je wat? Die geloofden haar niet!
Ze bleef contact houden met de feeën, ze dansten met haar in de boomgaard en lieten haar zien hoe ze sprookjesbrood moest maken.
Ze brouwde geneeskrachtige drankjes waarmee ze de dorpelingen genas.
Naarmate de tijd verstreek, verspreidde het nieuws zich van haar vrijgevigheid en de helende krachten.
Ze werd bezocht door mensen uit heel Cornwall en ver daarbuiten. 
Het nieuws hierover bereikte de koning en er was onrust tot in de hoogste kringen, de koning en zijn ministers waren bang dat de krachten van Anne een opstand van het volk konden veroorzaken.
Ze werd beschuldigd van hekserij en kwam in de gevangenis terecht.
Daar ging ze zogezegd in hongerstaking maar stiekem brachten de feeën haar iedere nacht eten, ze leefde van bessen, nectar en honingdauw en pasteitjes licht als lucht in de koude, vochtige gevangenis. 
Op een dag gaven de feeën Anne een bijbel en leerden haar een passage over ongeloof in geesten.
Toen ze na een tijd verklaarde niet meer in feeën te geloven werd ze vrijgelaten, men nam aan dat ze geen heks meer was.
Na haar vrijlating ging ze in Padstow wonen en trouwde met William Warren, ze zag nog iedere dag de feeën...

Het lijkt wel dat er enkel maar vrouwen in de gevangenis zaten.
Dat klopt natuurlijk niet, de mannen waren ruim in de meerderheid maar hun verhalen spreken gewoon minder tot de verbeelding. 
Om dat beeld een beetje te compenseren, deze foto van een ter dood veroordeelde man, let vooral op de troosteloze blik in zijn ogen.
Nog even dit vermelden: in één van de kerkers was een koppeltje bezig aan een pittige SM-sessie!
Het bezoek zat erop en van al die kerkers en vreselijke verhalen werd onze honger aangewakkerd, we aten nog een kleinigheidje in de cafetaria.

Vooraleer we naar Glastonbury reden wou ik nog wat rondneuzen op de heide.

Op Bodmin Moor, in het hart van Cornwall, gingen we op zoek naar Nampara, het huis van Ross & Demelza.
Alhoewel we de coördinaten hadden bleek dit heel moeilijk te vinden.
Op onze zoektocht, mooie ruige landschappen en dartelende schapen.

Het werd hoe langer hoe meer duidelijk dat we Nampara niet zouden vinden.
De oude hoeve zou in het 2000 jaar oude stadje St Breward te vinden zijn maar dit bleek achteraf niet te kloppen.
Het is een groot gebied met heel wat veruit elkaar gelegen gehuchten. 
We zochten een naald in een hooiberg en de coördinaten klopten helemaal niet.
Moesten we nu per se dat huis vinden? Uiteraard niet, de zoektocht was inmiddels belangrijker geworden dan het einddoel, Bodmin Moor is een prachtige inspirerende omgeving, Nampara was nergens te vinden maar er waren wel mooie wilde paarden te zien.

We geven niet te snel op, we hadden via een foto andere coördinaten gevonden en die zouden, na alles wat ik qua locatie van de hoeve was te weten gekomen, wel eens zou kunnen kloppen!
Het werd laat en ja, we moesten deze avond in Glastonbury geraken...
De coördinaten bleken inderdaad correct, we sloegen een grindweg in en via Google Maps zagen we de hoeve naderen.

Nog 2 mijl...en dan ineens een bord: Private Road.
Dit was wellicht een misleidend bord om pottenkijkers en toeristen weg te houden, ik negeerde het bord en nog een paar gelijkaardige borden.
Plots stonden we voor een hek...

Nampara

Nampara lag minder dan een mijl van ons vandaan maar hier stopte het, we zaten duidelijk op privé terrein.
Dit was ook de eigenaar niet ontgaan!
Een blauwe pick-up kwam op ons afgereden, ik draaide onze Kangoo zo snel het kon en spoedde me aan een rotvaart over de droge grindweg terug naar de hoofdweg.
De blauwe pick-up kwam niet dichter, bovendien ontnam de stofwolk die ik achterliet de chauffeur het zicht waardoor we tijdig konden ontsnappen.
Na een tijdje zaten we op de snelweg naar het Noorden, onze belager zal hebben ingezien dat hij deze strijd niet kon winnen en had de achtervolging gestaakt, we waren nu éénmaal te snel!
De foto hiernaast is uiteraard niet zelf genomen.

Het was ruim na 21u en donker toen we aankwamen in Camelot Retreat in Glastonbury.
Deze B & B wordt gerund door het medium Valerye die naar verluid een praatje met de doden niet schuwt en het zou volgens het tinternet een magische mystieke plaats zijn op een rustige locatie.
Net wat we nodig hadden!
Eigenlijk was het gewoon een huis in een woonwijk, we moesten onze schoenen achterlaten bij het binnen treden, er mocht niet gerookt worden, stilte werd aangeraden, vlees en alcohol waren er verboden.
Het medium gaf niet thuis, een meisje gaf ons de sleutel van de kamer.
Iedere kamer was ingericht volgens een thema, wij waren in Egypte beland.

Valerye stak haar adoratie voor Sai Baba, een populaire en controversiële Indiase goeroe niet onder stoelen of banken.
Ze was bij hem in de leer geweest en zijn boeken en foto's waren in de hele benedenverdieping prominent aanwezig.
Er was een meditatieruimte om helemaal tot rust te komen, een klein fortuin aan kristallen waren er uitgestald.
Ik vertoefde er toch even om de sfeer te proeven.
Dit was eigenlijk een bijzondere B & B maar wij kwamen gewoon voor een bed en ontbijt, een beetje jammer.

Wie er zin in heeft en er voor open staat kan er verschillende workshops en therapieën volgen, je kan er terecht voor spiritueel advies, allerlei reiki behandelingen ondergaan, je multidimensionale energieveld laten opruimen en...regressie- en reïncarnatietherapie.
Allemaal goed en wel, mijn chakras waren nog goed in evenwicht maar mijn innerlijke zelf schreeuwde vooral om eten, het was bijna 22u en we gingen op pad in High Street, de straat met de bijzondere winkels en eetgelegenheden in Glastonbury.
Nu we helemaal in de sfeer waren konden we toch niet anders dan bij een Indiër gaan eten, niet dat er nog iets anders open was op deze late zondagavond.
 

Elaichi Tandoori bleek een uitstekende keuze! 
Onion bhaji als starter en een lekkere pittige curry als hoofdgerecht.
Naan en een flesje wijn ontbraken niet.
We beklaagden het ons niet, na een drukke dag op een laat uur nog zo lekker eten geeft een grote voldoening.
En laat was het, bijna middernacht en het enige dat ons nog te doen stond was gaan slapen.
Schoenen uit, flinterdunne en geluidloze pantoffels aan en vervolgens heel stilletjes naar onze Egyptische slaapkamer sluipen.
Zo gaat het er aan toe in Camelot Retreat.
Osiris, Ra en Anubis zorgden voor de nodige bescherming tijdens een rustige nacht.

Jacky De Reviere
8/09/2019