DAG 12: de vuurtoren van tobermory en de verborgen stenen van Mull
Ontbijten bij Western Isles Hotel zat er niet in, niet zo goed geslapen in de lodge met als gevolg wat te laat aangezet...
In het hoog in de stad gelegen An Tobar Arts Centre hadden ze gelukkig plantaardige croissants en donuts, eens iets anders dan het gewoonlijke uitgebreide warme ontbijt.
Tobermory is gebouwd op een heuvel en vanuit de bovenste straten heb je een prachtig zicht op de baai met links het hotel.
We gingen het redelijk rustig houden vandaag.
Het is niet de eerste keer dat we op dit eiland verblijven, de hoofdreden dat we hier zijn is de excursie van morgen naar Staffa.
Vijf jaar geleden waren we vier dagen op Mull en bezochten we reeds vele mooie plaatsen op dit eiland. Het verslag van 2018: dag 8-11.
Na het ontbijt wandelden we naar de vuurtoren Rubha Nan Gail.
Een vlak parcours, slechts twee kilometer stappen langs de bosrand vanuit het centrum van Tobermory, toch wel één van de meest fotogenieke stadjes van Schotland.
Dat de lengte van het kustpad in kilometer ipv van mijl is aangeduid vonden we vreemd...
Het pad begint langs het bos met af en toe een glimp van de zee en de kust, verderop zie je vergezichten op het schiereiland Ardnamurchan, dit is het meest westelijke punt van het Britse vasteland.
Deze bewolkte dag was ideaal om de vuurtoren te bezoeken, het is te zeggen, de omgeving want de toren zelf is niet toegankelijk voor publiek.
Rubha Nan Gail is een traditionele vuurtoren uit 1857 ontworpen door Thomas en David Stevenson.
Tot de automatisering in 1960 werd hij bemand door vuurtorenwachters.
De toren staat op een klein eilandje dat door een brug verbonden is met de wachtershuisjes op de oever.
We bleven hier een uurtje om te genieten van de omgeving en de stilte.
Niet bereikbaar per auto!
Die laat je achter in het centrum op een half uur wandelafstand.
Door de afgelegen locatie is het huisje volledig off-grid.
Eigenaar Alexa is wildlife gids, walvissenonderzoeker en wereldwijd adviseur bij zeezoogdieren onderzoeken.
Ze brengt het grootste deel van haar tijd door in IJsland en de Hebriden waar Mull uiteraard ook bij hoort.
Vanaf 2013 begon ze de vervallen huisjes te verbouwen, één van de twee is een vakantiewoning.
Als ze thuis is kan je haar tijdelijke buur zijn, hier meer info:
We wandelden terug naar de parking gelegen aan de Tobermory Distillery waar ze die heerlijke Ledaig whisky maken.
We reden naar de noordkust op zoek naar de Glengorm Standing Stones.
Dit is het ruigere deel van Mull, soms deed het aan de Quiraing aardverschuiving denken op Skye.
Enkele indrukwekkende Highlanders wilden echt wel op de foto.
We parkeerden ons in de buurt van Glengorm Castle.
Heden een hotel met een uitstekende reputatie en een duur prijskaartje van ongeveer € 450 per nacht...maar wel zicht op zee!
In die buurt loopt een ongemarkeerd pad naar de stenen, met behulp van gps coördinaten hadden we ze toch redelijk snel gevonden, een fysieke aanwijzing zijn we niet tegen gekomen.
Op een paar mensen na die we in de verte aan zee zagen wandelen, was hier niemand.
De drie stenen staan op het einde van een heuvelrug, in de 19e eeuw stond slechts één steen overeind, in 1942 werden de andere twee rechtgezet.
In 1883 werden de stenen in deze omgeving geregistreerd, maar de correcte beschrijving lijkt verloren te zijn, het is niet duidelijk als dit een prehistorische grafsteen betreft, wellicht de reden dat er geen informatiebord staat.
Het bewijs ontbreekt dat de Glengorm Standing Stones deel uitmaakten van een steencirkel.
Een kleine put met houtskool en een gecremeerd bot werden gevonden ten ZW van de meest noordelijke steen.
Andere
vondsten waren kiezelstenen van krijt, kwarts en vuursteen, waarvan
sommige bijna verglaasd door de intense hitte.
Op de terugkeer vonden we toch een houten bordje naar de stenen bij een
tearoom gevestigd in één van de voormalige kasteelhoeves.
Amper menselijke bewoning in deze streek, naast het kasteel (dat een duur hotel is) en de tearoom staan er bijna geen huizen.
Het was rond 16:30u en te laat om nog iets te drinken in de tearoom, ze gingen bijna sluiten.
Honden moeten hier strikt aan de lijn, de boetes zijn heel hoog, tot wel £40.000 en een jaar gevangenisstraf, voor het baasje uiteraard.
Op de terugweg nog een paar foto's genomen, onder andere van de mij zeer bekende Scottish Blackface schapen maar dit was lastig want ik werd aangevallen door midges...
Het was de bedoeling om een wandeling te maken rond de rand van Crater Loch, een meer dat gelegen is in de krater van de uitgedoofde vulkaan 'S Airde Beinn.
Maar ook hier werd ik meteen lastig gevallen door midges, de wandeling zal voor een andere keer zijn en dan best vroeger op de dag.
Bepaalde plaatsen in Schotland zijn op sommige avonden niet te bezoeken door de midges en dit is er één van.
Ik beperkte me tot een paar foto's van Loch Peallach in een roestbruin decor.
Het hotel heeft niet zoveel parkeerplaatsen en is hoog gelegen op de heuvel maar gezien we vroeg waren hadden we toch plaats.
Het half uurtje voordat het restaurant open ging werd gevuld met het selecteren van de foto's van deze dag voor de social media.
Het zicht vanuit het restaurant op de baai is verbluffend!
Morgen zitten we hier zeker terug voor het ontbijt voordat we de ferry nemen naar Staffa.
We aten er opnieuw lekker! Deze keer een heerlijke dagsoep, een vegan burger met een lekker groentenslaatje en frieten, opnieuw de fles Roemeense wijn en als dessert Piña colada pannacotta en Chocolate cheesecake, alles plantaardig uiteraard.
Voor het donker waren we terug aan de lodge waar ik de laatste foto van de dag nam.
Jacky De Reviere
20/09/2023
Geen opmerkingen:
Een reactie posten