DAG 11: Naar de gevangenis!
Na het uitchecken bij de cottage (wat niet meer was dan de sleutel op de deur laten) reden we naar Inveraray om te ontbijten.
Er was een buitje gevallen, de eerste regen (en de laatste zou later blijken) van de reis, bij het parkeren was het alweer droog.
We aten er het meest verfijnde gerecht van de reis.
Op het eerste zicht een gewone lunch maar de sandwiches met van alles op waaronder geweldige licht gerookte tofu, vegan fetacréme, peterseliepesto, tomaten-paprikasalsa, champignons en komkommersalade was één verzameling smaakbommetjes.
Ik wou nog een paar gerechten proeven van de kaart,later op de dag gingen we terug komen, eerst naar de gevangenis!
Wel aan start passeren om een ticket te kopen...
Inveraray Jail werd in 1989 een museum, 100 jaar nadat de laatste gevangene was vertrokken.
De leefomstandigheden van gevangenen van de Middeleeuwen tot de 19e eeuw worden er aanschouwelijk gemaakt.
Het was tevens een gerechtsgebouw, wel amper gebruikt want het hof werd ondergebracht in Oban.
Het waren harde tijden, niet naar de kerk gaan werd niet in dank afgenomen en je werd maar beter niet verdacht van hekserij.
Die brandstapel leek niet zo erg, volgens mij was dit een lampje waar wat stokjes werden rond gezet.
Ook voor het stelen van dieren waren er strenge straffen, drie jaar cel voor het (herhaaldelijk) stelen van kippen en maar liefst 14 jaar strafkolonie voor het stelen van een koe.
Ik draaide bij Martine de duimschroeven aan, werd veroordeeld en vloog prompt achter de tralies, zij ook trouwens.
Op het eerste zicht viel dit wel mee, wat chillen in een hangmat is een milde straf.
Deze jongen heeft minder geluk, een hedendaagse cel met een verouderde Playstation...wat ze mensen al niet aandoen!
Terug op vrije voeten begaven we ons opnieuw naar Ocho voor een lekkere toast, soep en een biertje.
Voor we vertrokken wierpen we een laatste blik op Loch Fyne.
Bovenaan de heuvel met uitkijktoren en onderaan Aray Bridge waar de rivier uitmondt in het loch.
We reden naar Oban waar we de veerboot naar het eiland Mull zouden nemen.
Ruim een uur te vroeg parkeerden we ons in de parkeerlijn voor de ferry.
We lieten de auto achter en wandelden naar één van de weinige bezienswaardigheden van de stad, McCaig's Tower.
Het gebouw is een imitatie van het Colloseum van Rome en staat ongeveer zeventig
meter boven zeeniveau op de heuvel Battery Hill.
De hoogte van
de muren verschilt van negen tot veertien meter afhankelijk van hoe de
grond loopt.
Het ronde gebouw heeft een omtrek van ongeveer 192 meter.
125 jaar geleden was dit het geesteskind van de lokale en filantropische bankier John Stuart McCaig.
Zijn bedoeling was zowel de seizoenswerkloosheid onder de plaatselijke steenhouwers te verlichten als het bouwen van een familie-mauseleum.
McCaig was een bewonderaar van de Romeinse en Griekse architectuur en had een uitgebreide structuur gepland, gebaseerd op het Colosseum in Rome.
In de open ramen moesten beelden komen en in de centrale toren was hij van
plan een museum en kunstgalerij te maken inclusief beelden van zichzelf, zijn broers en zussen en zijn ouders.
Daar er alleen in de wintermaanden
werd gebouwd waren enkel de buitenmuren klaar toen McCaig stierf in 1902.
Zonder verdere financiering stopten de werkzaamheden, zijn testament voorzag jaarlijks £1000 sterling om de constructie te voltooien maar de erfgenamen vochten dit succesvol aan.
Hij had er tot dan £5.000 sterling ingestoken, omgerekend naar vandaag £831.466 of €963.428.
De toren is nu een openbare tuin, je mag er wel geen alcohol drinken volgens de lokale wetten van Oban.
Je hebt er een goed uitzicht op de stad met zijn bekende distillerie en de eilanden Kerrera, Lismore en Mull.
En dan was het tijd om het ruime sop te kiezen, de auto stond vooraan in het ruim van de boot waardoor we meteen konden doorrijden na het aanmeren in Mull.
Een nogal kleine kamer met dunne muren, de douches waren op het gelijkvloers en een verwarmingsketel in de kamer rechtover de onze maakte (voor mijn scherp gehoor althans) teveel lawaai 's nachts.
Het is een prachtige locatie gelegen aan The Sound of Mull, het lijkt ons ideaal om er met een hoop vrienden of familie te verblijven, zeker de gemeenschappelijke ruimte met keuken die je mag gebruiken is een troef.
Maar voor ons was het toch iets minder geschikt, wie interesse zou hebben: kamer zes beter niet nemen, de andere zijn groter en de meeste hebben een eigen badkamer.
Het was wel de goedkoopste overnachtingsplaats van de reis en we zijn hier nu ook niet om hele dagen op onze kamer te zitten maar rustig slapen moet wel kunnen.
Na een aantal spullen achter te laten reden we naar Tobermory, het bekende kuststadje met de beroemde kleurige gevels.
Daar hadden we gereserveerd bij het Western Isles Hotel.
We aten er heel lekker! Samen met de geweldige lunch deze middag was dit op culinair vlak een topdag.
Een salade met koriander en fafafelburger, arancini met butternut en spinazie, tortellini van pompoen en salie én een lekker Roemeens wijntje die de Roemeense serveerster mij eerst afraadde, ofwel haat ze haar land of ze wou me gewoon een duurdere wijn verkopen...
Morgen zouden we hier misschien ontbijten en we vroegen aan de balie als we moesten reserveren, daar zat een vriendelijke vrouw die vroeg van waar we afkomstig waren.
Haar vriend was een bier liefhebber en het gesprek ging alweer over bier...maar ook over Leuven waar ze binnenkort een paar dagen doorbrengt komt om een concert van de Canadese zanger Patrick Watson te zien.
Lekker gegeten reden we naar de lodge, gelukkig niet zo ver en goed uitkijkend want het was bijna donker en er worden veel dieren aangereden tijdens de donkere uren.
Jacky De Reviere
19/09/2023
Geen opmerkingen:
Een reactie posten