Dag 11: The Flow Country - Culloden - The Clava Cairns + een hotel...
Om van daaruit via de natuurgebieden, Broubster Leans en The Flow Country af te zakken naar Helmsdale.
De Broubster Leans zijn dunbevolkt, enkele dorpjes, veel vogels en uiteraard ook "cabriohuizen", één van de vele stille getuigenissen van de Clearances (ontruimingen).
Alleen in Noord-Schotland al werden begin 19de eeuw 15000 pachters, al dan niet met bruut geweld van hun land verdreven door de land-eigenares, de Gravin van Sutherland, om plaats te maken voor de schapenteelt.
Via Melvich reden we door The Flow Country, een uitgestrekt en zo goed als onbewoond natuurgebied waar de rivieren Halladale en Helmsdale ontspringen.
Middenin dit gebied bevindt zich het dorpje Forsinard, er is een treinstation met bezoekerscentrum.
In vergelijking met vroegere bezoeken aan dit ruige deel van Schotland merkte ik dat er inspanningen worden gedaan om het (natuur)toerisme van de grond te krijgen.
De weg die dit gebied doorkruist is heraangelegd, er zijn bewegwijzerde wandelpaden, en in de buurt van het station wordt een groot gebouw opgetrokken dat weleens een hotel zou kunnen zijn...
Niettemin blijft een bezoek aan The Flow Country een absolute aanrader.
Zoals op onderstaande foto's te zien, er is heel wat wild te spotten:
De zalmrijke Helmsdale stroomt dwars door het gebied en is een paradijs voor vissers.
Ik heb er echter nog geen zalm zien zwemmen...
In het naar de rivier genoemde Helmsdale aangekomen, namen we de A9, richting Inverness.
Een lange ietwat saaie rit langs de oostkust.
Sound of Cinema op BBC Radio 3 leukte de boel toch wat op.
Een selectie uit 80 jaar filmmuziek met jungle als thema, kwam hier zomaar uit de radio rollen, niet verstopt in de late uurtjes, zoals bij de VRT, maar gewoon in de namiddag.
http://www.bbc.co.uk/programmes/b07jhppf
Op de soundtrack van o.a. Jungle Book, Tarzan, Avatar, King Kong en The African Queen verlieten we het noordelijkste deel van de Highlands.
Daar op de heide werd op 16 april 1746 de Jacobitische Opstand definitief neergeslagen.
In het bezoekerscentrum was alle informatie over de Jacobitische Opstand en de Europese oorlogen van die dagen te vinden.
Wie geen zin heeft om tot daar te rijden maar toch geïnteresseerd is:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_bij_Culloden
http://www.celticbritain.net/slag-bij-culloden.htm
We konden er een bijzondere visuele voorstelling van de Slag bij Culloden meemaken in een videoruimte waar je, rechtstaand tussen vier enorme videoschermen, je precies midden in het slagveld bevond.
Wegens de overvloedige regen brachten we niet zoveel tijd door op het slagveld:
Op het slagveld staan de stenen met namen van de deelnemende clans.
Voor de Outlanders: Ook de Frazers leden zware verliezen...
Eigenlijk is het slagveld één groot massagraf.
Een indrukwekkende collectie prehistorische grafkamers rond de zuidoever van de rivier Nairn.
De Cairns zouden 4000 jaar oud zijn, maar er is weinig geweten over wie ze gebouwd heeft.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Clava_Cairn
In een beukenbos troffen we de cairns aan omringd door staande stenen.
Voor de Outlander fans, ook hier zijn opnames gemaakt...
Het was redelijk duister in dit oude beukenbos... ik zette die sfeer nog wat extra in de verf:
Bij het verlaten van Clava Cairns kwam een mysterieuze mist over de heuvel rollen.
Het was nu tijd om een overnachting te zoeken, de auto had dorst en we besloten in de buurt van het skioord Aviemore te logeren.
In Carrbridge hielden we halt om te tanken rechtover het Carrbridge Hotel:
Het regende, reeds 19:20u en etenstijd dus boekten we hier een kamer voor één nacht, ik zou deze avond wat verder schrijven aan dit verslag en hier zou zeker WI-FI zijn.
Het zag er op het eerste zicht wel oké uit...
In de vorige hotels en B & B's werd ons weinig persoonlijke informatie gevraagd maar hier moest vooraf een formulier ingevuld worden en betaald worden.
Ik begreep dit wel want het was een enorm hotel met meer dan 100 kamers, doorgaans niet het soort etablissementen waar we overnachten, maar ja, het was al laat, het regende...we checkten dus in.
Naast ons stond een jonge snaak te jammeren over de slechte WI-FI ontvangst... ik werd steeds minder enthousiast over deze hotel mastodont.
Ik waande me in een slecht en goedkoop decor van een Agatha Christie roman, achter één van die deuren lag vast een lijk te ontbinden!
Na een tijdje stappen bereikten we onze kamer.
