De nacht in onze tent verliep rustig, we hoorden wel dat de schapen het gras kort hielden, blijkbaar werken deze beestjes in deze lumineuze nachten gewoon door.
Na het opplooien van de tent konden we terug op pad.
Op weg naar de ferry troffen we deze ruïne aan, in het Noorden van Schotland staan er veel van deze stille getuigen van de leegloop...
Het was niet ver rijden naar de aanmeerplaats, om 6:45 stonden we klaar voor de oversteek van de Sound of Harris.
Dat laatste viel zwaar tegen, meer dan een automaat met snoepgoed was er niet te vinden.
Een soepje dan maar dacht ik...geen soep...chocolademelk dan maar? Beide knoppen op de automaat waren afgekleefd...
Martine raakte wel aan een koffie, ik moest het doen met een restje chocolade dat ik in mijn rugzak vond en prees mezelf gelukkig dat ik de dag ervoor de reep niet helemaal had opgegeten!
Op de Buiten-Hebriden is Gaelic de voertaal, maar iedereen spreekt uiteraard ook Engels.
We hoorden links en rechts de mensen spreken in een voor ons onbegrijpelijke taal.
Ik vermoedde dat wij de enige toeristen waren, dit veer wordt blijkbaar vooral gebruikt door de schaarse inwoners van Berneray die pendelen naar Harris.
Zij gebruikten de oversteektijd om rustig te ontbijten met hun zelf mee gebrachte ontbijtpakketten, ik zag ze smullen van hun boterhammen en ikzelf at mijn laatste stukje chocolade op...
45 minuten na afvaart meerden we aan in het havenstadje Leverburgh.
Het plan was om te ontbijten in Tarbert, een half uurtje verderop naar het noorden.
De weg ernaartoe kronkelde door een ruw en verlaten "maanlandschap":
Het was ondertussen aan het regenen.
Twee keer per week passeert hier een bus, het is dus meer een schuilhok voor de schapen dat twee keer per week als bushokje dient.
Na een tijdje kwamen we aan in Tarbert, daar zouden we wel aan een ontbijt raken.
Zo dachten we althans, de vriendelijke dame van het infokantoor raadde ons het hotel aldaar aan maar terwijl ze dit voorstelde mengde een Engelse man, die achter ons stond zich in het gesprek, om te klagen dat ze in dat hotel een voedselvergiftiging hadden opgelopen en dat ze daar sowieso geen ontbijt serveren aan mensen die er niet overnachten.
Terwijl de man het toeristenkantoor verliet, vloekend en Schotland verwensend om hun onvriendelijkheid en slechte weer, stelde de dame ons een café voor waar ze lekker ontbijt serveren, daar waren we echter al gaan kijken, die zaak was gesloten.
Om 10 uur zou die opengaan, maar dat was nog 45 minuten wachten...
We wijzigden onze plannen en verlieten dit naargeestig oord, bij het instappen van de auto hoorde ik een man tegen zijn kinderen zeggen: What a beautiful morning!
Ik twijfelde aan het sarcasme. Het was grijs, het regende en hadden honger, de mensen zijn hier duidelijk één en ander gewoon.
We reden een eind terug door het indrukwekkende maanlandschap:
We lieten de moed niet zakken, besloten het ontbijt maar zo te laten, trokken een zak groentenchips open, aten een stuk fruit en chocolade en reden naar het strand, ik was er namelijk van overtuigd dat de zon ging schijnen.
Daar gingen we wel een B & B vinden waarna we ergens een middagmaal zouden nuttigen in een gezellig restaurantje.
Dat liep niet echt van een leien dakje...bovendien regende het pijpenstelen.
Harris bleek zowat overal volgeboekt, na een vijftal keer te horen dat er geen plaats was wijzigden we onze plannen en besloten te overnachten op Lewis.
Het was opgehouden met regenen en hier en daar zagen we wat blauw door het wolkendek, het ging nog allemaal in orde komen. Sunny beach, here we come!
Maar eerst eten vinden, het was na 11u en tijd om de maag te vullen.
Op maandag was er weinig open maar in Northton zagen we plots dit "strandhuisje" staan:
Dit was de ontdekking van de dag! Croft 36, een zelfbedienings zaak van een zakdoek groot.
De uitbaters wonen ernaast en komen regelmatig de manden vullen.
We wisten eerst niet zo goed hoe dit systeem werkte, maar er kwamen nog klanten die ons vertelden dat het gehele concept gestoeld is op vertrouwen. Euh?!
Ware het niet dat we honger hadden en vlug eten wilden, onze mond zou allicht nog open staan van verbazing.
We kochten ons elk een lekkere warme groentenpie, een bladerdeegtaart met een lekkere curry-groentenvulling.
Het verschuldigde bedrag gooiden we bij de rest in de schaal met munten, er lag minstens 30 Pound in, wisselgeld nam je er gewoon uit.
Ernaast een box voor het papieren geld, iemand met slechte bedoelingen kon dit zo mee nemen...
Je zou dit naïviteit kunnen noemen maar het systeem werkt, terwijl wij onze pie op aten, kwamen er nog drie gezinnen langs.
Het gaf een goed gevoel dat zoiets kan maar kan me dit bij ons toch niet voorstellen...
http://www.croft36.com/
De foto's uit de vakantiefolders zijn geen bedrog, de stranden hier zijn werkelijk paradijselijk.
Het is haast niet voor te stellen maar we waren hier helemaal alleen...
Catering en terrasjes zijn hier onbestaande en hopelijk blijft dit ook zo, het zou zonde zijn deze ongerepte natuur om te vormen tot een toeristenresort.
Gezien het wisselvallige en nooit echt warme weer zie ik het ook niet zo snel gebeuren.
Wij hadden alvast een beetje catering mee.
Bij het terugrijden stopte ik nog even aan een andere baai:
Het regenen duurde maar even en via Tarbert reden we verder door het bergachtige North Harris op weg naar het noordelijkste deel van de archipel, Lewis:
Omstreeks 18:00u kwamen we aan in het dorpje Breasclete op een euh..steenworp van de Standing Stones of Calanais.
Daar checkten we voor twee nachten in bij Guest House Loch Roag.
We konden er ook eten, de chef maakte heerlijke zeeduivel klaar, de vis was zo vers dat ik vermoedde dat de chef hem enkele uren voordien zelf gevangen had.
Afsluiten deden we die dag met een Sticky Toffee Pudding!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten