Dag 12: Van Dalwhinnie tot The Cheviot Hills
De nacht was verder zonder hindernissen verlopen en na het opfrissen begaven we ons een paar kilometer of zo verder naar The Highland Suite voor het ontbijt.
Die "Suite" was eigenlijk gewoon een refter, waar alles klaar stond voor het ontbijt.
De zaalmeester (voor de filmliefhebbers: die kerel leek als twee druppels water op William H. Macy) wees ons een tafel waar we niet slecht zouden ontbijten, er waren voor het eerst zelfs croissants, niet dat die van goeie kwaliteit waren...
Het toasten van het brood moesten we zelf doen en de broodjes waren nu ook niet echt gebakken maar na gisteravond is een mens al blij dat hij een bord warme bonen in tomatensaus mag vreten.
Na het ontbijt schreef ik nog wat verder en om 10:30u verlieten we het hotel, het meisje aan de balie riep nog: See you next time, ik dacht van niet!
Weg waren we, we reden door het skioord Aviemore, een plek in de bergen dat lijkt op een kruising tussen een Alpendorp en een Belgische kustgemeente en dat per abuis neergekomen is in de Cairngorms Mountains, het dak van Groot-Brittannië waar er tot april kan geskied worden.
Het liep hier vol toeristen, we zagen er zelfs eentje op zeeslippers, duidelijk een hardliner die liever aan zee zou zitten.
We reden hier vlug doorheen, het was zondag en bijna middag, dus apero time!
Distillerij Dalwhinnie lag toevallig op ons traject, kwam dat even goed uit.
Het regende buiten en blijkbaar lokte dat heel wat bezoekers naar Dalwhinnie.
We zouden anderhalf uur moeten wachten voor de volgende rondleiding.
Er was echter een alternatief, voor £10 kon je proeven van 3 whisky's begeleidt met aangepaste lekkere pralines, een whiskyglas en een kortingsbon ter waarde van £ 5 op een fles whisky kreeg ik er ook nog bij.
De waard vroeg me of ik zelf met de auto reed, was ik na deze tasting sowieso niet van plan dus kreeg ik nog een extra proevertje, meteen de beste van de reeks, een specialleke van 51.2°die niet verkrijgbaar is in de handel.
De waardebon kon ik natuurlijk niet ongebruikt laten, ik schafte mij een fles Dalwhinnie Winter's Gold aan om thuis nog wat na te genieten.
Vanaf nu begon de terugkeer, het besef begon te komen dat de reis naar zijn einde liep...
We reden terug de A9 op richting South.
Het regende onophoudelijk, de muziek van Roger & Brian Eno, Sigur Rós, Linda Perhacs, Stina Nordenstam, Harold Budd, Pink Floyd, David Sylvian en een paar honderd andere "sfeerscheppers" zorgden de hele reis voor de gepaste begeleiding.
Met dergelijke muziek op de achtergrond duurt een autorit door de regen nooit te lang.
Eens Edinburgh voorbij klaarde het op, we reden door tot Jedburgh waar we even halt hielden aan de abdij, ik had die vroeger al bezocht en beperkten ons bezoek tot de buitenkant.
Ik stapte een pub binnen en vroeg mij hun strafste bier en kreeg ...een Belhaven van een goeie 3°.
Het was de bedoeling om te overnachten in The Cheviot Hills, het mooie groene heuvelachtige gebied op de grens met Engeland.
Iets voorbij Jedburgh stond een bord naar een B & B die enkel te bereikbaar was via een houten brug, best spannend, maar helaas, er was niemand thuis...
In de Cheviots aangekomen probeerden we het hier, een Ardennen-achtige B & B annex antiekzaak, helaas deden ze geen last minutes...
The Cheviot Hills is een mooie streek, qua landschap te situeren tussen de Highlands en onze Ardennen, maar dan veel rustiger, gezellige dorpjes waar je verwacht een pijp rokende hobbit tegen te komen, de schapen grazen er meestal in afgebakende weides.
We passeerden ook dit luguber kerkhof:
Uiteindelijk kwamen we terecht in Newcastleton in het Grapes Hotel, we waren er de enige gasten die avond, blijkbaar zat de rest van Europa voor de buis naar de finale van het EK voetbal te kijken.
In het restaurant waren we niet alleen, het zat goed gevuld en we aten er lekker, de porties waren enorm, de tafeltjes klein, zouden hier in de heuvels dan toch hobbits leven?
Na het diner werd er nog wat op de laptop getokkeld en een boek gelezen.
Op de radio hoorden we Portugal Europees Kampioen worden, onze fles champagne bleef ongeopend in de auto...
