Schotland 2016: Skye - The Outer Hebrides - Ben Hope / Dag 5

Dag 5: The Old Man of Storr - North Uist - Berneray
  
Bij ons laatste ontbijt in Loids-Beinne an Eilein ging het gesprek aan de tafel voor de verandering nog maar eens over de Brexit.
Komende nacht slapen we in onze tent, één ding is zeker, geen woord over de Brexit bij het ontbijt!

We lieten The Cuillins achter ons en zetten koers naar het Noorden voor een rondrit op het schiereiland Trotternish.

Toen we langs Loch Sligachan reden, zagen we tot onze geruststelling dat de schaapjes op het droge zaten, het loch was nu herschapen in een weide vol grazende schapen.

Om 18:30u werden we in Uig verwacht waar we de ferry gingen nemen naar Lochmaddy voor een kort bezoek aan het Buiten-Hebriden eiland North Uist.

We hadden dus ruim de tijd om Trotternish uitgebreid te verkennen, het is te zeggen, de kustlijn met zijn indrukwekkende kliffen en inhammen want het binnenland is niet toegankelijk per auto.

De dag begon mistig, in ideale omstandigheden is The Old Man of Storr, een opvallende 48 meter hoge rotskolom in de vorm van een wilgenblad, van mijlen ver zichtbaar, maar vandaag verschool de kerel zich achter de mist.

De rotskolom maakt samen met zijn buren deel uit van een enorme aardverschuiving en is lang geleden losgekomen van de klifzijde van de berg The Storr waarbij hij ooit hoorde.

Ik wou die ouwe man eens van dichtbij zien, dus trokken we de wandelschoenen aan en gingen op stap voor een zondags bezoekje.

Aan het aantal voertuigen te zien op de parking bij de aanvang van het pad, gingen we daar niet alleen zijn.

Echter, The Old Man was deze zondag blijkbaar niet op bezoek gesteld want met regen, hagel en felle windstoten probeerde hij de bezoekers van zijn berg te jagen.

We lieten ons niet doen en na een half uurtje klimmen stond ik aan de voet van de bijzondere rots.

Martine gaf halfweg forfait, het begon harder te regenen en van beneden zag je dat "toch maar toevallig elegant neergevallen rotsblok" ook wel staan, waarom zou je in godsnaam naar boven klauteren om dat aandacht zoekende verwende stuk steen van dichtbij te zien?

Ik  ging dus op mijn eentje verder en na 20 minuten klauteren kwam ik aan bij de robuuste rots:

En klom nog een stuk hoger om deze foto te maken:

Eenmaal bovengekomen was het opgehouden met regenen, de wind was gaan liggen, het enige geluid dat waarneembaar was, was een fluitend vogeltje, een beloning voor de doorzettende klimmer.

Iets verder langs de weg hielden we halt aan Tobhta Uachdrach, een rustplaats waar een pad vertrok voor een blik op de kustlijn:

The Old Man of Storr was nu wel van veraf te zien:

Ook in Inver Tote aan de watervallen van Lealt Falls, stopten we even voor een spectaculair uitzicht op de Wester Ross en enkele overblijfselen van de dynamietnijverheid. 

Samen met een bus Japanners bezochten we deze plaats:

De in de beddingen van Loch Cuithir en Loch Valerain opgegraven diatomeeënaarde werd via de Lealt Valley Diatomite Railway (dat parallel liep met de rivier Lealt) tot Inver Tote getransporteerd en hier gedroogd, gebrand en verscheept naar het vaste land.





Overblijfselen van de dynamietnijverheid aan de monding van de Lealt:

Een scone van een berg.

Aan een andere parkeerplaats, 6 km verderop vertrok een pad naar de Kilt Rock, waar de basaltzuilen steil oprijzen uit de zee.
We waren hier reeds op eerdere reizen geweest, maar nu was het weer zo goed, de lucht zo blauw, dat ik toch nog eens de camera boven haalde:

Iets verder passeerden we Staffin Bay met zijn gevlekte huizen, toen ik hier in 2006 voor het eerst kwam stonden er zeker nog een 20-tal, de traditie gaat blijkbaar verloren, we troffen er maar een handvol aan:

Iets voorbij Flodigarry was het tijd om even te pauzeren, in een adembenemd decor dat zo uit de Rocky Mountains leek weggeplukt genoten we van het uitzicht, het geruis van de zee en vogels die hun liederen zongen:

Een wijntje?

Aan de westkust op het uiteinde van een landtong staat de ruïne van Castle Duntulm.
Niet toegankelijk vanwege instortingsgevaar, de schapen lieten zich niet tegenhouden:

Die vesting die ooit een belangrijke machtsbasis was, werd in 1732 verlaten door de MacDonalds toen een onhandige verpleegster één van hun baby's door het raam liet vallen op de rotsen...

Even verderop staat op het kerkhof het monument van Flora MacDonald, de plaatselijke heldin die vermomd als Iers dienstmeisje, Bonnie Prince Charles in 1746 de zee oversmokkelde naar Skye.

In de buurt is ook een museum dat de manier van leven op Skye 100 jaar geleden belicht, maar dat helaas gesloten was. In die tijd moeten de huizen er zo hebben uitgezien, herkenbaar voor wie de film Rob Roy zag:

Om 17:30u waren we ruim op tijd in Uig aangekomen alwaar we de veerboot namen naar Lochmaddy op North Uist.

Op de boot aten we een karige maaltijd, deden dit elk apart want de laptop en gsm waren aan het opladen en die konden we uiteraard niet onbewaakt laten.                           
In een B & B of hotel gingen we die zeker niet kunnen opladen want het plan was om deze keer te kamperen, bij voorkeur wild kamperen.

20:15u meerden we in Lochmaddy aan, het leek alsof de schemering reeds was ingezet, de hemel was grijs en grauw, het landschap mistroostig, een ideaal sfeertje voor een avondlijke rondrit te maken op het desolate North Uist.

We hadden geen haast want donker ging het toch niet worden.

Het bergachtige landschap van Skye maakte hier plaats voor een bruin en vlak turfland vol lochans (kleine meertjes).

We deden er 2uur over om het noordelijke deel van Uist rond te rijden, ik denk dat we vijf auto's tegen kwamen, waarvan dan nog eens dezelfde.

We deden eerst de drassige oostkust aan:

                                                                              Scalpaig Tower

Scalpaig Tower, van daaruit vertrekt een pad naar Griminish Point, waar bij zeer goed weer, St.Kilda te zien is, het meest veraf gelegen eiland van Schotland, er gaan vanuit de Buiten-Hebriden boottochten naar dit eiland dat vooral interessant is voor vogelaars.

Het eiland is, op een leger radar basis na, onbewoond, de laatste inwoners verlieten het eiland in 1930 na eeuwen van bijzonder hard bestaan.

We reden door een vogelreservaat maar de vogels waren duidelijk al aan het slapen.  
We reden terug naar Lochmaddy via de verlaten A867:

Vanwaar we doorreden naar het eiland Berneray, maar eerst in Otternish heel voorzichtig de brug over:

  
 We kwamen aan bij het hagelwitte strand van Beinn Ghainche:

Een droomlocatie om te overnachten, het was 23:30u, tijd om onze tent op te slaan (morgenvroeg 7:15 namen we immers de ferry naar Harris) en te gaan slapen in een tent waar het zeker niet donker ging worden...