Dag 14: Een bezoek bij een oude man aan zee
Iedere ochtend komt een eekhoorn zijn buikje rond eten, vanuit de bomen springt hij op de afsluiting van ons terras en sluipt zo het voederhuisje van de vogels binnen, hij kan er maar net in.
De eigenaar van het huisje had een voorraadje zaden en noten klaargelegd om het voederhuisje van de vogels op te vullen.
We vulden die regelmatig bij, de eekhoorn beperkte zich niet tot de nootjes, gelukkig liet hij nog wat zaadjes over voor de vogeltjes.
Vandaag was het alweer zonnig en warm, dit werd een dagje aan zee.
Maar eerst genoten we van een lekker ontbijt bij Ceilidh Place.
Martine nam het klassieke vegan warme ontbijt en ik ging voor een toast met avocado en vegan feta.
Dit is een leuke zaak gelegen in de buitenwijken van Ullapool.
Dit is een leuke zaak gelegen in de buitenwijken van Ullapool.
We reden er bijna voorbij want het pand valt niet zo goed op, het lijkt meer op een gewoon rijhuis.
Maar achter de gevel huist een wel heel multifunctionele zaak.
Naast een restaurant en hotel is Ceilidh Place ook een pub, boekenwinkel, trouw- en concertzaal en kunstgalerij.
Hier komen we op een andere reis zeker terug, ware het niet dat we nog één en ander hadden staan om deze avond in het huisje op te eten, we zouden hier zeker dineren na de stranddag.
Hier komen we op een andere reis zeker terug, ware het niet dat we nog één en ander hadden staan om deze avond in het huisje op te eten, we zouden hier zeker dineren na de stranddag.
Een 60 meter hoge zeestack in het westen van Sutherland, op het schiereiland Stoer.
Een zeven mijl lang, door berg en dal slingerend éénvaksweggetje, bracht ons bij Stoer Head lighthouse, een vuurtoren waar je kan overnachten, er hangt wel een duur prijskaartje aan vast.
Een zeven mijl lang, door berg en dal slingerend éénvaksweggetje, bracht ons bij Stoer Head lighthouse, een vuurtoren waar je kan overnachten, er hangt wel een duur prijskaartje aan vast.
Wij kwamen om te wandelen, trokken de bergschoenen aan en begonnen aan een drie kilometer lange wandeling door drassige weides met zicht op zee en de kliffen.
Je kan hier ook walvissen spotten, maar die gaven niet thuis.
The Old Man of Stoer was wel thuis, niet dat hij kon gaan lopen, de kerel staat daar al eeuwen stoer te wezen aan de ruwe Schotse kust.
Hij ontstond ooit door kusterosie. 
We hadden een mooi zicht op de kust en de bergen van Assynt. 
We wandelden terug via een andere weg die ons over de top van de Sìthean Mòr (Big Fairy Hill) bracht.
We passeerden vervallen gebouwen uit de Tweede Wereldoorlog. 
Op de terugweg stopten we bij Clachtoll Beach, een mooi strand gelegen aan een camping. 
Het was de laatste uitstap van deze reis en we kraakten een flesje wijn.
Een wit strand, een blauwe zee en een aangename temperatuur...mensen en hun honden genoten hier van rust, zon en zee. 
Dag 15-16: To The South
Ik was vroeg wakker en werkte een verslag af voor deze blog.
Dit kereltje kwam checken als er nog iets te smikkelen viel. 
Wat we niet vonden in de plaatselijke Coop was vegan haggis, die hadden we vorig jaar gekocht in Inveraray en het was de bedoeling om enkele rollen mee te nemen maar die hebben ze dus blijkbaar niet overal.
We reden verder door de Cairngorms, zoals vaak lagen die er dreigend bij onder donkere wolken. 
De rit naar Newcastle verliep zonder vertragingen, bijna de hele rit regende het lichtjes en om 15u45 reden we de ferry terminal op.
Een kwartiertje later parkeerden we de auto in de King Seaways, vanaf hier ging de Europese tijd in en zo was het meteen al 17u.
Voor de fles die we eerder kochten in Aberfeldy gingen we wel een plekje vinden in de auto, de kans dat ze heel de wagen doorzoeken is heel klein.
De avond brachten we door in de kajuit met een Koreaanse film.
Slapen zat er niet meteen in met luidruchtige Britse buren dus moest ik daar even ingrijpen, de rest van de nacht waren ze muisstil.
Om 10u reden we Nederland binnen, om drie uur later thuis te komen voor een hartelijk weerzien met de dieren.
The Old Man of Stoer was wel thuis, niet dat hij kon gaan lopen, de kerel staat daar al eeuwen stoer te wezen aan de ruwe Schotse kust.
Hij ontstond ooit door kusterosie.
Het was een prachtige dag en na even te rusten stapten we verder naar Point of Stoer, de uiterste punt van dit deel aan de westkust.
We hadden een mooi zicht op de kust en de bergen van Assynt.
We wandelden terug via een andere weg die ons over de top van de Sìthean Mòr (Big Fairy Hill) bracht.
Verder ging het in de richting van de zendmasten, we stapten door een nat veengebied, de zwarte turf was overal goed zichtbaar.
