Dag 3: Industrieel erfgoed langs het water
We begonnen de dag met een bescheiden ontbijtje in ons huisje en verkenden erna al wandelend de streek, niet dat dit nog nodig was na de zoektocht van gisteren.😀
We hadden er zin in en bezochten het kerkhof van Kirkmichael, daar bevindt zich een massagraf voor de slachtoffers van de Zwarte Pest in 1348, kwestie van de sfeer erin te houden.
Wat opvalt in deze tijd van het jaar zijn de narcissen die massaal bloeien langs de kant van de weg.
We verkenden het dorp en River Ardle die er dwars door stroomt.
Aan de parkeerplaats naast River Ericht begon een mooie wandeltocht langs de rivier.
Deze stad had in de 19e eeuw een bloeiende textielindustrie (vooral jute) met heel wat fabrieken langs de rivier en 11 watermolens, de restanten zijn nog zichtbaar en een aantal zijn gerenoveerd tot woonhuizen.
Het was een tocht vol vergaan industrieel erfgoed.
De vroegere Keithbank Mill werd gered van het verval en verbouwd tot appartementen, met een prachtig zicht op de rivier zijn er slechtere plaatsen om te wonen.
Maar de meeste molens en bijgebouwen zijn vervallen en stilaan neemt de natuur het over, vergankelijkheid kan best mooi zijn.
De dam is wel nog intact.
We wandelden verder naar de Knockie, een heuvel van waar je zicht hebt over de stad.
We passeerden de woning van een kinderhater, maar gelukkig ook veel bloemenpracht en massaal veel bloeiende daslook langs het wandelparcours.
Na deze wandeling verbleven we even in de cottage om in de vooravond af te zakken naar Pitlochry voor het diner bij Saorsa 1875, een vegan hotel-restaurant met een uitstekende reputatie.
Om er te overnachten vinden we het nogal duur maar we wilden er toch eens gaan eten.
Dit viel goed mee, we genoten er van een zeer smaakvol vijfgangenmenu, voorafgegaan door lekkere cocktails.
We komen hier zeker nog eens terug voor een lunch maar wellicht deze reis niet.
Het was reeds halfdonker en dus is de kans reëel om wild aan te rijden tijdens de terugrit, zeker in het desolate gebied tussen Endradour en Kirkmichael.
We reden dus traag en voorzichtig, slechts één hert gezien langs de weg.
Bij het oprijden van het terrein van The Field Shelter doken er wel twee herten op, gewoon in de tuin naast onze auto.
Een heerlijke gedachte om de dag mee af te sluiten.
Dag 4: The Field Shelter en Glen Lyon
De guesthouse waar we verblijven is essentieel want de opbrengst gaat naar voedsel, dierenartsenkosten en de verdere uitbouw van de sanctuary.
Jojo runt de zaak en we hadden met haar om 9u afgesproken om naar de dieren te gaan kijken, voorlopig enkel schapen, later zullen ook varkens hier een tweede leven krijgen.
We maakten kennis met Matilda, Martin, Murray, Mia en Mòrag.
Die laatste heeft ademhalingsproblemen maar door de goede zorgen kan hij hier een normaal en rustig leven leiden, in 2021 bij de opstart van de sanctuary, gaf de dierenarts hem weinig kans maar hij is gezond en wel zoals je hiernaast kan zien, het is degene met de wollen jas aan. ⭢
De foto hiernaast is de cottage waar we verblijven.
Op de weides in de buurt (en bij uitbreiding in heel Schotland) lopen heel wat lammetjes, vroeger zou ik dit zeker schattig hebben gevonden.
Maar sinds ik weet dat de meeste binnen een paar maanden reeds naar het slachthuis worden gebracht besef ik dat dit idyllische plaatje een heel donkere keerzijde heeft.
Door dit confronterende besef zijn de foto's van schapen de laatste jaren eerder beperkt in deze reisverslagen.
Het was een toffe babbel, thuis hebben we ook drie meisjes schapen en we hadden heel wat overeenkomsten.
Het huisje is gezellig ingericht met een kleine keuken, ook een mooie douche met hertenprint (niet op de foto's) en...niet onbelangrijk voor iemand die een blog schrijft met veel foto's: een uitstekende internetverbinding!
Enkele foto's van de binnenkant en omgeving.
We hadden er honger van gekregen en reden onder een staalblauwe hemel naar Pitlochry om te ontbijten.
Halfweg het desolate veenlandschap werden we door de politie aangemaand om zo snel mogelijk aan de kant te staan want even later passeerde er een rijdend huis dat de volledige breedte van de weg innam, het ging zo snel dat ik geen foto nam...
Maar erna wel van de omgeving.
Pitlochry is een gezellig stadje met heel wat mogelijkheden om te eten, ook voor wie vegan is.
Jessie's heeft een lekkere menu dus was de keuze snel gemaakt.
We wandelden nog even door de hoofdstraat en stapten binnen bij The Highland Soap Company.
Toen de verkoopster ons vroeg naar onze plannen grapte ik dat we enkel naar Schotland komen om deze fles op te vullen.
Ondertussen dat we hier toch zijn kunnen we evengoed wat genieten van de geweldige natuur, we reden naar Glen Lyon maar stapten eerst even binnen om te reserveren voor het diner bij The Bridge, een restaurant gelegen aan een spoorwegbrug...geen nachtenlange brainstorms besteedt aan de naamkeuze maar ze bieden wel een vegan menu aan.
Aangekomen in de vallei van River Lyon, de naam Lyon komt van de Keltische zonnegod Lugh, lieten we de wagen achter op de parkeerplaats, er was een toilethuisje, netjes en gratis.
Voor het eerst werden de bergschoenen aangetrokken, het was een mooie wandeling, met een temperatuur van meer dan twintig graden voelde het zomers aan.
We liepen hier zo goed als alleen in deze bossige streek, het enige wat we hoorden waren fluitende vogeltjes.
Martine dacht een slapend hertenkalfje te zien maar achteraf bleek het een tak te zijn... van ver bekeken was de vergelijking begrijpelijk.
De lente is hier nog maar pas begonnen en bruin is nog de hoofdkleur, hier en daar wat kleine bloemen maar het zag er toch vooral herfstig uit.
We daalden af bij Bridge of Balgie, een gehucht in het centrale deel van Glen Lyon.
Hoewel
het slechts een paar woningen omvat, is het de belangrijkste
nederzetting en bevat het een gecombineerd postkantoor en theesalon die
populair is bij wandelaars en andere bezoekers.
We hielden er ook even halt voor een drankje en het gezelschap van een paar vogels die poseerden voor de camera.
De brug waaraan deze plaats zijn naam ontleende bleek ook heel fotogeniek.
Bomen met grillige vormen voegden wat extra dramatiek toe aan het landschap.
Eénmaal uit het bos was het genieten van het geweldige zicht op de vallei, er stond een bankje waar we verpoosden, het was niet ver meer naar de parking.
Daar aangekomen wandelden we nog even naar het monument voor de gesneuvelden van WWII en bezochten de begraafplaats bij de kerk.
Op de terugweg hadden we het geluk om een grote kudde herten te aanschouwen.
Aan de andere kant van de weg stonden schapen in een geweldig landschap.
Naast het klein kerkje staat The Fortingall Yew, een 5000 jaar oude taxusboom.
Als we het informatiebord mogen geloven, de oudste van Europa en misschien wel van de wereld...maar er zijn er nog wel die dit beweren.
Op het pad tot aan de boom loop je over een soort tijdslijn van alle periodes die deze taxusboom heeft overleefd.
De omtrek is 17 meter maar dit valt niet op gezien het feit dat er geen hoofdstam meer is, een gevolg van het snijden van de delen uit zijn stam als toeristische souvenirs in de negentiende eeuw.
Er groeien nu meerdere stammen uit het wortelgestel.
In 1842 werd er een muur rond gebouwd zodat hij ongestoord verder kan gaan met heel oud worden.
Nog een weetje: Pontius Pilatus werd in zijn schaduw geboren en speelde daar als kind, sommigen denken dat dit een legende is maar zo een gegevens nemen wij klakkeloos over als waarheid. https://en.wikipedia.org/wiki/Fortingall_Yew
Hopelijk zaagt geen onverlaat die om zoals vorig jaar toen de Sycamore Gap een paar dagen na onze passage werd omgezaagd...
We passeerden Aberfeldy, daar staat Castle Menzies, geen tijd meer voor een bezoek dus bleef het bij deze foto langs de weg.
Het kasteel was meer dan 500 jaar de zetel van de leiders van Clan Menzies.
Het ligt op een strategische locatie en was betrokken bij een groot deel van de turbulente geschiedenis van de Hooglanden.
⭠ Ik kocht me er deze fles om thuis af en toe nog wat na te genieten.
Wat meteen opvalt als je in de buurt van een distillery bent is de heerlijke geur.
Wat me ook meteen opviel was dat mijn zonnebril gebroken zat in mijn broekzak...een steeds terugkerend euvel, voor mij zouden ze die best maken van gewapend beton of onbreekbaar staal. Kon toch nog dienen voor deze foto.⭣
Terug naar Pitlochry voor het diner in The Bridge, we aten er buiten op het overdekte terras, lekker eten en vriendelijke bediening.
Rond 20u waren we terug in de cottage, nog even aan dit verslag verder schrijven terwijl Martine een aantal leuke dingen opzoekt om morgen te doen.
Jacky De Reviere, 3 mei 2024
Geen opmerkingen:
Een reactie posten