Bij het openen van de deur hoorden we een kleverig geluid.
Dit bleek een schuimstrook te zijn om de tocht tegen te houden.
Deze kamer kon nochtans wat tocht gebruiken!
Ondanks het regende zette ik direct het raam open want het rook hier zo muf dat ik vermoedde dat de deur in geen decennia was geopend.
De badkamer rook naar brak water, ik zag geen schimmel maar rook die wel.
Even het internet uittesten...geen verbinding...was er hier nu echt niets dat deugde?
We gingen naar beneden om te dineren, ondertussen deed de wind zijn werk in onze kamer.
Het meisje aan de balie was heel vriendelijk, de muffe geur liet ik maar zo, de wind zou dat wel oplossen, het was een cheap hotel, onze eisen lagen dan ook iets lager, en zoals eerder vermeld, het werd later en het regende... maar die WI-FI moest wel in orde komen!
In het (te kleine) restaurant kregen we een tafeltje toegewezen, heel dicht bij een andere tafel, iets dichter en we konden bij elkaar op schoot.
Na 11 dagen had ik wel zin in een biertje, maar er stond naar Belgische normen, geen echt bier op de kaart.
We bestelden een fles witte wijn die er nog door kon maar de voorbije dagen dronken we betere.
Was ik enthousiast geweest over dit troosteloze hotel dan zou die met de minuut wegslinken.
Een oudere heer waggelde met zijn broeksriem open door het eetzaaltje...wat een vreemde plaats was dit toch...
Ik nam het risico op een voedselvergiftiging en bestelde me vis.
Weinig kans op vergiftiging zo bleek, dit eten kwam ongetwijfeld uit een vacuüm pakje, het enige verse was de smaakloze bloemkool.
Mijn voorgerecht was een Cullen Skink, wat was die gisteren lekker zeg, ik wou dit nogmaals ervaren!
Maar daarvoor moet je dus niet hier zijn!
Ik kreeg een (gelukkig) klein bord met twee zo goed als ongebakken broodjes, zou de oven defect zijn?
De soep zelf was een dikke drab met vier! kleine stukjes kabeljauw, gisteren betaalden we anderhalve pound meer voor dit gerecht maar hier vond ik elke penny er één teveel.
Ik hoopte bij het afruimen van de overig heel vriendelijke jongedame op de vraag als het gesmaakt had...maar die vraag kwam niet, helaas...
Het arme kind wist heus wel wat voor troep ze serveert en in wat voor een aftands en naargeestig oord ze tewerkgesteld is!
Het hoofdgerecht was een stuk droge zalm in een broodkruimjasje, best te vreten maar in om het even welk baanrestaurant zal je beter eten.
Het lijkt vreemd dat we toch nog een dessert bestelden maar ik wou afronden met iets lekkers.
Ik hou wel van een frisse citroentaart met meringue en stond daar toch wel Florida Keys Lemon Pie op de kaart!
Dit zouden ze toch wel niet verprutsen zeker.
Maar ik kreeg dit geserveerd...
De foto is helaas niet bijgekleurd...
Het smaakte zoals het eruit zag, zo nep als het maar kon zijn, ik denk dat alle E-nummers aanwezig waren in dit artificieel gebakje.
Bij het afruimen gaf de serveerster geen krimp.
Ik zag de grap wel in van dit avondje, onze reis was tot nu toe bijzonder goed meegevallen, blijkbaar moesten we nu even in het zand bijten.
Na de "maaltijd" verkenden we nog even het hotel, in The Highland Suite was er goed internet te vinden, de meeste gasten klitten er samen, gezellig tokkelend op hun smartphone.
Er speelde een soort van schlager Highlander bandje...dit was de druppel, er zijn grenzen, ik zag hier echt de humor niet van in en vluchtte snel naar onze muffe kamer waar er warempel, nu wel goeie WI-FI was, en de kamer rook al minder muf!
Ik had heel wat inspiratie en begon mijn verslagje te schrijven, maakte het gezellig met een muziekje en een glaasje Jura terwijl Martine verder rond dwaalde in de Geheime Kamers van Jeroen Brouwers.
Tot plots de sirene afging, brandalarm!
Wat was dit nu weer?! Ik had deze avond al enkele keren aan Fawlty Towers gedacht, maar nu was de realiteit de fictie toch aan het inhalen, uiteraard kwam de scene met de brandoefening me voor de geest.
We lieten de sirene loeien en negeerden het gedoe, gekker moest deze avond niet worden, het waren vast kinderen die hun frustratie uitwerkten op de rookmelders, als het menens zou zijn, kropen we wel door het raam.
Na een minuutje was het kabaal over en konden we rustig slapen.
Over het ontbijt wilde ik nog niet nadenken...het regende nog steeds pijpenstelen.
Indommelend met vreemde dromen over soepblubbers en groene taarten maakte de slaap zich over ons meester.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten