Schotland 2024: Dag 12 & 13

Dag 12: Gescheiden van berg en tuin

Vandaag zou het warme en zonnige dag worden.

Ideaal om de Suilven te beklimmen, een berg gelegen in Assynt in het noordwesten van het Schotse Sutherland. 

De berg heeft meerdere toppen, op deze foto is de laagste spits te zien, de Meall Beag, deze foto nam ik vanop de hoogste koepelvormige top, Caisteal Liath.

 

In het Gaelic heet de berg Sula Bheinn, wat De Pijler wil zeggen.
De Vikingen noemden hem Sul Fhal, vanaf de kust lijkt hij immers op een grote grijze pilaar.

De berg wordt ook wel het Suikerbrood genoemd. Hij rijst bijna verticaal op uit het wildernislandschap dat voornamelijk bestaat uit heide, moerassen en meren en vormt daarmee het type inselberg, een alleenstaande berg.

Het is één van de indrukwekkendste bergen die het landschap van Sutherland domineren.

Volgens de legende oefenden de Noorse goden in Assynt in het creëren van bergen, tja, je moet ergens beginnen, hun oefening is meer dan geslaagd.

Goed uitgeslapen vertrok ik na het ontbijt, het was een eind rijden.

Tijdens de rit zag ik een typisch Brits tafereel, een koppel in een oldtimer, tuffend door het imposante landschap.

Na een uur rijden stond ik in Lochinver, aan de voet van de Suilven, een voet met weliswaar héél lange tenen want om de berg te bereiken moet er een heuvelachtig pad worden afgestapt van ongeveer acht kilometer, heen en terug wordt dit een tocht van meer dan twintig kilometer.

Dit maakt de tocht extra zwaar, met een hoogte van 731 meter is de berg niet zo hoog, iedere meter dient beklommen te worden want je vertrekt op zeeniveau, door het lange heuvelachtige pad kom je toch aan bijna 1000 klimmeters.

En met 25 °C was het warm, te warm voor een jas en een rugzak zou de tocht alleen maar zwaarder maken.

Ik nam dus zo weinig mogelijk mee, dronk vooraf en at fruit en een energiereep.

Met drie proteïne flapjacks en een halve liter water in de broekzak begon ik aan de lange tocht.

Het heldere weer was op meerdere vlakken een voordeel, het is motiverend dat de top gedurende de hele wandeling in zicht is, je hebt het einddoel de hele tijd in het vizier.

 

 

Het meestal brede pad was goed begaanbaar, ik volgde een koppel met een rode rugzak, zo moest ik niet eens navigeren.

Boven op de top zou blijken dat de rode rugzak een drone bevatte.

 

Vermoedelijk ergens halfweg de lange wandeling naar de berg hield ik even rust aan het riviertje dat door Loch Buidhe stroomt.

Ik wilde mijn rug niet al teveel belasten nog voor de klim moest worden aangevangen, de vooraf genomen pijnstillers kunnen ook een vertekend beeld geven.

Ik stuurde een foto naar het thuisfront dat alles oké was.

 

 

Even over naar dat thuisfront.

Voor het eerst op reis deden we elk een andere activiteit, Martine zag deze zware tocht niet zitten en bleef in het huisje, ze bezocht in de buurt Leckmelm Garden.

Een prachtige tuin met een verscheidenheid aan exotische planten, die kunnen hier aarden als gevolg van de hoge regenval en het gematigde klimaat.

De tuin is aangelegd tussen 1870 en 1930 en strekt zich uit langs een deel van de noordkust van Loch Broom. Het ligt op een zuidwestelijke helling met een weids uitzicht over en langs het loch.

Het bevat zeldzame en ongewone bomen en een breed scala aan struiken zoals hybride rododendrons.

 

Ondertussen 40 mijl verderop in het Noorden, ging de tocht vlotjes verder. Voorzichtig omspringen met de watervoorraad was de boodschap maar toch blij dat ik niet meer mee had want dan ging ik een rugzak moeten meedragen.

Ik was aan de klim van de bergwand begonnen, traag maar gestaag vorderde ik naar boven, gelukkig zonder geklauter zoals het afgelopen maandag het geval was.

Tijdens de klim ten volle genieten van het steeds mooier wordende vergezicht.

 

 

Voor de klim naar de top eraan kwam, even terug naar de tuin van Martine.

Ze maakte het zich een stuk gemakkelijker door gewoon wat te luieren op een bank, en waarom ook niet... het was vakantie en de zon scheen volop.

 

De Handkerchief Tree heeft bloemen als zakdoekjes en die vond ze heel bijzonder.

Net als de Zoete Kastanjeboom, de Chinese Rododendron en de Snowy Rodondendron.

Ondertussen ging het op de berg steeds steiler omhoog, terugkerende klimmers waren vol lof over het uitzicht op de top en iedereen vond het te warm, de woorden not Scottish weather viel meer dan eens.

Iemand waarmee ik een praatje maakte vertelde me dat dit landschap in geen 3.5 miljoen jaar is veranderd.

 

De top kwam in zicht, het muurtje bovenaan is het enige menselijke spoor in deze nog echt wilde omgeving.

 

 

Na 4.5 uur stond ik boven en het zicht was fenomenaal.

Ik rustte een half uurtje en maakte een paar foto's.

Eén van de spitsen is de Meall Beag, een indrukwekkend zicht vanop de echte top van de Suilven.

 

Zo een berg beklimmen bij dit een helder weer is fantastisch, ik had een geweldig zicht over Sutherland en de Atlantische Oceaan.

 

 

De afdaling verliep vlot, na een uurtje stond ik beneden, de acht kilometer lange weg terug moest nog worden afgestapt.

Een laatste blik op de berg waar ik even voordien op stond.

 

 

De laatste druppels werden opgedronken, de laatste energiereep opgegeten.

Het loch waar de auto stond moest nog helemaal worden rond gestapt maar de finish kwam in zicht. 

Twee uur later stond ik aan de auto.

Ik had er 8.5 uur over gedaan wat een redelijk gemiddelde is.

De dorst leste ik met een lauwe alcoholvrije Carlsberg en een appeltje.

Dat ik nog een uur moest rijden was niet erg, het schitterende landschap verveelt nooit.

Om 20u45 was ik terug aan het huisje.

Daar had Martine een lekkere Curry met Naan gemaakt, eigenlijk gewoon opgewarmd want we kochten die gisteren in de Tesco.

Maar het smaakte, en zeker het flesje koele cava vooraf!

Dag 13: Schotland op drift door de tijd 

Vandaag ontbeten we in het huisje.

Er is een kleine keuken waar we gerechten kunnen opwarmen of bakken in de pan. 

Het werd een beetje van alles, de worstjes van Linda McCartney's zijn echt top. 

We hadden die op eerdere reizen al een paar keer bij het ontbijt gekregen.
Deze kochten we bij Tesco, helaas bij ons niet te koop, tenzij online.

Ik wil wel een voorraadje in onze diepvries...

We gingen vandaag op studiereis, meer bepaald om het vak geologie wat bij te spijkeren.

 

We bezochten Knockan Crag ten noorden van Ullapool.

In de 19e eeuw zette een ontdekking hier de wetenschappelijk wereld op zijn kop toen bleek dat steenlagen van 1 miljard jaar oud van helemaal beneden tot bovenop de lagen van jonkies van 500 miljoen jaar kwamen te liggen.

Tijdens een wandeling van twee kilometer werd dit mysterie opgehelderd.
De witte strepen in de steen op de foto rechtsonder zijn heel lang geleden gemaakt door zandwormen toen deze steen nog zand was en toen onze planeet nog Arakis werd genoemd.
Die beestjes waren als uitvergrote replica fossiel te zien langs het parcours. 

 

We werden meegenomen op een reis door de tijd die tot 600 miljoen jaar terug ging, niet enkel door de tijd maar ook door de hele planeet, Schotland lag immers niet altijd op de huidige plaats.
Heel lang geleden lag het in Noord-Amerika, waarvan het zich los scheurde, een vroege Brexit dus.
En op zijn tocht over de Aarde lag het de ene keer rond de evenaar, dan weer aan de Noordpool om zich uiteindelijk aan te hechten bij Engeland.
Dit gaat hier uiteraard over een tijdspanne van miljoenen jaren en het tempo waarmee de verschuiving gebeurde zal wel niet zo hoog geweest zijn.

Ik vermoed niet dat er een soort competitie werd gehouden onder de continenten om bijvoorbeeld het eerst de Noordpool te bereiken...

De eerste wint een miljoen jarig verblijf rond de Evenaar!

Op de wandeling waren kunstwerken van steen te zien, zoals deze bol die maar niet van de berg wou rollen.

Deze afdrukken waren voor mij het bewijs dat de Yeti hier leeft, ik vermoedde dit reeds lang en was verheugd om dit eindelijk bewezen te zien!

We liepen helemaal tot boven, het werd alsnog een pittig stukje klimmen tot aan de top maar het uitzicht op de bergen van Assynt was prachtig.

 

Op de terugweg stopten we bij het keienstrand aan Loch Broom voor een wandeling naar Rhue Lighthouse, de vuurtoren van Ullapool.

Vuurtorens fascineren me al lang en in onze reizen duiken ze vaak op. Meestal staan ze, solitair als een rots in de branding, op veraf gelegen plaatsen waar bijna niemand komt. 

Doorgaans zijn het mooie gebouwen...dat er uitzonderingen zijn zagen we vorige week in Uiginish Point op Skye.

 

De stranden hier zijn heel karaktervol, zeker de keienstranden met hier en daar een rotsblok tussen de kleinere stenen, ze zitten ook vol leven zoals slakken en weekdieren, het was opletten waar je stapte.

 

Na dit bezoek verbleven we een twee uurtjes in het boshuisje, het ging regenen maar het bleef beperkt tot een paar lichte buitjes.

's Avonds gingen we eten in de bistro van het Caledonian Hotel.
Een lekkere eenvoudige menu: Zoete aardappelsoep, Roggebroodtoast met Paddenstoelen, Wortel Wellington en Sticky Toffee Pudding met vegan ijs.

 

Jacky De Reviere, 12 mei 2024