Dag 13 & 14: The Way Home
We aten ons ontbijt wat later dan gewoonlijk, het besef dat het de laatste uren op Schotse bodem waren spoorde ons niet direct tot haast aan.
Rond 11:15 verlieten we het Grapes Hotel, we namen niet de kortste weg naar Newcastle, maar wel de mooiste:
Door prachtig glooiende en groene landschappen reden we de grens over met Engeland.
Het is niet voor te stellen dat dit misschien een toekomstige Europese buitengrens kan worden:
We kwamen ook een restant van de Muur van Hadrianus tegen, het lijkt ons wel iets om die wandelroute in de toekomst eens af te stappen ...
Meer info over de Romeinse muur:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Muur_van_Hadrianus
https://www.wandelvakanties.com/engeland/hadrians-wall/hadrian-best.htm
We werden verwacht om 14:30 aan de ferry terminal in Newcastle.
Ik tankte de laatste Pounds op, wie weet betalen we de volgende keer gewoon in Euro...
Iets na 14u waren we er en mochten redelijk snel de King Seaways in rijden.
Het schip is reeds 30 jaar in gebruik maar zag er gloednieuw uit.
En is nog een stuk groter dan de Princess Seaways.
De auto mocht rusten in het ruim waar hij veilig werd opgeborgen.
Wij trokken naar The Mermaid Bar, die was al open met het idee, hoe vlugger we openen, hoe meer (te dure) drank we kunnen verkopen.
Het was goed weer en er ging een onbezorgd cruise sfeertje, alhoewel het aangeboden bier op niets geleek, de wijn belachelijk duur (het was nu zelfs 6.80€ voor een klein wijntje!) zat het er toch goed vol.
Wij bekeken het even en gingen naar onze kajuit om iets te drinken, aan die afzetterij besloten we ons geen tweede keer te laten vangen.
Na wat foto's te nemen op het dek begaven we ons naar het restaurant.
Het was 17:00u, de boot vertrok en plots was het 18:00u want voortaan werd de Europese tijd gehanteerd.
We hadden keuze uit een enorm buffet, voor elk wat wils:
Tijdens het diner merkten we door het raam dat het schip rustig de haven uit vaarde, we beseften nu wel degelijk dat de vakantie erop zat...
Er was entertainment in de bars, maar dat interesseerde ons niet, we wierpen nog een blik op de zee en zochten onze kajuit op, geen storm deze keer, het werd een rustige nacht.
Tijdens het ontbijt zagen we de Nederlandse kust dichter komen.
Om 9:30u meerden we in IJmuiden aan, het was echter 10:10u tot wij het ruim uitreden:
Het eerste wat we zagen was een publiciteitsbord van Heineken, we wisten nu wel zeker dat we in Nederland waren...
Op de terugweg, iets voorbij Rotterdam, de radio afgestemd op NPO Radio 4, werd plots Land of Hope and Glory gedraaid.
Ik had zin om terug in te schepen richting Engeland...
Maar de reis zat erop en het was goed geweest, heel goed zelfs, zo goed dat tijdens het naar huis rijden, plannen werden gesmeed voor minstens twee toekomstige Schotland reizen.
En hoe zat het nu met die kilts?
Slechts drie mannen gezien in kilt, twee ervan heb ik op foto vastgelegd.
Enkele zaken zijn me opgevallen, de keuken blijft er in het algemeen op vooruit gaan en vegetariërs kunnen probleemloos aan hun kostje raken in Schotland, op iedere kaart minstens 2 gerechten.
Ik zag meer fietsers dan vroeger, vaak zwaar geladen en puffend, veelal doornat de bergen over fietsend.
Dat zijn de echte helden van de weg, fietspaden zijn zo goed als afwezig, het is ronduit gevaarlijk fietsen terwijl de auto's van de hellingen komen gestormd op wegen vol blind summits.
Het regende nooit meer dan op deze reis, maar in deze omgeving heeft dit zeker zijn charme.
We slaagden er dan bijna altijd tijdens de buien in de auto te zitten.
En... de Schotten zijn bijzonder aangename mensen, we komen er graag en we komen er zeker terug!
Rond 13u waren we thuis, wat mij betreft, het lichaam was thuis, het hoofd bijlange nog niet...dat zat nog ergens in The Flow Country...
In onze straat is ook een "passing place", toen ik in de vooravond me aan de kant zette om een tegenligger te laten passeren ging dit niet gepaard met een vriendelijke groet van de overkant, de kerel gunde me zelfs geen blik en reed, star voor zich uit kijkend, verder.
Tja, het zal moeilijk herintegreren zijn, en dan zwijg ik nog over de neiging om links te willen rijden...
Beannachd leat!
De nacht was verder zonder hindernissen verlopen en na het opfrissen begaven we ons een paar kilometer of zo verder naar The Highland Suite voor het ontbijt.
Die "Suite" was eigenlijk gewoon een refter, waar alles klaar stond voor het ontbijt.
De zaalmeester (voor de filmliefhebbers: die kerel leek als twee druppels water op William H. Macy) wees ons een tafel waar we niet slecht zouden ontbijten, er waren voor het eerst zelfs croissants, niet dat die van goeie kwaliteit waren...
Het toasten van het brood moesten we zelf doen en de broodjes waren nu ook niet echt gebakken maar na gisteravond is een mens al blij dat hij een bord warme bonen in tomatensaus mag vreten.
Na het ontbijt schreef ik nog wat verder en om 10:30u verlieten we het hotel, het meisje aan de balie riep nog: See you next time, ik dacht van niet!
Weg waren we, we reden door het skioord Aviemore, een plek in de bergen dat lijkt op een kruising tussen een Alpendorp en een Belgische kustgemeente en dat per abuis neergekomen is in de Cairngorms Mountains, het dak van Groot-Brittannië waar er tot april kan geskied worden.
Het liep hier vol toeristen, we zagen er zelfs eentje op zeeslippers, duidelijk een hardliner die liever aan zee zou zitten.
We reden hier vlug doorheen, het was zondag en bijna middag, dus apero time!
Distillerij Dalwhinnie lag toevallig op ons traject, kwam dat even goed uit.
Het regende buiten en blijkbaar lokte dat heel wat bezoekers naar Dalwhinnie.
We zouden anderhalf uur moeten wachten voor de volgende rondleiding.
Er was echter een alternatief, voor £10 kon je proeven van 3 whisky's begeleidt met aangepaste lekkere pralines, een whiskyglas en een kortingsbon ter waarde van £ 5 op een fles whisky kreeg ik er ook nog bij.
De waard vroeg me of ik zelf met de auto reed, was ik na deze tasting sowieso niet van plan dus kreeg ik nog een extra proevertje, meteen de beste van de reeks, een specialleke van 51.2°die niet verkrijgbaar is in de handel.
De waardebon kon ik natuurlijk niet ongebruikt laten, ik schafte mij een fles Dalwhinnie Winter's Gold aan om thuis nog wat na te genieten.
Vanaf nu begon de terugkeer, het besef begon te komen dat de reis naar zijn einde liep...
We reden terug de A9 op richting South.
Het regende onophoudelijk, de muziek van Roger & Brian Eno, Sigur Rós, Linda Perhacs, Stina Nordenstam, Harold Budd, Pink Floyd, David Sylvian en een paar honderd andere "sfeerscheppers" zorgden de hele reis voor de gepaste begeleiding.
Met dergelijke muziek op de achtergrond duurt een autorit door de regen nooit te lang.
Eens Edinburgh voorbij klaarde het op, we reden door tot Jedburgh waar we even halt hielden aan de abdij, ik had die vroeger al bezocht en beperkten ons bezoek tot de buitenkant.
Ik stapte een pub binnen en vroeg mij hun strafste bier en kreeg ...een Belhaven van een goeie 3°.
Het was de bedoeling om te overnachten in The Cheviot Hills, het mooie groene heuvelachtige gebied op de grens met Engeland.
Iets voorbij Jedburgh stond een bord naar een B & B die enkel te bereikbaar was via een houten brug, best spannend, maar helaas, er was niemand thuis...
In de Cheviots aangekomen probeerden we het hier, een Ardennen-achtige B & B annex antiekzaak, helaas deden ze geen last minutes...
The Cheviot Hills is een mooie streek, qua landschap te situeren tussen de Highlands en onze Ardennen, maar dan veel rustiger, gezellige dorpjes waar je verwacht een pijp rokende hobbit tegen te komen, de schapen grazen er meestal in afgebakende weides.
We passeerden ook dit luguber kerkhof:
Uiteindelijk kwamen we terecht in Newcastleton in het Grapes Hotel, we waren er de enige gasten die avond, blijkbaar zat de rest van Europa voor de buis naar de finale van het EK voetbal te kijken.
In het restaurant waren we niet alleen, het zat goed gevuld en we aten er lekker, de porties waren enorm, de tafeltjes klein, zouden hier in de heuvels dan toch hobbits leven?
Na het diner werd er nog wat op de laptop getokkeld en een boek gelezen.
Op de radio hoorden we Portugal Europees Kampioen worden, onze fles champagne bleef ongeopend in de auto...
Dag 13 & 14: The Way Home
We aten ons ontbijt wat later dan gewoonlijk, het besef dat het de laatste uren op Schotse bodem waren spoorde ons niet direct tot haast aan.
Rond 11:15 verlieten we het Grapes Hotel, we namen niet de kortste weg naar Newcastle, maar wel de mooiste:
Door prachtig glooiende en groene landschappen reden we de grens over met Engeland.
Het is niet voor te stellen dat dit misschien een toekomstige Europese buitengrens kan worden:
We kwamen ook een restant van de Muur van Hadrianus tegen, het lijkt ons wel iets om die wandelroute in de toekomst eens af te stappen ...
Meer info over de Romeinse muur:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Muur_van_Hadrianus
https://www.wandelvakanties.com/engeland/hadrians-wall/hadrian-best.htm
Ik tankte de laatste Pounds op, wie weet betalen we de volgende keer gewoon in Euro...
Iets na 14u waren we er en mochten redelijk snel de King Seaways in rijden.
Het schip is reeds 30 jaar in gebruik maar zag er gloednieuw uit.
En is nog een stuk groter dan de Princess Seaways.
De auto mocht rusten in het ruim waar hij veilig werd opgeborgen.
Wij trokken naar The Mermaid Bar, die was al open met het idee, hoe vlugger we openen, hoe meer (te dure) drank we kunnen verkopen.
Het was goed weer en er ging een onbezorgd cruise sfeertje, alhoewel het aangeboden bier op niets geleek, de wijn belachelijk duur (het was nu zelfs 6.80€ voor een klein wijntje!) zat het er toch goed vol.
Wij bekeken het even en gingen naar onze kajuit om iets te drinken, aan die afzetterij besloten we ons geen tweede keer te laten vangen.
Na wat foto's te nemen op het dek begaven we ons naar het restaurant.
Het was 17:00u, de boot vertrok en plots was het 18:00u want voortaan werd de Europese tijd gehanteerd.
We hadden keuze uit een enorm buffet, voor elk wat wils:
Tijdens het diner merkten we door het raam dat het schip rustig de haven uit vaarde, we beseften nu wel degelijk dat de vakantie erop zat...
Er was entertainment in de bars, maar dat interesseerde ons niet, we wierpen nog een blik op de zee en zochten onze kajuit op, geen storm deze keer, het werd een rustige nacht.
Tijdens het ontbijt zagen we de Nederlandse kust dichter komen.
Om 9:30u meerden we in IJmuiden aan, het was echter 10:10u tot wij het ruim uitreden:
Het eerste wat we zagen was een publiciteitsbord van Heineken, we wisten nu wel zeker dat we in Nederland waren...
Op de terugweg, iets voorbij Rotterdam, de radio afgestemd op NPO Radio 4, werd plots Land of Hope and Glory gedraaid.
Ik had zin om terug in te schepen richting Engeland...
Maar de reis zat erop en het was goed geweest, heel goed zelfs, zo goed dat tijdens het naar huis rijden, plannen werden gesmeed voor minstens twee toekomstige Schotland reizen.
En hoe zat het nu met die kilts?
Slechts drie mannen gezien in kilt, twee ervan heb ik op foto vastgelegd.
Enkele zaken zijn me opgevallen, de keuken blijft er in het algemeen op vooruit gaan en vegetariërs kunnen probleemloos aan hun kostje raken in Schotland, op iedere kaart minstens 2 gerechten.
Ik zag meer fietsers dan vroeger, vaak zwaar geladen en puffend, veelal doornat de bergen over fietsend.
Dat zijn de echte helden van de weg, fietspaden zijn zo goed als afwezig, het is ronduit gevaarlijk fietsen terwijl de auto's van de hellingen komen gestormd op wegen vol blind summits.
Het regende nooit meer dan op deze reis, maar in deze omgeving heeft dit zeker zijn charme.
We slaagden er dan bijna altijd tijdens de buien in de auto te zitten.
En... de Schotten zijn bijzonder aangename mensen, we komen er graag en we komen er zeker terug!
Rond 13u waren we thuis, wat mij betreft, het lichaam was thuis, het hoofd bijlange nog niet...dat zat nog ergens in The Flow Country...
In onze straat is ook een "passing place", toen ik in de vooravond me aan de kant zette om een tegenligger te laten passeren ging dit niet gepaard met een vriendelijke groet van de overkant, de kerel gunde me zelfs geen blik en reed, star voor zich uit kijkend, verder.
Tja, het zal moeilijk herintegreren zijn, en dan zwijg ik nog over de neiging om links te willen rijden...
Beannachd leat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten