donderdag 2 mei 2024

Schotland 2024: Dag 1 & 2

Dag 1: IJmuiden - Newcastle

Op deze laatste dag van april scheen de zon volop.
Het vakantiegevoel werd er alleen maar meer door aangewakkerd.
De weersvooruitzichten beloven uitstekend weer, Schotland heeft de reputatie een regenland te zijn maar dit valt in de praktijk goed mee, ik kan de regendagen op elf reizen in Groot-Brittannië tellen op één hand.
Op alle reizen die we maakten bezochten we minstens één eiland, deze keer staat een excursie naar het verre St.Kilda op de planning, een archipel gelegen op 160 kilometer van de kust van het Schotse vaste land.


Dit jaar was IJmuiden het vertekpunt, de tocht ernaar verliep vlot en om 15u30 reden we de muil binnen van de imposante Princess Seaways.
Die slokte gulzig alles wat wielen had naar binnen, campers, vrachtwagens, motorfietsen en wagens met aanhangwagens...het hele ruim werd gevuld.
Na de bagage in de kajuit te droppen gingen we naar het dak van het schip, op de elfde verdieping bevindt zich de Sky Bar, ze verkopen er te dure wijn en Heineken, maar als ik toch wil afgezet worden dan toch liever met een Engelse John Smith's en zoals verwacht smaakte het me niet, mijn gedachten dwaalden af naar de collectie Belgische bieren in de koffer van de auto...
 
Bij het uitvaren knalde Anchors Aweigh van The United States Navy Band, door de speakers, de kapitein had er duidelijk zin in en vertrok een kwartier eerder dan voorzien.
We zagen IJmuiden kleiner worden en de zee steeds groter...
Ik mijmerde over de plaatsen waar we gingen belanden: de Cairngorms met een verblijf in een animal sanctuary, Skye met hopelijk de beklimming van de Sgùrr Alasdair, de excursie naar St. Kilda, en de bergen en meren rond Ullapool.
Dit jaar slechts drie verschillende overnachtingsplaatsen, die zijn geboekt, net als één restaurant en de dagtrip naar St. Kilda. 
Voor de rest staat niets vast, we proppen de reis niet vol met to do's, we zien wel wat we doen de dag zelf.
Gewoon vanop een bankje naar de indrukwekkende natuur kijken zou op zich al een geweldige en gelukzalige ervaring zijn in dit prachtige land.
Na het slappe biertje had ik wel zin in iets beter en we vleiden ons neer in de zetels van de Columbus Bar waar ik de barvrouw vroeg om een dubbele portie Sex on the Ship, ze ging er spontaan op in en even later zaten we te genieten van lekkere kleurige cocktails.
Na deze aperitief trokken we naar The Explorer's Kitchen voor het diner, waar het aanbod aan plantaardige gerechten op eerdere overtochten schaars was, troffen we deze keer toch een vijftal gerechten aan. 
Het was in buffetvorm, ik wilde niet kiezen want kiezen is immers verliezen en besloot om alles te proeven, drie goed gevulde borden met achteraf een vegan banana muffin.

Meestal na het diner gaan we naar de kajuit maar deze keer had ik vreemd genoeg zin om een tweederangszanger aan het werk te zien in één van de bars, kwestie van het cruisegevoel ten volle te beleven!
Maar ik was reeds heel vroeg wakker en we besloten toch maar een film te bekijken, geen Outlander dit jaar, het nieuwe seizoen komt pas in november uit dus werd het wel heel bizarre Far from the Apple Tree, een Britse experimentele folk horrorfilm.
Zeker geen film die je uit je slaap houdt, eerder een anderhalf uur weirde sfeerschepperij.
Maar voor de liefhebbers: met een soundtrack van Rose McDowall van o.a. Strawberry Switchblade, Coil, Current 93, Death in June, Alex Fergusson, Nature and Organisation, Nurse with Wound, Psychic TV, Boyd Rice...
We sliepen goed, de nachtelijke overtocht verliep heel rustig, weinig wind en het schip gleed bijna geruisloos door de mistige Noordzee. 

Dag 1 & 2: De zoektocht naar Lallybroch en The Field Shelter

Monter en fris verlieten we de kajuit voor het ontbijt, daarna hadden we nog een uur over die we doorbrachten om wat te lezen.
De kajuiten en restaurant werden dit jaar gerenoveerd, wat vooral opviel is het ecologische bewustzijn, afvalemmers waar het afval voortaan in gescheiden wordt en geen wegwerkbekers in de badkamer.
Bij het ontbijt merkten we dit ook, geen kleine plastic potjes confituur maar grote potten waar je opschept naar keuze.
De klok werd een uur achteruit gezet, een uur dat je zo kwijt bent gezien de langere douanecontrole die er tegenwoordig is.
10u30 reden we van het schip, een auditieve mash-up van La maison à la Plage van Alain Kinet en de omroepster haar instructies aan de bestuurders.
Om de autoritten nog wat extra sfeervol te maken vulde ik een USB stick met 12 GB aan sfeervolle muziek, van ambient tot neoklassiek en jaren '60-'70 classics.
De zon was nog niet van de partij maar lang zou dit niet duren, het dekentje mist zou snel oplossen.
De mist bleef toch langer hangen dan verwacht maar de talrijke koolzaadvelden brachten toch veel kleur tijdens het doorrijden van Northumberland.
 
