DAG 6: Glen nevis & steal falls
Dit zouden we niet erg vinden, we houden van alle weertypes in dit prachtige land, zolang het niet alle dagen regent van 's morgens tot 's avonds is het voor ons al goed.
De ervaring na tien Britse reizen is dat het weer weinig verschilt van ons Belgisch weertje.
De zomers worden er net als bij ons ook iets warmer en droger.
Er stond een wandeling door Glen Nevis gepland, maar we ontbeten eerst in Fort William.
The Wild Cat was vandaag gesloten en we trokken naar Wetherspoon voor een typisch Brits warm vegan ontbijt.
Onderweg werd voor eens en altijd bevestigd dat Nessie bestaat!
Het was twintig minuten rijden naar de parking waar de wandelingen beginnen.
Glen Nevis is één van de indrukwekkendste glens in Schotland, niet verwonderlijk dat hier heel wat scenes voor de films Braveheart en Rob Roy werden gedraaid.
Vanaf de parking vertrok een mooie wandeling over een rotsig, goed begaanbaar en droog pad langs vele watervallen naar de Nevis kloof.
Na een tijdje klimmen door de bossen met af en toe een mooi vergezicht bereikten we de prachtige vallei.
Steall Falls, ook bekend als An Steall Bàn, is de op een na hoogste waterval van Schotland, met een totale val van 120 meter.
De waterval wordt gevormd door de rivier de Nevis, die vanuit de bergen over de rand van een steile klif stroomt.
De indrukwekkende watervallen zijn het eindpunt van de wandeling, er is een touwbrug om dichterbij te komen maar in de zomer is het waterpeil van de rivier op sommige plaatsen laag genoeg dat je er ook doorheen kan stappen als je wat strategisch op de juiste stenen stapt.
Na de wandeling terug spreidden we op een rustig plekje ons strandlaken en genoten we van een lekkere Keun Café Noir in het geweldige decor.
Eentje dat we meebrachten van thuis om op een speciale plek te degusteren, deze glen was ideaal!
Voor dit soort momenten werden termen als 'idyllisch' bedacht...
iemand had op deze plaats een geschilderde steen gelegd met een mooie boodschap, onderaan de steen werd duidelijk die zijn oorsprong heeft in de vrouwenorganisatie The WI.
Wat opzoekwerk op hun facebook pagina maakte me duidelijk dat de stenen in juni werden geplaatst en verstopt.
Vanuit het oosten van Groot Brittannië vonden ze de weg naar de rest van het land, echt toeval dat wij er eentje tegen kwamen.
Het was nog wat vroeg om naar Fort William terug te gaan en ik had zin om bij Nevis Range Mountain de kabelbaan te nemen, een stuk de Ben Nevis op.
De berg zelf heb ik reeds een paar keer beklommen langs verschillende kanten, de teleferick nam ik in 2000 toen we met de toen vierjarige dochter in Schotland waren en de klimmogelijkheden dan ook werden beperkt, het was dus puur uit nostalgie om dit tripje met de kabellift te maken.
We hadden maar een half uur te besteden boven, toch voldoende om naar de top van de Sgurr Finnisg-aig te stappen.
Dineren deden we in een Chinees restaurant waar ik verder weinig woorden aan verspil, het was matig en vettig, wel plantaardig...we hadden deze reis al beter gegeten.
In ons leuke kraakpand keken we naar een toffe film, What We Did on Our Holiday, een komedie met Billy Connolly, gefilmd op voor ons veel bekende Schotse locaties.
DAG 7: Een sprookjesbos, The Mull of Kintyre en aankomst op arran
Na uit te checken gingen we ontbijten bij The Wild Cat, het was dinsdag en minder druk dan de vorige keer.
We aten er opnieuw lekker en namen nog een paar wraps en een taartje mee voor onderweg.
Goed gevuld van spijs en drank werd de reis verdergezet richting westkust, de tweede week zouden we op of rond de Binnen-Hebriden rondhangen.
De zon was opnieuw van de partij, ook vandaag geen wolkje te bespeuren...
Even de wagen opzij gezet voor enkele foto's van Loch Leven en Loch Linnhe op de Ballachulish Bridge.
We hielden halt in de buurt van de Kilmartin Glen, geen enkele andere plaats in Schotland heeft zo'n concentratie aan prehistorische gebeeldhouwde stenen oppervlakken en monumenten uit het neolithicum en de bronstijd.
Hiervoor moeten we op een volgende reis zeker een paar dagen voor uittrekken, nu werden we in de vooravond verwacht in Claonaig waar we de veerboot naar het eiland Arran zouden nemen.
We beperkten ons dus tot een wandeling door de bossen rond Achnabreck waar een bijzondere rotssteen is te zien.
Het bos was prachtig, dit is normaal gezien een heel vochtige streek en dat is te merken aan de met mos en paddenstoelen bedekte ondergrond, het leek wel een setting voor een sprookjesfilm.
Dit was echter niet zo want sprookjesfilms zijn fictie en wat we zagen was de realiteit en hier leven echt kabouters, als je onderstaande foto's bekijkt kan je daar toch niet aan twijfelen.
Er lag een hoopje ontlasting van een dier, Martine dacht dat het van een koe was, het leek inderdaad op een koeienvlaai maar mij leek dit een onrealistisch hersenspinseltje van haar, het bos deed haar fantasie blijkbaar op hol slaan want de uitwerpselen waren volgens mij overduidelijk afkomstig van een eenhoorn!
De bestemming van deze boswandeling was Achnabreck Rock, een met kunst gegraveerde rotssteen. Daar aangekomen merkten we duidelijk spiraalvormige tekeningen op.
Er werden verschillende stijlen en motieven gebruikt wat suggereert dat de gravures in Achnabreck zich over een lange periode hebben verzameld.
Afgezien van een enkele bijl is de kunst grotendeels abstract, er zijn geen dierlijke of menselijke figuren te zien.
Terug op weg nam ik een foto van het eiland Jura met centraal de Paps of Jura, dit zijn zijn steile kwartsietheuvels met kenmerkende conische vormen die op borsten lijken. 'Pap' is een oud woord van Oud-Noorse oorsprong voor borst.
We reden door het schiereiland Kintyre, veel is er hier niet te beleven maar door het heldere weer was het genieten van mooie verzichten.
Dit is een deel van Schotland dat toeristen vaak links laten liggen, het was hier dan ook héél rustig, in het zuiden van het schiereiland kom je zelden iemand tegen.
Bij wie dit een belletje doet rinkelen (of eerder een doedelzakje), het is wel degelijk over deze plaats dat Paul McCartney zingt: Wings - Mull Of Kintyre
Wie het niet zo heeft voor deze song van de gewezen Beatle, luister dan maar eens naar dit pareltje, misschien dat de apprecatie voor de originele versie wel stijgt:
Dit is tevens het punt waar Groot-Brittanië het dichtst bij Ierland komt, de kustlijn 19 km verder was op deze heldere dag dan ook goed zichtbaar.
Wegens heraanleg van de weg was de vuurtoren niet bereikbaar en om het traject te voet af te leggen ontbrak de tijd, het is te voet een steile afdaling en we wilden geen risico nemen om daardoor de veerboot te missen.
De Mull of Kintyre Lighthouse dateert uit 1788 en was de tweede vuurtoren die in Schotland werd gebouwd door de Commissioners of the Northern Lights.
Bij
mistig weer en op een ander moment van het jaar is hier weinig te
zien, maar nu kleurde de bloeiende heide de heuvels helemaal roze.
Op naar Claonaig, onderweg zagen we de verlaten zonnige stranden van Kintyre's oostkust.
Het was vandaag met 27 °C uitzonderlijk warm voor deze streek, je zou verwachten dat er toch wat volk aanwezig zou zijn op het strand maar daarvoor is het hier allicht te afgelegen.
Ik hield nog even halt aan een kerkhof aan de westkust, met tegenlicht van de zon deze foto gemaakt.
Op tijd aangekomen in Claonaig waar we de ferry namen naar Arran, de bergen waren goed zichtbaar, morgen zouden we daar de hoogste top beklimmen.
Het eiland Arran staat bekend als "Schotland in miniatuur" omdat het een beetje van alles heeft, van de hooglanden tot de laaglanden, een overvloed aan dieren in het wild, ontzagwekkende wandelingen met verre uitzichten en prachtige stranden.
Na de overtocht reden we naar Lamlash waar we hadden geboekt bij Stonewater House Vegan Bed and Breakfast, het zou veruit de beste overnachting van de reis worden.
Gelegen aan de baai van Lamlash met uitzicht op Holy Isle.
Een aanrader voor iedereen, heel wat gasten zijn trouwens helemaal niet vegan.
Het valt steeds op dat uitbaters van vegan b&b's dubbel hard hun best doen om hun gasten te verwennen, waardoor ze een uitstekende reputatie verkrijgen, veel gasten komen er ook voor het eerst in aanraking met een veganistische levensstijl.
Vorig jaar zaten we bijna uitsluitend in vegan guesthouses, dit jaar met de late boeking was dit niet meer mogelijk maar volgend jaar boeken we zeker op tijd.
Na kennis te hebben gemaakt met de sympathieke uitbaters en ons te hebben geïnstalleerd gingen we iets verderop dineren in het Glenisle Hotel.
Er wordt ons regelmatig gevraagd van waar we zijn, België staat in Groot-Brittanië zowat synoniem voor goede voetballers, Kevin De Bruyne en co zijn er heel populair, ik probeerde nog...en onze frieten, chocolade en bier dan?
De uitbater nam ons mee naar de toog en schonk ons een paar proevertjes uit, ze weten heel goed dat de lat hoog ligt maar hij deed zijn best om ons een paar bieren te serveren voor bij het diner.
Het eten was eenvoudig en lekker, Britse klassiekers in een vegan versie.
We hadden eigenlijk geen plaats meer voor een dessert maar de ober was zo opgetogen over de appelcrumble met ijs dat we toch overstag gingen.
Meer dan voldaan gingen we naar onze kamer, morgen stond de klim naar de top van de Goat Fell op het programma, het dak van Arran.
Een wandeling van een 10 km en een kleine 900 klimmeters.. en het ging weer warm worden, goed uitgeslapen zijn is een must.
We keken nog een stukje naar Brave, de Pixar film die zich afspeelt in een Schotse setting, geen biertjes of wijn, genoeg gedronken bij het diner.
Buiten was het rustig, het contrast met de vorige overnachtingen kon niet groter zijn.
Jacky De Reviere
16/09/2023
Geen opmerkingen:
Een reactie posten