Dag 7: Door de wolken naar het dak van Skye
De dag begon met een stevig ontbijt en vooral veel getwijfel over de bergtocht, het ging droog blijven maar de wolken zouden pas na de middag oplossen en dat is dan nog verre van zeker.
We besloten om het er vandaag toch maar op te wagen.
De Black Cuillins zijn een reeks grillige rotsachtige bergen op het
eiland Skye.
Deze bergen wil ik reeds lang beklimmen maar rugproblemen, een pandemie en slecht klimweer waren steeds een hindernis.Ook nu was het weer niet ideaal.
Anderen werden er ook door geïnspireerd en dit liep minder goed af:
We parkeerden ons op de parking aan Loch Brittle net voor de camping, de Cuillins zaten nog steeds met hun koppen in de wolken.
De camping had een shop met toilet waarvan we gebruik maakten en we kochten er ook enkele energierepen voor onderweg.
Aan de deur werd gevraagd aan de honden om op hun baasjes te letten.😁
De vriendelijke man van de shop keek op de wolkenradar en er was wel kans het dat na de middag kon opklaren...we gingen wel zien, of misschien...niet zien.
In het begin was er een redelijk goed begaanbaar pad.
Na een tijdje was er geen sprake meer van een echt pad en diende er geklauterd te worden, aan het loch aangekomen hield Martine het voor bekeken.
Ze ging op het gemak teruggaan naar de shop terwijl ik verder klom, hopelijk zou de zon er nog doorkomen want in de mist was het moeilijk om het juiste parcours te volgen als er geen duidelijk pad is.
Aan het loch is eeuwen geleden een enorm ruimteschip neergestort, nog vrij goed bewaard, het lijkt wat op een walvis.
Wat wel duidelijk was dat dit geen gemakkelijke klim was, op Highland Walks heeft die vijf schoenen en dat is de hoogste categorie.
Er zijn stukken waar je op losse stenen naar boven moet, een soort lawine van stenen die voortdurend bewegen en stenen op de andere klimmers doet volgen, een helm dragen is hier wel een must.
Ik hoorde stenen vallen van andere klimmers maar die zaten niet op mijn pad.
Ik had twee hoodies aan als helm en het was niet eens nodig want ik was blijkbaar toch via een andere weg de berg op aan te klauteren.
Ik hoorde andere klimmers maar ben ze de hele dag niet tegen gekomen, het waren stemmen in de mist.
Het klimmen werd nu heel zwaar, rots na rots omhoog klauteren en iedere stap diende goed overwogen te worden.
Ik was hier alleen, geen stemmen meer die uit de mist opdoemden, de hoop dat de zon er ging doorkomen vervloog met de minuut en bovendien begon het te druppelen waardoor de rotsen glibberig werden.
Terug afdalen langs deze weg zou gevaarlijk zijn dus klom ik verder, de top kon niet zo ver meer zijn.
Toen ik in 2018 met ernstige rugklachten werd geconfronteerd dacht ik niet dat ik ooit nog op een bergtop zou staan maar met goede klimstokken, een flinke dosis wilskracht en een paar pijnstillers is het dan toch gelukt.
Moe was ik niet maar dat is de adrenaline rush die door je lijf raast.Ook al was het maar 4 °C en waaide er een stevige gure wind over de pieken van de Cuillins, had ik het niet koud, door het klimmen warm je immers goed op.
Ik wist dit pas zeker toen ik, eenmaal terug in de B & B, foto's bekeek van de spitsen van de bergen.
Ik stond dus voor de iconische Inaccessible Pinnacle, een rotskolom op de top van de Sgùrr Dearg.
Mountainbiker Danny MacAskill staat in de video met zijn fiets op deze top.
Het boek over deze stunt was te koop in de shop, de video ervan haalde, afhankelijk van de bron, inmiddels 150 a 500 miljoen views.
Geen waaghals op een fiets hier, wel vier klimmers met heel wat klimmateriaal bij zich.
Ik rustte een half uurtje uit en volgde hun voorbereidingen om de rots te beklimmen.
Een heel gedoe met touwen en haken...ik kreeg het er koud van dat ze in deze bewolkte omstandigheden de rots gingen beklimmen.
Mij leek het heel gevaarlijk alhoewel deze mensen duidelijk geen amateurs waren.
Het was 17u en tijd om af te dalen.
Langs de andere kant van de berg met het idee dat het gemakkelijker ging zijn maar snel werd het duidelijk dat dit niet zo was, integendeel...
Steile rotsen waarvan het moeilijk afdalen was, soms losse stenen, de eerste paar honderd meter was er geen pad, en hele stukken werden op het zitvlak afgedaald omdat dit veiliger was.
De wandelstokken waren nu meer last dan een hulpmiddel en werden iedere keer een eind naar beneden gegooid.
Ik nam de tijd en al zeker geen risico's, liever wat later beneden dan overhaast afdalen en een been breken.
Ik had af en toe bereik met de gsm en kon Martine op de hoogte houden van de vorderingen toen ik even rustte.
Een kleine uitschuiver met een val van twee meter zorgde toch voor een paar schaafplekken maar dat ongemak nam ik erbij.
En ik had nog een energiereep!
Toen ik bijna beneden was kwam de zon er dan toch een beetje door.
Het werd avond en enkele herten kwamen tevoorschijn, steeds prachtig om die magnifieke dieren in het wild te spotten.
Het laatste deel van de afdaling gebeurde in de nabijheid van River Brittle en de Glen Brittle Waterfalls.
Loch Brittle kwam in zicht en ik wist dat het nu slechts een uurtje dalen kon zijn.
Eenmaal beneden was het nog een eind stappen naar de parking waar Martine wachtte.
De brem staat in deze tijd van het jaar overal in bloei, het pad liep door zo een doornig brembos maar dat kon er nog wel bij.
Rond 20u30 was ik aan de auto, nog een uurtje rijden naar Sgarbh Lodge in Glendale, een zeewind blies de wolken over de Black Cuillins die nu bijna helemaal zichtbaar waren.
Op weg waren ook de Macleod's Tables goed zichtbaar, we stopten nergens meer om iets te eten, honger hadden we helemaal niet en we hadden nog een reep en er staat steeds een gebakje klaar op onze kamer die Colin en Sue maakten.
Maar het was het allemaal waard, fysiek even kapot maar mentaal een opkikker...
We aten nog wat fruit, de laatste energiereep en het gebak dat deze keer Vegan Chocolate Shortbread was.
En morgen om 5u45 zal een tas vol lekkers klaar staan, een lunchpakket voor een hele dag.
Uitslapen zit er zeker niet in
want om 5u10 zal de wekker aflopen, de trip naar het geweldige St Kilda staat morgen op de planning en om 6u45 worden we in Stein verwacht voor de afvaart!
Jacky De Reviere 6 mei 2024
Geen opmerkingen:
Een reactie posten