Hier stond een radarstation, de funderingen van de gebouwen waren nog zichtbaar en sommige gebouwen staan nog overeind en worden gebruikt als opslagplaats voor hooi.
Restanten van woelige tijden...
Restanten van woelige tijden...
We zagen ook nog dit akelige waarschuwingsbord: hond aan de lijn of een boete van £1000 en je hond kan worden dood geschoten!😞
Op de terugweg stopten we bij Clachtoll Beach, een mooi strand gelegen aan een camping.
Het was de laatste uitstap van deze reis en we kraakten een flesje wijn.
Een wit strand, een blauwe zee en een aangename temperatuur...mensen en hun honden genoten hier van rust, zon en zee.
We reden terug over het kronkelende weggetje.
Dit soort smalle wegen zijn zalig om op te rijden tenzij er veel auto's op zitten, dan is het rijden van de ene passing place naar de andere.
Met de camping in de buurt kan het te druk worden op zo een weg die daar niet geschikt voor is.
Gelukkig was het in de vooravond rustiger.
Op deze laatste avond gingen we niet veel tijd besteden aan het diner, er stonden worstenbroodjes, een met groenten gevulde vegan pasty en pasta in tomatensaus op het menu.
Die worstenbroodjes waren een ontdekking, jammer dat we er niet meer kochten.
Na het eten pakte Martine de koffers in terwijl ik verder werkte aan de foto's en dit verslag.
Na het eten pakte Martine de koffers in terwijl ik verder werkte aan de foto's en dit verslag.
Dag 15-16: To The South
Ik was vroeg wakker en werkte een verslag af voor deze blog. Dit kereltje kwam checken als er nog iets te smikkelen viel.
Om 8u30 checkten we uit, niet dat we iemand zagen, we lieten gewoon de sleutel op de deur.
We reden richting South, in Groot-Brittanië is het heel eenvoudig met de duidelijke richtingaanwijzingen naar noord of zuid.
In Aviemore stopten we voor een plaspauze en de benen te strekken, en we bezochten Aviemore Stone Circle.
Die is 4000 jaar oud en zit grotendeels onder de grond.
We reden richting South, in Groot-Brittanië is het heel eenvoudig met de duidelijke richtingaanwijzingen naar noord of zuid.
In Aviemore stopten we voor een plaspauze en de benen te strekken, en we bezochten Aviemore Stone Circle.
Die is 4000 jaar oud en zit grotendeels onder de grond.
Lang moesten we niet wandelen om die te vinden, die staat gewoon in een woonwijk.
De stenen zitten grotendeels onder de grond, het lijkt niet veel bijzonders omdat enkel de toppen te zien zijn.
Wat we niet vonden in de plaatselijke Coop was vegan haggis, die hadden we vorig jaar gekocht in Inveraray en het was de bedoeling om enkele rollen mee te nemen maar die hebben ze dus blijkbaar niet overal.
We reden verder door de Cairngorms, zoals vaak lagen die er dreigend bij onder donkere wolken.
De rit naar Newcastle verliep zonder vertragingen, bijna de hele rit regende het lichtjes en om 15u45 reden we de ferry terminal op.
Een kwartiertje later parkeerden we de auto in de King Seaways, vanaf hier ging de Europese tijd in en zo was het meteen al 17u.
Het diner was hetzelfde als tijdens de heenreis maar de affichering van ingrediënten was deze keer minder duidelijk, het restaurant had nog niet de make-over gekregen zoals de Princess Seaways.
Martine kocht in de dutyfree shop enkele cadeautjes voor de kleinkinderen en terwijl we hier nu toch waren sloeg ik twee flessen whisky in, een Jura en een Loch Lomond.
Het aanbod was groot, honderden flessen die gretig werden gekocht.
Er mag maar 1 liter p.p. worden ingevoerd...
Martine kocht in de dutyfree shop enkele cadeautjes voor de kleinkinderen en terwijl we hier nu toch waren sloeg ik twee flessen whisky in, een Jura en een Loch Lomond.
Het aanbod was groot, honderden flessen die gretig werden gekocht.
Er mag maar 1 liter p.p. worden ingevoerd...
De avond brachten we door in de kajuit met een Koreaanse film.
Slapen zat er niet meteen in met luidruchtige Britse buren dus moest ik daar even ingrijpen, de rest van de nacht waren ze muisstil.
Een goede hulp tijdens de reis waren de websites Walk Highlands en Happy Cow.
Ook de papieren versie van The Rough Guide is al 24 jaar een goede gids. Om 10u reden we Nederland binnen, om drie uur later thuis te komen voor een hartelijk weerzien met de dieren.
Het enige nadeel van te reizen is je dieren achterlaten, ook al weet je dat iemand op ze past.
Deze reis zat erop, het was alweer een geweldige ervaring.
Deze reis zat erop, het was alweer een geweldige ervaring.
En het weer was opnieuw uitstekend, we wandelden nooit meer dan tijdens deze reis.
Slàinte!
Jacky De Reviere, 15 mei 2024
Jacky De Reviere, 15 mei 2024
Geen opmerkingen:
Een reactie posten