 
Rond de middag reden we Schotland binnen, ze hanteren hier een heel braaf flitsbeleid.
Snelheidscamera's zijn goed zichtbaar doordat ze van een geel fluokleurtje worden voorzien. Bovendien worden ze vooraf door signalisatieborden aangekondigd.
Vandaag waren ze allemaal buiten dienst en dit werd duidelijk met de bestuurders gecommuniceerd door ze in een oranje jasje te steken met het opschrift "Not in use".
 
Onze eerste stop was het landgoed Hopetoun in de buurt van Queensferry.
We wisten dat het kasteel niet te bezoeken was door werkzaamheden maar we kwamen toch vooral voor het torenhuis Midhope Castle.
Het domein bleek echter niet toegankelijk wat vreemd was want deze ochtend hadden we een ingangsticket gekocht voor Midhope...
We konden toch het domein binnen glippen toen het hek automatisch open ging voor een auto van de werkmannen.
We reden vlug door, achteraf sloot het hek zich terug, hoe we hier straks weer buiten raakten zouden we later wel bekijken.
Op het parkeerterrein stond een plan van het domein maar het torenhuis stond er niet op...we waren hier nu toch en besloten de tuinen te verkennen, ondertussen kwamen we verschillende werkmannen tegen maar niemand sprak ons aan, wellicht dachten ze dat we gerelateerd waren aan het kasteel.
De boshyacinten stonden volop in bloei, in meerdere kleuren zelfs.
 

Het was een mooie wandeling maar Midhope Castle vonden we niet, iemand aanspreken deden we ook niet want dan zouden we meteen ontmaskerd zijn, liever hielden we het idee in stand dat we gewoon bij het kasteel hoorden en een wandeling deden in onze tuin.
Tja, waar stond dat ellendige torenhuis? Google Maps gaf een andere locatie aan en we wilden hier nu ook niet teveel tijd besteden.
 
Terug naar de auto, het hek aan het begin van de oprijlaan opende zich deze keer vanzelf en weg waren wij.
Het was toch een paar mijl rijden, de zon kwam ondertussen af en toe piepen en meteen schoot de temperatuur de hoogte in naar wel 17° C!
Deze keer zaten we op de juiste locatie, een bekende filmlocatie trouwens.
Outlander fans herkennen Midhope Castle meteen als Lallybroch.
£ 7 voor de buitenkant om een torenhuis te bekijken is toch wel een beetje een rip off maar dat wist ik vooraf, hiervoor maak je geen omweg maar het lag toch min of meer op onze route.
En je kan er post achterlaten in de brievenbussen van Claire & Jamie, Ian & Janet en Roger & Brianna!
Het is een prachtig 15e eeuws gebouw dat helaas wat vervallen is, je raakt er ook niet in maar namen er mooie foto's.
 

Het was tijd om naar de overnachtingsplaats te rijden, rond 16u45 zouden we daar aankomen, eerst de indrukwekkende Forth Bridge over.


De eerste 4 dagen verblijven we in The Field Shelter, een sanctuary in de buurt van Blairgowrie gerund door Jojo, de geredde schapen uit de landbouwsector krijgen bij haar een tweede veilig leven.
Op het terrein is een cottage die je kan huren, onze uitvalsbasis voor wandelingen in de bergen en valleien in de buurt.
Ik had mijn mails gecheckt maar niet mijn Airbnb account en zo het laatste bericht van JoJo niet gezien waarin het exacte adres en een routebeschrijving werd gegeven.
We vonden het dus niet meteen en het internet liet het meestal afweten in deze bergachtige streek, we reden op landweggetjes die je beter enkel met een tractor of 4x4 op rijdt en steeds bracht de GPS ons naar het verkeerde adres, welke richting we ook probeerden.
 

We trokken onze stoute schoenen aan en reden een terrein op waarvan we dachten dat het dicht in de buurt was van The Field Shelter, die gaan hun buren toch wel kennen...bleek dat we op het juiste adres waren aangekomen, we herkenden het meteen van de foto's op de site.
Het is hier heel rustig, de enige geluiden die je hoort zijn dierengeluiden, ik hoorde het geroffel van een specht in het bos, een zalig geluid.

Na ons te installeren gingen we op zoek naar een restaurant, in het dorp in de buurt was een pub maar die zat reeds vol dus weken we uit naar Pitlochry, 12 mijl verderop, een stadje waar we twee jaar geleden lekker aten bij Victoria's.
We aten er twee gerechten waaronder een heel lekkere Crispy Tofu Katsu, de vriendelijke ober liet me even schrikken toen hij met een uitgestreken gezicht zei dat hij £600 ipv van £60 had aangerekend...grapje!😁
De man was van buitenlandse origine maar de Britse humor had hij perfect onder de knie.  


Het schemerde bij het terugrijden en ik reed voorzichtig, hier zit heel wat wild en er wordt serieus door gereden op de smalle wegen door de Britten.
Het gevolg is dat er heel wat dieren sneuvelen door dit onverantwoorde rijgedrag, het is erg om zoveel roadkill te moeten aanschouwen.
Deze voormiddag zagen we hertjes, marters en heel wat vogels, waaronder fazanten, liggen aan de kant van de weg, die worden regelmatig opgehaald.
Tijdens deze rit gelukkig geen dode dieren gezien, wel deze prachtige kudde herten.
 

Terug in de cottage maakten we kennis met JoJo. 
Zoals ik had verwacht, een heel sympathieke vrouw, erna schreef ik verder aan dit verslag, een wijntje en muziekje maakten het tot een gezellige avond.
Martine bekeek ondertussen wat we de komende dagen gaan doen.
 
Jacky De Reviere, 1 mei 2024
Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)