Day 16: The old town of Clovelly & The Birthplace of King Arthur.
Het afvalverwerkend bedrijf Renewi is ontstaan uit de fusie van het Nederlandse Van Gansenwinkel en het Britse Shanks.
De groep heeft een groot marktaandeel in België Nederland, Groot-Brittannië en Canada.
Wie kent er niet de slogan? Afval bestaat niet.
Euh...wat heeft dit te maken met...?
Wel, de Upton Cross B & B wordt gerund door twee mannen waarvan er ene een leidinggevende functie had bij Van Gansenwinkel en die vaak in ons land was voor zijn werk.
Hij doet het, vermoed ik, nu rustig aan met de B & B met zicht op lama's en de zee.
Tijdens ons laatste ontbijt van de reis probeerde de voormalige afvalverwerker van de Upton Cross B & B ons zo hard te overtuigen van een bezoek aan het dorpje Clovelly dat ik vermoedde dat hij zijn afvalopbrengsten in het stadje investeerde.
Een ander koppel aan de tafel bevestigde de lovende woorden, we moesten er 15 mijl
Een spelletje scrabble aan zee werd er voor opgeofferd...het was de laatste dag en moesten keuzes maken.
In dit noordelijke deel van Cornwall zie je heel wat Cornische vlaggen, ook Saint Piran's Flag genoemd.
Die bestaat uit een wit kruis op een zwart veld.
Saint Piran is de patroonheilige van de tinmijnwerkers én die van Cornwall, volgens de overlevering zou hij het tin hebben ontdekt.
In de vlag wordt dit gesymboliseerd in het witte kruis, op een achtergrond van zwarte kolen, ook aan deze B & B wapperde de vlag.
Het dorp is tegen een heuvel opgebouwd en telt een dikke 400 inwoners.
Het bezoek begon met een opdoffer, dit dorpje heeft een toegangspoort in de vorm van een bezoekerscentrum/souvenirshop/restaurant/kaartenwinkel.
Clovelly zomaar betreden is geen optie, er diende £7.75 p.p. betaald te worden om erin te mogen, Welcome to Clovelly zeggen ze dan!
Clovelly blijft een volledig functionerend stadje, dat zich vastklampt aan een meer dan 130 meterhoge klif, met uitzicht op Bideford Bay.
Eénmaal de tol betaald daal je af via steile kasseistraatjes, dat geldt ook voor de bewoners die al hun spullen naar hun huis brengen op een slee.
Vroeger gebeurde dit door muilezels die de steile gladde kinderkopjes moesten zien te overleven samen met hun zware last.Dezer dagen wordt deze dierenmishandeling nog enkel getolereerd voor het vervoeren van kinderen, wij zagen gelukkig geen ezels in de straten, ze stonden wel beneden te wachten.
Met
zijn gevels vol bloemen en slapende katten leek het wel dat we een prentenboek van Beatrix Potter waren binnen gewandeld.Aan het pittoreske haventje adem je naast de zeelucht ook geschiedenis, dit soort beelden zie je enkel in films, "de tijd heeft hier stil gestaan" wordt soms iets te vlug uitgesproken maar hier is van toepassing.
We kwamen er ook een goede vriend tegen:
Je hebt er uitzicht over een schitterende baai met kiezelstrand.
Op de achtergrond, de kademuur uit de 14e eeuw.
Sinds halfweg de 19e eeuw heeft toerisme de visserij vervangen als belangrijkste bron van inkomsten.
Met de bootjes kan je mee voor een tochtje van een half uur voor de kust.
Ook hier haalde J. M. W. Turner zijn penseel boven, Colvelly Bay uit 1824 is te bekijken bij Tate's in London.
Centraal op onderstaande foto, The Limekiln (kalkoven):
Het transport van kalk was moeilijk tijdens het pre-industriële tijdperk.
Dus werd het verscheept vanuit Wales, naar kleine havens langs deze kust.
Sinds de 14e eeuw wordt er in Clovelly kalk gebrand.
Kalksteenverbranding werd een belangrijk onderdeel van de economie in Noord-Devon tijdens de 18e en 19e eeuw.
Het wordt veel gebruikt als een element in landbouwmeststoffen en als stabilisator bij modderafgietsels, vloeren, mortel en witkalk.
Kalksteen en een steenkool, genaamd culm, werden verscheept van Zuid-Wales naar de haven van Clovelly.
Daarna werd het van het strand door ezels naar de kalkoven gedragen.
De oven werd gebruikt voor de productie van ongebluste kalk, een bijproduct van kalksteen.
De arbeiders die betrokken waren bij dit proces werkten in uiterst ongezonde omstandigheden.
Het inademen van gevaarlijke schadelijke dampen liet hen bijna stikken en vaak hadden ze lopende rode ogen.
Er waren geen veiligheidscontroles of bescherming en helaas stierven veel mannen jong.
De oven deed dienst tot 1911.
Na het bezoek aan dit bijzondere dorp kan je met een Land Rover terug naar boven worden gereden via een andere weg, wij namen de benenwagen.
Halfweg namen we pauze, ik at zo een vermaarde Cornish pasty, een traditioneel halfronde pastei en HET streekgerecht van Cornwall, dit moet je toch één keer geproefd hebben, je vindt deze pastei niet alleen in Cornwall maar in heel Engeland.
Hier hadden ze gelukkig een volledig plantaardige variant in de aanbieding.
Het was ruim na de middag toen we terug aan de auto waren.
We reden naar één van de meest toeristische hotspots van Cornwall, dergelijke plekken vermijd ik liever maar het kasteel waarvan men zegt dat koning Arthur er is geboren konden we toch niet zomaar passeren.
Tintagel is een klein dorp dat hoog boven de woeste kust is gelegen.
Doordat het in verband wordt gebracht met oude Keltische legenden en koning Arthur is het één van de beroemdste plaatsen in Cornwall.
In het dorp zelf is enkel The Old Post Office de moeite waard.
Het boerderijgebouw uit de 14e eeuw deed enkel tijdens de 19e eeuw een tijdje dienst als postkantoor maar dit was blijkbaar voldoende om heden nog steeds die naam te dragen.
De site was mogelijk reeds bezet in de Romeinse periode, omdat er op het schiereiland een reeks artefacten uit die periode zijn gevonden, maar er is nog niet bewezen dat er een structuur uit die tijd bestond.
Waarschijnlijk was het een woning van de regionale koning van Dumnonia, een deel van Groot-Brittannië tussen de late 4e en late 8e eeuw, in wat nu Devon, Cornwall en delen van Somerset beslaat.
Het kasteel werd gebouwd op de site door Richard, 1e graaf van Cornwall in de 13e eeuw.
De legende gaat over de veronderstelling dat Arthur's vader Uther Pendragon, de koning van heel Groot-Brittannië, ten strijde trok tegen Gorlois, de hertog van Cornwall, om diens vrouw Igraine te schaken, op wie Uther verliefd was.
Gorlois bracht zijn vrouw onder in het op hoge rotsen gebouwde, en door zee omringde én dus oninneembaar geachte Tintagel Castle.
De tovenaar Merlijn werd geroepen en veranderde Uther's uiterlijk op magische wijze in dat van Gorlois.
Met die vermomming kon hij gewoon Tintagel Castle binnen gaan waar hij Igraine aantrof en tijdens die liefdesnacht werd de beroemde Arthur verwekt.
Wij verwekken niets meer en parkeerden ons in het dorp, na ons toegangsticket aan te kopen begaven we ons op het pad naar het kasteel.
Het kasteel staat op het einde van een landtong, die in de 15e eeuw doormidden brak door erosie, een deel van het kasteel verdween in een ravijn.
De twee delen zijn nu verbonden met een wandelbrug.
We wandelden tussen de ruïnes van vervallen muren.
Je moet al wat verbeelding hebben om je de achtereenvolgende kastelen voor te stellen die hier ooit stonden maar het dramatische decor met de oceaan als achtergrond moet volstaan om je gedachten de vrije loop te laten gaan.
Voor de inwoners van Cornwall is het wel duidelijk, hun King Arthur is hier geboren en je spreekt dit dan ook beter niet tegen!
Op deze foto Merlin's Cave:
Hier is duidelijk het ravijn te zien waar een deel van één van de oude kastelen verdween:
Helemaal op het eind van de landtong staat een sculptuur van koning Arthur:
Vanaf hier begon de terugtocht...het besef begon nu echt wel door te dringen dat de reis erop zat, we bevonden ons op ongeveer 12 uur van de terugvaart naar Calais, nog één laatste blik op de prachtige kusten van Cornwall...
Voor we daar aankwamen gingen we winkelen.
Van de uitbater van Christelton House in Llandudno waren we te weten gekomen waar we moesten zijn voor die vegan kaas die ik op verschillende pizza's had geproefd en daar wou ik wel een voorraadje van mee nemen.
Na even het warenhuis te verkennen vonden we waarvoor we kwamen, jammer dat de chips op waren waarvan ik een grote doos wou kopen...
Het was rustig in Polperro, de vakantie zat er voor velen op en in de vallende avond had het iets van een ingeslapen havenstadje.
Deze hond genoot er van het uitzicht en wou dit vooral zo houden:
Op het terras van The Blue Inn, een druk bezochte pub, genoten we van een typisch Britse eenvoudige maaltijd.
Nog een laatste blik op de baai en we wandelden terug naar de parking.
Het was 19:20u en moesten ons niet opjagen, we hadden onze boot rond 2u maar mochten aan dezelfde prijs een boot later of vroeger nemen.
We verlieten No Man's Land en reden oostwaarts naar Dover.
Day 17: The way home...
De rit naar Dover was redelijk vlot verlopen, in Saltash, waar we Cornwall verlieten moesten we deze keer tol betalen bij het oversteken van Tamar Bridge.
Om 1:15u waren we in Dover.
Het inchecken ging heel vlot, er was geen controle...
De auto werd gestald in de grote maag van The Spirit of Britain, ik nam nog een lekker biertje mee, het was toch een twee uur varen en we waren ruim op tijd aanwezig in de lounge.
Toch eerst naar het toilet, gelijk van welk land je bent, of je nu arm of rijk bent, de toiletten stonken voor iedereen even hard.
Aan de gesprekken te horen die ik opving, waren we met een heleboel nationaliteiten aan boord, een varende multiculturele samenleving waarvan de helft lag te slapen op de banken.
De taxfree shop was open en ik kocht me voor de huis- en dierenoppassers een paar flessen Laphroaig Four Oak whisky en, de gelijkheid van mensen en volkeren indachtig, ook eentje voor mezelf.
Het was bijzonder rustig op de veerboot, ik was niet moe en opende mijn grote fles KEUN Oaked Bruin, een bier ideaal voor de wintermaanden en wat mij betrof mochten die eraan komen.
De overtocht was kalm, geen wilde zee en tijdens het genieten van het bier nam ik de foto's van de laatste dagen door.
Hoe de kapitein het deed is me een raadsel, we waren bijna een half uur eerder dan voorzien in Calais, had die een binnenweg gevonden of zo?
Na de klok een uur vooruit te draaien reden we omstreeks 4:15u de veerboot uit.
Tijdens het naar huis rijden ontstonden er al plannen voor een volgende reis die ons een heel eind verder naar het Noorden zal brengen.
Om 6u parkeerden we ons op de eigen oprit, het zat er nu echt wel op.
Het verslag van deze reis daarentegen zat er nog lang niet op, het zou nog bijna 4 weken duren tot alles neergepend zou zijn.
Dit verslag schrijf ik in de eerste plaats als herinnering voor ons zelf en het is leuk als anderen er inspiratie in vinden of op die manier een beetje "meereizen".
Zoals steeds bleek The Rough Guide een uitstekende inspiratiebron en deze keer waren de Trotter en Vicky Guide ook handige partners.
Welwn ni chi y flwyddyn nesaf!
Jacky De Reviere
29/09/2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten