DAG 8: GoatFell Mountain en alweer een sprookjesbos
Eens per reis staat er een bergtocht gepland, bij voorkeur naar het hoogste punt van een streek of eiland, niet evident gezien wat slijtage aan de rug maar mits voldoende rust onderweg en pijnstiller(s) kan dit lukken.
Vandaag zou het helder en iets minder warm weer worden, ideaal om de hoogste berg op Arran onder de voet te lopen.
Maar eerst een stevig ontbijt en dat is niets overdreven, na een grote Overnight Chia Seed Pudding volgde het warme The Big Stonewater Breakfast, en dat het 'big' was!
Vooral de vegan haggis met whiskysaus is me bij gebleven, heerlijk!
Toen dit allemaal was opgegeten brachten ze nog toasts met zelfgemaakte confituren, marmelade en chutneys en zoveel vers geperst sinaasappelsap als je wil.
Martine hield het iets bescheidener met een yoghurt met veel fruit en granola en erna Stonewater Pancakes, een stapel boekweitpannenkoeken met veel vers fruit, noten en lekkere toppings.
Zei ik al dat dit de beste overnachting van de reis was?😀
Goed gevuld gingen we op pad, de auto werd achtergelaten op een parking aan het begin van het pad.
Het eerste deel van de tocht bracht ons door een bos, geleidelijk ging het omhoog. Wandelstokken zijn een grote hulp bij het klimmen, de last op de ledematen wordt hierdoor beter verdeeld en vooral de rug ziet minder af.
Het pad verliet het bos om verder omhoog te gaan door een meer open berkenbos dat overging in een heidelandschap, in de verte zagen we de eerste glimp van Goatfell Mountain.
Wat uitrusten op een zachte steen voordat de slotklim werd aangevat.
We stonden voor het steilste deel van de wandeling, de top leek bedrieglijk dichtbij, Martine hield het voor bekeken, terwijl ik naar de top ging verpoosde ze met een boek.
Het pad werd nu ruiger naarmate het verder omhoog ging, maar toch ging het vlot tussen en over de granieten rotsblokken.
Een half uur later bereikte ik de top, 874 meter klimwerk werden beloond met spectaculaire uitzichten over de omliggende bergkammen en toppen.
Voor het afdalen hield ik even pauze om te genieten van de panoramische uitzichten over Brodick Bay en de Clyde, op een heel heldere dag kan je zelfs Ierland zien.
Ik raakte er aan de praat met een Schot en alweer ging het meteen over voetbal nadat hij wist van waar ik was...
De afdaling verliep vlot, na anderhalf uur stapten we alweer door het bos, daar namen we een andere weg die ons langs Brodick Castle zou leiden met zijn bos vol fabelachtige bewoners.
We wandelden langs het Fairies and Legends Trail, we passeerden ook een gereconstrueerde roundhouse uit de bronstijd.
Het kasteel zelf is een Beiers zomerhuis dat werd gebouwd in 1845, het enige overgebleven van vier soortgelijke structuren die hier ooit het bos sierden.
Het werd gebouwd als huwelijkscadeau voor prinses Marie van Baden en heeft een prominente positie over de kustweg en Brodick Bay.
Met een nieuw borderontwerp en vol exotische en delicate planten, biedt de ommuurde tuin een beschutte plek om planten te laten groeien en ontwikkelen die zelden buitenshuis in Schotland kunnen overleven, onder andere een enorme Gunnera of Mammoetblad van enkele meters hoog.
Terug beneden reden we langs de baai die lag te glinsteren in de avondlijke zon.
De wandeling duurde toch wel langer dan verwacht, in uitgebreid eten hadden we niet veel zin meer en het restaurant waar we onze zinnen op hadden gezet zat sowieso al vol.
Dan maar een pizza afhalen, de keuze was snel gemaakt met maar één vegan pizza op de kaart, we hadden vooral dorst en bij het wachten smaakte een koel biertje extra lekker.
De pizza op het terras van de b & b smaakte met enkele lekkere biertjes uit eigen voorraad want de dorst was nog niet gelest.
Terug op de kamer werd Brave uitgekeken, voldaan na alweer een prachtige dag overviel de slaap ons snel.
Jacky De Reviere
17/09/2023
Geen opmerkingen:
Een reactie posten