DAG 5: waiting for a train & a crappy hotel
Glenfinnan was vandaag de belangrijkste bestemming.
We verbleven drie dagen in een budget hotel in Fort William, nogal laat de overnachtingen geboekt en dan schieten vooral de heel dure over..., we zijn niet zo veeleisend als het op een slaapstek op aan komt maar het moet wel proper zijn.
Het aftandse pand waarin we verbleven schoot op zowat alle vlakken tekort, laat me toch eerst een positief punt aanhalen: de strategische locatie, het enige waaraan dit hotel zelf geen aandeel in heeft... en er was vegan shampoo en conditioner!
Tot daar de lijst met positieve punten.😏
De achtergevel van deze gribus deed het ergste vermoeden en bij het binnenkomen bevestigde de staat van de inkomhal dat we in een soort kraakpand waren terecht gekomen...maar dit kan ook zijn charme hebben!
In het geval van dit groezelig pand is dit onpersoonlijk systeem best handig, zo hoeft de eigenaar zijn gasten niet onder ogen te komen...
Even checken als alles aanwezig is..., aha, slechts één handdoek of zouden we die vochtige handdoek op de vensterbank van de vorige gast gebruiken?😒
Er waren ingemaakte kasten met van die gleufjes in waarin in een film er zich steeds iemand verstopt, voorzichtig opende ik de deuren en trof er...een boiler en allerlei spullen en rommel, er was hier en daar nog plaats om onze spullen te bergen maar we lieten het maar zo.
Het venster kon niet helemaal dicht, één van de grendels hing half afgekraakt, ideaal om tijdens de nachtelijke rust (hahaha) mee te genieten van de tot 3u feestende en zingende nachtbrakers.
De inventiviteit van de eigenaar om iets te "herstellen" kent zo te zien geen grenzen en ik moet zeggen... de man heeft gevoel voor humor, nog een pluspunt dat ik zeker moet vermelden bij het schrijven van mijn review over ons verblijf hier.
Zo had hij op de plaats waar de deurpomp amateuristisch was vastgemaakt aan de muur, een pleistertje gekleefd met een afbeelding op van Iejoor, de ietwat sullige ezel uit Winnie de Poeh.😁
Ik durf ook wel eens wat te bricoleren maar in deze creatieve doe-het-zelver moest ik toch mijn meerdere herkennen!
Er ontbrak hier en daar wat plakwerk en de staat van de badkamer was ook niet denderend. De wc bril zat niet vast, een doordachte zet van de eigenaar want zo lette je al schuivend op de pot wat minder op de schimmel onderaan de douche, die kerel is een genie!
Ik vond het op een bepaalde manier geweldig, eindelijk een hotel dat de bijzondere hotelervaring uit 2016 wist te overtreffen!
We verlieten het kraakpand om te ontbijten bij The Wildcat, een full vegan ontbijt- en lunchbar, het was er heel druk en we moesten even wachten maar konden gelukkig toch redelijk snel aanschuiven bij twee jonge backpacksters.
Fort William is de uitvalsbasis voor rugzaktoeristen en je ziet ze dus massaal in het straatbeeld.
We aten er lekker en ik had nog zin in een taartje maar dit kon er echt niet meer bij, we komen er zeker één van de volgende dagen terug.
Op naar Harry Potter Bridge zoals ze wordt genoemd door degene die Schotland vooral kennen van de films.
Aangekomen in Glenfinnan nam ik een paar foto's van het Glenfinnan Monument aan Loch Shiel.
Op een 18 meter hoge toren staat een eenzame Kilted Highlander te genieten van een 360 graden panoramisch uitzicht over het loch, de bergen en het beroemde Glenfinnan Viaduct.
Het
monument werd meer dan 200 jaar geleden in 1815 gebouwd als een
eerbetoon aan de genereuze ijver en onverschrokken moed van de Hooglanders die vochten en bloedden in de Jacobitische Opstand van 1745.
We kwamen in de eerste plaats voor de Jacobite, een stoomtrein die rijdt van Fort William naar Malaig en passeert over dit iconische viaduct.
We checkten vooraf de treinuren zodat we op het juiste moment en op de juiste plaats op de heuvel stonden.
En we waren er niet alleen, maar heel druk was het nu ook niet, eerder gezellig.
Ik had hetzelfde gevoel als die keer toen ik in 1999 in Virton aan het wachten was op de totale zonsverduistering.
En dan was hij er, fluit, de stoom uit de schoorsteen, de prachtige trein over het machtige viaduct!
Hierna wandelden we naar het monument en langs de rivier, we bezochten ook nog een tentoonstelling over de Jacobitische Opstand in het bezoekerscentrum.
Tijd om positie te nemen aan de andere kant van de heuvel om de trein van de andere kant te zien komen, er rijden er twee per dag en dit was de ochtendtrein die terug kwam.
Ditmaal waren we in gezelschap van een bus Japanners, wellicht allen HP fans.
Het weer zat geweldig goed mee, de zon en wolken speelden een dramatisch spel en dan krijg je plaatjes als dit.
Nu we toch in een Harry Potter mindset zaten besloten we om een paar mijl verderop het eilandje Eilean na Moine te zoeken waar (in de film) Albus Perkamentus (Dumbledore) is begraven.
De dag zat erop, in ons kraakpand maakten we het gezellig met een drankje en een film, deze keer One Day, een film dat zich deels afspeelt in Schotland met onder meer Anne Hathaway en Jim Sturgess.
Ik sliep door alle straatlawaai door maar Martine zag bijna alle uren van de nacht passeren op haar uurwerk...
Jacky De Reviere
13/09/2023
Geen opmerkingen:
Een reactie posten